Εἶναι ἀναρίθμητα καί πολύτιμα. Ὅσο καί ὁ ἄνθρωπος. Κάθε ἄνθρωπος ἕνα ὄνομα, κάθε ὄνομα ἕνα πρόσωπο, κάθε πρόσωπο μιά ἱστορία.

 Καί ἄγνωστα ἤ ξεχασμένα. Τόν πρῶτο ἄνθρωπο τόν ἔλεγαν Ἀδάμ. Τόν τελευταῖο πῶς θά τόν λένε; Πῶς ἔλεγαν τό πλῆθος τῶν ἀνθρώπων πού πέρασαν πάνω ἀπ᾿ αὐτή τή γῆ ἤ θά περάσουν;

 Καί τό σοβαρότερο ἐρώτημα: Τί τά κάνουμε ὅλα αὐτά τά ὀνόματα πού μᾶς κατακλύζουν; Τά προσπερνᾶμε σάν νά μήν τά συναντήσαμε ποτέ;

 «Γέροντα», ἔλεγε μιά ψυχή σ᾿ ἕναν ἀσκητή, «συγχωρέστε με πού σᾶς κουράζω μέ τόσα ὀνόματα πού σᾶς φέρνω νά μνημονεύσετε». Κι αὐτός τῆς ἀπάντησε: «Νά σᾶς πληρώσω νά μοῦ φέρετε κι ἄλλα». Γιά τήν Ἐκκλησία τά ὀνόματα εἶναι ἱερά. Ὅσο καί ὁ ἄνθρωπος. Κάθε ἄνθρωπος μιά ἱστορία. Κάθε ἱστορία μία ἀτελείωτη ἀγωνία γιά τή σωτηρία. Γι᾿ αὐτό ἡ Ἐκκλησία συνεχῶς μνημονεύει. Συνεχῶς καί ἀδιακρίτως. Ζωντανούς, κεκοιμημένους, γνωστούς, ἀγνώστους, ἐχθρούς, δίκαιους, ἁμαρτωλούς, ἄρχοντες καί λαούς. Καί μέσα σ᾿ αὐτήν τή μεγάλη ἀγωνία μήπως κάποιον ξεχάσει, ἔχει καί τήν εἰδική ἀναφορά: «Μνημόνευσον, Κύριε, κι αὐτούς πού ἐμεῖς δέν μνημονεύσαμε ἀπό ἄγνοια ἤ λησμονιά ἤ ἀδυναμία ἀπ᾿ τό πλῆθος τῶν ὀνομάτων». Ἤ ἐπειδή δέν εἶχαν ὄνομα, ὅπως τά παιδιά πού δέν γεννήθηκαν ποτέ.

 Ἡ μνημόνευση τῶν ὀνομάτων γιά τήν Ἐκκλησία δέν εἶναι μιά στατική ἀπαρίθμηση, ἀλλά μιά δυναμική ὑπενθύμιση. Πάνω ἀπ᾿ ὅλα τά ὀνόματα τῶν ἀνθρώπων στέκεται Ἕνα, τό ὑπέρ πᾶν Ὄνομα, καί ἡ Ἐκκλησία πιστεύει πώς κουβαλώντας μέ κόπο ὅλα τά ὀνόματα τῶν ἀνθρώπων μπροστά στά ἐσταυρωμένα πόδια Του, ὑπάρχει ἀκόμα ἐλπίδα ὅλοι νά σωθοῦν. Μνημονεύει συνεχῶς «ἵνα ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καί ἐπιγείων καί καταχθονίων» (Φι 2,10).

 «Ὅσο μπορεῖς περισσότερα ὀνόματα νά μνημονεύεις», ἔλεγε ὁ γέροντας Ἐφραίμ ὁ Κατουνακιώτης. «Νά, ἐμένα παλιά μοῦ ἔδωσε ὁ π. Ἀρσένιος, ὁ παραδερφός τοῦ γερο-Ἰωσήφ, κάτι ὀνόματα ἀπ᾿ ὅταν ἦταν μετανάστης ἀπ᾿ τή Ρωσία καί ἦρθε στήν Ἑλλάδα. Κι ἐγώ τά μνημόνευα κι εἶχα τήν πληροφορία ὅτι ἔνιωθαν ἀνακούφιση. Ὁ παπα-Πλανᾶς γιατί ἁγίασε; Ἐμνημόνευε ὁλόκληρα χαρτιά, ἐμνημόνευε. Ἐγώ μόνο τό Γυμνάσιο ἔβγαλα, δέν πῆγα παραπάνω. Κι ἔγραψα ὅλους τούς συμμαθητές μου, ὅλους τούς καθηγητές μου, τούς δασκάλους ἀπ᾿ τήν Πρώτη Δημοτικοῦ μέχρι τήν τελευταία τάξη τοῦ Γυμνασίου. Κι ὅταν τά μνημονεύω, πόσην χαράν λαμβάνω».

 Ἀλλά τά ὀνόματα εἶναι τόσα πού ἕνας ἄνθρωπος, ἀκόμα καί χαρισματοῦχος στήν προσευχή, δέν μπορεῖ νά τά σηκώσει μόνος του. Χρειαζόμαστε ὅλοι. Ἀκόμα κι ἐμεῖς πού δέν ξέρουμε νά προσευχόμαστε, πού δέν ἔχουμε χρόνο νά προσευχόμαστε καί πού εὔλογα ἀναρωτιόμαστε: ἑπομένως πρός τί νά προσευχόμαστε;

 Ἡ μνημόνευση ὀνομάτων ὅμως εἶναι ἕνα κλειδί πού ξεκλειδώνει ταυτόχρονα πολλές πόρτες μέσα στίς ὁποῖες ἔχει παγιδευτεῖ ἡ προσευχή μας: τόν λίγο μας χρόνο, τόν λανθασμένο μας τρόπο, τόν θορυβώδη μας τόπο, τή φτωχή μας διάθεση, τήν ἀμφίβολη ἀποτελεσματικότητα τῆς προσευχῆς μας. Ὀνόματα μπορεῖς νά μνημονεύεις ἁπλά, παντοῦ καί πάντοτε καί νά εἰσακούεσαι. Γιατί ἡ προσευχή μας γιά τούς ἄλλους πάντοτε εἰσακούεται οὕτως ἤ ἄλλως.

 Κι ἔτσι μεταμορφώνονται τά ξερά ὀνόματα, πού στήν ἀρχή δύσκολα καί ἀπρόθυμα τά προφέρουμε μέ ἕνα ἴσως αἴσθημα ματαιοπονίας. Μεταμορφώνονται σέ κραυγή ἱκεσίας γιά τό κάθε ὄνομα, πού εἶναι μία καί μοναδική ὕπαρξη πού πέρασε μιά φορά τίς πύλες αὐτῆς τῆς ζωῆς καί πρέπει νά κάνουμε ὅλοι τά πάντα γιά νά περάσει καί τίς πύλες τῆς αἰωνιότητας. Θυμίζοντας συνεχῶς τά ὀνόματα μπροστά στόν Θεό, γιά νά μήν ξεχάσει νά τά γράψει στό βιβλίο τῆς ζωῆς. Καί νά τούς δώσει τότε τό καινούργιο ὄνομα πού δέν θά τό ξέρει κανένας ἄλλος, παρά μόνο ὁ καθένας μας καί Αὐτός.

 Καί καταλήγει ὁ γέροντας Ἐφραίμ: «Γι᾿ αὐτό, παιδάκι μου, θέλεις νά σωθεῖ ἡ ψυχή σου δωρεάν; Ὅσο μπορεῖς περισσότερα ὀνόματα νά μνημονεύεις».

Ζωή Γούλα, Φιλόλογος

Πρῶτα ψάχνω νά βρῶ τήν Κωνσταντινούπολη. Τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, τό κέντρο. Τήν ἱστορία τῶν 1.600 περίπου χρόνων καί τήν ἀγωνία τῶν 2.000 περίπου Ὀρθοδόξων πού ζοῦν γύρω ἀπό αὐτό. Ὕστερα πάω μέσα στήν Τουρκία, πάνω στά βουνά τοῦ Πόντου καί στά βάθη τῆς Καππαδοκίας καί θυμᾶμαι μέ ρίγος ὅσα ἀκούω γι’ αὐτούς πού εἶναι μέχρι σήμερα κρυφοί χριστιανοί καί παραδίδουν στά σκοτεινά ἀπό γενιά σέ γενιά τή μία πίστη.
 Μετά κατεβαίνω κάτω στό ἀρχαῖο Πατριαρχεῖο Ἀντιοχείας. Συρία! Ἱστορία ἀλλά καί σύγχρονη παρουσία. Ἕνας Ἕλληνας, πού κάνει πανεπιστημιακή καριέρα στήν Ἀμερική, πρώην ἄθεος, γνώρισε, μοῦ εἶπε, τόν Χριστό ἀπό μετόχι τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας στήν Ἀμερική. Κι ὕστερα τό Πατριαρχεῖο Ἰεροσολύμων· πάντα μιά φλεγόμενη βάτος καί «ἡ ὁδός ἡ καταβαίνουσα ἀπό Ἰερουσαλήμ εἰς Γάζαν» ὄχι πλέον ἔρημη ἀλλά ἐρειπωμένη.
 Πηδάω ἀπέναντι στήν Αἴγυπτο. Προσκύνημα πρῶτα στό Πατριαρχεῖο καί στήν Ἐκκλησία τῆς Ἀλεξανδρείας. Καί μετά πορεία σ’ ὅλη τήν Ἀφρική μέσα ἀπ᾿ τίς ζοῦγκλες καί μέσα ἀπ᾿ τίς πτωχές ὀρθόδοξες ἱεραποστολές.
 Ξαναπερνάω ἀπέναντι στήν Ἀραβία. Τό ἕνα μετά τό ἄλλο ἁπλώνονται ἐδῶ τά μουσουλμανικά κράτη, ἀπό κάτω ἀπ᾿ τή θάλασσα μέχρι ἐπάνω ψηλά στά ἀπρόσιτα βουνά. Ἐδῶ μπορεῖ νά μιλήσει καί μόνος του ὁ Θεός. Ὁ Θεός ὁ Ἕνας, ὁ Τριαδικός. Ὅπως μίλησε σ’ ἐκεῖνον τόν μουσουλμάνο ἀπ᾿ τό Ἀφγανιστάν πού ὁμολόγησε δημόσια «πιστεύω στόν Χριστό, εἶμαι χριστιανός», καί ἐπενέβη ἡ διεθνής κοινότητα, γιατί ἡ τιμωρία του ἦταν ἀπαγχονισμός. Ἤ ὅπως μίλησε σ’ ἕνα ἀνδρόγυνο τούρκων ἐπιστημόνων, διανοουμένων πού δήλωσαν ἐπίσημα -ἐκτός Τουρκίας βέβαια, στήν Εὐρώπη ὅπου ζοῦν σήμερα- ὅτι ἔφτασαν στήν Ὀρθοδοξία μέσα ἀπό προσωπική ἀναζήτηση, γιατί δέν τούς ἱκανοποιοῦσε ὁ μουσουλμανισμός.
 Ἄπω Ἀνατολή. Κίνα, Κορέα, Ἰαπωνία. Ἀλλοῦ μικρές κι ἀλλοῦ μεγάλες, ἀλλά ὅλες ζῶσες Ἐκκλησίες. Στήν Ταϊβάν ἕνας ἀρχιμανδρίτης ἀπ᾿ τήν Ἑλλάδα ἵδρυσε πρίν λίγο καιρό τήν πρώτη Ἐκκλησία. Ἐλάχιστοι ἄνθρωποι 15-20 ἄτομα πού μέσα στόν μοναδικό μικρό ναό, σ’ ἕνα διαμέρισμα, κοινωνοῦν τή μέγιστη Δωρεά τοῦ Ἄρτου καί τοῦ Ονου.
 Αὐστραλία τοῦ ἀπόδημου Ἑλληνισμοῦ καί τῆς Ὀρθοδοξίας πού κουβαλοῦν μαζί τους. Κι ἀφοῦ περάσω τόν Εἰρηνικό φτάνω στήν Ἀμερική. Ἐδῶ, μοῦ εἶπαν, μποροῦμε νά μιλοῦμε πλέον γιά ρεῦμα πρός τήν Ὀρθοδοξία, κι ὅταν ρώτησα «πῶς;», ἡ ἀπάντηση ἦταν: «Σήμερα οἱ ἄνθρωποι ἐνημερώνονται, κυκλοφοροῦν βιβλία, ὑπάρχει τό διαδίκτυο κι ἔτσι μαθαίνουν καί καταλαβαίνουν ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι τό ἀρχικό». Πρόσφατα ἕνας Ἑβραῖος ἔγινε Ὀρθόδοξος καί δημοσίευσε σέ βιβλίο τή συγκλονιστική ἐπιστροφή του.
 Ἀπ᾿ τήν παγωμένη Ἀλάσκα, ἀπέναντι στή Ρωσία. Μία χώρα μέ τέτοια παράδοση καί τόσους ἁγίους εἶναι σίγουρο ὅτι θά βρίσκει πάντα τό δρόμο της ὅσες φορές καί ἄν τόν χάνει. Κι ὕστερα ὅλη ἡ Εὐρώπη μέ τίς ὀρθόδοξες νησίδες, μοναστήρια, ἐνορίες, κοινότητες, διάσπαρτες παντοῦ, στή Φινλανδία, στό Ἔσσεξ, στή Γαλλία, στήν Ἐλβετία, παντοῦ. Καί οἱ μεμονωμένες ἀλλά πολύ χαρακτηριστικές περιπτώσεις ἐπιστροφῆς προτεσταντῶν καί καθολικῶν στήν πίστη τῶν Πατέρων.
 Σειρά ἔχουν τά Βαλκάνια, ὀρθόδοξα ἀπό αἰῶνες, φιμωμένα γιά χρόνια, ἀλλά πλέον μέ ἐλευθέρα Ἐκκλησία. Τό ταξίδι τελειώνει. Κύπρος καί Ἑλλάδα. «Χιονίζει ἀπόψε στά Καυσοκαλύβια», ἔλεγε ἕνα βράδυ ὁ προορατικός γέροντας Πορφύριος, ἐνῶ ὁ ἴδιος βρισκόταν στήν Ἀθήνα κι ἔσφιγγε πάνω του τό ταπεινό μοναχικό ἔνδυμα σάν νά τόν διαπερνοῦσε κιόλας ἀπό τόσο μακριά τό κρύο. Τό Ἅγιο Ὄρος ἀλλά καί ὅλη ἡ Ἐκκλησία τῶν ἀγωνιζομένων, τῶν ἀσκητῶν, τῶν ἁγίων· καί γι’ αὐτό καί ἡ Ἑλλάδα ἐπίσης θά βρίσκει πάντα τό δρόμο της ὅσες φορές καί ἄν τόν χάνει.
 Ρώτησα: «Στά 20 καί παραπάνω μοναστήρια πού ἔκανε ὁ γέροντας Ἐφραίμ στήν Ἀμερική τί εἶναι οἱ μοναχοί; Ἕλληνες, Ρῶσοι, Ἀμερικανοί, κάτι ἄλλο;» καί ἡ ἀπάντηση ἦταν «everything, τά πάντα». Γι᾿ αὐτό μ’ ἀρέσει νά κάνω συχνά αὐτό τό ταξίδι γύρω ἀπ᾿ τήν ὑδρόγειο σφαίρα. Γιά νά βλέπω αὐτό πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Τά πάντα. Ἀρκεῖ νά εἶναι τοῦ Χριστοῦ.

Ζωή Γούλα, Φιλόλογος
    

Ἡ προσδιορισιμότητα τοῦ σύμπαντος ἀπασχολοῦσε ἀνέκαθεν τόν ἄνθρωπο, ἡ ποσοτική διάσταση, πού προσπαθοῦσε ἀπό τήν ἀρχαιότητα ἀκόμα νά ἐντοπίσει σέ αὐτά πού ἔβλεπε καί θαύμαζε. Ὁ πρῶτος ἄνθρωπος θαύμαζε αὐτό πού ἔβλεπε. Εἶναι σίγουρα πιό βάσιμο νά θαυμάζεις κάτι πού βλέπεις σέ σχέση μέ κάτι πού δέν βλέπεις. Αὐτοί οἱ μακρινοί ἀστέρες πού προσπαθοῦσε νά μελετήσει, ἀναμφίβολα τὀν γέμιζαν δέος καί τόν προκαλοῦσαν νά τούς ἐξερευνήσει. Γιατί σέ ὅλο τό σύμπαν αὐτός ὁ ἄνθρωπος ἦταν ὁ ἐκλεκτός, καθώς ὁ Δημιουργός τόν ὅρισε.

 Χρόνια ἀργότερα, χιλιετίες ἀναμονῆς ἔφεραν τά ἐπιθυμητά ἀποτελέσματα. Ὁ ἄνθρωπος κατέκτησε τό διάστημα. Ἠχηροί τίτλοι στίς ἐφημερίδες τῆς τότε ἐποχῆς, ἕνα ντελίριο συναισθημάτων καί ἰαχῶν. Σίγουρα δέν ἦταν κάτι μικρό ἡ πρώτη προσεδάφιση στόν ἀγαπημένο μας γείτονα, πού οἱ γιαγιάδες ἐπικαλοῦνταν νά μᾶς φωτίζει στόν δρόμο γιά τό σχολεῖο. Οὔτε ἦταν ἀμελητέα ἡ ἀποστολή ἀνθρώπινου ὑλικοῦ, πού μόλις πρίν ἀπό ἕνα μήνα βγῆκε μετά ἀπό 30 χρόνια ταξιδιοῦ ἀπό τό ἡλιακό μας σύστημα καί κινεῖται ἀέναα στό ἀχανές σύμπαν. Σημαντικές στιγμές γιά τήν ἀνθρωπότητα. Ξαφνικά ὁ ὁρισμός τῶν λέξεων ἀπέκτησε μιά ἄλλη διάσταση. Ὁ ὅρος γειτονιά δεν περιορίζεται μόνο στά κοντινά μας σπίτια, ἀλλά ἀναφέρεται μέ περισσή ἄνεση καί στά γειτονικά πλανητικά συμπλέγματα. Ξαφνικά σπίτι μας εἶναι ἡ γῆ, γειτονιά μας ὁ Ἄρης καί ἡ Ἀφροδίτη, καί περιβάλλον μας τό σύμπαν. Ἡ ποσοτική διάσταση βέβαια ἡ ὁποία εἶναι κατά ἐπιστημονική ὁμολογία ἀσύλληπτη σέ κάθε ἀνθρώπινο νοῦ, εἶναι ἀμελητέα, καθώς κατά τά λεγόμενα καί τοῦ ποιητῆ, καμιά φορά, θαυμάζοντας, ξεχνᾶς, ὅ,τι θαυμάζεις, σοῦ φτάνει ὁ θαυμασμός σου.
 Οἱ διαστημικές, λοιπόν, αὐτές ἀποστολές, πού τόσο θαυμάστηκαν, δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μιά ἀκόμα ἐκπλήρωση τῆς ἔμφυτης ἀποστολῆς τοῦ ἀνθρώπου. Πολλοί προσπάθησαν νά ἀλλοιώσουν τό πνεῦμα τους, δίνοντας ἕνα ἐμφατικά κατακτητικό χρῶμα, λησμονώντας πώς ὁ ἄνθρωπος γνωρίζοντας τό διάστημα, γνωρίζει καλύτερα τόν Δημιουργό. Συνδέεται μαζί του. Ἀναλογιζόμενος κανείς τίς διαστάσεις τῆς Δημιουργίας, αἰσθάνεται βαθιά τόν πανταχοῦ Παρόντα, σέ κάθε προέκταση τῆς ζωῆς του. Γιατί, τί τάχα εἶναι ὁ ἄνθρωπος μπρός στό μεγαλεῖο αὐτῆς τῆς Δημιουργίας χωρίς τήν ξεχωριστή ἀγάπη τοῦ Θεοῦ του; Ἡ παρουσία του ἀσήμαντη, ἀκόμα καί οἱ διαστημικές του κατακτήσεις ὠχριοῦν μπροστά στήν χωρική περατότητα τοῦ σύμπαντος. Τά μεγαλύτερα κατορθώματά του χάνουν τήν ἀξία τους. Γιατί ποιός ἄλλος μπορεῖ νά πληρώσει τήν πιὀ ἀνήσυχη ὕπαρξη τοῦ σύμπαντος ἀπό Αὐτόν πού μέ τόση ἀγάπη κατ' εἰκόνα καί καθ' ὁμοίωση τήν ἔπλασε; Καί πῶς ἀλλιῶς μπορεῖς νά νιώσεις σπίτι σου τήν γῆ, χωρίς τήν παρουσία τοῦ Πατέρα; Ποιά λογική μπορεῖ νά δίνει ἀξία στό δημιούργημα, ἀγνοώντας τόν Δημιουργό; Τό σύμπαν ἔχει λογική. Ἐμεῖς;

Ἀθηνᾶ Πεΐδου,
Τοπογράφος Μηχανικός

Τά ξημερώματα τοῦ Σαββάτου 28 Αὐγούστου 2010, ἡμέρα τῶν ψυχῶν, γιορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου κατά τό πάτριο (παλαιό) ἡμερολόγιο καί ἐπέτειο τῆς κοιμήσεως τοῦ ὁμωνύμου του ἁγίου Αὐγουστίνου ἐπισκόπου Ἱππῶνος (+28/8/430), ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης ἀναχώρησε γιά τήν αἰωνιότητα.
 Ἡ καρδιά πού ἐπί 104 χρόνια ἐδῶ στή γῆ ἔπαλλε γιά Χριστό καί Ἑλλάδα ἔπαυσε νά χτυπᾶ. Μέ «τό ἐξπρές τοῦ οὐρανοῦ», πού ἀπό χρόνια τό περίμενε ὁ γέροντας, ἀναχώρησε γιά τήν αἰώνια χώρα, μέ τῆς ὁποίας τό ὅραμα ἔζησε στή γῆ καί μέ ὅλες του τίς δυνάμεις ἐργάσθηκε νά τήν κάνει προσιτή στόν λαό τοῦ Θεοῦ.
 Τό σκήνωμά του ἔχει ἐκτεθεῖ σέ τριήμερο δημόσιο προσκύνημα στόν μητροπολιτικό ναό τοῦ ἁγίου Παντελεήμονος, στήν Φλώρινα. Τό πρωί τῆς Δευτέρας θά τελεσθεῖ στόν ναό αὐτό ἀρχιερατική θεία λειτουργία καί στίς 12μ. τῆς ἴδιας ἡμέρας θά ψαλεῖ ἡ ἐξόδιος Ἀκολουθία.
 Ἡ εἴδηση συγκλόνισε τόν Ὀρθόδοξο λαό σέ ὅλη τήν πατρίδα μας ἀλλά καί στό ἐξωτερικό. Μέ εὐγνωμοσύνη ἀναπέμπουμε εὐχές στόν ἅγιο Θεό νά ἀναπαύει τήν ψυχή τοῦ ἐπισκόπου Αὐγουστίνου στήν δόξα τοῦ Παραδείσου. Νά τόν κατατάξει ἀνάμεσα στούς ἁγίους πατέρες, πού τόσο ἀγάπησε καί ἀγωνίσθηκε νά τούς μιμηθεῖ μέ τήν ἀδιάβλητη καί ἄσπιλη ζωή του καί μέ τήν ἀνύστακτη δράση του.
 Τό ἔργο του παραμένει ζωντανό μές σέ χιλιάδες ψυχῶν, πού εὐεργετήθηκαν ἀπό τήν ἱεραποστολική, κηρυκτική, ποιμαντική, φιλανθρωπική, κοινωνική καί λοιπή προσφορά του καί καταγραμμένο στίς χιλιάδες σελίδων τῶν βιβλίων καί ἄρθρων τοῦ γέροντα.
 Ὁ ἅγιος ἐπίσκοπος, πού πολλές φορές ὕψωνε τά ἀρχιερατικά του χέρια ἱκετεύοντας γιά τήν ἄμπελο τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἄς δέεται τώρα στό ὑπερουράνιο θυσιαστήριο, νά ἀναδείξει ὁ Πανάγαθος Θεός ἀναστήματα πνευματικά, ψυχές πού θά ἐργασθοῦν μέ ὁδηγό τό ἅγιο εὐαγγέλιο, μέ ἀφοσίωση στήν Ὀρθόδοξη πίστη, ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατράσιν.
 Ἡ ἀδελφότητά μας εἶχε μακροχρόνιο δεσμό μέ τόν μακαριστό γέροντα. Σ’ ἐκεῖνον μάλιστα ὀφείλεται καί τό ὄνομα τοῦ περιοδικοῦ μας «ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΙΣ», τό ὁποῖο ἔγινε καί τῆς ἀδελφότητος ὄνομα.
 Παραθέτουμε κάποιες σελίδες πού ζωντανεύουν σκηνές ἀπό τήν ζωή καί δράση τοῦ σεπτοῦ γέροντα Αὐγουστίνου, ἀπό τόν βιβλίο τοῦ ὁμ. καθ. κ. Στ. Ν. Σάκκου «Ἀναφορά εὐγνωμοσύνης»., ἔκδ. Ο.Χ.Α. «Η ΑΓΙΑ ΒΑΡΒΑΡΑ», Γρεβενά 2006.

Τό ξεκίνημα, σελ. 15-18
Ὅλοι στήν ἐκκλησία, σελ. 50-56
Συγκλονιστική ἀμεσότητα, σελ. 56-59
Θαυμαστή ἐπίδραση, σελ. 135-140.
Νέος Ἁι-Κοσμᾶς, σελ. 175-189.

.............................................................

Πρίν ἀπό χρόνια ὁ ἀμερικανός Samuel Huntington στό βιβλίο του «Ἡ σύγκρουση τῶν πολιτισμῶν» ἔγραφε γιά τήν Ἑλλάδα «προφητικά» ὅτι δέν θά ἀνήκει οὔτε στή Ρωσία (Ἀνατολή) οὔτε στή Δύση, ἀλλά θά μεταβληθεῖ σέ «ἰσλαμορθόδοξη».
 Τό ὅλο ἐγχείρημα φαίνεται νά λαμβάνει σάρκα και ὀστᾶ στίς μέρες μας, καθώς καταβάλλεται προσπάθεια νομιμοποίησης παραθρησκευτικῶν σεκτῶν, ἀνακατασκευάζονται τζαμιά, ἑτοιμάζεται ἡ ἀνέγερση τεμένους στόν Βοτανικό, ἀποφασίσθηκε ἡ δημιουργία Τμήματος Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν στή Θεολογική Σχολή τοῦ ΑΠΘ καί γενικότερα περιφρονεῖται ἡ ἑλληνορθόδοξη παράδοση.
 Τό Ὑπουργεῖο, λοιπόν, πού ἀποχαρακτηρίθηκε ἀπό «ἐθνικῆς Παιδείας», ἐπικαλεῖται «ἐθνικούς λόγους» γιά τή λειτουργία τοῦ ἐν λόγῳ τμήματος, προκειμένου οἱ ἕλληνες μουσουλμάνοι τῆς Θράκης νά μή μεταβαίνουν γιά σπουδές στό Ἐξωτερικό, ὅπου δέχονται ἀκραία ἐκπαίδευση. Ἄς μᾶς ἐπιτρέψει ὅμως τό σεβαστό μας Ὑπουργεῖο νά μήν εἴμαστε πιά τόσο ἀφελεῖς. Ποῦ νά δοῦμε τό ἐθνικό φρόνημά του; Στά σχολικά ἐγχειρίδια, ἀπό ὅπου ἐξόρισε ὅ,τι μύριζε Ἑλλάδα ἤ στήν ἀπεμπόληση τοῦ Ἐθνικοῦ μας Ὕμνου ἀπό τά βιβλία τῆς Δευτεροβάθμιας Ἐκπαίδευσης;
 Πῶς μπορεῖ νά αἰτιολογηθεῖ ἐπιστημονικά πρόγραμμα μουσουλμανικῶν Σπουδῶν ὡς κατεύθυνσης σέ Θεολογικό Τμῆμα; Σέ καμία χώρα τῆς Εὐρώπης δέν ὑπάρχει κάτι ἀνάλογο. Ἐπιπλέον σέ καμία μου- σουλμανική χώρα δέν λειτουργεῖ τμῆμα χριστιανικῶν Σπουδῶν.
 Θά μποροῦσε νά ἱδρυθεῖ εἰδική Ἀκαδημία γιά δασκάλους ἕλληνες μουσουλμάνους. Νά προσθέσουμε ὅτι ἤδη λειτουργοῦν δύο ἱεροσπουδαστήρια γιά τίς ἀνάγκες τῆς μουσουλμανικῆς μειονότητας τῆς Θράκης. Φέτος μάλιστα στούς μουσουλμάνους μαθητές διδάσκεται στά δημόσια σχολεῖα γιά πρώτη φορά -ἐάν τό ἐπιθυμοῦν- τό Κοράνιο.
 Βεβαίως γνωρίζουμε τί κηρύττει τό Κοράνιο. Μέ διακόσιους περίπου στίχους στρέφεται κατά τῶν Ἑβραίων καὶ τῶν Χριστιανῶν, κηρύττει τό μίσος καί τή σφαγή τῶν ἀλλοπίστων, τόν ἐξευτελισμό τῆς γυναίκας, τή δουλεία, τήν ἐκδίκηση, ἐπιβάλλει ἀποτρόπαιες ποινές, ὅπως τόν ἀκρωτηριασμό ἀκόμη καί γιά πταίσματα. Μήπως πίσω ἀπό τίς προσπάθειες αὐτές διαφαίνεται ὁ στόχος νά ἀναγνωρισθεῖ τό Ἰσλάμ ὡς δεύτερη θρησκεία στή χώρα μας; Ἤ, μήπως «βάζουμε φίδι στόν κόρφο μας»;
 Ἔγραφε ὁ μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος: «Ἄς μή λησμονοῦμε ὅτι μέ μοναδικό ὁδηγό τό Κοράνιο ὁ ἰσλαμισμός προσβλέπει στήν ἐπικράτηση ἑνός θεοκρατικοῦ καθεστῶτος κατά τό πρότυπο τοῦ ἔτους 622 μ.Χ. Ἡ ἀνισότητα τῶν ὅρων σύγκρισης εἶναι προφανής. Ἀπό τή μιά μεριά ἡ πολιτισμένη ἀνθρωπότης μέ τά Συντάγματά της... καί τά δικαιώματα τοῦ πολίτη. Καί ἀπό τήν ἄλλη ἕνας συρφετός μαζῶν, πού ἐκτρέφονται μέ τόν φανατισμό καί τή μισαλλοδοξία... Γιατί τάχα δύο μέτρα καί δύο σταθμά; Μήπως εἶναι λάθος ἡ σιωπή ἤ ἡ ἔνοχη ἀποδοχή ὅλων αὐτῶν ἐκ μέρους τῆς Δύσεως... καί θά ὁδηγήσουν σέ πολλά μοιραῖα λάθη;».
 Πόσα ὑπέστη τό Γένος μας ἀπό τό Ἰσλάμ! Πόσους ἐθνομάρτυρες καί νεομάρτυρες καταγράφει ἡ ἱστορία μας στά 500 χρόνια σκλαβιᾶς! Καί τώρα ἐμεῖς οἱ ἴδιοι προσκυνοῦμε καί ὑπηρετοῦμε τόν σφαγέα μας; Ἀσφαλῶς δέν καταφερόμαστε κατά τῶν ὀπαδῶν τοῦ Ἰσλάμ, ἀλλά ἐπιτέλους οὔτε ἡ ἀρχή τῆς ἀμοιβαιότητας δέν συζητήθηκε, τή στιγμή μάλιστα πού τίθεται ἀνοιχτά θέμα μετατροπῆς τῆς Ἁγίας Σοφίας σέ τζαμί! Οὔτε κἄν ἡ ἁγία Γραφή δέν κυκλοφορεῖ ἐλεύθερα στίς χῶρες τοῦ Ἰσλάμ, ἐνῶ στήν πατρίδα μας τό Κοράνιο πωλεῖται ἐλεύθερα καί στό τελευταῖο βιβλιοπωλεῖο.
 Τί πάθαμε! Τό αἷμα τῶν σφαγιαζομένων ἀδελφῶν μας Χριστιανῶν στή Συρία καί γενικά στίς μουσουλμανικές χῶρες ἀπό μουσουλμάνους φονταμενταλιστές «βοᾷ πρὸς Κύριον»· κι ἐμεῖς μέσα στήν ἀφροσύνη μας, ψοφοδεῶς κινούμενοι, ἐθελοτυφλώντας γιά τό δράμα τους κι ἀδιαφορώντας γιά τήν ἐξαφάνιση τοῦ Χριστιανισμοῦ ἀπό τή Μέση Ἀνατολή, τούς θρονιάζουμε στή Σχολή ὅπου πρέπει νά ὀρθοτομεῖται ἀνόθευτος ὁ λόγος τοῦ Κυρίου; Δέν ἀκοῦμε τή φωνή-προσταγή τοῦ ἀποστόλου Παύλου «Μὴ γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις» (Β΄Κο 6,14);
 Πόσο παραστατικά καί προφητικά κήρυττε ὁ μακαριστός μητροπολίτης Φλωρίνης π. Αὐγουστῖνος: «Ἄχ! ζωντανεύει πάλι τὸ Ἰσλάμ, θηρίο ποὺ κοιμόταν· δὲν πήραμε χαμπάρι. Δὲν θέλω τώρα νὰ μπῶ στὴν πολιτική, εἶναι ἔξω ἀπὸ τὸν στόχο μου. Ξύπνησε πάλι τὸ Ἰσλὰμ μὲ κεφαλὲς πολλές… Τί κῦμα τῆς ἀβύσσου εἶναι αὐτό! Σὰν νά ἀκούω Ἀποκάλυψη. Εἶδα νὰ βγαίνει θηρίο ἀπὸ τὴν ἔρημο, τὸ θηρίο τοῦ Μωάμεθ».
 Φυσικά δέν εἶναι μόνον οἱ ἰσλαμικές σπουδές. Γιά τίς λατρευτικές ἀνάγκες τῶν μουσουλμάνων σπουδαστῶν θά πρέπει νά ἀνεγερθεῖ καί τέμενος -ἐνδεχομένως καί μιναρές- μέσα στή Θεολογική Σχολή, ὅπου καθημερινά «ἑπτάκις τῆς ἡμέρας» οἱ μουσουλμάνοι φοιτητές θά προσεύχονται. Σκεφθήκαμε τίς συνέπειες τέτοιων ἀποφάσεων; Γιατί δέν ὀσμιζόμαστε τούς κινδύνους;
 Μέσα στήν ὅλη ἀπογοητευτική εἰκόνα, ἀχτίδα ἐλπίδας ἀποτελεῖ τό κείμενο φοιτητῶν τοῦ Θεολογικοῦ Τμήματος, ἀπό τό ὁποῖο μεταφέρουμε τά ἑξῆς: «Για πρώτη φορά σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και ἤδη σε χώρα Ορθόδοξη, επιχειρείται με προκλητικό τρόπο το αντισυνταγματικό εγχείρημα της θεσμικής καθιέρωσης και αναγνώρισης στον ευαίσθητο χώρο της παιδείας, και μάλιστα στην ανώτατη βαθμίδα, που είναι το Πανεπιστήμιο, ενός θρησκευτικού μορφώματος που απορρίπτει το βασικό δόγμα της Τριαδικότητας του Αγίου Θεού, και που καθυβρίζει τη θεότητα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, κάτι που αποτελεί ξεκάθαρα “βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος”...
 Ως Ορθόδοξοι... φοιτητές... προβληματιστήκαμε ιδιαιτέρως, όταν πληροφορηθήκαμε ότι επίκειται αυτή η αιφνιδιαστική εξέλιξη για την αγαπημένη μας Σχολή... Ελπίζουμε να πρυτανεύσει η σύνεση μεταξύ όλων των εμπλεκόμενων αρμόδιων φορέων».

 Ἡ Ἐθνική Τράπεζα σέ περιοδική της ἔκδοση μέ τόν τίτλο «Ἐθνική Παίδων» τό περασμένο φθινόπωρο ὑπογράμμιζε -μεταξύ ἄλλων αἰνιγματικῶν καί μαθημάτων γιόγκα γιά παιδιά- νά μήν ξεχάσουν τά Ἑλληνόπουλα ὅτι ἡ 28η Ὀκτωβρίου εἶναι ἡ παγκόσμια ἡμέρα κινουμένων σχεδίων! Τώρα καί πάλι μᾶς ξαναπλήγωσε βαθιά, ἀφοῦ ἀνέλαβε νά στηρίξει οἰκονομικά τήν προσπάθεια παραχάραξης καί διαστρέβλωσης τῆς Ἱστορίας, πού προβάλλεται ἀπό τόν τηλεοπτικό σταθμό «ΣΚΑΪ». Μέ τά δικά μας, δηλαδή, χρήματα ἡ Ἐθνική Τράπεζα τῆς Ἑλλάδος στηρίζει τίς προσπάθειες ἀπoδόμησης τοῦ ἔθνους μας.
 Κρίμα καί ντροπή! Μιά τράπεζα πού ἔχει τήν ἀρχή της στόν κυβερνήτη Ἰωάννη Καποδίστρια, μέ πρῶτο διευθυντή τόν ἐθνικό εὐεργέτη Γεώργιο Σταύρου ἀπό τά Ἰωάννινα, νά ἐπιδίδεται σέ ἀντεθνικά ἔργα! Μέχρι καί σήμερα στό διοικητικό συμβούλιό της μετέχει καί ἡ Μητρόπολη Ἰωαννίνων λόγῳ τῶν κληροδοτημάτων τῶν ἐθνικῶν εὐεργετῶν καί τῶν διαθηκῶν τους. Ἐκεῖνοι ξενιτεύθηκαν, ἐργάσθηκαν σκληρά, στερήθηκαν καί ἔστειλαν τίς οἰκονομίες τους ἐδῶ, στήν πατρίδα μας, γιά νά ὀρθοποδήσει, νά ἱδρυθοῦν τράπεζες καί σχολεῖα· κι ἐμεῖς μέ τά δικά τους κεφάλαια διδάσκουμε μία νέα Ἱστορία, ὀθωμανική αὐτή τή φορά. Τρίζουν τά κόκκαλά τους. «Διά τούτην τήν πατρίδα» ἀγωνίστηκαν; Θά θέλαμε πάντως νά μάθουμε πῶς ἐλήφθη ἡ σχετική ἀπόφαση καί ποιοί τήν ὑπέγραψαν.
 Σέ μία περίοδο πού ἡ πατρίδα μας δοκιμάζεται ἄγρια ἀπό ἐσωτερικούς καί ἐξωτερικούς κινδύνους, πού βαλλόμεθα πανταχόθεν καί ποικιλοτρόπως, ἡ Ἐθνική μας Τράπεζα, μέ ἀξιόλογη ἱστορική διαδρομή χρηματοδοτεῖ προσπάθειες ἀφελληνισμοῦ καί ἀποκήρυξης τοῦ ἔνδοξου παρελθόντος. Γιατί ἄραγε ἐπιλέχτηκε αὐτή ἡ περίοδος γιά νά προβληθεῖ ἕνα τέτοιο προπαγανδιστικό τηλεμάθημα μέ τόση μάλιστα προβολή καί διαφήμιση; Μήπως χρειαζόμαστε μία νέα «ἱστορία», στήν ὁποία οἱ Τοῦρκοι δέν θά φαίνονται καί τόσο ἐχθροί μας καί ὅλα τά φωτεινά ὁρόσημα θά παρουσιάζονται σάν καθημερινά γεγονότα «χωρίς ἰδιαίτερη σημασία» (πρβλ. συνωστισμός στή Σμύρνη); Ἔτσι ἴσως μπορεῖ νά διευκολυνθεῖ καί νά δικαιολογηθεῖ ἡ συνδιαχείριση στό Αἰγαῖο καί γενικά ἡ ἐνδοτική μας στάση στά ἐθνικά θέματα. Εἶναι βέβαιο πάντως ὅτι τέτοια μαθήματα εὐνοοῦν τήν ἐγκατάσταση στόν τόπο μας τῆς παγκοσμιοποίησης ἤ ἀκριβέστερα τῆς τουρκοποίησης.
 Γιά τήν παραγωγή τῆς ἀνθελληνικῆς σειρᾶς «Γεννήθηκα τό 1821» ἐργάστηκαν πάνω ἀπό 50 πρόσωπα, ὑπό τήν ἐποπτεία πανεπιστημιακοῦ καθηγητῆ, γνωστοῦ πολέμιου τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν καί τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, πού ὅμως διετέλεσε πρόεδρος τοῦ Ἐθνικοῦ Συμβουλίου Παιδείας. Διατέθηκε ἕνα ἑκατομμύριο εὐρώ γιά τά ὀκτώ 45λεπτα ἐπεισόδια. Πληρώθηκε, δηλαδή, τό κάθε ἐπεισόδιο 125.000 εὐρώ καί κάθε λεπτό του 2.777 εὐρώ... «Λεφτά ὑπάρχουν»... Ἐθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης ὑπάρχει;
 Γιά νά εἴμαστε βεβαίως δίκαιοι, κατονομάζουμε καί τούς ἄλλους χορηγούς, τήν HELLENIC SEAWAYS, τήν ΛΑΝΕ, τήν PEPSI MAX, τήν ILLY, τόν ΧΥΤΗΡΟΓΛΟΥ. Ὁ καθένας μας, μέ βάση τήν ἀγάπη του γιά τήν ἀδικημένη μας πατρίδα, ἄς καθορίσει τή στάση του ἀπέναντί τους. Ὅσο γιά τήν ἐθνική μας χορηγό ὀφείλει ἤ νά ἀλλάξει ὄνομα ἤ νά χρηματοδοτήσει μία ἄλλη σειρά μέ τή σωστή θεώρηση τῆς Ἱστορίας μας ὑπό τήν ἐποπτεία ἀκαδημαϊκῶν.

 Στίς 2 Δεκεμβρίου 2010 ὁ Δικηγορικός Σύλλογος Ἀθηνῶν ἀνακοίνωσε ὅτι μέ τό ἄρθρο 14 παρ. 5 τῆς δανειακῆς σύμβασης ἡ Ἑλλάδα παραιτεῖται ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΑ καί ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ ἀπό τίς ἀσυλίες προστασίας τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας. Μέ τόν ὅρο αὐτό, ὑπογραμμίζει, παραβιάζονται θεμελιώδεις ἀρχές τοῦ διεθνοῦς, τοῦ εὐρωπαϊκοῦ καί τοῦ ἐθνικοῦ δικαίου. «Τέτοιος πρωτόγνωρος ὅρος δέν συναντᾶται οὔτε σέ ἀποικιοκρατικές συμβάσεις... Παραβιάζει τή θεμελιώδη ἀρχή σεβασμοῦ τῆς κυριαρχίας τοῦ κράτους· ἀπειλεῖ, θέτει σέ κίνδυνο καί προσβάλλει στόν πυρήνα τους τά κυριαρχικά δικαιώματα, τήν ἴδια τήν κυριαρχία καί τήν ὑπόσταση τῆς χώρας». Σύμφωνα μέ τό Δικηγορικό Σύλλογο «ἡ δανειακή σύμβαση εἶναι ΕΚΝΟΜΗ».
  Τό θέμα εἶναι ἄκρως σοβαρό καί φλέγον, ἄν μάλιστα λάβουμε ὑπ’ ὄψη μας τόν ὅρο τῆς σύμβασης ἡ ὁποία διέπεται ἀπό τό ἀγγλικό δίκαιο ὅτι οἱ δανειστές μποροῦν νά μεταβιβάσουν σέ τρίτη χώρα τά δικαιώματά τους. Δηλαδή εἶναι δυνατό νά ἐκχωρηθεῖ ἤ νά «πουληθεῖ» τό ἑλληνικό χρέος σέ ἄλλες ἐνδιαφερόμενες χῶρες ἤ στήν Τουρκία, χωρίς ὁ δανειολήπτης (ἡ Ἑλλάδα) νά μπορεῖ νά ἀντιτάξει ἀντιρρήσεις. Μποροῦν ἐνδεχομένως νά κατασχεθοῦν ἀκόμη καί τό κτήριο τῆς ἑλληνικῆς Βουλῆς ἤ καί τά ὑπό παραγγελία πολεμικά ἀεροπλάνα -κάποιοι ἔγραψαν καί ἡ Ἀκρόπολη- ἀπό τρίτους δανειστές μας πού θά ἀντλοῦν δικαιώματα ἀπό τήν παραπάνω δανειακή σύμβαση ἤ θά ἐμφανιστοῦν στούς σχετικούς πλειστηριασμούς ὡς ὑπερθεματιστές.
  Ἀντιλαμβανόμαστε τίς συνέπειες τῆς ἐπαίσχυντης σύμβασης μέ τούς ἐπαχθέστατους ὅρους της; Μέ μία μόνον ὑπογραφή παραδώσαμε τήν ἐθνική μας κυριαρχία καί ὁλόκληρη τή δημόσια περιουσία μας! Τότε, γιατί ἐνόχλησε ἡ ἀνακοίνωση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου πρός τό λαό: «Δηλώνουμε ὅτι εἴμαστε μία χώρα ὑπό κατοχή καί ἐκτελοῦμε ἐντολές τῶν κυρίαρχων δανειστῶν μας»;
  Γιά ποιά δημοκρατία μιλᾶμε; Μήπως δημοκρατία εἶναι «ἑνός ἀνδρός ἀρχή», ψηφισμένου μάλιστα ἀπό τό 32,8% -τό 29,9 % δέν ψήφισε- περίπου τῶν ἐγγεγραμμένων ἑλλήνων πολιτῶν; Ὠχριοῦν οἱ δικτατορίες μπροστά στά στυγνά τεκταινόμενα εἰς βάρος τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Καί οἱ ἀξιότιμοι ἀκριβοπληρωμένοι βουλευτές μας τί κάνουν; Ἐλαχιστότατοι εἴδαμε νά ἐκφράζουν τούς προβληματισμούς τους γιά τή σύμβαση. Οἱ ὑπόλοιποι πιθανόν νά εἶναι ἀπασχολημένοι μέ τήν ὑλοποίηση τοῦ ὁράματος τοῦ πρωθυπουργοῦ γιά τήν Ἑλλάδα, ἡ ὁποία «ὀφείλει νά γίνει τό κέντρο εὐζωίας τῆς Εὐρώπης», πού ἀναλυόμενο μέ βάση τά ἀνά τόν κόσμο ὁμοειδῆ σημαίνει νά μετατραπεῖ σέ τόπο ἐκπόρνευσης τῶν γηγενῶν, ἄνθισης τοῦ ὀργανωμένου ἐγκλήματος καί γενικότερης κατάπτωσης τῆς κοινωνίας.
  «Οἱ Ἕλληνες εἶναι λαός δυσκολοκυβέρνητος, γι’ αὐτό πρέπει νά τούς χτυπήσουμε στόν πολιτισμό, στή γλῶσσα, στή θρησκεία, στήν ἱστορία τους, γιά νά μήν τούς δώσουμε τήν εὐκαιρία νά ξαναναπτυχθοῦν στή Νοτιοανατολική Μεσόγειο», δήλωνε κάποτε ὁ πολύς ἀμερικανοεβραῖος Χένρυ Κίσσινγκερ, πρώην ὑπουργός Ἐξωτερικῶν τῶν Η.Π.Α. Καί τώρα ἡ ἐπίθεση εἶναι γενικευμένη καί ὀργανωμένη.
  Ἀδελφοί συνέλληνες, ἡ πατρίδα μας κινδυνεύει ὅσο ποτέ μέχρι σήμερα, κι ἄς εἶναι πλουσιότατη σέ ὀρυκτό καί ὑποθαλάσσιο πλοῦτο. Καταστράφηκε -ἀνθρωπίνως- τό μέλλον τό δικό μας, ὄχι βεβαίως τῶν πολιτικῶν μας· ἐκείνων ἐξασφαλίστηκε περίλαμπρο. Ὑποθηκεύσαμε τό μέλλον τῶν ἐπερχομένων γενεῶν, στοιχειώνοντας ἀκόμη καί τά σχολειά μας. Ἕως πότε θά ἀδιαφοροῦμε γιά τά ὅσα εἰς βάρος μας ἀποφασίζουν; Ἕως πότε θά βουλιάζουμε στόν καναπέ τῆς τηλοψίας, δεχόμενοι τήν πλύση ἐγκεφάλου τῶν στρατευμένων, γιά τήν κατεδάφιση τῆς πατρίδας μας, δημοσιογράφων; Ἕως πότε θά ἀνεχόμαστε ἡ Ἑλλάδα μας νά «παζαρεύεται», νά παραδίδεται, νά σκλαβώνεται; Θά ὑποκύψουμε στούς τοκογλύφους, πού δανείζουν μέ τά μισά ἐπιτόκια στίς ὑπόλοιπες χῶρες, χωρίς νά διεκδικοῦν παράδοση τῆς ἐθνικῆς τους κυριαρχίας; Αὔριο θά εἶναι ἀργά. Ἄς μή μᾶς διαφεύγει τί προβλέπει ἡ ἀκροτελεύτια διάταξη τοῦ Συντάγματος: «Ἡ τήρηση τοῦ Συντάγματος ἐπαφίεται στόν πατριωτισμό τῶν Ἑλλήνων πού δικαιοῦνται καί ὑποχρεοῦνται νά ἀντιστέκονται μέ κάθε μέσο ἐναντίον ὁποιουδήποτε ἐπιχειρεῖ νά τό καταλύσει μέ τή βία».

 Εὐδοξία Αὐγουστίνου
Φιλόλογος-Θεολόγος