«Τί Θεός εἶναι αὐτός;»

  Τό παραδοσιακό ἀντάμωμα τῶν Ἐπι­ταφίων στίς γειτονιές, γιά δεύτερη χρονιά στό κέντρο τῆς Θεσσαλονίκης, ἀποτέλεσε ἕνα μεγαλειῶδες γεγονός. Τάξη, ὀργάνωση, ἀλλά προπαντός ὕφος σεμνό καί κατανυκτικό ἐπικρατοῦσε. Ἡ συμμετοχή τοῦ κόσμου πολυπληθής, μέ κυριαρχική τήν παρουσία νέων. Καί ὅλοι μέ ἐμφανῆ συναίσθηση τῆς ἱερότητας τοῦ γεγο­νό­τος. «Ἡ ζωή ἐν τάφῳ! Τί Θε­ός εἶναι αὐ­τός πού μπορεῖ νά πεθαί­νει;», ἀναρω­τήθηκε ὁ Παναγιώτατος, καθηλώ­νοντας τό ἀκροατήριο στή σύντομη ὁμιλία του, στήν πλατεία Ἀριστοτέλους, ὅπου ἔγινε ἡ συνάντηση. «Μά γι᾽ αὐτό εἶναι Θεός, ἐ­πειδή μπορεῖ νά κάνει τά πάντα γιά μᾶς τούς ἀνθρώπους... δέν στέκει ἀπό μα­κριά νά βλέπει ἐμᾶς νά βασανιζόμαστε καθημερινά ἀπό τόν τά­φο καί τόν θά­νατο, ἀλλά γίνεται ἕνας ἀπό μᾶς... γιά νά ἀλλάξει τή ζωή μας καί νά τήν ὁ­δη­γήσει στήν Ἀνάσταση! Αὐτόν τόν Θεό λατρεύουμε... Ἐκεῖνο πού ἔ­χουμε νά κάνουμε ἐμεῖς εἶναι νά μέ­νου­με σέ σχέ­ση μαζί Του».

Αἰώνια ἀκτινοβολία

  Στίς ἀρχές τοῦ 2025, στούς περίπου 30.000 Ὀρθοδόξους τῆς Ἰαπωνίας προ­στέθηκε ἕνας ἀκόμη, ὁ ὁποῖος δέν βαπτίστηκε στήν πατρίδα του ἀλλά στή Θεσσαλονίκη, στόν ναό τῆς Ἀχειροποιήτου. Πρόκειται γιά τόν Ἰάπωνα Γιούσκι Ὀσιμίτσου. Ἦρθε σέ ἐπαφή μέ τήν ὀρ­θόδοξη πίστη ὄχι σέ κάποιο ἱεραποστο­λικό κέντρο, ἀλλά στό Waseda, στό με­γαλύτερο ἰδιωτικό πανεπιστήμιο τοῦ Τό­κιο. Ἐκεῖ παρακολούθησε μαθήματα στήν ἕδρα Βυζαντινῶν Σπουδῶν, ἀγά­πη­σε τό Βυζάντιο, ταξίδεψε στήν Ἑλ­λά­δα, κατηχήθηκε καί βαπτίστηκε μέ τό ὄνομα Πασχάλης. Μπορεῖ τό Βυζάντιο ὡς πολιτική ὀντότητα νά κατέρρευσε πρίν ἀπό αἰῶνες, ἡ δύναμη ὅμως πού τό λάμπρυνε καί τό δόξασε, ἡ ὀρθόδο­ξη πίστη, ἀκτινοβολεῖ καί θά ἀκτινοβολεῖ εἰς αἰῶνας αἰώνων, ἕλκοντας ψυ­χές στή σωτηρία!

Πρόσωπο πρός πρόσωπο

  Τό Ἐθνικό Γραφεῖο Οἰκονομικῶν Ἐρευνῶν (ΗΠΑ) διεξήγαγε μία ἔρευνα, ἡ ὁποία μεταξύ τῶν ἄλλων ἀποκαλύπτει ὅτι τίς τελευταῖες δεκαετίες ἡ εὐτυχία, μέ τήν ἔννοια τῆς ἀνεμελιᾶς καί τῆς αἰσιοδοξίας, δέν εἶναι ταυτόσημη μέ τή νεότητα. Κυριαρχική εὐθύνη ἀποδίδεται στή χρήση τῶν smartfones καί τῶν ἐν­σωματωμένων σ᾽ αὐτά μέσων κοινωνι­κῆς δικτύωσης. Ἡ «κατάχρηση» ἐπικοι­νωνίας δημιουργεῖ τελικά ἀρνητικά συναισθήματα, καθώς οἱ χρῆστες α) ἐκτίθενται συνεχῶς στήν εὐδαιμονία τῶν ἄλ­λων καί β) περιορίζουν στό ἐλάχιστο τή διά ζώσης ἀλληλεπίδραση. Ἡ ἐπικοινωνία πρόσωπο μέ πρόσωπο προσφέ­ρει στόν ἄνθρωπο μία ἄλλου εἴδους ἱ­- κανοποίηση, πού ἀγγίζει τά ὅρια τῆς εὐ­­­τυχίας. Δέν εἶναι τυχαῖο καί ἄνευ ἀ­ντικρίσματος πού οἱ ἅγιοι πατέρες λέ­νε: «Εἶδες (ὄχι εἰκονικά) τόν ἀδελφό σου; Εἶδες τόν Θεό σου!».

Κοινή εὐθύνη

  Θράκη, Λέσβος, Λῆμνος, Χίος, Δωδεκάνησα, δηλαδή τά σύνορα τῆς Ἑλ­λάδας, εἶναι οἱ περιοχές ὅπου παρατηρεῖται τήν τελευταία δεκαετία ἕνα ἐ­πικίνδυνο φαινόμενο. «Οἱ ἔχοντες γνῶ­σιν» τό ὀνομάζουν «ἐπιθετικές ἀγορές ἀκινήτων». Πρόκειται γιά τήν ἀγορά οἰκοπέδων ἀπό ξένες ἑταιρεῖες (βουλγαρικές, τουρκικές) μέ ἕδρα στήν Εὐ­ρώπη καί φυσικά πρόσωπα μέ ἐθνικό­τητα τουρκική, ρωσική, κινεζική κτλ., ἀλλά ἰθαγένεια εὐρωπαϊκή. Συγκεκριμένα στήν περιοχή τοῦ Βόρειου Ἕβρου μέχρι καί στήν Κομοτηνή οἱ ἀγοραστές εἶναι στήν πλειονότητά τους τουρκικῆς καί βουλγαρικῆς ἐθνικότητας. Γιά τό φαινόμενο αἰτιᾶται ἡ ἄνεση πού δόθηκε μέ μία τροποποίηση τοῦ 2011 στόν σχετικό νόμο. Οἱ τοπικοί ἄρχοντες ἄρχισαν νά θορυβοῦνται καί νά κινητοποιοῦνται. Ὡστόσο, ἐκτός ἀπό τά λάθη στή νο­­μο­θεσία δέν πρέπει νά ψάξουμε κά­που καί τήν προσωπική μας εὐθύνη; Οἱ ἰδιοκτῆτες πού πουλοῦν τά σπίτια καί τά οἰκόπεδά τους ποιᾶς ἐθνικότητας εἶναι; Μπροστά στό κέρδος ἀπό μία ἀ­γορα­πωλησία ἀδιαφοροῦμε γιά τό ἐ­θνι­κό κόστος;

Κι ὅμως!

  Παρά τίς πυκνές προκλήσεις τῆς γείτονος καί τό γεγονός ὅτι, μετά τό 1922, οἱ μνῆμες καί τά γεγονότα δέν βοηθοῦν γιά μία φιλική προσέγγιση μεταξύ τῶν δύο λαῶν, ὑπάρχουν δεδομέ­να ...ἀνατρεπτικά. Ὅλο καί περισσό­τεροι «τουρίστες» ἀπό τήν Τουρκία κατηχοῦνται καί βαπτίζονται στήν Ἑλλάδα χριστιανοί ὀρθόδοξοι! Ἡ ζωή τους βέ­βαι­α, ἄν αὐ­τό γίνει γνωστό στίς οἰκογένειές τους, δέν θά εἶναι εὐχάριστη. Πολ­λές μου­σουλ­μανικές οἰκογένειες ἀπορρίπτουν καί ἀπομονώνουν τό μέλος ἐκεῖνο πού θά «προδώσει» τήν πατρο­παράδοτη πίστη τους. Οἱ νεοφώτιστοι ἐντούτοις μένουν σταθεροί γνωρίζοντας τόν λόγο τοῦ Κυρίου: «Ὁ φιλῶν πα­τέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀ­κο­λουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος» (Μθ 10,37-38).

῾Ἁπολύτρωσις῾῾,

Τεῦχος Μαϊου 2025