Ἡ Παναγία Μητέρα τοῦ Κυρίου μας, «τό κεφάλαιον ὅλων τῶν θαυμάτων, τό ὕψιστον θαῦμα», δέν εἶναι μία συνηθισμένη, ἔστω ἡ πιό ἁγία, ἀνθρώπινη προσωπικότητα. Εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού συνεργάσθηκε μέ τόν Θεό μ᾿ ἕναν μοναδικό κι ἀνεπανάληπτο τρόπο· ἔγινε ἡ Μητέρα του! «Εἰ γάρ ἔστι Θεός ὁ Κύριος ἡμῶν ᾿Ιησοῦς Χριστός, πῶς οὐ Θεοτόκος ἡ τεκοῦσα ἁγία Παρθένος;», ρωτᾶ ὁ ἅγιος Κύριλλος ᾿Αλεξανδρείας. Καί ἡ ᾿Εκκλησία, μαζί μέ τή δογματική κατοχύρωση τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, καθιερώνει γιά τή Μητέρα του τόν ὅρο «Θεοτόκος».
    «Καί διανοίας καί γλώσσης ἀνώτερον», χαρακτηρίζει ὁ ἅγιος Βασίλειος Σελευκείας, «τό μέγα τῆς Θεοτόκου μυστήριον». Ποιός θά μποροῦσε, τάχα, νά μιλήσει γιά τό μεγάλο μυστήριο αὐτῆς τῆς κεχαριτωμένης καί μοναδικά εὐλογημένης μορφῆς; «Τίς ἱκανός τό τοιοῦτον φράσαι μυστήριον; Ποῖον δέ φθέγξασθαι στόμα ἤ ποία γλῶσσα λαλῆσαι περί τῆς μεγαλωνύμου... Θεοτόκου Μαρίας, μητρός τοῦ Κυρίου; Αὕτη γάρ καί τάς τῶν οὐρανῶν δυνάμεις ἐξένισεν», θαυμάζει ὁ ἅγιος ᾿Επιφάνιος, ἐπίσκοπος Κύπρου. Εἶναι ὅμως ἐνδιαφέρον ὅσο καί ἀσφαλές νά μελετοῦμε τή μορφή της μέσα στίς λιγοστές ἀριθμητικά, ὡστόσο πλούσιες καί ἀκένωτες, γλυκύτατες καί διδακτικές μαρτυρίες πού μᾶς παρέχουν τά ἱερά Εὐαγγέλια.
    Ἄν ἡ γραφίδα τοῦ εὐαγγελιστῆ Λουκᾶ ἱστορεῖ μέ τόν δικό της ἀνυπέρβλητο τρόπο τό πορτραῖτο τῆς Παναγίας, δέν ὑστεροῦν σέ ἐνδιαφέρον καί σπουδαιότητα καί οἱ πληροφορίες πού μᾶς παρέχει ὁ θεολόγος εὐαγγελιστής, ὁ μαθητής τῆς ἀγάπης ᾿Ιωάννης, ὁ ὁποῖος συνδέθηκε μέ τήν Παναγία μας μ᾿ ἕναν ἐντελῶς ἰδιάζοντα τρόπο· ἔγινε ὁ θετός υἱός της. ῾Ο ᾿Ιωάννης, λοιπόν, διασώζει τρεῖς μαρτυρίες γιά τό πρόσωπο τῆς Θεοτόκου. Οἱ δύο περιέχονται στό Εὐαγγέλιο πού αὐτός ἔγραψε. Παρουσιάζουν τή Μητέρα τοῦ Κυρίου δίπλα στόν Μονογενῆ Υἱό της ἀντίστοιχα στό πρῶτο ἐπεισόδιο τῆς δημόσιας ζωῆς του, στό γάμο τῆς Κανᾶ (᾿Ιω 2,1-11), καί στό τελευταῖο, στό σταυρό τοῦ Γολγοθᾶ (᾿Ιω 19,23-27). ῾Η τρίτη μαρτυρία, στό 12ο κεφάλαιο τῆς ᾿Αποκαλύψεως, ἀποδίδει προφητικά τήν οὐράνια δόξα τῆς Θεοτόκου. ῾Η πρώτη μαρτυρία καθορίζει τή σχέση τῆς Μητέρας τοῦ Κυρίου μέ μᾶς, ἡ δεύτερη ἐπισημαίνει τό δικό μας χρέος ἀπέναντί της. Καί γίνονται ἔτσι οἱ δύο αὐτές μαρτυρίες οἱ  χειραγωγοί τῶν χριστιανῶν γιά τή δόξα τοῦ οὐρανοῦ, τήν ὁποία προτυπώνει ἡ Παναγία στήν τρίτη μαρτυρία. Αὐτή ἡ «γυνή ἡ περιβεβλημένη τόν ἥλιον», ὅπως ἑρμηνεύουν οἱ πατέρες, προτυπώνει τή μέλλουσα δόξα, ὅπου πορεύεται ἡ ᾿Εκκλησία καί ὁ κάθε πιστός.  ᾿Αξίζει, πράγματι, νά σταθοῦμε στίς τρεῖς μαρτυρίες τοῦ εὐαγγελιστῆ ᾿Ιωάννη.

    Α. ῾Η ἐντολή της· Στό γάμο τῆς Κανᾶ καλεσμένη ἡ Παναγία μαζί μέ τόν Υἱό της, προφανῶς καί μέ τούς φίλους ᾿Εκείνου, τούς πρώτους μαθητές, παρεμβαίνει μεταφέροντας στόν Κύριο τήν ἀνάγκη τῶν ἀνθρώπων τοῦ γάμου· «οἶνον οὐκ ἔχουσι». Κι ἔπειτα, στρέφεται πρός τούς διακονοῦντες γιά νά τούς παραγγείλει· «ὅ,τι ἄν λέγῃ ὑμῖν ποιήσατε». ᾿Αλλοῦ τά ἱερά Εὐαγγέλια ἀναφέρουν τόν ὕμνο πού ἡ Παρθένος ἀπευθύνει πρός τόν Θεό, τό διάλογό της μέ τόν ἄγγελο Γαβριήλ ἤ μέ τόν Κύριο, τόν χαιρετισμό της στήν ᾿Ελισάβετ. Αὐτά τά λόγια πού ἀπευθύνει πρός τούς ἀνθρώπους τοῦ γάμου τῆς Κανᾶ εἶναι, θά λέγαμε, τό εὐαγγέλιο τῆς Παναγίας μας. Καί εἶναι ἰδιαίτερα σημαντικό ὅτι ἡ προτροπή της ταυτίζεται μέ ἐκείνη τοῦ οὐράνιου Πατέρα κατά τή Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου· «αὐτοῦ ἀκούετε». ῾Η Μητέρα τοῦ Κυρίου, ὅπως καί ὁ οὐράνιος Πατέρας του, συνιστᾶ ὑπακοή στόν ᾿Ιησοῦ Χριστό!
    Τό σκεφθήκαμε, ἀλήθεια, ἐμεῖς, πού συχνά προστρέχουμε στή σκέπη τῆς Παναγίας μας καί ζητοῦμε τήν προστασία καί τή βοήθειά της, τό σκεφθήκαμε ὅτι κάτι ζητᾶ ἀπό μᾶς ἡ Παναγία; «῞Ο,τι ἄν λέγῃ ὑμῖν ποιήσατε». Πού θά πεῖ· ἀκοῦτε τί σᾶς λέγει ὁ Υἱός μου, πράττετε τό δικό του θέλημα, ὅπως περιέχεται συγκεκριμένα καί σαφέστατα μέσα στό ἅγιο Εὐαγγέλιο. Αὐτό εἶναι ἡ λύση τῶν προβλημάτων σας, ἡ ἐκπλήρωση τῶν ἀναγκῶν σας, ἡ ἁρμονία καί πληρότητα τῆς ζωῆς σας.

    Β. ῾Η θέση της στή ζωή μας· Βρισκόμαστε στό Γολγοθᾶ. ῾Υψωμένος πάνω στό σταυρό ὁ Κύριος, στήν ὥρα τῆς πιό πικρῆς ὀδύνης. Σηκώνει βαρύ φορτίο, ὄχι μόνο τόν σωματικό πόνο καί τήν πίκρα ἀπό τήν ἄρνηση τῶν μαθητῶν, ἀπό τήν ἀχαριστία τῶν σταυρωτῶν· σηκώνει τό βάρος τῆς ἁμαρτίας ὅλου τοῦ κόσμου, Αὐτός ὁ ἀναμάρτητος! ῾Υπογράφει μέ τό αἷμα του τή διαθήκη τῆς σωτηρίας καί τῆς λυτρώσεώς μας. Κάτω ἀπό τό σταυρό του παραστέκουν βουβά ἡ πονεμένη Μητέρα του καί ὁ μαθητής «ὅν ἠγάπα». Ἐκείνη τήν ὥρα, λίγο πρίν παραδώσει τό πνεῦμα του στόν οὐράνιο Πατέρα, ὁ Κύριος λέγει στή Μητέρα· «γύναι, ἰδού ὁ υἱός σου», καί στόν μαθητή· «ἰδού ἡ μήτηρ σου». Καί ὁ μαθητής ἀπό τήν ὥρα ἐκείνη «ἔλαβεν αὐτήν εἰς τά ἴδια». Τί χαρά καί τί εὐλογία γιά τόν ᾿Ιωάννη νά ἔχει στό σπίτι του τή Μητέρα τοῦ Κυρίου!
Σκεφθήκαμε ὅμως ὅτι ὅλοι ἐμεῖς, πού δηλώνουμε μαθητές τοῦ Χριστοῦ, πού τόν ἀγαποῦμε ὡς Κύριο καί Θεό μας, ἔχουμε ἐπίσης τήν ἴδια εὐλογία; ῎Εχει ἐμπιστευθεῖ καί σέ μᾶς τήν Παναγία Μητέρα του! Νά τήν ἔχουμε στό εἰκονοστάσι στά δεξιά τοῦ Υἱοῦ της γιά νά πρεσβεύει σέ Κεῖνον γιά μᾶς. ᾿Αλλά νά τήν ἔχουμε -κυρίως αὐτό- καί στήν καρδιά μας, γιά νά ἐμπνέει τήν πίστη καί τή ζωή μας.

    Γ. Τό πρότυπο τῆς δόξας μας· Τό βιβλίο τῆς ᾿Αποκαλύψεως, τό μόνο προφητικό βιβλίο τῆς Καινῆς Διαθήκης, χωρίζεται σέ δύο μέρη. Στήν ἀρχή τοῦ πρώτου μέρους (κεφ. 1-11), στό πρῶτο κεφάλαιο τοῦ βιβλίου, προβάλλει μεγαλόπρεπη ἡ μορφή τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ ὡς «τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου». Τό δεύτερο μέρος (κεφ. 12-22) ἀνοίγει μέ τό «σημεῖον μέγα»· Μία γυναίκα μέ φόρεμά της τόν ἥλιο, μέ διάδημά της δώδεκα ἀστέρια, μέ τή σελήνη κάτω ἀπό τά πόδια της «ἐν γαστρί ἔχουσα τοῦ τεκεῖν». Εἶναι ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου, πού γεννᾶ τόν «υἱόν αὐτῆς», δέχεται μαζί του τόν πόλεμο τοῦ δράκοντα καί διασώζεται μαζί του «εἰς τήν ἔρημον». Αὐτή ἡ ἡλιοντυμένη γυναίκα φορᾶ τή δόξα τοῦ φωτός, καθώς ἔχει στήν ἀγκαλιά της τόν «ἀναβαλλόμενον φῶς ὡς ἱμάτιον», τόν ἴδιο τόν Θεό! Μέ δέος τήν ἀντικρύζει «γενόμενος ἐν πνεύματι» ὁ ᾿Ιωάννης. ῾Ο μαθητής πού φιλοξένησε στό σπίτι του τήν ταπεινή καί ἄσημη Κόρη τῆς Ναζαρέτ, γίνεται τώρα μάρτυρας τῆς ἔνδοξης παρουσίας της· Στή βιτρίνα τοῦ οὐρανοῦ βλέπει τήν Παναγία μέσα στό ἄκτιστο φῶς, ὅλη φῶς, ὅλη γλυκύτητα καί ὡραιότητα, ὅλη δύναμη καί μεγαλεῖο. Σ᾿ αὐτή τή δόξα καλεῖ κι ἐμᾶς ἡ Παναγία κι ἐκεῖ μᾶς ὁδηγεῖ, ἄν κάνουμε ὅ,τι μᾶς λέει ὁ Υἱός της κι ἄν ἔχουμε τήν ἴδια πρότυπο καί ὑπόδειγμα τῆς ζωῆς μας.

Στέργιος Ν. Σάκκος

Ἀπολύτρωσις 58 (2003) 148-149
    

 Σ᾿ ὅλο τό χρόνο ἁπλώνεται ἡ χάρη της. Δεκάδες γιορτές της σημειώνει τό ἑορτολόγιο τῆς Ἐκκλησίας. Ἀλλά ὁ Αὔγουστος εἶναι ὁ κατ᾿ ἐξοχήν δικός της μήνας, ὁ μήνας τῆς Παναγιᾶς. Τ᾿ ἀπομεσήμερα τοῦ Δεκαπενταυγούστου, καθώς καταλαγιάζει ἡ κάψα τῆς ἡμέρας καί μιά ἀνάσα δροσιᾶς πλανᾶται στήν ἀτμόσφαιρα, τρέχουν οἱ ψυχές νά δροσιστοῦν στή χάρη της. Γεμίζουν οἱ ναοί καί τά ξωκκλήσια μας ἀπό πιστούς. Κι ἔτσι, καθώς ὅλοι τήν ἐπικαλοῦνται καί τήν ὑμνολογοῦν, νιώθεις τήν πλάση ὅλη γεμάτη ἀπό τήν παρουσία της.
  Ἡ παρουσία της, ἐγγύηση ἀσάλευτη γιά τήν προστασία της στούς ἀνθρώπους, εἶναι ζωντανή ἀπό τότε πού περπάτησε πάνω σ᾿ αὐτή τή γῆ ἡ σεμνή κόρη τῆς Ναζαρέτ· κι ἀκόμη πιό πρίν, ὅταν τό προφητικό βλέμμα διασχίζοντας τούς αἰῶνες ἔβλεπε ὅτι γιά τήν ἐκπλήρωση τοῦ σχεδίου τῆς θείας Οἰκονομίας «ἰδού ἡ παρθένος ἐν γαστρί ἕξει, καί τέξεται υἱόν» (Ἠσ 7,14).
 Μοναδική ἡ προσφορά της στό ἔργο τοῦ Θεοῦ. Μοναδική καί ἡ μορφή καί ἡ ἱστορία της. Ὑμνήθηκε κι ἐγκωμιάσθηκε ἀνά τούς αἰῶνες. Γιά χάρη της συντέθηκαν τά πιό πολλά καί τά πιό ἐκφραστικά ἐγκώμια. Ἀλλά κανένα δέν μπορεῖ νά ἀποδώσει τήν πραγματική της ἀξία. Διότι ἡ ἀξία τῆς Παναγίας ἀπορρέει ἀπό τή δόξα τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ της, τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, καί σ᾿ αὐτόν καταλήγει. Ἡ τιμή στό πάναγνο πρόσωπό της ἀνάγεται στόν Κύριο καί Θεό μας, πού τόν κράτησε στά σπάγχνα καί στήν ἀγκαλιά της αὐτή ἡ «εὐλογημένη ἐν γυναιξί».
 Τήν ἀλήθεια αὐτή βλέπουμε νά τήν κατανοεῖ καί νά τήν ἐκφράζει μιά ἁπλή Ἰσραηλίτισσα, σύγχρονη τῆς Παναγίας. Μία ἀνώνυμη γυναίκα τοῦ ὄχλου, συνεπαρμένη ἀπό τό κήρυγμα τοῦ γλυκυτάτου διδασκάλου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐγκωμιάζει ὄχι τόν ἴδιο ἀλλά τή μάνα πού τόν γέννησε· «Μακαρία ἡ κοιλία ἡ βαστάσασά σε καί μαστοί οὕς ἐθήλασας» (Λκ 11,27). Λίγες δεκαετίες πιό πρίν, ὅταν ἡ πάναγνη κόρη, μυημένη στό μεγάλο μυστήριο, μέ τόν εὐαγγελισμό της, εἶχε ἀφήσει τήν καρδιά της νά ξεσπάσει σ᾿ ἐκείνη τήν ὑπέροχη ὠδή, εἶχε προφητεύσει γιά τόν ἑαυτό της· «Ἰδού γάρ ἀπό τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί» (Λκ 1,48). Καί νά, τώρα ἡ προφητεία ἐκπληρώνεται στό ἐγκώμιο πού τῆς πλέκει μία ἀνώνυμη γυναίκα τοῦ λαοῦ.
  Ἐκεῖνο τό ἁπλό περιστατικό γίνεται ὁ προάγγελος τῆς ὑπέροχης ἱστορίας πού θά ἀκολουθήσει. Ἀπό τότε καί μέχρι τή συντέλεια, στήν Παλαιστίνη καί στόν κόσμο ὅλο, κάθε ψυχή πού θά σημαδεύεται ἀπό τόν λόγο καί τήν ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, σεβαστικά καί λατρευτικά θ᾿ ἀγκαλιάζει καί τήν Παναγία Μητέρα του. Καί μαζί μέ τόν ἀναστημένο Κύριο, πού ἡ παρουσία του συνέχει καί ρυθμίζει τήν ἱστορία, θά ζοῦν οἱ ἄνθρωποι καί τήν εὐεργετική παρουσία τῆς Κυρίας Θεοτόκου.
  Ὅσο ἦταν σ᾿ αὐτή τή γῆ ὁ Κύριος, διακριτικά ἀλλά ἀδιάκοπα ἀκολουθοῦσε τά βήματά του ἡ Κεχαριτωμένη Μητέρα του. Στόν γάμο τῆς Κανᾶ, ὅπου ἡ προνοητική φροντίδα της βγάζει ἀπό τό ἀδιέξοδο τούς οἰκοδεσπότες (Ἰω 2,1-11), ἀλλά καί στό σπίτι του στήν Καπερναούμ (Ἰω 2,12) καί στίς ἱεραποστολικές περιοδεῖες του σημειώνει τήν παρουσία της τό ἅγιο Εὐαγγέλιο.
 Στίς ὧρες τοῦ Πάθους παραστέκει σιωπηλά κλείνοντας μέ καρτερία τήν ὀδύνη στή μητρική της καρδιά. Καί μετά τήν Ἀνάσταση, μαζί μέ τίς ἄλλες μαθήτριες τοῦ Κυρίου, ἀνάμεσα στίς ὁποῖες συγκαταλέγεται, ζῆ τό κάθε περιστατικό τῆς πρώτης Ἐκκλησίας· τήν Ἀνάληψη, τήν ἐκλογή τοῦ Ματθία, τήν Πεντηκοστή. Σεμνή καί ἀθόρυβη, ἀλλά πάντοτε παροῦσα στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας.
 Ἀργότερα, ἀπό τό σπίτι τοῦ ἠγαπημένου μαθητοῦ, στόν ὁποῖο τήν ἐμπιστεύθηκε ἀπό τόν σταυρό του ὁ Κύριος, περνᾶ στήν ἄλλη διάσταση, στήν αἰωνιότητα. Κι ὅπως «ἐν τῇ γεννήσει τήν παρθενίαν ἐφύλαξε», ἔτσι «ἐν τῇ κοιμήσει» της δέν ἐγκαταλείπει τόν κόσμο. Χωρίς νά τήν βλέπουν τώρα τά φυσικά μάτια, τήν αἰσθάνονται ὅλες οἱ πιστές καρδιές. Ἔτσι, ὅταν οἱ διωγμοί χτυποῦν μέ λύσσα τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τό νιώθουν ὅλοι πώς ἡ ρομφαία διαπερνᾶ τῆς Παρθένου τά σπλάγχνα. Ἡ δική της συμπάθεια καί συμπαράσταση γίνεται θάρρος καί δύναμη ἀντιστάσεως γιά τούς μάρτυρες.
 Ὅταν μέσα στή μανία τῶν αἱρέσεων ἡ Ἐκκλησία διασφαλίζει τίς ἀλήθειες τῶν δογμάτων της, τό δικό της πρόσωπο εἶναι καθοριστικό γιά τή διατύπωση τῶν δογματικῶν ὅρων. Ἡ ὀρθόδοξη πίστη τήν ὁμολογεῖ Θεοτόκο καί τήν ἀναγνωρίζει «ἐργαστήριον τῶν δύο φύσεων», καί γίνεται «τῶν δογμάτων Χριστοῦ τό κεφάλαιον» αὐτή πού στάθηκε «τῶν θαυμάτων αὐτοῦ τό προοίμιον».
 Στή λαίλαπα τῆς εἰκονομαχίας ἡ ἅγια μορφή της τοποθετεῖται δίπλα στήν «ἄχραντον εἰκόνα» τοῦ ἀγαθοῦ Υἱοῦ της καί προσκυνεῖται μαζί μ᾿ ἐκείνην. Διότι ὅ,τι ἀνθρώπινο μέσα της ἐξαγιάσθηκε καί θεώθηκε. Ἡ μητέρα τοῦ Θεανθρώπου ἔγινε ὁ πρῶτος θεωμένος ἄνθρωπος, ὁ πρῶτος ἀνθρωπόθεος. Ἔτσι ἡ τιμή στό πρόσωπό της μεταβαίνει στόν μόνο ἀπόλυτα προσκυνητό, τόν Υἱό της.
 Οἱ μεταγενέστερες αἱρέσεις ἀναγνωρίζονται καί στιγματίζονται ἀπό τή λανθασμένη θέση τους ἔναντι τῆς Θεοτόκου. Οἱ προτεστάντες τήν ἐκτιμοῦν, ἀλλά δέν τήν τιμοῦν. Καί καταντοῦν ἔτσι νά τήν ὑποτιμοῦν καί καταφρονοῦν. Οἱ παπικοί τήν ὑπερτιμοῦν, τήν θεοποιοῦν. Κι εἶναι γι᾿ αὐτό ἔξω καί μακριά ἀπό τήν ἀλήθεια. Ἀνάμεσα στίς δύο παρεκτροπές κρατᾶ ἀπαραχάρακτη τήν ἀλήθεια ἡ Ὀρθοδοξία, ἀποδίδοντας στήν Θεοτόκο τήν τιμή πού ὁ Κύριος τῆς ἀναγνώρισε καί ἡ Παράδοση καθιέρωσε.
  Ἀλλά δέν εἶναι μόνο τά δόγματα καί ἡ ἀπόκρουση τῶν αἱρετικῶν, πού κρατοῦν στήν ἐπικαιρότητα τή μορφή τῆς Παναγίας μας. Ἐπίκαιρη καί ζωντανή παραμένει ἡ παρουσία της σέ κάθε ἐποχή καί τόπο. Σέ χρόνους δύσκολους, ὅπου πόλεμοι καί ταραχές σαλεύουν τήν ἀνθρωπότητα καί σέ καιρούς εἰρήνης.
 Μέ τ᾿ ὄνομά της στά χείλη ρίχνεται στόν ἀγῶνα ὁ πιστός. Σ᾿ αὐτό βρίσκει ἀσφάλεια στήν ὥρα τή δύσκολη ὁ κάθε ἄνθρωπος. Ἀπ᾿ τή μορφή της ἐμπνέεται ἡ εὐσεβής νεότης καί σ᾿ αὐτήν, τήν «καλήν κουροτρόφο», ἀποζητᾶ προστασία. Στήν ἀγκαλιά της ἀκουμποῦν τούς πόνους καί τά βάρη τους οἱ μάνες ὅλου τοῦ κόσμου. Κι ὅταν ρομφαία ὀδυνηρή τρυπᾶ τήν καρδιά τους, κοντά της στηρίζονται καί μαθαίνουν νά ὑπομένουν τόν πόνο μέ σιωπηλή καρτερία.
 Στή σκέπη της προστρέχουν ὅλοι οἱ πονεμένοι κι ἀνακουφίζονται ἀπό τόν πόνο. Μέ τή δική της παραμυθία ἀνθίζει τό χαμόγελο στά πικραμένα χείλη καί στηρίζεται ἡ ἀπελπισμένη καρδιά. Μέ τή δική της ἔμπνευση καί προστασία μένει ἀκατάβλητος ὁ ἀγωνιστής τοῦ καλοῦ. Καί ὁ ξεστρατισμένος ἁμαρτωλός ἀπό τή δική της συμπάθεια ἐνθαρρύνεται γιά ν᾿ ἀποτινάξει τόν ζυγό τῶν κριμάτων του καί νά ἐπιστρέψει στόν οἰκτίρμονα Υἱό της, τόν ὁποῖο καθιστᾶ ἵλεω καί εὐδιάλλακτο ἡ δική της «θερμή πρεσβεία».
 Εἶναι γιά ὅλους μας ἡ ἀσφαλής σκέπη, ἡ «πλατυτέρα νεφέλης». Γι᾿ αὐτό αὐθόρμητα τήν ἐμπιστευόμαστε· «Δέσποινα καί Μῆτερ τοῦ Λυτρωτοῦ, δέξαι παρακλήσεις ἀναξίων σῶν οἰκετῶν...».

Στέργιος Ν. Σάκκος
Ἀπολύτρωσις 53 (1998) 148-150

 Κορώνα τοῦ καλοκαιριοῦ ὁ Αὔγουστος καί τῆς κορώνας κόσμημα ἀκριβό τῆς Παναγιᾶς μας ἡ γιορτή· μιά μικρή Πασχαλιά, μιά Λαμπρή μέσα στό καλοκαίρι. Τήν γιορτάζει πανηγυρικά ὁ λαός μας μέ τή λαμπρότητα καί τή δόξα πού γιορτάζει τήν ᾿Ανάσταση τοῦ Κυρίου. Καί τοῦτο δέν εἶναι τυχαῖο· μέ τή γιορτή αὐτή περνᾶ στή γλῶσσα τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ ὁ ὅρος κοίμηση γιά τό γεγονός τοῦ θανάτου. ῾Υπάρχει τάχα ἄλλο μήνυμα πιό ποθητό γιά τόν ταλαίπωρο ἄνθρωπο τῆς γῆς, πού ἐνῶ μέ λαχτάρα ζητᾶ νά χαρεῖ καί νά χορτάσει τή ζωή, καθημερινά αἰσθάνεται βαριά ἐπάνω του τή σκιά τοῦ θανάτου;
     Τό κράτος βέβαια τοῦ θανάτου τό συνέτριψε ὁ Κύριός μας ᾿Ιησοῦς Χριστός, ὁ νικητής τοῦ θανάτου. Τή νίκη ὅμως αὐτή τήν ζῆ καί τήν χαίρεται ἡ ᾿Εκκλησία ἐφαρμοσμένη στούς ἁγίους της. ῞Ολοι ἐκεῖνοι πού μέ τήν πίστι στόν ᾿Ιησοῦ Χριστό, «μεταβαίνουν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν» ἔχουν μ᾿ αὐτό τό πέρασμα τήν πρώτη δόση τῆς ὁλοκληρωτικῆς καταργήσεως τοῦ θανάτου. ῞Οπως τόν Κύριο καί Θεό τους ἔτσι καί τούς ἴδιους ἀδυνατεῖ νά τούς κρατήσει δεσμίους του ὁ θάνατος. Γι᾿ αὐτό καί οἱ μνῆμες τῶν ἁγίων μας, πού εἶναι ἡ ἐπέτειος τοῦ θανάτου τους, δέν ἔχουν τίποτε τό λυπηρό. ᾿Αντίθετα εἶναι ἡμέρες γιορτῆς.
     Ἀλλά τή νίκη τοῦ Χριστοῦ ἐναντίον τοῦ θανάτου τή διαγγέλλει κατ᾿ ἐξοχήν ἡ Κοίμηση ἐκείνης ἡ ὁποία χάρισε στόν Κύριο τή σάρκα τήν ἀνθρώπινη, γιά νά τήν ἀναστήσει αὐτός καί νά τήν ἀφθαρτοποιήσει· ἐκείνης πού εἶναι ἡ ἁγία ἁγίων μείζων, ἡ Παναγία μας. Καί ἔχει αὐτό τή θεολογική του ἐξήγηση. Στήν πίστη τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας μας τό πρόσωπο τῆς Παρθένου Μαρίας εἶναι τό σύμβολο τῆς ᾿Εκκλησίας ὅλης καί τῆς κάθε μιᾶς πιστῆς ψυχῆς. Στήν Θεοτόκο βλέπει ὁ κάθε πιστός τόν ἑαυτό του ὡς μέλος τῆς ᾿Εκκλησίας καί στήν κοίμησή της νιώθει τό δικό του θάνατο ὡς μία κοίμηση, ἕναν ὕπνο μέσα στά χέρια τοῦ Θεοῦ. ῎Ετσι ἀπαλλάσσεται ἀπό τό φόβο τοῦ θανάτου. ᾿Ανανεώνει τήν ἐλπίδα του ὅτι κοιμοῦνται καί θ᾿ ἀναστηθοῦν μιά μέρα ὅλοι οἱ ἀγαπημένοι του νεκροί. Διατρανώνει τήν ὁμολογία τῆς πίστεώς μας «προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν».

Στέργιος Ν. Σάκκος

 Ὥρα μοναδική στήν ἱστορία τοῦ κόσμου. Τά μάτια τά σάρκινα τῶν μαθητῶν μπαίνουν στήν πνευματική διάσταση κι ἀτενίζουν τό ἄκτιστο φῶς. Ἐκεῖ στό ὑψηλό ὄρος, ὅπου τούς εἶχε ἀνεβάσει ὁ Ἰησοῦς Χριστός καί «μετεμορφώθη ἔμπροσθεν αὐτῶν», οἱ τρεῖς ἀπόστολοι (Πέτρος, Ἰάκωβος καί Ἰωάννης) γίνονται θεαταί καί μάρτυρες τοῦ ὑπερκοσμίου, «ἐπόπται τῆς θεότητος» καί «κοινωνοί τῆς θείας φύσεως». Βλέπουν τήν οὐράνια δόξα σ᾿ ὅλη τή λάμψη καί τό μεγαλεῖο της!
 Κλήση καί πρόκληση ἱερή γιά τόν κάθε ἄνθρωπο -καί γιά τή δική σου ψυχή, ἀδελφέ μου-, ἡ ἐνόραση τοῦ Θεοῦ, ἡ κοινωνία μαζί του· αὐτή ἡ ἅγια συντροφιά, πού διώχνει τή μοναξιά, νικᾶ τό φόβο καί ἐμπνέει γιά τά μεγάλα καί ὑψηλά στή ζωή. Ρωτᾶς πῶς θά τήν ἐπιτύχεις; Ἄκουσε τί ὁ Πατέρας ἀποκαλύπτει, τήν ὥρα πού γίνεται ἡ Μεταμόρφωση ἐπάνω στό ὑψηλό ὄρος· «Οὗτός ἐστιν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, αὐτοῦ ἀκούετε». Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ ἀγαπητός Υἱός τοῦ Θεοῦ καί ὅποιος θέλει νά ἐγγίσει τή θεϊκή μακαριότητα ὀφείλει νά ὑπακούει σ᾿ Αὐτόν, νά ὑποτάσσεται στό θέλημά του καί νά συμμορφώνει τή ζωή του πρός τίς ἐντολές του.
 Ἡ ἐλεύθερη ὑποταγή στήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἀδιάψευστη ἐγγύηση τῆς γνησιότητας τοῦ ἀνθρωπίνου πόθου γιά τή συνάντηση μέ τόν Θεό καί ἡ ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιά τήν πραγματοποίηση τῆς συνάντησης. Ἐλεύθερα πλάσματα μᾶς ἔπλασε ὁ Θεός καί σέβεται τήν ἐλευθερία μας «γιά νά ἐξαρτᾶται ἀπό μᾶς καί ἡ ἐπιθυμία γιά τά ἀνώτερα καί ἡ ἀποχή ἀπό τά κατώτερα», διδάσκει ὁ ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος.
 Ἡ ἐλεύθερη ὑποταγή καί πλήρης ὑπακοή στόν Ἰησοῦ Χριστό εἶναι τό γνώρισμα τῶν μαθητῶν του, τῶν πρώτων, πού «ἀφέντες ἅπαντα ἠκολούθησαν αὐτῷ», ἀλλά καί ὅλων τῶν ἄλλων, πού τόν ἀκολούθησαν ἀνά τούς αἰῶνες. Αὐτό εἶναι τό κατ᾿ ἐξοχήν παράδειγμα πού μᾶς παραδίδει ἡ πρώτη καί καλύτερη μαθήτριά του, ἡ Παναγία Μητέρα του. Ταπεινά ὑποτάχθηκε ἀπό τήν πρώτη στιγμή στό μήνυμα τοῦ ἀρχαγγέλου Γαβριήλ· «ἰδού ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμά σου». Κι ἔγινε αὐτή ἡ ταπεινή κόρη τῆς Ναζαρέτ ὄχι μόνο κοινωνός, ἀλλά καί συνεργός τῆς θεότητος καί ἡ μεγαλύτερη εὐεργέτιδα τῆς ἀνθρωπότητος. «Διότι αὐτά τά λόγια της μετέτρεψαν τή γῆ σέ οὐρανό... συνέπλεξαν τό οὐράνιο καί τό ἀνθρώπινο γένος σ᾿ ἕναν μοναδικό χορό γύρω ἀπ᾿ Αὐτόν, πού ὄντας Θεός ἔγινε καί ἄνθρωπος», σχολιάζει ὁ ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας.
 Τό μήνυμα τῆς Παρθένου πρός τήν κάθε θεοφιλῆ ψυχή ταυτίζεται πρός τή φωνή τοῦ Θεοῦ Πατέρα καί διατυπώνεται ἐπιγραμματικά σ᾿ ἐκείνη τήν ἀπαράμιλλη σκηνή τοῦ ἐν Κανᾶ γάμου. Ἀφοῦ μετέφερε τό πρόβλημα τῶν ἀνθρώπων στόν Υἱό της, ἀποσύρεται διακριτικά προτρέποντας τούς διακόνους· «ὅ,τι ἄν λέγῃ ὑμῖν ποιήσατε». Ἡ συμμόρφωσή τους πρός τῆς Παρθένου τήν προτροπή τούς ἀξίωσε νά δοῦν τό θαῦμα· τό νερό νά γίνεται κρασί. Ἡ συμμόρφωσή μας πρός τῆς Παρθένου τήν προτροπή καί τό παράδειγμα θά μᾶς ἀξιώσει νά ζοῦμε τό θαῦμα τῆς μεταμορφωμένης ζωῆς μας. Καί θά ᾿ναι αὐτή ἡ μεταμόρφωση ἡ καλύτερη τιμή στήν Παναγία μας, ἀλλά καί ἡ οὐσιαστικότερη προσφορά στόν ἑαυτό μας.

Στέργιος Ν. Σάκκος

Ἀπολύτρωσις 54 (1999) 147

 Συνέβη τότε, στά χρόνια τῆς ἐπίγειας δράσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ἀλλά ἡ ἀκτινοβολία της, ὅπως ἄλλωστε καί ὅλων τῶν γεγονότων τῆς θείας Οἰκονομίας, διασχίζει τοῦς αἰῶνες και φθάνει ὥς τις μέρες μας, στό ἐδῶ καί τώρα. Σάν τόν φυσικό ἥλιο πού δημιουργήθηκε τότε στήν ἀρχή τοῦ κόσμου, ἀλλά ἔκτοτε φωτίζει καί ζωογονεῖ τήν πλάση, ἔτσι ἡ Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου (6 Αὐγούστου) διαχέει τό φῶς της διαχρονικά καί πανανθρώπινα.
 Μέσα σέ τοῦτο τό ὑπερκόσμιο, τό ἄκτιστο φῶς ἀποκαλύπτεται ἡ φωνή τοῦ Πατέρα, οὗτος ἐστιν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός ἐν ὧ εὐδόκησα αὐτοῦ ἀκούετε… (Μθ 17,5) προβάλλει ἡ θεότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μέσα ἀπό τό ἀνθρώπινο σῶμα του ἡ παρουσία τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἐπισκιάζει τό ὄρος καί τυφλώνει τά μάτια τῶν μαθητῶν γιά νά τά φωτίσει στήν ἄλλη διάσταση, ὥστε νά δοῦν τίς ἄκτιστες ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ.
 Ἀλλά μέσα στό φῶς τῆς Μεταμορφώσεως φανερώνεται, ἐπίσης, ἡ δόξα τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, καθώς «ἡ βροτεία (=ἀνθρώπινη) ἅπασα φύσις προλάμπει θεϊκῶς». Ὁ μεταμορφούμενος Ἰησοῦς Χριστός «ἔδειξε τό ἀρχέτυπον κάλλος τῆς εἰκόνος», τήν προπτωτική παραδείσια κατάσταση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, «μεταστοιχειώσας αὐτήν, εἰς τήν τῆς θεότητος δόξαν τε καί λαμπρότητα», ὅπως παιανίζει ὁ ἐκκλησιαστικός ὑμνογράφος. Αὐτό τό κάλλος καί τή δόξα προβάλλει σέ μᾶς ἡ γιορτή τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος.
  Ἐπίκαιρο ὅσο ποτέ και ἄμεσα ἀναγκαῖο τό μήνυμα μᾶς καλεῖ σε αὐτοέλεγχο: Ἡ κοινωνία μας, ἡ πατρίδα μας, ἡ οἰκογένεια. ἡ καρδιά μας καταυγάζονται ἀπό το φῶς τῆς Μεταμορφώσεως; Ὁ σημερινός ἄνθρωπος διατηρεῖ ἐκείνη τήν αἴγλη στήν ὁποία τόν ἀνύψωσε ἡ Μεταμόρφωση τοῦ Σωτῆρος; Ἡ ἀπάντηση ἀρνητική, ἐπιβεβαιώνεται καθημερινά ἀπό πράξεις καί ἔργα ἀπάνθρωπα, πού ἀποκαλύπτουν τό παραμορφωμένο πρόσωπο τῆς κοινωνίας μας ὁμολογεῖται μυστικά στά μύχια τοῦ καθενός πού νιώθει τή μοναξιά νά τόν πληγώνει, καθώς τό σκοτάδι διαποτίζει τήν καρδιά του ἐπιμαρτυρεῖται ἀπό τίς ἔρευνες καί τίς διαπιστώσεις τῶν εἰδικῶν, πού κρούουν τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου γιά ταἠν ἐπαυξανόμενη ἐξαχρείωση καί ἐξαγρίωσή μας. Πόσο θλιβερά ἐπίκαιρο ἠχεῖ τό μοιρολόγι τοῦ ποιητῆ: «ἰδού ἐγώ μέ τόσα φῶτα τυφλός, τυφλός ὅπως καί πρῶτα»!
 Μήπως γι’ αὐτό, ἀδελφέ μου, θά ἀπελπισθοῦμε; Ὄχι! Ὥρα νά ἀποδεχθοῦμε τό φῶς τῆς Μεταμόρφωσεως. Τό χορηγεῖ φιλάνθρωπα ὁ Κύριος σ’ ἐκείνους πού θά τολμήσουν «τήν κρείττονα ἀλλοίωσιν», τήν ἀλλαγή τοῦ νοῦ, τοῦ φρονήματος, τήν ὁποία προτείνει ἡ μετάνοια καί πραγματώνει ἡ εἰλικρινής συμμόρφωση πρός τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ὁ σίγουρος δρόμος γιά νά ’ρθει ἡ μεταμόρφωση μέσα μας καί γύρω μας.

Στέργιος Ν. Σάκκος

 Μεγάλη Δεσποτική γιορτή ἡ Μεταμόρφωση∙ μέσα στήν κάψα τοῦ καλοκαιριοῦ μᾶς μεταφέρει τήν δροσιά τοῦ οὐρανοῦ. Δυναμικό, θεϊκό τό μήνυμά της διασχίζει τούς αἰῶνες. Σκιρτοῦνε οἱ ἄγγελοι καθώς τό ἀκοῦνε. Κατανύσσονται οἱ τρεῖς μαθητές πού συνοδεύουν τόν Κύριο στό ὄρος. Ἀλλά καί ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα ἔχει τήν δυνατότητα νά προσεγγίσει αὐτό τό οὐράνιο μήνυμα, πού καταγράφεται στό ἅγιο Εὐαγγέλιο καί μέσῳ αὐτοῦ ἐξαγγέλλεται διαχρονικά καί αἰώνια: «Οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα∙ αὐτοῦ ἀκούετε» (Μθ 17,5).
 Μέσα στίς τρεῖς αὐτές προτάσεις περικλείεται ἡ ἀλήθεια τῆς πίστεώς μας: τό δόγμα καί ἡ ποιότητα τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, τό ἦθος. Τό δόγμα διακηρύττει ὅτι ὁ ἀγαπητός Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁμοούσιος μέ τόν Πατέρα, ἔγινε ἄνθρωπος καί ζῆ ἀνάμεσά μας. Πρακτική συνέπεια αὐτοῦ εἶναι ὅτι τό ἦθος τοῦ πιστοῦ διαμορφώνεται ἀπό τήν θεϊκή προτροπή νά ἀκοῦμε ὅσα μᾶς λέγει ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι θά ὁδηγηθοῦμε στήν σωτηρία, στήν δική μας πορεία πρός τήν θέωση. Ἔτσι θά βιώσουμε σέ προσωπικό ἐπίπεδο τήν Μεταμόρφωση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
 Εἶναι ἀλήθεια ὅτι μία εἰλικρινής αὐτοεξέταση τῆς σύγχρονης χριστιανικῆς κοινωνίας μᾶς πείθει ὅτι μᾶλλον δέν μποροῦμε νά καυχηθοῦμε ὡς ἐφαρμοστές ἤ ἔστω ἀναζητητές τοῦ θείου θελήματος, ὡς ἄνθρωποι πού βιώνουμε στήν καθημερινότητά μας τήν Μεταμόρφωση, πού ἐπιδιώκουμε ὅ,τι θά μᾶς χαρίσει τόν οὐρανό. Ἐμᾶς περισσότερο μᾶς ἑλκύει ἡ ἐνδογήινη μόρφωση. Ἐντυπωσιαζόμαστε ἀπό τά ἐπιτεύγματα τοῦ ἀνθρώπινου μυαλοῦ καί αὐτά ποθοῦμε νά κατακτήσουμε καί νά ἐκμεταλλευθοῦμε, ὥστε νά γίνει ἡ ζωή μας πιό εὔπορη, πιό εὔκολη, πιό εὐδαιμονιστική.
 Μά εἶναι αὐτό κακό; Ἀσφαλῶς ὄχι! Μέχρις ἑνός σημείου, φυσικό εἶναι νά θέλουμε ἄνετη καί ὄμορφη τήν ζωή μας στήν γῆ. Τό κακό ἀρχίζει ἀπό τήν στιγμή πού αὐτοπεριοριζόμαστε στήν γῆ καί ἐγκλωβίζουμε στά γήινα ὅλα τά ἐνδιαφέροντά μας. Λησμονοῦμε ὅτι τό χρῆμα, π.χ., γιά τό ὁποῖο συνήθως παλεύουμε, μπορεῖ νά ἀγοράσει πολλά πράγματα, ὄχι ὅμως τήν εὐτυχία. Οἱ ἡδονές καί οἱ ἀπολαύσεις, πού ἑλκύουν τίς ἐπιδιώξεις μας, δέν εἰρηνεύουν τήν συνείδηση, δέν χορταίνουν τήν πείνα μας γιά ἀγάπη, δέν σβήνουν τῆς ψυχῆς τήν δίψα. Τά τεχνολογικά «θαύματα» τῶν ἡμερῶν μας δέν ἐξουδετερώνουν τήν μοναξιά, μᾶλλον τήν ἐντείνουν· δέν ζεσταίνουν τίς ἀνθρώπινες σχέ- σεις· δέν ἐξασφαλίζουν τήν ψυχική μας εἰρήνη καί ἰσορροπία· δέν περιορίζουν τό κακό, μᾶλλον τό ἁπλώνουν· δέν ἀναμορφώνουν τήν ζωή μας, μᾶλλον τήν παραμορφώνουν.
 Χρειαζόμαστε μεταμόρφωση! Ἄς ἀνοίξουμε τά αὐτιά μας γιά νά συλλάβουμε τό θεϊκό μήνυμα «αὐτοῦ ἀκούετε»! Ἡ ὑπακοή στόν Ἰησοῦ Χριστό εἶναι ἡ μόνη ἐλπίδα γιά τό πέρασμα ἀπό τήν παραμόρφωση στήν μεταμόρφωση, ἡ μόνη ἐγγύηση γιά τήν ἐξυγίανση καί τήν ἀναβάθμιση τῆς κοινωνίας μας.

Στέργιος Ν. Σάκκος

Ἀπολύτρωσις 65 (2010) 195

 Πόθος καυτός καί ἵμερος βαθύς τοῦ ἀνθρώπου ἡ συνάντησή του μέ τή θεϊκή δόξα. Δεμένος μέ τό χῶμα στενάζει κάτω ἀπό τό βάρος τῆς φθαρτότητος καθημερινά, μά δέν ἔπαυσε ποτέ ν᾿ ἀναρριγᾶ στή σκέψη τοῦ ᾿Αφθάρτου, νά συγκλονίζεται ἀπό τήν ἰδέα τῆς ἐπικοινωνίας καί κοινωνίας του μέ τόν οὐράνιο Πατέρα.
    Αὐτήν τήν ποθητή καί φοβερή συγχρόνως κοινωνία γεύθηκαν οἱ τρεῖς ἐκλεκτοί μαθηταί τοῦ Κυρίου, Πέτρος, ᾿Ιάκωβος καί ᾿Ιωάννης, ἐπάνω στό «ὑψηλόν ὄρος», ὅπου τούς εἶχε ἀνεβάσει «κατ᾿ ἰδίαν», μόνους αὐτούς, ὁ Διδάσκαλος. ᾿Εκεῖ «μετεμορφώθη ἔμπροσθεν αὐτῶν». ῎Ανοιξαν τά χοϊκά τους μάτια στό ἄκτιστο φῶς κι εἶδαν τόν ἄυλο Θεό, τόν Θεάνθρωπο ᾿Ιησοῦ Χριστό, ὄχι ὅμως ὅπως τόν ἔβλεπαν μέχρι τότε, ὡς ταπεινό ἄνθρωπο. Τόν εἶδαν στή θεϊκή του δόξα. ῎Εγιναν αὐτοί, οἱ ταπεινοί ψαράδες, αὐτόπτες τῆς θείας αὐτοῦ μεγαλειότητος. Καί θαμπωμένοι τότε ὁμολόγησαν μέ τό στόμα τοῦ Πρωτοκορυφαίου· «καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι...»!
    Ἀλλά δέν εἶναι θέμα τόπου ἡ προσέγγιση τῆς θεϊκῆς μακαριότητος. Εἶναι κυρίως θέμα ἐσωτερικῆς τοποθετήσεως τοῦ ἀνθρώπου. ῾Η ὑπερκόσμια φωνή τοῦ Πατέρα αὐτό μαρτυρεῖ, καθώς συνιστᾶ τόν Μονογενῆ του Υἱό καί ὑποδεικνύει τή λατρευτική ἀφοσίωση στό ἅγιο θέλημά του· «Οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός... αὐτοῦ ἀκούετε». ῾Η συγκατάβαση τοῦ Θεοῦ θά μείνει ἀτελέσφορη χωρίς τοῦ ἀνθρώπου τήν κατάφαση. Μέ τήν ὑπακοή στό θεῖο θέλημα καί τήν πειθαρχία στίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ -καί μόνο μ᾿ αὐτά- θά γίνει δεκτικός τῆς θείας χάριτος, ἡ ὁποία θά τόν ἀνεβάσει στή θέωση.
    Καί προσφέρεται ἄπλετη ἡ θεία χάρη ἀπό τήν ἁγία τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησία. Μέσα σ᾿ αὐτήν ἐπιτελεῖται ἡ συνάντηση Θεοῦ καί ἀνθρώπου. Διότι ἡ ᾿Εκκλησία κρατᾶ μές στούς θησαυρούς της χειροπιαστή τήν ἐμπειρία τῆς θεϊκῆς δόξας καί προσκαλεῖ τόν κάθε ἄνθρωπο νά ᾿ρθεῖ κοντά της καί νά τή γευθεῖ. Τοῦ δίνει τή δυνατότητα νά μεταμορφωθεῖ ὁ ἴδιος κι ἀπό χοϊκός καί ψυχικός νά γίνει πνευματικός καί θεοτικός. Χωρίς νά χάσει τίποτε ἀπό τήν ὕπαρξή του, θά κερδίσει τήν παραδείσια δόξα πού εἶχε πρίν χωρισθεῖ ἀπό τόν Θεό καί ἄλλα ἀκόμη περισσότερα· τήν ἕνωση μαζί του, τή θέωση.
    Ἀπό πλευρᾶς Θεοῦ τό θέμα εἶναι λυμένο. Τό βάρος πέφτει στή στάση τοῦ ἀνθρώπου, στήν εἰλικρινῆ διάθεση μέ τήν ὁποία θά ὑπακούσει στό θεϊκό παράγγελμα, στή φιλότιμη προσπάθεια μέ τήν ὁποία θά ἐνστερνισθεῖ τήν ἐντολή τῆς ᾿Εκκλησίας. Ζῆ τότε ὁ χοϊκός ἄνθρωπος τή Μεταμόρφωση ὡς γεγονός τῆς προσωπικῆς του ζωῆς καί ψηλαφᾶ μέσα στό ἴδιο τό εἶναι του τή «θαυμαστή ἀλλοίωση τῆς δεξιᾶς τοῦ ῾Υψίστου». Νιώθει τό θεῖο φῶς νά καταυγάζει τήν ψυχή του, ὅταν σπάζει τόν κλοιό τῆς φιλαυτίας, ὅταν ξεπερνᾶ τό μῖσος καί τήν ἐκδικητικότητα, ὅταν μετά ἀπό μάχες σκληρές στῆς ψυχῆς του τήν κονίστρα καταθέτει ὑποτακτικά στόν Κύριο· «γενηθήτω τό θέλημά σου». Τό βλέπει ἱλαρό νά τόν περιβάλλει, κυρίως ὅταν ξεπλένοντας τά μάτια του μέ τά δάκρυα τῆς μετανοίας γονατίζει μπροστά στόν πνευματικό, γιά νά ἀποθέσει κάτω ἀπό τό πετραχήλι του τῆς ψυχῆς τά βάρη, ὅταν «μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης» προσέρχεται στό φρικτό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας. Κι εὐγνώμονα τότε ἐπαναλαμβάνει τήν ὁμολογία τῶν τριῶν μαθητῶν· «καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι»!

 Στέργιος Ν. Σάκκος