1955 - 2015. Κύλησαν ἤδη 60 χρόνια ἀπό τήν κυπριακή ἐποποιΐα 1955-1959, τότε πού ὁ εὐωδιαστός ἀνθός τῆς μαρτυρικῆς Κύπρου, τά λεβέντικα χριστιανικά νιάτα της, ἔ­χυσαν τό ἄλικο αἷμα τους γιά τήν ἀποτίναξη τοῦ ἀγγλικοῦ ζυγοῦ καί τή λευτεριά τῆς πα­τρί­δας τους.
 Σήμερα, πού ἰσχυροί «ἀγέρηδες» στοχεύ­ουν νά γκρεμίσουν διαχρονικές ἀ­ξίες καί ἰδανι­κά, ἡ ἡρωική μορφή τοῦ Κυριάκου Μάτση (1926-1958) ἐμ­πνέει τίς νέες γενιές καί τούς δείχνει τόν δρόμο τῆς τιμῆς καί τοῦ χρέους.
Ἀπό μικρός στό ὀρεινό χωριό του, Παλαι­χώ­ρι τῆς Λευκωσίας, ὀνειρεύεται νά κάνει κάτι γιά τό πολύπαθο νησί του. Τοῦ στοιχίζει πού οἱ ἰσχυροί τῆς γῆς κωφεύ­ουν στά δίκαια αἰτήματά τους καί τούς ἀντιμετωπίζουν μέ ψυχρή ἀδιαφορία. Κι ὅσο μεγαλώνει, τόσο φουντώνει μέσα του ὁ πόθος γιά θυσία, γιά ἡρωισμό. Περνᾶ στή Γεωπονική σχολή τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ἔρχεται στήν πό­λη τοῦ ἁγίου Δημητρίου στίς 28 Ὀκτω­βρίου 1946. Ἀμέσως πηγαίνει στό Πανεπιστήμιο, τήν ὥρα πού οἱ φοιτητές γιορτάζουν λαμπρά τήν ἐθνική ἐπέτειο. Στό τέλος ὁ νεαρός Κύπριος παίρνει τόν λόγο καί χαιρετίζει μέ παλμό τούς Ἕλ­ληνες Μακεδόνες. Τό ἀκροατήριο ἐνθουσιάζεται. Ὁ Πρύτανης συγκινεῖται ἀπό τήν πατριωτική φλόγα του καί τόν ἀγκαλιάζει.
 Σάν φοιτητής γράφει συνεχῶς καί δί­νει διαλέξεις γιά τό ἐθνικό δράμα τῆς Κύπρου. Ἡ ἐφημερίδα τῆς Θεσσαλονίκης «Μακεδονία» δημοσιεύει τά φλογερά του ἄρθρα. Ὅσοι ἀπολαμβάνουν τή ρη­το­ρική του δεινότητα καί τή γλυκειά φωνή του τόν χαρακτηρίζουν «τό ἀηδονάκι τῆς Κύπρου». Μιά μέρα ὁ συγκάτοικός του κύπριος φοι­τη­τής τόν εἰρωνεύεται, γιατί κοιμᾶται μές στίς κουρελοῦδες. Ὁποία ὅμως ἡ ἔκπληξή του, ὅταν πληροφορεῖται ὅτι ὁ Κυριάκος εἶχε χαρίσει τά σκεπάσματά του σ' ἕναν φτωχό ἄρρωστο συμφοιτητή τους!
 Εἶναι ἀπό τά πρῶτα μέλη τῆς «Ἐ­θνι­κῆς Ὀργάνωσης Κυπρίων Ἀγωνι­στῶν» (Ε.Ο.Κ.Α.). Στόν ἐθνικό ξεση­κω­μό τοῦ 1955 εἶναι ἀρχηγός τῶν συνδέσμων καί διαβιβάσεων τῆς Ε.Ο.Κ.Α. «Στρατιώτης τοῦ καθήκοντος, ἁγνός καί τίμιος, ὑπόδει­γμα εἰς τούς ὑφισταμένους του, ἐμ­ψυχω­τής», χαρακτηρίζεται ἀπό τόν ἀρχηγό τῆς Ε.Ο.Κ.Α. Γεώργιο Γρίβα-Διγενῆ. Οἱ Ἄγ­γλοι ἔχουν ἑστιασμένα τά βλέμματά τους πάνω του. Ἔχουν πληροφορίες πώς ἔ­χει ἐπαφή μέ τόν Ἀρχηγό. Ἐπείγονται νά τοῦ ἁρπάξουν μυστικά. Τόν συλ­λαμ­βάνουν καί τόν βασανίζουν στίς φυλακές τῆς Ὀ­μορφίτας. Τό παλληκάρι δέν λυγίζει. Ὁ ἄγ­γλος Κυβερνήτης τῆς Κύπρου, ὁ Τζών Χάρντιγκ, ἔρχεται στή φυλακή νά γνωρίσει αὐτόν τόν θερμό πατριώτη. Προσπαθεῖ νά βρεῖ ἕναν τρόπο νά τοῦ ἀποσπάσει χρήσιμες γιά τόν Ἀγώνα πληροφορίες. Τοῦ προσ­φέρει μισό ἑκατομμύριο κυπριακές λί­ρες, ἀρκεῖ νά τοῦ ἀποκαλύψει τό λημέρι τοῦ Ἀρ­χηγοῦ. Ὁ Κυριάκος ἀηδιάζει τίς βρό­μι­κες διαπραγματεύσεις καί φωνάζει:
- Ἐξοχώτατε, οὐ περὶ χρημάτων τὸν ἀγῶνα ποιούμεθα, ἀλλὰ περὶ ἀρε­τῆς!
 Μαζί μέ ἄλλους ἕξι πετυχαίνει τή δραπέτευσή τους ἀπό τίς φυλακές. Εἶ­ναι πλέον ἐλεύθερος νά βοηθήσει τήν Ε.Ο.Κ.Α. Ὁ Διγενής τοῦ ἀναθέτει τόν τομέα τῆς γραφικῆς Κερύνειας. Περιδιαβαίνει πόλεις καί χωριά, φτιάχνει κρησφύγετα, τοπογραφικούς χάρτες, προσφέρει τίς στρατιωτικές καί γεωπονικές του γνώσεις. Ξεσηκώνει καρ­διές, ἐμπνέει μέ τήν παρουσία του. Σ' ἕνα γράμμα του στούς συγγενεῖς του διακρίνει κανείς τόν σεβασμό του στόν λόγο τοῦ Θεοῦ:
 «Εἴμαστε ἀναγκασμένοι νά κάνου­με πέτρα τήν καρδιά, γιά νά σταθοῦμε ἄξιοι τοῦ χρέους μας. Δοκίμασα πιό ἔν­τονο τόν πειρασμό ὅταν, περαστικός γιά λίγες μέρες ἀπό τό χωριό, ἤμουν ὑ­ποχρεωμένος νά μή πάω νά δῶ τούς δικούς μου. Ἦταν βέβαιο πώς κάποτε θά τούς ρωτοῦσαν ἄν μέ εἶδαν, καί ἔ­πρεπε νά λέν «ὄχι» καί νά μποροῦν νά ὁρκιστοῦν γι᾽ αὐτό. Μά ἔτσι θά εἶ­ναι πιό ἔντονη ἡ χαρά, ὅταν βρεθοῦμε τή μέρα τῆς ΝΙΚΗΣ». Ὑποφέρει μέ τή σκέψη πώς μποροῦν δικά του πρόσω­πα νά ψευδορκήσουν. Τέτοιοι ἱεροί ἀ­γῶνες δέν πρέπει ἐξαιτίας του νά σπιλωθοῦν.
 Κάποτε εἶχε πεῖ στόν ὑπαρχηγό τῆς Ε.Ο.Κ.Α. Γρηγόρη Αὐξεντίου: «Προ­βλέ­πω πώς θά ἔχουμε τήν ἴδια τύχη καί ἴσως τό ἴδιο τέλος». Τά προγνωστικά του βγαίνουν ἀληθινά. Εἶναι 19 Νοεμβρίου 1958. Ἄγγλοι ἐρευνοῦν σπιθαμή πρός σπιθαμή τήν περιοχή τοῦ Δικώμου, χτισμένου στίς νότιες πλαγιές τοῦ Πενταδάκτυλου. Ἐκεῖ βρίσκεται τό κρησφύγετο τοῦ Μάτση καί τῶν συντρόφων του. Φεύγουν οἱ ἀποι­κιο­κράτες, μά πάλι ἐπιστρέφουν. «Εἴ­μα­στε προδομένοι», διαπιστώνει ὁ τομεάρχης.
- Ἔ, Μάτση, παραδώσου!
 Καπνοί βγαίνουν ἀπό τή σπηλιά. Ὁ Μάτσης καίει ἔγγραφα καί διαταγές τῆς Ε.Ο.Κ.Α. Διατάζει τούς δύο ἀγαπημένους του συντρόφους, τόν Κώστα Χριστοδούλου καί τόν Ἀνδρέα Σοφιόπουλο, νά ἐγκαταλείψουν τό κρησφύγετο. Δέν ὑποχωρεῖ στήν ἄρνησή τους. Μέ δάκρυα τόν ἀσπάζονται γιά τελευταία φορά καί βγαίνουν ἔξω.
- Κυριάκο Μάτση, παραδώσου!, ἐ­παναλαμβάνει πολλές φορές ὁ ἐχθρός.
 Κι αὐτός θά τούς πεῖ μέ τόν δικό του τρόπο τό ἀρχαῖο «Μολὼν λαβέ».
- Ἄν βγῶ, θά βγῶ πυροβολώντας! Δέν θά μέ βγάλετε ζωντανό ἀπό δῶ μέσα. Ἐλᾶτε, ἄν τολμᾶτε, νά μέ βγά­λε­­τε!
 Οἱ Βρετανοί δέν κοπιάζουν νά πολεμήσουν κατά μέτωπο μέ τόν γενναῖο ἀντίπαλό τους. Προτιμοῦν τήν εὔκολη λύ­ση. Τοῦ πετοῦν χειροβομβίδες καί σφαῖ­ρες. Ἡ ἐπιθυμία του νά θυσιαστεῖ γιά τήν πατρίδα πραγματοποιεῖται. Τό σῶμα τοῦ ἐθνομάρτυρα μπαρουτοκαπνισμένο, μέ κομμένο τό ἕνα του πόδι, μά ἡ ψυχή του λαμπρή, ἀνάλαφρη πε­τᾶ γιά τούς οὐρανούς. Ὁ δυνάστης καί νε­κρό τόν ἐκδικεῖται. Ἀρνεῖται νά δώ­σει τή σορό στούς δικούς του γιά νά ταφεῖ μέ τιμές στό χωριό του. Τόν θάβουν ἄδοξα στά «Φυλακισμένα Μνή­μα­τα» τῆς Λευκωσίας, πού γίνηκαν πραγματικά μέχρι σήμερα κόσμου προσκυνητάρι.

Ἑλληνίς

 Πολλά ἀσφαλῶς εἶναι τά θέματα πού μᾶς ἀπασχολοῦν∙ προσωπικά, οἰκογενειακά, ἐ­παγ­γελματικά, ἐθνικά, κοινωνικά κτλ. Ὡσ­τόσο, δέν θά διαφωνήσετε, νομίζω, ὅτι ἕνα ἀπό τά πιό «καυτά» -ἄν ὄχι τό πρῶτο- πού ἀφορᾶ ἄμεσα στήν ἐπιβίωσή μας μέσα στήν ἀνθρώπινη κοινωνία εἶναι οἱ διαπροσωπικές μας σχέσεις: Πῶς βλέπω τόν ἄλλο, τί σκέπτομαι γι’ αὐτόν, ποιά σχέση ἔχω μαζί του; Ἀπό αὐτό ἐξαρτᾶται τόσο ἡ προσωπική μου ἰσορροπία ὅσο καί ἡ ἁρμονία τοῦ πε­ριβάλλοντός μου, τῆς κοινωνίας γενικότερα.
 Ὅσο κι ἄν φαίνεται ἀληθινή καί ἐπιβε­βαιώνεται καθημερινά ἡ ἄποψη τοῦ Σάρτρ ὅτι «Ὁ ἄλλος εἶναι ἡ κόλασή μου», δέν μπο­ρεῖ νά γίνει καθοδηγητική, ἐκτός ἄν ἐπιθυμοῦμε νά ἐγκαταστήσουμε ὄντως τήν κόλαση στήν γῆ μας. Μία ἁπλή ἀνάγνωση τῆς ἁγίας Γραφῆς ἀρκεῖ γιά νά μᾶς «ἀνοίξει τά μάτια», νά μᾶς πεί­σει ὅτι ὁ ἄλλος δέν εἶναι ἀναγκαστικά ἐχθρός, δέν εἶναι ἀκόμη ἀ­πρόσ­ωπος∙ εἶναι ὄν σάν κι ἐμένα, συνοδοι­πόρος μου∙ εἶναι ὁ πλησίον μου, ὁ ἀδελφός μου.
  Καταρχήν, κάθε ἄνθρωπος εἶναι πλα­σμέ­νος ὅπως κι ἐγώ «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ», πού σημαίνει ὅτι εἶναι προικισμένος μέ τά χαρίσματα τοῦ Θεοῦ: σκέπτεται, ἀποφασίζει, ἐ­νεργεῖ, θέλει, εἶναι ἐλεύθερος. Δέν εἶναι, λοιπόν, ἕνα τυχαῖο ὄν, ἀλλά μία προσωπικότητα μέ ἀρετές καί χα­ρίσματα θαυμαστά. Εἶναι μάλιστα προορισμέ­νος νά ἀναπτύξει αὐ­τές τίς θεϊκές δωρεές, γιά νά ἐκπληρώσει τόν σκοπό τῆς ὑπάρξεώς του, τό «καθ’ ὁ­μοί­ωσιν Θεοῦ». Ὅλοι ἔχουμε ἕναν κοινό σκο­πό∙ νά ὁμοιωθοῦμε μέ τόν Θεό.
  Τήν εἰκόνα του βλέπει ὁ Θεός στόν κάθε ἄνθρωπο. Γι’ αὐτό «πάντας ἀνθρώ­πους θέλει σωθῆναι» (Α΄ Τι 2,4), ὅλους νά τούς ἀπαλ­λά­ξει ἀπό τό βάρος τῆς ἁμαρτίας, ἀπό τόν αἰώνιο θά­νατο, πνευματικό καί σωμα­τι­κό, πού μᾶς κληρο­δότησαν οἱ πρωτό­πλαστοι πρόγο­νοί μας. Γιά νά πραγμα­τοποιηθεῖ ὅμως ἡ σωτηρία ὀφείλει ὁ καθένας προσω­πικά νά προσλάβει τήν δωρεά τοῦ Θεοῦ, νά συνεργασθεῖ μαζί του καί πρωτίστως νά τόν μιμηθεῖ στήν ἀγάπη. Νά ἀγαπᾶ ὅ­λους, κατά τό δυνα­τόν ἀδιάκριτα, ἀνυ­πό­κριτα καί ἀπέραντα, ὅπως Ἐκεῖνος, πού «τὸν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλ­λει ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ βρέχει ἐπὶ δικαί­ους καὶ ἀδίκους» (Μθ 5,45).
  Ἐφαρμόζοντας αὐτή τήν ἀλήθεια ὁ ἀπόστολος Παῦλος συνιστᾶ στούς πιστούς· «μὴ τὰ ἑαυτῶν ἕκαστος σκοπεῖτε, ἀλλὰ καὶ τὰ ἑτέρων ἕκαστος» (Φι 2,4). Τεκμηριώνει δέ τό παράγγελμά του ἀναφέροντας τό συγκλονιστικό παράδει­γμα τοῦ Θεανθρώπου. Ὁ Ἰησοῦς Χρι­στός δέν ἐνδιαφέρθηκε μόνο γιά τόν ἑ­αυτό του, νοιάστηκε τούς ἀνθρώπους. Δέν ἀρκέσθηκε στήν θεϊκή του μακα­ριότητα, ἀλλά «ἑαυτὸν ἐκένωσε μορφὴν δούλου λαβών» (Φι 2,7) καί ἔγινε «ὑ­πή­κοος μέχρι θανάτου» καί μάλιστα σταυ­ρικοῦ, γιά μένα, γιά σένα, γιά τόν κάθε ἄνθρωπο.
  Ἐπίμονα ἀναφέρεται στό θέμα τῆς ἀγάπης ἐπίσης ὁ θεολόγος καί μαθητής τῆς ἀγάπης εὐαγγελιστής Ἰωάννης. Ἀ­περίφραστα ἀποφαίνεται ὅτι ὅποιος δέν ἀγαπᾶ τόν ἀδελφό παραμένει στό σκοτάδι τοῦ θανάτου (βλ. Α΄ Ἰω 2,9). Γι’ αὐτόν δέν ἀναστή­θηκε ὁ Χριστός! Ἡ ἔλλειψη ἀγάπης τόν καθιστᾶ ἀνθρω­πο­κτό­νο, δηλαδή φονιά (βλ. Α΄ Ἰω 3,15). Δέν ἔχει σημασία πού δέν θά τόν συλ­λάβει ἡ ἀστυνομία καί κανένα δικαστήριο δέν θά τόν καταδικάσει. Τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως θά καταδικαστεῖ ὡς φονιάς, διότι στά μύχια τῆς ὕπαρξής του ἔμπηξε τό μαχαίρι στήν καρδιά τοῦ ἀ­δελφοῦ του, στοῦ ὁποίου τό πρόσωπο ὄφειλε νά βλέ­πει τόν Θεό. Τί σημασία ἔχει ἡ κρί­ση τοῦ κόσμου ὅταν μᾶς κατα­δικάζει τοῦ Θεοῦ ἡ κρίση;
 Καί γιατί εἶναι τόσο σημαντικό νά ἀ­γαπᾶμε τούς ἀδελφούς; Διότι, λέει πάλι ὁ Ἰωάννης, ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη (Α΄ Ἰω 4,8). Θέλεις νά γνωρίσεις τόν Θεό; Πρέ­πει νά μά­θεις νά ἀγαπᾶς ὄχι μόνο τόν Θεό πού δέν βλέπεις, ἀλλά καί τόν ἄνθρωπο, αὐ­τόν πού βλέπεις. Γι’ αὐτό ὁ Κύριος χα­ρακτηρίζει ὡς πρώτη καί με­γάλη ἐν­τολή τό «ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου» καί δεύτερη ὅμοια, δηλαδή ἴσης ἀξίας, τό «ἀγαπήσεις τὸν πλη­σίον σου ὡς σεαυτόν» (Μρ 12,30.31). Δέν ξεχω­ρίζεται ἡ ἀγά­πη πρός τόν Θεό ἀπό ἐ­κεί­νη πρός τόν ἄνθρωπο. Ἑπο­μένως, ἀκόμη καί ἄν τη­ρήσουμε ὅλες τίς ἐντο­λές, ἄν εἴμαστε κατά πάντα εὐσε­βεῖς, ἀλλά δέν ἀγαποῦ­με, δέν συγχω­ροῦμε τόν πλησίον, σφάλλουμε ἔναντι τοῦ Θεοῦ καί δέν πρόκειται νά λάβουμε συγχώ­ρεση, προειδοποιεῖ ὁ Κύριος.
  Προσοχή, ὅμως, διότι συνήθως γί­νεται ἕνα λάθος. Ὅταν μιλᾶμε γιά πλησίον, γιά συνάνθρωπο, ἡ σκέψη μας πάει σέ φίλους, γνωστούς, ξένους, σέ διά­φορα πρόσωπα πού ἔχουν ἀνάγκη ἐλε­ημοσύνης. Ὑπάρχουν ὅμως πολύ πιό κοντινοί συνάνθρωποί μας τούς ὁ­ποί­ους ξεχνᾶμε νά ἀγαπήσουμε ἤ τούς ἀ­γαποῦμε μέ ἕναν τρόπο ἄρρωστο, ἰδι­οτελῆ, στόν ὁποῖο καθόλου δέν ἀνα­παύ­εται ὁ Θεός. Νά, μερικές περι­πτώ­σεις παρεξηγημένων πλησίον:
Οἱ γονεῖς, ἔναντι τῶν ὁποίων ὡς παιδιά μόνο ἀπαιτήσεις προβάλλουμε συνήθως, εἶναι καί αὐτοί εἰκόνες Θεοῦ, πολῖτες τῆς βασιλείας του. Ξεχνᾶμε ὅτι ὁ πατέρας, ἡ μάνα μας, δέν εἶναι μόνο ὁ γονιός μας, τόν ὁποῖο ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ συνιστᾶ νά τιμοῦμε (Ἔξ 20,12). Εἶναι ἐπίσης ἕνας ἄνθρωπος πού ἔχει προ­­οπτική νά βασιλεύσει στόν οὐρανό μαζί μέ τόν Θεό. Τοῦ ὀφείλουμε σεβασμό, σάν νά πρόκειται γιά τόν ἴδιο τόν Θεό, ἀφοῦ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος βεβαιώνει ὅτι «ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀ­δελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐ­ποι­ήσατε» (Μθ 25,40).
  Τά παιδιά μας, πού συνήθως τά ὑ­πολογίζουμε ὡς κτῆμα καί προέκταση τοῦ ἑαυτοῦ μας, εἶναι καί αὐτά ὁ πλη­σί­ον, ὁ Χριστός δίπλα μας. Ἔχουμε εὐθύ­νη οἱ γονεῖς νά μήν τά ἀποκλείσουμε ἀπό τό αἰώνιο μέλλον, τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ, γιά τήν ὁποία Ἐκεῖνος τά ἔπλασε. «Οἱ πατέρες μὴ παροργίζετε τὰ τέκνα ὑ­μῶν, ἀλλ’ ἐκτρέφετε αὐτὰ ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου» (Ἐφ 6,4), συνι­στᾶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Μήν τούς ἐμ­πνέετε τό δικό σας θέλημα, ἀλλά τό θέ­λημα τοῦ Θεοῦ. Δικά του εἶναι καί ἔχετε εὐθύνη κοντά του νά τά ὁδηγή­σε­τε. Τότε θά τά ἔχετε καί κοντά σας πραγμα­τικά, συγκοι­νωνούς καί συμμετόχους στήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
 Πλησίον ἐπίσης εἶναι ὁ ἤ ἡ σύζυ­γος: Τό κάθε μέλος τῆς συζυγίας στόν χρι­στιανικό γάμο δέν εἶναι ἀνταγωνιστής οὔτε ἁπλῶς συνεταῖρος σέ μία σύμβαση πού ἔκανε μέ τό ἄλλο μέλος. Εἶναι συνάνθρωπος, πνευματικός ἀδελφός. Εἶναι ἀστεῖο νά συμπονᾶς τόν φτωχό τῆς γειτονιᾶς καί νά μήν πονᾶς γιά τόν ἤ τήν σύζυγό σου.
  Καί γιά νά παραλείψω ὅλες τίς ἄλλες περιπτώσεις ἔρχομαι στήν πιό δύσκολη περίπτωση συνανθρώπου. Εἶναι ὁ ἐ­χθρός μας. Βρίσκεται ἀπέναντί μας, μᾶς ἀδίκησε, μᾶς ἔβλαψε. Ὡστόσο, ἔχουμε εὐθύνη καί γι’ αὐτόν, νά μπεῖ στή βασι­λεία τοῦ Θεοῦ. Τό παράδειγμα μᾶς τό δίνει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος. Ἡ τελευταία προσευχή του, λίγο πρίν παραδώσει τό πνεῦμα του ἐπάνω στόν σταυρό, ἦταν γιά τούς σταυρωτές του! Ἄν δέν μά­θου­με ὄχι ἁπλῶς νά συγχωροῦμε, ὅ­πως ὑποσχόμαστε ἀπαγγέλλοντας τήν Κυρια­- κή προσευχή, ἀλλά νά ἀγαποῦμε καί τούς ἐχθρούς μας, δέν ξέρουμε τί θά πεῖ Θεός, δέν ἔχουμε σχέση μαζί του!
  Τό θέμα εἶναι καυτό, ἀλλά καί πολύ ἁπλό: Αὐτούς πού εἶναι δίπλα μας ἤ στέ­κουν ἀπέναντί μας, πρέπει νά μάθου­με νά τούς ἀγαποῦμε. Αὐτό προάγει τίς δια­προσωπικές μας σχέσεις, μᾶς καθι­στᾶ εὐάρεστους στόν Θεό καί μᾶς ἀπο­δει­κνύει γνήσια παιδιά του.

Εὐάγγελος Ἀλ. Δάκας

   Τό πρῶτο ἀπό τά ἀποτελέσματα τῆς Πεντηκοστῆς πού ἀναφέρουν οἱ ὕμνοι τοῦ Πεντηκοσταρίου εἶναι ὅτι ἡ ἐπιδημία τοῦ ἁγίου Πνεύματος φώτισε τόν κόσμο. Εἰδικώτερα οἱ ὑμνογράφοι περιγράφουν τά ἀποτελέσματα τῆς Πεντηκοστῆς ἐκθέτοντας τό ἔργο πού ἐπιτέλεσαν οἱ μαθητές μετά τήν ἐπιφοίτηση καί χάρις σ’ αὐτήν.
1.    Φώτισαν τόν κόσμο·
«Ἐπί παφλάζοντος πάλαι πυρίνου
ἅρματος ὁ ζηλωτής Ἠλίας
καί πυρίπνους ἐν δόξῃ ὀχούμενος
ἐδήλου τήν νῦν ἐν Σιών ἀποστόλοις
ἐκλάμψασαν ἀφ’ ὕψους θείαν
ἐπίπνοιαν ἐμφανῶς,
δι’ ἧς κόσμον κατελάμπρυναν».

2. Ἔδιωξαν τήν αἵρεση καί τήν πλάνη·
«Ἡ τοῦ Πνεύματος αἴγλη
τούς ἀποστόλους ἐμφορήσασα,
Σῶτερ, φωστῆρας ἔδειξε,
τήν τῶν αἱρέσεων ἀχλύν
ἀποδιώκοντας ἀπό τῆς γῆς,
καί τῶν πιστῶν καταφωτίζοντας ψυχάς,
λατρεύειν σου τόν Πατέρα
καί τό πανάγιον Πνεῦμα
τό ἁγιάζον τούς προσκυνοῦντας σε».
Στό τροπάριο αὐτό ὁ ὑμνογράφος ζῆ τά ἀποτελέσματα τῆς Πεντηκοστῆς στήν ἐποχή του· οἱ μαθηταί ἔγιναν φωστῆρες καί ρίχνουν τό φῶς τους διώχνοντας τή θολούρα τῶν αἱρέσεων καί φωτίζοντας ἄπλετα τίς ψυχές τῶν πιστῶν, ὥστε νά λατρεύουν τήν ἁγία Τριάδα, νά ἔχουν, δηλαδή, τήν ὀρθή πίστη.

3. Ἐξουθένωσαν τίς σοφιστεῖες τῶν φιλοσόφων·
«Ἄληπτός ἐστιν ἡ Θεαρχικωτάτη·
ρήτρας γάρ ἐξέφηνε τούς ἀγραμμάτους,
ἅλις σοφιστάς συστομίζοντας λόγῳ
καί τῆς βαθείας νυκτός ἐξαιρουμένους
λαούς ἀπείρους ἀστραπῇ τοῦ Πνεύματος».
Δηλαδή ὁ Θεός ἀπέδειξε τούς ἀγραμμάτους ρήτορες καί ἱκανούς νά ἀποστομώνουν τούς σοφιστές, αὐτούς πού καταγίνονται μέ τά σοφίσματα, καί νά ἐλευθερώνουν μέ τήν ἀστραπή τοῦ Πνεύματος ἀπείρους λαούς ἀπό τή βαθειά νύχτα τῆς ἀπιστίας. Σημειωτέον ὅτι οἱ μαθηταί χαρακτηρίζονται ἀγράμματοι, ὄχι διότι δέν ἤξεραν γράμματα -ἐφόσον καί τήν Παλαιά Διαθήκη μελετοῦσαν καί κείμενα συνέγραψαν-, ἀλλά σέ σχέση μέ τούς σοφιστές, τούς φιλοσόφους καί ρήτορες τοῦ κόσμου, αὐτοί δέν εἶχαν σπουδάσει σέ φιλοσοφικές σχολές οὔτε εἶχαν ἀσκηθεῖ στή ρητορική.

«Ἐν πυριμόρφοις ταῖς γλώσσαις οἱ θεορρήτορες,
βαπτίσματος τοῦ θείου οἱ πρός ὕδωρ καλοῦντες,
ῥητόρων φληναφίας ἀθέων πυρί τῷ τοῦ Πνεύματος ἔφλεξαν.
Ἀλλά φωτίσαις, Παράκλητε, καί ἡμᾶς τούς πιστῶς θεολογοῦντάς σε».
Τό τροπάριο μνημονεύει ἀπό τό κείμενο τῶν Πράξεων τήν πρόσκληση τοῦ Πέτρου πρός τό λαό νά βαπτισθοῦν. Καί αὐτό ὅμως καί τό προηγούμενο μεταφέρουν τά ἀποτελέσματα τῆς ἐπιφοιτήσεως ἀπό τόν συγκεκριμένο χρόνο καί τόπο τῆς Ἰερουσαλήμ τότε στούς αἰῶνες πού ἀκολούθησαν καί σ’ ὅλο τόν κόσμο, ὅπου κηρύχθηκε τό εὐαγγέλιο καί κατατρόπωσε τίς φιλοσοφίες.

4.  Ὑπέταξαν τήν οἰκουμένη στήν πίστη·
«Ὅτε τό Πνεῦμά σου κατέπεμψας, Κύριε,
καθημένοις τοῖς ἀποστόλοις…
ἰδιῶται γάρ ὄντες ἐσοφίσθησαν·
καί τά ἔθνη πρός πίστιν
ζωγρήσαντες τά θεῖα ἐρρητόρευον…».

«Εὐλογητός εἶ, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν,
ὁ πανσόφους τούς ἀλιεῖς ἀναδείξας,
καταπέμψας αὐτοῖς τό Πνεῦμα τό ἅγιον
καί δι’ αὐτῶν τήν οἰκουμένην σαγηνεύσας,
φιλάνθρωπε, δόξα σοι».
Στό πρῶτο τροπάριο ἡ μεταφορά εἶναι ἀπό τά ζῶα, στό δεύτερο ἀπό τά ψάρια. Βέβαια, οἱ μαθηταί δέν αἰχμαλώτισαν στήν πίστη, καί μάλιστα μέ μιᾶς, ὅλον τόν κόσμο, ἀλλά οἱ ὑμνογράφοι θέλουν νά δείξουν μέ τήν ὑπερβολή τήν οἰκουμενικότητα τοῦ εὐαγγελικοῦ μηνύματος.

Παυσανίας Κουτλεμάνης
Ἀπολύτρωσις 42 (1987) 85

  Εἶναι ψυχές πού ἀγαποῦν τά γήινα μά ἡ ἀγάπη τους, μιά ἀγά­πη πήλινη, εἶναι εὔ­θραυστη· καί ὅταν «σπάσει», τά κομμάτια της εἶναι αἰχμηρά• πονοῦν ὅ­σους ἀγά­πη­σαν καί ἀγαπήθηκαν γήινα. Κι εἶναι ψυχές πού ἀγαποῦν τά οὐράνια, γι’ αὐτό ἡ ἀγάπη τους εἶναι πύρινη, δέν σπάει, δέν πληγώ­νει, ἀλλά θερα­πεύ­ει, παρηγορεῖ καί δεί­χνει οὐρανό, ἐ­κεῖ πού ὑπάρχει ἡ ὄντως Ἀγάπη.
  Τέτοιες ψυχές, ψυχές πού ἀγά­πησαν τά οὐράνια, ὑπῆρξαν οἱ τρεῖς τῆς Τριάδος ἐρα­στές Ἅγιοι, αὐτοί πού ἡ Ἐκκλησία μας τούς στε­φάνω­σε μέ τό ἐπίθετο «Θεο­λό­γος». Ὁ ἅ­γιος Ἰωά­ννης ὁ Θεολόγος, πού βίωσε ὡς  ἀγάπη τόν Θεό. Ὁ ἅγιος Γρη­γό­ρι­ος ὁ Θε­ολόγος, πού «ἔφευγε» ἀνα­ζη­τώντας τήν Ἀ­γάπη, καί ὁ ἅ­γιος Συμεών ὁ νέος Θεολό­γος, πού κα­λοῦσε τή μόνη Ἀγάπη νά συν­τρο­φεύσει τή μόνη ψυχή του. Καί κλείστηκε ὁ θεῖος ἔρωτας μέσα στήν ἁπλότητα τοῦ Ἰω­άννη, στήν εὐφυῆ εὐαισθη­σία τοῦ Γρηγορίου καί στήν ποιητική ἔκφραση τοῦ Συ­με­ών.
  Ἰωάννης, ὁ ἠγαπημένος τοῦ Ἰη­σοῦ, ὁ μαθητής «ὃν ἠγάπα ὁ Ἰη­σοῦς»· ἕνας τίτλος πού ἀποτε­λοῦσε τό κρυ­φό καύχημά του, πί­σω ἀπό τό ὁποῖο σεμνά κρυβόταν ἡ δική του ἀγάπη γιά τόν μόνο ἠγα­πη­μένο του Κύ­ριο. Σάν ἀνταπόδομα αὐτῆς του τῆς ἀγά­πης τοῦ ᾽δωσε ὁ Θεός τήν ἀετήσια τή ματιά κι ἀ­γνάντεψε ὄχι ἀπό ψηλά ἀλλά τά ὑψη­λά. Εἶδε καί λούστηκε στό φῶς τοῦ ἁ­γίου Πνεύ­μα­τος, ἀποτυ­πώ­νον­τας μέ τό ἀπέριττο τῆς πέ­νας του τά λόγια τοῦ «Υἱοῦ τοῦ ἀν­θρώ­που».
  Γρηγόριος, ὁ ἅγιος τῆς φυ­γῆς… Ἐκεῖ­νος πού ἔφευγε ἀπ’ τά γήινα γιά νά λου­φά­­ξει ἡ σκέψη, ὁ νοῦς κι ἡ εὐαίσθητη καρδιά του στά θεϊκά σκηνώματα. Καί κεῖ, στό ἅ­γιο κατα­φύγιο, ἀγνάντεψε τά τοῦ Θεοῦ, λούστη­κε στό φῶς Του καί ἔ­γραψε γιά τήν Τριάδα, τήν «ἠγα­πημένη του Τριάδα». Ἀπέθεσε τήν ἀνθρώ­πι­νη εὐαισθησία στό κατώ­φλι τοῦ Οὐ­ρανοῦ καί προχώρησε… καί συνάντησε τόν Θεό καί ἡ Τριάδα ἡ «ἠ­γα­πημένη» ἀποδεί­χθηκε «ὁ μέγας πλοῦ­τος» τῆς ζωῆς του.
  Αἰῶνες μετά, ἕνας τρί­τος ἐρα­στής τῆς Τρι­άδος, ὁ Συ­μεών ὁ νέος Θεολόγος, ὕ­φα­νε τήν ποίησή του μέ τά θεϊ­­κά του βι­ώ­μα­τα, μετα­ποι­­­ών­τας τή μυ­στική του ἀ­γά­πη γιά τόν Θεό σέ στί­χους. Βυθι­σμέ­νος στήν ἁ­γία σιωπή του, κα­λοῦσε τό Πνεῦμα τό ἅγιον, τό «ἀνεκ­φώ­νη­τον πρᾶ­γμα», νά συν­τρο­­φεύ­σει τή μο­­ναξιά του, κι ἀνα­φωνοῦσε σιω­πών­τας: «ἐλ­­θὲ ὁ μόνος πρὸς μό­νον, ὅτι μό­νος εἰμί». Ἔ­βρισκε τόν Θεό στήν ἀ­που­σία τῶν πά­ντων. Ἡ μο­να­­ξιά του ἦ­ταν τόπος συνάν­τη­σης μέ τόν Θεό καί ἡ σιω­πή του ἡ μόνη γλῶσ­­­σα νά μι­λήσει γιά τά θεῖα.
  Τά βιώματα τῶν ἐρα­στῶν τῆς Ἀγά­πης ἐξιστο­ροῦν τά θαυ­μά­σια τοῦ Θε­οῦ. Ὁ κα­θένας ἀπό αὐτούς μέ τά δικά του ἰδιαίτερα χρώ­ματα ζωγράφισαν λές μιά βυζαντινή εἰ­κόνα τῆς Τρι­ά­δος λουσμένη στό ἱ­λαρό φῶς τῆς ἁγιότη­τας. Συνάν­τησαν τήν Τρι­άδα στήν ἁ­πλότητα, στή φυγή ἀπό τά ἀνθρώ­πι­να, στή μό­νωση, στή σιωπή, στήν ἀ­φθο­νία τῶν πνευμα­τικῶν βιω­μά­των... ἐ­κεῖ πού βρί­σκει ὁ ἁ­πλός καί τα­­πεινός τήν οὐρά­νια πλη­ρό­τητα, ὁ εὐ­αί­σθη­τος καί ἐσω­στρεφής τό ἅ­πλω­μα στόν ἀδελφό καί ὁ μόνος τή συν­τρο­φιά τῆς Τρι­άδος, πού εἶ­ναι «ὁ ἕνας, τά πάντα καί κανείς».

Δ. Καλογεράκη

Δρ Θεολογίας

Μάης μήνας κι ἡ σκέψη ἀτίθαση ξεστρατίζει ἀπ’ τά λουλουδιασμένα μονοπάτια, μέ τά μύρια χρώματα καί ἀρώματα, σέ μνῆμες θλιβερές, μέ δάκρυ ποτισμένες. 29 Μαΐου1453. Ἐκείνη ἡ ἀποφράδα Τρίτη μένει σημάδι πυρωμένο στήν καρδιά ἐδῶ καί 562 χρόνια. Ὄχι, δέν εἶναι ὁπωσδήποτε ἀφορμή ἀπελπισίας ἤ ἀπόγνωσης. Μπορεῖ νά λειτουργήσει θετικά. Νά γίνει ἀφορμή σκέψης, κρίσης καί ἀποφάσεων ὁδηγητικῶν γιά τή συνέχεια. Νά γίνει δάσκαλος καί ἐμπνευστής τρόπων δράσης γιά τό ξεπέ­ρασμα τῶν δυσκολιῶν τοῦ καιροῦ μας.
 Δέν σταματᾶ ἡ ἱστορία. Λέχθηκε ὅτι τά ἔθνη περνοῦν μέσα ἀπό τίς σελίδες της ὅπως κυλοῦν στή γῆ τά ποτάμια∙ ἄλλοτε λάμπουν στήν ἐπιφάνεια καί στολίζουν τή γῆ μέ τά δῶρα τους κι ἄλλοτε κατεβαίνουν στό βάθος. Νομίζεις τότε πώς χά­νονται, μά δέν εἶναι ἔτσι. Σάν προέρχεται ἀπό φλέβες γερές τό ποτάμι, σάν ἔχει πηγές βαθειές καί πλούσια νερά, ξαναβγαίνει στοῦ ἥλιου τό φῶς κι εὐεργετεῖ τό περιβάλλον. Χιλιετίες μετρᾶ ἡ ἱστορία τῆς φυλῆς μας, πού ἀρδεύει μέ τά νάματα τοῦ πολιτισμοῦ της τή γῆ. Κι ἄς θόλωσαν πολλές φορές τά νερά της βάρβαροι κι ἄ­ξεστοι πολιτισμοί πού ἀνακατεύθηκαν στήν κοίτη της, κι ἄς σύλησαν τούς θησαυ­ρούς της χέρια βέβηλα, πού γκρέμισαν ἐκκλησιές κι ὄρθωσαν μιναρέδες δίπλα στήν Ἁγια-Σοφιά.
 Δέν χάνει τή φωτιστική δύναμή του ὁ Ἑλληνισμός, διότι αὐτή δέν πηγάζει ἀπό τήν ἀνθρώπινη εὐφυΐα καί ἱκανότητα. Ἔχει μπολιασθεῖ μέ τή θεϊκή ἀλήθεια, ὅπως τήν ἀποκάλυψε ὁ Θεός μέ τόν μονογενῆ Υἱό του, πού ἔγινε ἄνθρωπος γιά νά σώσει τόν κόσμο. Αὐτό τό παναρμόνιο τραγούδι παιανίζει μές στούς αἰῶνες ἡ Ρωμιοσύνη ἀπ’ τόν καιρό πού τό ταίριαξε στόν αὐλό της ἡ Ὀρθοδοξία. Κι εἶναι αὐτό πού κρατᾶ ὄρθια κι ἀπροσκύνητη τήν ἑλληνική ψυχή, αὐτό πού τήν καθιστᾶ ἄγγελο ἐλπίδας σ’ ὅλη τήν οἰκουμένη.
 Εἶναι αὐτή ἡ ἑλληνορθόδοξη ψυχή, πού καί ὅταν «ἡ πόλις ἑάλω», δέν ἔχασε τήν πίστη καί τό ὅραμά της. Δέν γονάτισε οὔτε μαράθηκε μέσα στό «πικρῆς σκλαβιᾶς χειροπιαστό σκοτάδι», πού τέσσερις αἰῶνες τήν ἔπνιγε, ἀλλά ἔμεινε ζωντανή∙ ἀ­γωνίσθηκε μέ κάθε τρόπο, κάποτε ὑπεράνθρωπα, γιά νά ἑτοιμάσει καί νά πρα­γμα­τώ­σει τό θαῦμα τῆς παλιγγενεσίας τοῦ 1821. Καί στή συνέχεια, ἔγραψε τόσο λαμ­πρές σελίδες στούς Βαλκανικούς πολέμους, στόν πρῶτο καί στόν δεύτερο Παγκόσμιο, στήν Κύπρο, παντοῦ.
 Κι εἶχε πάντα τό φρόνημα, πού τόσο λιτά καί σεμνά ἀλλά σαφέστατα διατύπωσε ὁ θρυλικός Μακρυγιάννης, ὅταν ὁ γάλλος ναύαρχος Δεριγνύ παρατήρησε πώς εἶναι πολύ ἀνίσχυρη ἡ ὀχύρωση τῶν Ἑλλήνων στούς Μύλους. «Οἱ θέσεις μας εἶναι ἀδύναμες, ἀλλά εἶναι δυνατός ὁ Θεός μας». Εἶναι ὄντως δυνατός ὁ Θεός μας, ἀρκεῖ νά μήν ἀπορρίπτουμε τή συμμαχία του. Νά, ἕνα μήνυμα πού ἰδιαίτερα μᾶς χρειάζεται σήμερα.

Ἰω Χρυσοστόμου, ὁμ. στό κατά Ματθαῖον εὐαγγέλιο

  Πολλοί ἀπ’ αὐτούς πού νομίζουν ὅτι ζοῦν δέν διαφέρουν καθόλου ἀπό τούς νεκρούς, ὅταν ζοῦν μέσα στήν κακία. Μᾶλλον βρίσκονται σέ χειρότερη κατάσταση ἀπό τούς νεκρούς, «διότι ὅποιος ἀπέθανε», λέγει, «ἔχει παύσει πλέον νά ἁμαρτάνει» (Ρω 6,7), ἐνῶ ὁ ζωντανός δουλεύει ἀκόμη στήν ἁμαρτία.
  Μή μοῦ πεῖς βέβαια σάν ἐπιχείρημα τό γεγονός ὅτι δέν κατατρώγεται ἀπό τά σκουλήκια καί δέν βρίσκεται σέ τάφο, οὔτε ἔκλεισε τά μάτια του, οὔτε ἔχει τυλιχθεῖ μέ τό σάβανο. Διότι παθαίνει χειρότερα ἀπό τόν πεθαμένο, ἐπειδή δέν τόν κατατρώγουν τά σκουλήκια, ἀλλά τόν κατασπαράσσουν χειρότερα ἀπό τά θηρία τά πάθη τῆς ψυχῆς. Τό ὅτι ἔχει ἀνοικτά τά μάτια του εἶναι χειρότερο ἀπό τό νά εἶχαν κλείσει. Διότι τά μάτια τοῦ νεκροῦ δέν βλέπουν τίποτε τό πονηρό, ἐνῶ αὐτός συγκεντρώνει ἀνυπολόγιστα κακά στόν ἑαυτό του, μέ τό νά ἔχει ἀνοικτά τά μάτια του. Καί ὁ μέν νεκρός βρίσκεται στόν τάφο ἀκίνητος γιά τό κάθε τι, ἐνῶ ὁ ζωντανός ἔχει καταχωθεῖ στόν τάφο τῶν ἀμετρήτων νοσημάτων.
  Ἀλλά δέν βλέπεις τό σῶμα του νά σαπίζει; Καί ποιά σημασία ἔχει αὐτό; Διότι πρίν ἀπό τό σῶμα του ἡ ψυχή του ἔχει διαφθαρεῖ καί ἔχει χαθεῖ, καί αὐτή παθαίνει τή μεγαλύτερη καταστροφή. Ὁ μέν νεκρός μυρίζει γιά δέκα ἡμέρες, ἐνῶ αὐτός σ’ ὅλη του τή ζωή ἀποπνέει δυσωδία, ἀφοῦ τό στόμα του εἶναι πιό ἀκάθαρτο ἀπό τόν ὀχετό. Συνεπῶς τόσο διαφέρει ὁ ζωντανός ἀπό τό νεκρό, ὅσο ὅτι ὁ ἕνας παθαίνει μόνο τή φυσική φθορά, ἐνῶ ὁ ἄλλος πάνω σ’ αὐτή τή φθορά προσθέτει καί τή φθορά πού προέρχεται ἀπό τήν ἀσωτεία, ἐπειδή καθημερινά ἐφευρίσκει διάφορες ἀφορμές διαφθορᾶς.
  Μά περιφέρεται ἔφιππος; Καί τί σημασία ἔχει αὐτό; Καί ὁ νεκρός μεταφέρεται πάνω στή νεκρική κλίνη, καί τό ἀκόμη χειρότερο εἶναι ὅτι, ἐνῶ αὐτός λειώνει καί σαπίζει, δέν τό βλέπει κανένας, ἐπειδή ἔχει σάν παραπέτασμα τό φέρετρο καί τόν τάφο. Ἀντίθετα ὁ ζωντανός γυρίζει παντοῦ καί μυρίζει κουβαλώντας στό σῶμα του, σάν σέ τάφο, μιά νεκρή ψυχή.
  Ἄν μποροῦσε κανείς νά δεῖ τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου πού ζῆ στήν τρυφή καί τήν κακία, θά ἔβλεπε ὅτι εἶναι πολύ καλύτερα νά βρίσκεται δεμένος στόν τάφο, παρά νά εἶναι δεμένος μέ τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας, πέτρα νά εἶχε πάνω του, παρά τό βαρύ σκέπασμα τῆς ἁμαρτίας.
  Κι ἄν θέλετε, ἄς πάρουμε ἕναν ἀπό τούς μεγάλους καί τρανούς. Ἀλλά μή φοβᾶστε, θ’ ἀναφέρω ἀνώνυμα τό παράδειγμα… Ἄς δοῦμε, λοιπόν, τό κεφάλι τους δεμένο. Διότι, ὅταν συνεχῶς εἶναι μεθυσμένοι, ὅπως ἀκριβῶς οἱ νεκροί μέ τά καλύμματα καί τό σάβανο, ἔτσι καί αὐτῶν παραλύουν καί δεσμεύονται ὅλα τά αἰσθητήρια ὄργανα. Ἄν θέλεις νά ἐξετάσεις καί τά χέρια τους, θά ἰδεῖς ὅτι καί αὐτά εἶναι δεμένα στήν κοιλιά τους ὄχι μέ τό σάβανο καί τά λοιπά νεκρικά δεσμά, ἀλλά μέ κάτι πού εἶναι πολύ χειρότερο ἀπό αὐτά, δηλαδή μέ τά δεσμά τῆς πλεονεξίας. Διότι αὐτή δέν ἀφήνει τά χέρια νά ἁπλωθοῦν, γιά νά δώσουν ἐλεημοσύνη, οὔτε γιά νά κάνουν κάποια παρόμοια θεάρεστη πράξη, ἀλλά τά καθιστᾶ πιό ἄχρηστα καί ἀπό τά χέρια τῶν νεκρῶν.
  Θέλεις νά δεῖς καί τά πόδια τους δεμένα; Κοίταξε ὅτι καί αὐτά πάλι δεσμεύονται ἀπό τίς φροντίδες καί δέν εὐκαιροῦν νά πορευθοῦν στόν οἶκο τοῦ Θεοῦ. Εἶδες τόν νεκρό; Κοίταξε τώρα καί τόν νεκροθάφτη. Ποιός εἶναι, λοιπόν, ὁ νεκροθάφτης τους; Μά ὁ διάβολος, πού τούς δεσμεύει τόσο ἔντεχνα καί δέν ἐπιτρέπει στόν ἄνθρωπο νά συμπεριφέρεται σάν πραγματικός ἄνθρωπος, ἀλλά τόν καταντᾶ ξύλο ξηρό.
  Ἐπειδή, λοιπόν, αὐτοί εἶναι κατά κάποιον τρόπον σάν νεκροί χωρίς καμιά αἴσθηση, ἄς πλησιάσουμε γιά χάρη τους τόν Ἰησοῦ καί ἄς τόν παρακαλέσουμε νά τούς ἀναστήσει, ἄς τραβήξουμε τόν λίθο καί ἄς λύσουμε τά νεκρικά δεσμά.
  Ὅσοι, λοιπόν, εἶσθε φίλοι τοῦ Χριστοῦ, ὅσοι εἶσθε μαθηταί του, ὅσοι ἀγαπᾶτε αὐτόν πού πέθανε πνευματικά, πλησιάστε τόν Ἰησοῦ καί παρακαλέστε τον. Διότι κι ὅταν ἀκόμη ἀποπνέει ἀποπνικτική δυσωδία, οὔτε καί τότε πρέπει νά τόν ἐγκαταλείπουν οἱ συγγενεῖς του, ἀλλά περισσότερο πρέπει νά παρακαλοῦν τόν Ἰησοῦ γι’ αὐτόν. Καί δέν πρέπει νά σταματήσουμε τήν παράκληση, τή δέηση καί τήν ἱκεσία παρά μόνο ἀφοῦ λάβουμε αὐτόν ζωντανό.
Πραγματικά, ἐάν μέ αὐτό τόν τρόπο τακτοποιοῦμε καί τά ἰδικά μας πνευματικά ζητήματα καί τά τῶν πλησίον μας, τότε θά ἀποκτήσουμε σύντομα καί τή μέλλουσα ζωή.

Ἀπολύτρωσις 45 (1990) 28-29