Ἀναπαύθηκε στά 52 του χρόνια κρατώντας στό χέρι τό κομποσχοίνι καί προσευχόμενος ὁ Ἠλίας Νικολαΐδης, πνευματικός ἀδελφός καί ἐκλεκτό μέλος τῆς Ἀδελφότητός μας.    Ὁ Ἠλίας, πρίν τόν ἐπισκεφθεῖ ἡ ἀρρώστια, ἡ ὁποία καί τόν ὁδήγησε στόν οὐρανό, ἦταν ἀκάματος ἐργάτης στά ἔργα τῆς Ἀδελφότητος, κατηχητής καί στέλεχος τῶν κατασκηνώσεων καί μεγάλος εὐεργέτης μας. Παρά τήν πολύτεκνη οἰκογένειά του, τά καλοκαίρια δαπανοῦσε τίς ἡμέρες τῆς ἄδειάς του διακονώντας εἴτε ὡς ὁμαδάρχης εἴτε ὡς βοηθός τοῦ μακαριστοῦ συντονιστοῦ μας ἀειμνήστου Παυσανία Κουτλεμάνη, στήν προμήθεια τῶν ἀπαραίτητων ὑλικῶν γιά τή λειτουργία τῶν κατασκηνώσεων.
   Ὅλοι θυμόμαστε τή χαρά καί τήν προθυμία πού ἔδειξε ὅταν ἀποφασίστηκε νά προχωρήσουμε τά ἔργα στίς κατασκηνώσεις τῆς Καστανούσας. Ἦταν ὁ πρῶτος πού ἔδωσε τό «παρών» καί τό «παράγγελμα» γιά τή συγκέντρωση συνδρομῶν. Καί λές καί ἦταν ἡ προσπάθειά του αὐτή τό «φώλι», ὅπως ἔλεγε ὁ ἀείμνηστος διδάσκαλός μας Στέργιος Σάκκος, γιά νά αὐξηθοῦν καί νά καρπίσουν στή συνέχεια οἱ προσπάθειες. Ἀλλά καί πόσο χάρηκε καί ζωογονήθηκε τό περασμένο καλοκαίρι, πού παρά τά κινητικά του προβλήματα, ἀνέβηκε καί ἀπήλαυσε αὐτό πού τόσο εἶχε ποθήσει: νά ζήσει ἔστω καί γιά ἕνα εἰκοσιτετράωρο τήν κατασκηνωτική ζωή στίς δικές μας κατασκηνώσεις τῆς Καστανούσας.
   Ἐκεῖ ὅμως πού συντελέστηκε τό θαῦμα ἦταν ἡ ὑπομονή καί ἡ ἐγκαρτέρησή του στή δοκιμασία τῆς ἀρρώστιας. Σάν ἄλλος Ἰώβ δόξαζε τόν Θεό πού τοῦ ἔδινε τή δυνατότητα μέσα ἀπό τούς πόνους καί τήν ἀλλοίωση τοῦ σώματος νά δυναμώνει ὁ νοῦς καί ἡ ψυχή καί νά γίνεται θερμότερη ἡ ἐπικοινωνία του μέ Αὐτόν. Ὅσοι τόν πλησίαζαν καί ἔμεναν γιά λίγο κοντά του ἔβλεπαν καί ἔνιωθαν ἕναν ἄνθρωπο πού καθημερινά ἐξαγιαζόταν μέσα στή φλόγα τῆς πίστεως καί τῆς δοκιμασίας. Σ’ αὐτό συντελοῦσαν καί ὅλα τά μέλη τῆς πολύτεκνης καί καλλίτεκνης οἰκογένειάς του. Συμπαραστέκονταν ἐν πίστει στό μυστήριο τῆς ἀλλοιώσεως τοῦ Ἠλία καί συμπορεύονταν ὑπομονετικά καί θυσιαστικά ἁπαλύνοντας μέ τήν προσευχή τους τούς πόνους καί τίς τυχόν ἀνθρώπινες ἀδυναμίες του.
   Ἀμέτρητοι οἱ ἀδελφοί πού παραβρέθηκαν στήν ἐξόδιο ἀκολουθία, τήν Κυριακή 19 Ἰανουαρίου. Καί ὅλοι εἶχαν νά καταθέσουν κάτι προσωπικό γιά τόν Ἠλία. Χαμογελαστός πάντοτε καί μέ τόν καλό καί ἐποικοδομητικό λόγο στά χείλη. Ἀλήθεια! Πῶς τά κατά- φερνε καί μέ ὅποιον καί ἄν συζητοῦσε, πάντοτε γιά τόν Χριστό θά τοῦ μιλοῦσε, γιά τήν πίστη καί γιά τήν Ἐκκλησία! Συγγενεῖς καί φίλοι, συγχωριανοί καί συνεργάτες τόν ξεπροβόδιζαν μακαρίζοντας καί αὐτόν ἀλλά καί τούς οἰκείους του, οἱ ὁποῖοι στό ἑξῆς θά ἔχουν δικό τους πρεσβευτή καί ἄγγελο στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ. Ἐμεῖς δέ «οἱ ζῶντες οἱ περιλειπόμενοι» συμπληρώνουμε σιγά-σιγά τόν κατάλογό μας, στελεχώνοντας τήν οὐράνια Κατασκήνωση μέ μέλη ἱκανά καί μέ παρρησία στόν Πατέρα μας, τόν μεγάλο «ἀρχηγὸ καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν» (Ἑβ 12,2).
   Ἀδελφέ μας Ἠλία, ἑτοίμασες ἐν ζωῇ μέ τά ἔργα σου τήν ψυχή σου. Ἀπόλαυσε τώρα τήν ἀτέλειωτη ζωή στή χαρά τοῦ Κυρίου σου.
   Καλή ἀντάμωση καί μακάρι νά εἴμαστε μαζί!

Γεώργιος Μυτιληναῖος
Ἀντιπρόεδρος τῆς Ἀδελφότητος

Πλήρης ἡμερῶν καί ἔργων ἀγαθῶν ἀναχώρησε γιά τή χώρα τοῦ οὐρανοῦ στίς 11 Μαΐου ὁ σεβαστός ἀδελφός Παναγιώτης Παναγιωτίδης, ἕνας φλογερός ἐραστής τοῦ θείου λόγου καί χαρισματοῦχος ἐργάτης τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.  Γεννημένος στά 1920 γνώρισε ἀπό τή βρεφική του ἡλικία τόν πόνο καί τά βάσανα τῆς προσφυγιᾶς, ὅταν ἡ οἰκογένειά του ξεριζωμένη ἀπό τίς ἀλησμόνητες πατρίδες βρῆκε καταφύγιο στή φτωχομάνα Θεσσαλονίκη. Κι ἦταν αὐτά τά βάσανα πού ὄξυναν τό πνεῦμα τοῦ μικροῦ Παναγιώτη καί χάλκευσαν τόν ἀκέραιο καί ἀξιοπρεπῆ χαρακτήρα του. Ἀσθένεια τοῦ πατέρα τόν ἀνάγκασε νά βγεῖ ἀπό μικρός στή βιοπάλη. Δεκάχρονο παιδί ἀκόμη μέ τή βοήθεια τῆς γιαγιᾶς του πουλοῦσε κουλούρια ἤ ἔκανε ἄλλες «δουλειές τοῦ ποδαριοῦ», γιά νά ἐξοικονομήσει κάποιο ἔσοδο γιά τήν προσφυγική οἰκογένεια. Κι ὅταν τελείωσε τό Δημοτικό, παρότι ἦταν ἄριστος μαθητής καί ἐπέτυχε στίς εἰσαγωγικές ἐξετάσεις γιά τό Γυμνάσιο, δέν φοίτησε, διότι ἔπρεπε νά ἐργασθεῖ.
Τό εἶχε καημό ἡ εὐσεβής μητέρα του, πῶς θά προσφέρει στό ἔργο τοῦ Θεοῦ τό παιδί της, χωρίς νά ἔχει σπουδάσει. Προσευχόταν θερμά καί μέ δάκρυα γι' αὐτό. Κι ἄκουσε ὁ Θεός τήν προσευχή της. Παρόλο πού δέν προχώρησε στά ἐγκύκλια γράμματα, ὁ Παναγιώτης παρουσίαζε ἀπό μικρός ἕναν ξεχωριστό ζῆλο γιά τά ἱερά γράμματα. Τακτικός καί ἐπιμελής βο- ηθός τοῦ ἱερέα τῆς ἐνορίας του, δέν ἔλειπε ἀπό τό ἱερό τοῦ Ὁσίου Δαβίδ. Ζυμώθηκε μέ τήν προσευχή καί τήν εὐλάβεια ἀπό τά παιδικά του χρόνια. Παράλληλα παρακολουθοῦσε τά κατηχητικά μαθήματα. Ἐντρύφησε στόν λόγο τοῦ Θεοῦ, τόν ἔκανε κύριο μέλημα τῆς σκέψης καί τῆς καρδιᾶς του καί μέ ἁπλότητα καί παλμό τόν μετέδιδε καί σέ ἄλλες ψυχές. Χαράματα, πρίν πάει στό κατάστημα ὅπου ἐργαζόταν, συναντιόταν μέ ἄλλους ἐργα- ζόμενους νέους γιά νά συμμελετήσουν τήν ἁγία Γραφή καί νά ἀντλήσουν ἀπό ἐκεῖ τό σύνθημα τῆς ἡμέρας. Πεζοπορώντας πήγαινε ὥς τή Σίνδο, γιά νά ἐξηγήσει τό Eὐαγγέλιο σέ διψασμένες ψυχές. Ἐκεῖ εἶχε συνδεθεῖ καί μέ ἕναν εὐσεβῆ νέο, τόν μετέπειτα πρῶτο ἐπίσκοπο Νεαπόλεως καί Σταυρουπόλεως, μακαριστό Διονύσιο. Ἀργότερα θά συνεργαστοῦν στή νεοσύστατη μητρόπολη γιά τόν ἀντιαιρετικό ἀγώνα καί γιά τούς κύκλους μελέτης τῆς ἁγίας Γραφῆς.
Ἀγάπησε τόν Θεό ὁ Παναγιώτης καί τοῦ ἔδωσε τήν πρώτη θέση στήν καρδιά του. Καί ὁ Θεός τόν εὐλόγησε πλούσια. Μέ τήν εὐγενική καί συνετή σύζυγό του Εὐγενία ἀπέκτησαν δύο γιούς καί μία θυγατέρα, πού δημιούργησαν τίς δικές τους εὐλογημένες οἰκογένειες ἀπό τίς ὁποῖες χάρηκε δέκα ἐγγόνια. Ἀλλά ἐκτός ἀπό τά φυσικά του παιδιά τοῦ χάρισε ὁ Θεός τήν εὐλογία νά ὁδηγήσει στήν πνευματική ζωή καί πολλές ψυχές, πού τόν ἀναγνωρίζουν ὡς δάσκαλο καί πνευματικό τους πατέρα.
Καθοριστική ὑπῆρξε γιά τήν πορεία του ἡ γνωριμία μέ τόν διδάσκαλο τῆς Ἀδελφότητός μας μακαριστό Στέργιο Σάκκο. Ἐκεῖνος ἐκτιμώντας τά χαρίσματα τοῦ Παναγιώτη, τόν παρότρυνε νά ἀφήσει τό κατάστημα ὑφασμάτων ὅπου ἐργαζόταν καί νά ἀναλάβει τό βιβλιοπωλεῖο τῆς Ἀδελφότητος. Πρόθυμα δέχθηκε ὁ Παναγιώτης τή θέση πού τοῦ προσφέρθηκε καί παρότι ἦταν μεγαλύτερος ὑποτάχθηκε ταπεινά σάν μαθητής στόν θεολόγο ἱεραπό- στολο. Ἡ μαθητεία αὐτή τόν πλούτισε πνευματικά, τόν κατάρτισε θεολογικά, ἀνέδειξε τά πλούσια χαρίσματά του καί τά ἀξιοποίησε στό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας.
Μέ κέντρο καί ὁρμητήριο τό βιβλιοπωλεῖο ὁ ἀδελφός Παναγιώτης ἔκανε κηρύγματα καί κύκλους μελέτης τῆς ἁγίας Γραφῆς στή Θεσσαλονίκη, στά περίχωρα ἀλλά καί σέ ἄλλες πόλεις τῆς Μακεδονίας. Ἔφθασε μέχρι τό Τορόντο τοῦ Καναδᾶ, καλεσμένος ἀπό τούς ἐκεῖ ἀδελφούς, γιά νά μιλήσει γιά τόν Θεό καί τήν ὀρθόδοξη πίστη μας. Ἰδιαίτερα ἐπιδόθηκε στόν ἀντιαιρετικό ἀγώνα. Μέ τήν καθοδήγηση τοῦ κ. Σάκκου καί μαζί μέ τόν ἄλλο χαρισματοῦχο ἀδελφό Ἀριστείδη Ἀνδρεάδη ἔκαναν πολλές ἐξορμήσεις καί κατ’ οἶκον συζητήσεις μέ μάρ- τυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ καί ἄλλους αἱρετικούς· πολλούς βοήθησαν νά προφυλαχθοῦν ἤ καί νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τήν πλάνη.
Μέ τήν ἐπιμέλεια καί τή φιλεργία πού τόν διέκρινε, συστηματοποίησε τήν ἐμπειρία του ἀπό τόν ἀντιχιλιαστικό ἀγώνα σέ ἕνα μικρό βιβλίο μέ τίτλο «Οἱ μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ». Συνέταξε ἐπίσης τό «Ἀντιαιρετικό ἐγκόλπιο», τό βιβλίο «Ἡ πλάνη τῶν Πεντηκοστιανῶν» καί ἄλλα τευχίδια γιά πρακτικά θέματα τῆς πνευματικῆς ζωῆς, ὅπως «Ἡ ἀναγκαιότης τῆς μετανοίας», «Πορεία πνευματικῆς ζωῆς», «Τά ὅπλα καί ὁ ἀγώνας τοῦ πιστοῦ» κ.ἄ.
Μέ ἀνύστακτο ἐνδιαφέρον παρακολουθοῦσε τή λειτουργία τῶν κύκλων μελέτης τῆς ἁγίας Γραφῆς τῆς Ἀδελφότητος καί πολλά προσέφερε ὡς τομεάρχης στό ἔργο αὐτό. Ἀλλά καί στά κηρύγματα τῆς Τρίτης καί σέ ἄλλες εὐκαιρίες, ἀναπλήρωνε τόν διδάσκαλο, ὅταν χρειαζόταν. Καθώς τά χρόνια βάραιναν ἐπάνω του καί οἱ δυνάμεις τόν ἐγκατέλειπαν, ἀμείωτος παρέμενε ὁ ζῆλος του γιά τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί φλογερός ὁ πόθος του γιά τήν οὐράνια βασιλεία. Μέχρι πέρυσι, τά καλοκαίρια πού πήγαινε στά λουτρά Πόζαρ, μά- ζευε κάθε βράδυ τόν κόσμο καί ἐξηγοῦσε τίς ἅγιες Γραφές.
Μᾶς ἔλειψε φέτος στή γιορτή λήξης τῶν κύκλων. Ὁπωσδήποτε τόν ἀπολογισμό τοῦ ἔργου, πού ἔκανε κάθε χρόνο, τόν κατέθεσε τώρα περίλαμπρα καί δοξολογικά μπροστά στόν ἀγωνοθέτη Κύριο τοῦ οὐρανοῦ. Ἐκεῖνος ἤδη ἀναπαύει στήν ἔνδοξη βασιλεία του τόν εὐλογημένο ἐργάτη τοῦ ἀμπελώνα του, Παναγιώτη. Ἄς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη του!
Εἶναι βέβαια μεγάλη ἀπώλεια γιά τήν Ἀδελφότητά μας ἡ κοίμηση τοῦ ἀδελφοῦ Παναγιώτη μετά ἀπό τήν ἐκδημία τοῦ ἀδελφοῦ Παυσανία καί τοῦ διδασκάλου μας Στεργίου. Ταυτόχρονα ὅμως ἡ ἀπουσία αὐτῶν τῶν ἐκλεκτῶν ἐργατῶν τοῦ Εὐαγγελίου εἶναι γιά μᾶς πολύτιμη κληρονομιά καί ἱερός θησαυρός. Ἡ ζωή τους ὑπῆρξε μιά ἀντανάκλαση τοῦ οὐρανοῦ στή γῆ μας. Μέ τήν κοίμησή τους ἔγιναν πρεσβεία δυνατή γιά μᾶς στόν Κύριο, ἰδιαίτερα γιά τίς δύσκολες μέρες πού περνοῦμε. Τούς ξεπροβοδίσαμε μέ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στόν λόγο τοῦ Θεοῦ· «Ἀμήν, ἀμήν, λέγω ὑμῖν ὅτι ὁ τὸν λόγον μου ἀκούων... μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν» (Ἰω 5,24). Καί τούς ζητοῦμε, τώρα πού ἀπολαμβάνουν τήν ὄντως ζωή, νά προσεύχονται γιά μᾶς, γιά τήν Ἐκκλησία μας, γιά τήν πονεμένη μας πατρίδα. Ἀδελφοί μας, καλή ἀντάμωση! Προσεύχεσθε στόν Κύριό μας καί γιά τήν ταπεινή διακονία τῆς Ἀδελφότητός μας, ὅπου κι ἐσεῖς ἐκδαπανηθήκατε μέ ἀγάπη καί θυσία.

Στίς 12 Ἰουλίου 2007 κοιμήθηκε ἐν Κυρίῳ ὁ ἀδελφός Κυριάκος (Κούλης) Κυρλόγλου τοῦ Παύλου καί τῆς Ἀφροδίτης, ἀρχαῖο καί ἀγαπητό μέλος τῆς Ἀδελφότητος «ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΙΣ». Στήν ἐξόδιο ἀκολουθία παραβρέθηκαν μέλη καί φίλοι τῆς Ἀδελφότητος.
Ὁ ἀδελφός Κυριάκος (Κούλης) ἦταν ἀπό τούς νέους πού εἶχαν πλαισιώσει τό τμῆμα τῆς κατηχητικῆς κίνησης τῶν νέων τῆς Ἀπολυτρώσεως κατά τά πρῶτα χρόνια τῆς μεταπολεμικῆς περιόδου, δραστηριοποιούμενος στή χορωδία, στίς πολιτιστικές ἐκδηλώσεις, στίς ἱεραποστολικές ἐξορμήσεις καί στίς πρῶτες κατασκηνώσεις. Προερχόμενος ἀπό εὐσεβῆ οἰκογένεια μετεῖχε στίς διοργανούμενες ἀπό τήν Ἀδελφότητα ἱερές ἀκολουθίες, θεῖες Λειτουργίες καί ἀγρυπνίες. Στήν οἰκία τῶν γονέων του ὀργανώνονταν τακτικά συγκεντρώσεις πιστῶν, ὅπου γινόταν μελέτη τῆς ἁγίας Γραφῆς, καθώς καί τακτικές συναντήσεις νέων τῆς Ἀδελφότητος, κατά τίς ὁποῖες συζητοῦνταν διάφορα ἐνδιαφέροντα πνευματικά θέματα. Ἔχοντας ἐπικοινωνία συχνά ὁ ἀδελφός Κούλης μέ τόν πνευματικό του, μετεῖχε στά ἱερά μυστήρια καί μέ τή δύναμη τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀντιμετώπιζε ἀποτελεσματικά τά ὅποια προβλήματα τόν ἀπασχολοῦσαν ὡς ἔφηβο καί νέο, ἀλλά καί στήν ὅλη πορεία τῆς ζωῆς του. Στήν καθημερινή ἐπαφή του μέ τούς συνανθρώπους του διακρινόταν γιά τήν εἰλικρίνεια καί εὐθύτητά του. Στό χῶρο τῆς ἐργασίας του -διατηροῦσε ἐμπορικό κατάστημα- γινόταν ἰδιαίτερα συμπαθής μέ τήν πρόθυμη ἐξυπηρετικότητά του. Ἰσχύει καί γιά τόν Κυριάκο αὐτό πού εἶχε γράψει ὁ διδάσκαλος τῆς Ἀδελφότητος κ. Στέργιος Σάκκος γιά τόν ἐν Χριστῷ ἀδελφό καί φίλο του Θεοφύλακτο Μολυβιάτη· «Μέσα στήν πιάτσα τῆς ἀγορᾶς, ὅπου κατά κανόνα ὁ κερδῶος Ἑρμῆς ἐλάχιστο χῶρο ἀφήνει γιά πνευματικές ἀνησυχίες στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων, ἔστησε ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ τό στέκι του σάν πιάτσα καί βιτρίνα τῆς Ἐκκλησίας γιά τόν κόσμο τοῦ ἐμπορίου» (περ. ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΙΣ, Φεβρουάριος 1996, σελ. 41). Ἁπλά καί αὐθόρμητα ἔδινε σέ ὅλους τή χριστιανική μαρτυρία. Ἦταν συνεπής στίς ἰδέες του καί συνεργάσιμος. Ἀπό τή νεότητά του καί ἰδιαίτερα μετά τή συνταξιοδότησή του πρόσφερε ἀνιδιοτελῶς τίς ὑπηρεσίες του στή διεκπεραίωση τοῦ περιοδικοῦ «ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΙΣ». Βοηθοῦσε μέχρι τούς τελευταίους μῆνες πρίν ἀπό τή δοκιμασία τῆς ἀσθένειάς του. Ὑπῆρξε καλός οἰκογενειάρχης ὡς σύζυγος τῆς ἐκπαιδευτικοῦ-Λυκειάρχη Ἐλισάβετ καί ὡς πατέρας τῶν δύο τέκνων του Παύλου καί Θεοδώρου. Τά μέλη καί οἱ φίλοι τῆς Ἀδελφότητος θά τόν ἐνθυμοῦνται πάντα. Αἰωνία ἡ μνήμη του!

Δ. Χαρίσης
Θεολόγος, Φιλόλογος, Νομικός
(Περιοδ. "Ἀπολύτρωσις", Σεπτ. 2007, σσ. 238-239)

Χρέος τιμῆς, εὐγνωμοσύνης καί ἀγάπης ὑπαγορεύει αὐτό τό κείμενο. Χρέος τιμῆς γιά ἕναν ἀξιόλογο ἄνθρωπο. Χρέος εὐγνωμοσύνης γιά ἕναν ἀφανῆ εὐεργέτη. Χρέος ἀγάπης γιά ἕναν ἐκλεκτό ἀδελφό.
Ἔκλεισε ἤδη χρόνος ἀπό τότε πού ἔφυγε ἀπό ἀνάμεσά μας (13-12-2003), ἀλλά δέν ἀπομακρύνθηκε ἡ μνήμη του ἀπό τήν καρδιά μας· πῶς θά ἦταν, ἄλλωστε, δυνατό; Οἱ δεσμοί πού ἐν Χριστῷ συνάπτονται δέν ξεθωριάζουν μέ τό χρόνο, δέν χαλαρώνουν μέ τήν ἀπουσία. Πόσο μᾶλλον στή συγκεκριμένη περίπτωση, ὅπου ἡ ἀπουσία τοῦ Βασίλη Γιαζιτζῆ ταυτίζεται μέ τήν παρουσία του στήν οὐράνια πατρίδα, στή χώρα τοῦ φωτός, πρός τήν ὁποία εἶναι στραμμένο τό βλέμμα καί ἡ ἀπαντοχή ὅλων τῶν πιστῶν.
Ὁ Βασίλειος ἔζησε ὅλα τά χρόνια του πολύ κοντά στήν Ἀδελφότητα τῆς «Ἀπολυτρώσεως». Τό σπίτι του, ἀπέναντι ἀπό τήν αἴθουσα, μόλις τό χωρίζουν ἀπ’ αὐτήν τά 3-4 μέτρα τῆς ὁδοῦ Πέλοπος. Ἀπό τήν αὐλή του ὁ μακαριστός πατέρας του Ἰγνάτιος παρακολουθοῦσε καί ἐξυπηρετοῦσε τήν κίνηση τῆς αἴθουσας· καί ἡ μακαρία μητέρα του, ἡ εὐλαβέστατη Δήμητρα, μποροῦσε νά ἐλέγχει τίς κινήσεις τοῦ μικροῦ Βασίλη καί τῶν ἀδελφῶν του, πού ἐκεῖ γύρω ἀπό τήν τότε «Ἀποστολική Διακονία», τή μετέπειτα «Ἀπολύτρωση», σκάρωναν τά παιχνίδια τους στόν ἐλεύθερο χρόνο τους.
Οἱ πρόσφυγες γονεῖς του (ἀπό τή Μυτιλήνη καταγόταν ὁ πατέρας, ἀπό τή Σμύρνη ἡ μητέρα) ἀπέκτησαν τόν Βασιλάκη ἕνα χρόνο πρίν μποῦν τά θεμέλια γιά τήν αἴθουσα τῆς «Ἀπολυτρώσεως», τό 1927. Μέ ὑπευθυνότητα μετάγγισαν στήν καρδιά του τήν ἄδολη πίστη στόν Θεό καί τήν ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη γιά τόν ἄνθρωπο. Εἶναι ἡ εὐλογημένη σπορά, πού θά χρωματίσει καί θά πλουτίσει ὅλη τή ζωή του. Εἶναι τά πρῶτα ἅγια σπέρματα, πού θά καλλιεργηθοῦν μέσα στήν ἱερή διακονία τῆς Ἀδελφότητος, τήν ὁποία ὁ Βασίλειος ἀγάπησε εἰλικρινά καί βαθιά ἀπό μικρό παιδί. Ἦταν ἔφηβος τό 1936, ὅταν ἐντάχθηκε στά μέλη τῆς Ἀδελφότητος καί παρέμεινε μέλος μέχρι τήν τελευταία ἡμέρα τῆς ζωῆς του, ἐνῶ πολλές φορές ἐξελέγη μέλος τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου καί ποικιλοτρόπως συμπαραστάθηκε στό ἔργο.
Ἔξυπνος καί ἐπιμελής εἶχε τή δυνατότητα νά κάνει ἀνώτερες σπουδές, οἱ ἀνάγκες ὅμως τόν ἔστρεψαν στή δουλειά. Μόλις πῆρε τό ἀπολυτήριο τοῦ τότε Γυμνασίου, ἐπιδόθηκε στό ἐμπόριο. Μέ τήν ἄοκνη ἐργατικότητά του, μέ τήν εὐγενική καί φιλότιμη συμπεριφορά του, μέ τή συνεργασία καί συμπαράσταση τῶν ἀδελφῶν του Δημητρίου καί Χρυσούλας, μέ τίς εὐχές τῶν πολλῶν πού εὐεργετοῦσε καί, βεβαίως, μέ τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, προόδευσε πολύ. Ξεκίνησε ὡς πλανόδιος ἔμπορος, ἀλλά γρήγορα ἀπέκτησε μεγάλο κατάστημα ὑαλικῶν σέ κεντρικό δρόμο τῆς Θεσσαλονίκης καί ἀναδείχθηκε ἐπιτυχημένος ἔμπορος.
Ἐπιτυχημένος ὑπῆρξε καί ὡς σύζυγος καί οἰκογενειάρχης. Μαζί μέ τή σεμνή καί ἐνάρετη σύζυγό του Ἀναστασία ἀνάστησαν τίς τέσσερις θυγατέρες πού τούς χάρισε ὁ Θεός καί ἀξιώθηκαν νά χαροῦν γαμπρούς κι ἐγγόνια.
Παρ’ ὅλη τή σκληρή καί πολύωρη δουλειά, παρά τίς οἰκογενειακές φροντίδες καί θλίψεις, διέθετε ἀφειδώλευτα χρόνο καί κόπο, ἀγάπη καί θυσία, πόθο καί ὅραμα καί ὅ,τι χρειαζόταν, γιά νά συντρέξει στίς ἀνάγκες τῆς «Ἀπολυτρώσεως»: Στήν ἀνοικοδόμηση τοῦ οἰκοτροφείου, στίς ἀπαιτούμενες ἐπισκευές, βρισκόταν πάντα κοντά στόν ἀείμνηστο Σεραφείμ Σεραφειμίδη, σύμβουλος καί συνεργός πολύτιμος. Γιά τό περιοδικό, γιά τίς φιλανθρωπικές καί κοινωνικές δραστηριότητες καί γιά ὅλα τά θέματα πού ἀνέκυπταν θετική καί ὑπολογίσιμη ἦταν πάντοτε ἡ συνεισφορά του. Καί πάντοτε ἀμείωτος ὁ ζῆλος του γιά τή μελέτη τοῦ θείου λόγου, γιά τό κήρυγμα τῆς Τρίτης καί τῆς Κυριακῆς.
Ἄνθρωπος σκληραγωγημένος καί «ψημένος» στή δουλειά, διατηροῦσε τόση τρυφερότητα καί εὐγένεια ψυχῆς, ὥστε νά πάσχει γιά τό παραστράτημα τῆς κοινωνίας καί νά συμπάσχει μέ τόν κάθε πονεμένο. Μέ ἀγάπη, μέ ὑπομονή καί δάκρυα συμβούλευε καί μέ ἁπλοχεριά ἐλεοῦσε. Πόσοι φτωχοί κι ἀνήμποροι δέχθηκαν τήν εὐεργετική βοήθειά του! Ἦταν ἀπό τούς τακτικούς καί ἁδρούς χορηγούς γιά τό φιλανθρωπικό ἔργο τῆς Ἀδελφότητος. Ἀναγκαζόταν ἔτσι νά γνωστοποιεῖ τίς καλοσύνες του. Ἀλλά καί σέ πόσα ἄλλα περιστατικά συμπαραστάθηκε μυστικά, χωρίς νά γνωρίζουν οἱ ἄλλοι! Ἡ φιλοξενία του μνημειώδης. Πόσες φορές δέν βρῆκαν κατάλυμα στό σπίτι του οἱ φοιτητές πού διέμεναν στό οἰκοτροφεῖο τῆς «Ἀπολυτρώσεως», ἀλλά καί πόσοι ἄλλοι δέν φιλοξενήθηκαν ἐκεῖ! Ἐπί χρόνια διέθετε ἕνα διαμέρισμα γιά κατοικία ἱεραποστολικῶν προσώπων. Εὐγνώμονα θυμᾶμαι ὅτι ἐπί ἔτη κι ἐγώ μέ τή συνοδία μου ἔχω φιλοξενηθεῖ ἐκεῖ.
Ἐργατικός, εὐλαβής, ἱεραποστολικός, φιλάνθρωπος, φιλακόλουθος καί ἐραστής τοῦ θείου λόγου ὑπῆρξε ὁ Βασίλειος. Ὁ χρόνος τῆς ζωῆς του μοιράστηκε ἀνάμεσα στό σπίτι, στό μαγαζί, στήν «Ἀπολύτρωση» καί στό ναό τοῦ Ἁγίου Δημητρίου. Ἡ μυστική σχέση του μέ τόν παντοδύναμο καί πανάγαθο Κύριο τοῦ μετάγγιζε δύναμη καί ἔτρεφε τήν ἀγαθότητά του, πού ἀκτινοβολοῦσε στό περιβάλλον. Μά ὁ Κύριος θέλησε νά αὐξήσει καί νά προβάλει περίτρανα αὐτή τή λαμπρότητα μέ τό μαρτυρικό τέλος πού ἐπιφύλαξε στόν δοῦλο του. Κι ἐκεῖνος, ὡς δοῦλος τοῦ Θεοῦ ἐκλεκτός, ὑπέμεινε μέ πίστη καί καρτερία τήν πολυετῆ ἀσθένεια, ὑποτασσόμενος στό θέλημα τοῦ Κυρίου. Μέσα στόν πόνο ἐξαγνίσθηκε περισσότερο ἡ χρυσή του καρδιά κι ἔλαμψε ἡ γλυκύτητα τῆς ψυχῆς του, ἡ εὐγένεια καί ἡ ὑπομονή του. Μέ τήν ἀμέριστη συμπαράσταση τῶν δικῶν του καί μάλιστα τῆς ἡρωικῆς συζύγου του ἡ ὁποία ὡς ἄγγελος Κυρίου στάθηκε δίπλα του, ὑπέμεινε μέχρι τέλους. Ἔφυγε εἰρηνικός εὐχαριστώντας καί δοξάζοντας τόν Θεό. Ἄς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη του!

Στέργιος Ν. Σάκκος

(Περιοδ. "Ἀπολύτρωσις", Μάρτ. 2005, σσ. 90-91)

Συμπληρώνονται ἤδη τρεῖς μῆνες ἀπό τήν εἰς Κύριον ἐκδημία τοῦ Σεραφείμ Σεραφειμίδη, ἐκλεκτοῦ ἐν Χριστῶ ἀδελφοῦ καί πολύτιμου συνεργάτη τῆς Ἀδελφότητός μας.
Δεκάχρονο παιδί τό 1922 ὁ Σεραφείμ βρέθηκε στή Θεσσαλονίκη ξερριζωμένος μαζί μέ τήν οἰκογένειά του ἀπό τίς ἀλησμόνητες πατρίδες, ἀπό τά μέρη τῆς Καισάρειας. Κρατώντας ἀναμμένη στήν ψυχή του τήν κανδήλα τῆς πίστεως, μέ τήν εὐσέβεια πού στάλαξαν μέσα του οἱ πρόσφυγες γονεῖς του, δούλεψε σκληρά καί ἀναδείχθηκε ἔντιμος καί ἐπιτυχημένος ἐπαγγελματίας. Συνδέθηκε ἀπό τή νεότητά του μέ τήν τότε «Ἀποστολική Διακονία» καί ἔπειτα «Ἀπολύτρωση». Ἀνῆκε στήν πρώτη νεολαία τῆς Ἀδελφότητος. Καί εἶναι ἐνδεικτικό τοῦ στενοῦ συνδέσμου του μέ τό ἔργο τό γεγονός ὅτι τό μυστήριο τοῦ γάμου του στά δύσκολα ἐκεῖνα χρόνια, τό 1948, τό τέλεσε ὁ ἀείμνηστος π. Τιμόθεος στήν αἴθουσα τῆς Ἀδελφότητος. Τόν εὐλόγησε ὁ Θεός καί ἔγινε ἕνας ἐπιτυχημένος καί εὐτυχισμένος οἰκογενειάρχης. Ἀλλά παράλληλα μέ τήν οἰκογένειά του ὁ Σεραφείμ δέν ἔπαυσε ποτέ νά ἐνδιαφέρεται καί νά φροντίζει γιά τή μεγάλη οἰκογένεια τῆς Ἐκκλησίας. Καί τό ἐξέφραζε αὐτό διαθέτοντας ἀφειδώλευτα τό πλούσιο περιεχόμενο τῆς καρδιᾶς καί τοῦ βαλαντίου του στίς χριστιανικές, φιλανθρωπικές καί ἱεραποστολικές προσπάθειες πού δροῦν στήν πόλη μας. Ὁλόψυχη καί εὐεργετική ἦταν ἡ μακροχρόνια συμπαράστασή του στό ἔργο τοῦ συλλόγου τῆς Ἐξωτερικῆς Ἱεραποστολῆς.
Ἦταν ὁ νοικοκύρης τῆς Ἀπολυτρώσεως. Μέ ἐπιμέλεια καί στοργή φρόντιζε γιά τό καθετί καί εἶχε νά συνεισφέρει πολύτιμη συνεισφορά σέ κάθε τομέα. Στόν διοικητικό· χρόνια διατέλεσε μέλος τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου. Στόν οἰκοδομικό· ἦταν ὁ πρῶτος ἐργάτης καί ἐργοδότης καί χορηγός γιά τήν ἀνέγερση καί λειτουργία τοῦ φοιτητικοῦ οἰκοτροφείου τῆς Ἀπολυτρώσεως. Στόν φιλανθρωπικό· πλούσια πάντα ἡ συνδρομή του σέ ὅποια ἀνάγκη. Στόν ἱεραποστολικό· μέ ζῆλο καί μεράκι συμμετεῖχε στίς ἐξορμήσεις στά χωριά καί ἔτρεχε νά μαζέψει τόν κόσμο, γιά νά ἀκούσει τό κήρυγμα. Στίς ἐκδηλώσεις στήν αἴθουσα· πάντα πρῶτος καί πάντα μέ τήν ἔγνοια κάποιον νά εἰδοποιήσει, σέ κάποιον νά μιλήσει γιά τό ἔργο τοῦ Θεοῦ. Στό περιοδικό· παντοῦ καί πάντοτε μέ τό μπλόκ στήν τσέπη ἀγωνιζόταν γιά τήν ἀνανέωση τῶν συνδρομητῶν, γιά τήν ἐγγραφή νέων. Καί μέ συγκινητικό ἐνδιαφέρον κάθε φορά μᾶς ἔφερνε φέιγ βολάν, ἀφίσες ἤ ὁποιοδήποτε ἔντυπο τοῦ φαινόταν ἐνδιαφέρον γιά νά σχολιασθεῖ.
Γιά ὅλα νοιαζόταν καί σέ ὅλα προλάβαινε ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ, ἐφαρμόζοντας μέ ἀκρίβεια τό παράγγελμα τοῦ ἀποστόλου Παύλου· «τῷ πνεύματι ζέοντες τῷ Κυρίῳ δουλεύοντες» (Ρω 12,11). Ἦταν ἕνας ζηλωτής εὐσεβείας, ἄνθρωπος μέ θεϊκό ζῆλο. Μέ ἐπιμέλεια καί ἱερότητα φρόντιζε τήν πνευματική του ζωή, τόν προσωπικό του καταρτισμό καί τήν ἀνανέωση μέσα στή θεία λατρεία. Μέ συνέπεια βίωνε αὐτά πού ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καί ἡ χάρη τῶν ἱερῶν μυστηρίων τοῦ προσπόριζαν. Τά ἔκανε πράξη δουλεύοντας στό ἔργο τοῦ Θεοῦ μέ ἀφοσίωση καί μέ ὅλες του τίς δυνάμεις, ἀπό τή νεότητα μέχρι τά βαθιά γηρατειά του.
Ὑπηρέτησε μέ ἀγάπη, μέ προθυμία καί ζῆλο, σάν ἕνας ἄγγελος, σεραφείμ τοῦ Θεοῦ. Καί δέχθηκε ἄφθονη τή χάρη καί τίς δωρεές τοῦ Κυρίου του σέ αὐτή τή ζωή. Ἀπήλαυσε πλούσια τήν ἀγάπη, τήν ἐκτίμηση καί τό σεβασμό τῶν ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν. Πόση χαρά ἔνιωθε μέχρι τά τελευταῖα, ὅταν ἀνήμπορος καί ἀμίλητος ἀλλά ἱλαρός καί γλυκύς στό κρεβάτι τοῦ πόνου του μᾶς δεχόταν! Ἔψαλλε καί προσευχόταν μαζί μας σάν τόν παλιό καλό καιρό! Ἀπήλαυσε ἀκόμη τή στοργική φροντίδα τῆς ἀφοσιωμένης συζύγου του Σωτηρίας, πού ὡς ἄλλο χερουβείμ τόν κρατοῦσε στοργικά στήν ἀγκαλιά της τόν καιρό τῆς ἀσθένειάς του, μέ τή βοήθεια τῶν εὐλογημένων θυγατέρων τους. Πιστεύω ὅτι καί μετά τήν ἀποδημία του ἀπό τή γῆ αὐτή, ἀπολαμβάνει τούς καρπούς τῆς ἀγάπης καί τοῦ ζήλου του γιά τόν Θεό. Τόν ἐκλεκτό δοῦλο τοῦ Θεοῦ Σεραφείμ, πού μέ τόσο ζῆλο ὑπηρέτησε τό ἔργο τοῦ Κυρίου, τόν συντροφεύουν τώρα τά σεραφείμ καί οἱ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ, μέσα στήν αἰώνια βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ἄς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη του!

Στέργιος Ν. Σάκκος

(Περιοδ. "Ἀπολύτρωσις", Μάιος 2004, σσ. 111-112)

Μέσα στή μυρωμένη ἀτμόσφαιρα τοῦ χαρμόσυνου Πεντηκοσταρίου, τό Σάββατο 17 Μαΐου 2003, προπέμψαμε στήν τελευταία του κατοικία τό νεκρό σῶμα τοῦ ἀειμνήστου ἀδελφοῦ, σεβαστοῦ καί πολυτίμου συνεργοῦ τῆς Ἀδελφότητός μας Γεωργίου Πλιάκη. Τά μάτια μας ἦταν δακρυσμένα, οἱ καρδιές συγκινημένες ἀλλά καί εἰρηνικές, γεμάτες ἐλπίδα: Τήν προηγούμενη μέρα ἡ θριαμβεύουσα Ἐκκλησία εἶχε τελέσει τά εἰσόδια τῆς εὐσεβοῦς ψυχῆς τοῦ Γεωργίου στόν οὐρανό. Κατά τήν ἐξόδιο Ἀκολουθία πού ἐψάλη στόν ἱερό ναό τῆς θείας Ἀναλήψεως, στήν ἐνορία του τήν ὁποία ἀγάπησε καί διακόνησε μέ ὅλες του τίς δυνάμεις, δοξολογία ἀνέβαινε στά χείλη ὅλων μας: Ὁ ἀδελφός μας ἔφευγε πλήρης ἡμερῶν ἀλλά καί πλήρης ἔργων ἀγαθῶν. Καί πόσο μᾶς γλύκαινε τόν πόνο τοῦ ἀποχωρισμοῦ ὁ μακαρισμός τῆς Ἀποκαλύψεως· «μακάριοι οἱ νεκροί οἱ ἐν Κυρίῳ ἀποθνήσκοντες ἀπ᾿ ἄρτι. Ναί, λέγει τό Πνεῦμα, ἵνα ἀναπαύσωνται ἐκ τῶν κόπων αὐτῶν· τά δέ ἔργα αὐτῶν ἀκολουθεῖ μετ᾿ αὐτῶν» (14,13)! «Ἀπ᾿ ἄρτι», ἀπό τήν ὥρα πού ὁ ζωοδότης Κύριος «ἀνέστη ἐκ νεκρῶν θανάτῳ θάνατον πατήσας», δέν εἶναι πλέον φοβερός ὁ θάνατος. Εἶναι μακάριοι, εὐτυχισμένοι καί καλότυχοι οἱ νεκροί, ὄχι ὅμως ὅλοι, ἀλλά «οἱ ἐν Κυρίῳ ἀποθνήσκοντες». Σ᾿ αὐτούς, μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, συγκαταλέγεται ὁ ἀδελφός Γεώργιος.
Ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ. Ὁ ἱερέας τῆς ἐνορίας του, ὁ π. Χριστοφόρος Χατζηγιάννης, τοῦ μετέδωσε γιά τελευταία φορά τά ἄχραντα μυστήρια τό ἀπόγευμα τῆς Παρασκευῆς. Κι ἔπειτα τοῦ ἔκλεισε τά μάτια ὁ ἴδιος κι ἀντί γιά τήν εὐχή τῆς θείας Εὐχαριστίας τοῦ διάβασε τό Τρισάγιο... Ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ, ἀφοῦ ἔλαβε τή θεία Μετάληψη ὡς «ἐφόδιον ζωῆς αἰωνίου». Ἀλλά προηγουμένως ἔζησε ἐν Κυρίῳ. Ἦταν συγκινητική ἡ μαρτυρία τοῦ πνευματικοῦ του, π. Ἀθανασίου Μπελαντώνα, γιά τή σοβαρότητα καί ὑπευθυνότητα μέ τήν ὁποία ὁ Γεώργιος κατεργαζόταν τή σωτηρία του ὡς ἕνας ἐνσυνείδητος χριστιανός. Ἀλλά καί ὅλοι ὅσοι τόν γνωρίσαμε, ἔτσι τόν ἐκτιμήσαμε.
Ἤμουν ἀκόμη μαθητής Γυμνασίου, ὅταν γνώρισα στήν Κοζάνη τόν Γεώργιο Πλιάκη. Εὐυπόληπτος ἐπιχειρηματίας, μέ ἄριστες ἐπιδόσεις στίς ἐμπορικές ἐπιχειρήσεις πού κατηύθυνε μαζί μέ τούς ἄλλους τρεῖς ἀδελφούς του, ἦταν ἕνας ἀπό τούς ἐκλεκτούς καί ἀφοσιωμένους συνεργάτες τοῦ τότε ἱεροκήρυκα κατηχητῆ μου π. Αὐγουστίνου Καντιώτη. Πλούσια πάντοτε ἡ εἰσφορά του στά ἔργα ἀγάπης καί ἱεραποστολῆς, πού διοργάνωνε ὁ γέροντας στήν πόλη τῆς Κοζάνης, στήν Ἀθήνα κατόπιν, καί ἀργότερα στήν Ἱερά Μητρόπολη Φλωρίνης, στή Θεσσαλονίκη, ὅπου εἶχε ἐγκατασταθεῖ ὁ Γεώργιος, κι ὅπου ἀλλοῦ.
Ὁ Θεός εὐλόγησε τήν ἐργατικότητά του κι ἀπέκτησε ἀξιόλογη περιουσία. Ἀλλά δέν ξεγελοῦσαν τόν Γεώργιο τά ἀγαθά αὐτῆς τῆς γῆς. Εἶχε κατανοήσει πολύ καλά τή διαπίστωση τοῦ Παροιμιαστοῦ· «κρεῖσσον αὐτήν (σοφίαν καί φρόνησιν) ἐμπορεύεσθαι ἤ χρυσίου καί ἀργυρίου θησαυρούς» (Πρμ 3,14). Ἔτσι, σάν τόν ἔξυπνο ἔμπορο τῆς παραβολῆς, πού τά πουλᾶ ὅλα γιά νά ἀποκτήσει τόν πολύτιμο μαργαρίτη, ἐγκατέλειψε τό ἐμπόριο γιά νά ἀφοσιωθεῖ ἀπερίσπαστος στήν καλλιέργεια τῆς ψυχῆς του καί στά ἔργα τῆς ἀγάπης. Σ᾿ αὐτά ἐπιδόθηκε ὁλοκληρωτικά καί σ᾿ αὐτά διέθετε ὅλο τό χρόνο του ὡς συνταξιοῦχος κατά τίς τελευταῖες δεκαετίες.
Μαζί μέ τήν ὁμόψυχη ὁμόζυγό του κ. Ἀναστασία ἦταν μονίμως ἐπιστρατευμένοι στά ἔργα τῆς ἀγάπης. Μήν ἔχοντας δικά τους παιδιά, φρόντιζαν γιά ὅλα τοῦ Θεοῦ τά παιδιά καί βοηθοῦσαν μέ σύνεση καί φρόνηση ὅπου ὑπῆρχε ἀνάγκη. Ἐπί δεκαετίες ὁ Γεώργιος δούλεψε μέ ἀφοσίωση στά διάφορα ἔργα τῆς «Ἀπολυτρώσεως». Μέ ἰδιαίτερη στοργή συμπαραστεκόταν στίς ἀνάγκες τῆς Ὀρθοδόξου Ἀδελφότητος «Χριστιανική Ἐλπίς», τῆς ὁποίας ἡ κ. Ἀναστασία ὑπῆρξε ἡ πρώτη πρόεδρος. Τό σπίτι τους ἀνοιχτό πάντοτε, γιά νά φιλοξενεῖ καί νά περιθάλπει κάθε ἐργάτη τοῦ εὐαγγελίου.
Τί χαρές ἔκανε, ὅταν ἡ «Ἀπολύτρωσις» ἀπέκτησε τό δικό της βιβλιοπωλεῖο, γιά τήν ἀγορά τοῦ ὁποίου τά μέγιστα συνέβαλε ὁ ἴδιος! Καί πόσο εὐφραινόταν ἡ θεοφιλής ψυχή του, ὅταν ἔβλεπε νά τρέχει καί νά δοξάζεται ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, προφορικός καί γραπτός! Καρδιά ἁπλή, εἰλικρινής μέχρις ἀποτομίας, ἀλλά ἀπονήρευτη, φιλόθεη καί φιλάνθρωπη. Μυαλό τετράγωνο, ἀνοιχτό, ἱκανό νά συλλαμβάνει τίς ἀνάγκες, νά βρίσκει λύση στά προβλήματα, νά συμβουλεύει καί νά εἰσηγεῖται θετικά. Μέ ἐνδιαφέρον παρακολουθοῦσε κάθε ἐκδήλωση καί γιά ὅλα εἶχε γνώμη. Μοῦ ζητοῦσε πάντοτε νά τόν ἐνημερώνω γιά τή διακονία μου στίς ἄλλες πόλεις καί προσευχόταν γιά ὅλους καί γιά ὅλα. Θυμᾶμαι τήν τελευταία μας ἐπικοινωνία. Καθηλωμένος στό κρεβάτι, μέ δέχθηκε μέ χαρά. Μιλήσαμε γιά πολλά. Τοῦ ζήτησα συγγνώμη γιά ὅ,τι τόν ἔχω λυπήσει καί τοῦ φίλησα τό χέρι. Τό ἴδιο ἔκανε κι ἐκεῖνος. Μέ ξεπροβόδισε μέ εὐχές γιά τήν ἐπιτυχία τοῦ κηρύγματος. Ἐπιστρέφοντας ἀπό ἐκείνη τή διακονία μου πληροφορήθηκα τήν κοίμησή του...
«Τίποτε δέν ἀποτελεῖ τόσο σπουδαῖο γνώρισμα τοῦ πιστοῦ πού ἀγαπᾶ τόν Χριστό, ὅσο τό νά φροντίζει γιά τούς ἀδελφούς του καί νά καταβάλλει κάθε προσπάθεια γιά τή σωτηρία τους», γράφει ὁ ἅγιος Χρυσόστομος. Καί ὁ Γεώργιος στή μακροχρόνια ζωή του, πού συμπλήρωνε τήν ἔνατη δεκαετία, παρουσίαζε ἐμφανές αὐτό τό γνώρισμα. Δέν πρόσφερε ἁπλῶς βοήθεια στά ἔργα τοῦ Θεοῦ. Διέθετε σ᾿ αὐτά ὅλον τόν ἑαυτό του· τίς γνωριμίες, τίς ἱκανότητες, τή σκέψη, τήν ἔγνοια, τό μεράκι του.
Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέγει: «Ἄν ἁπλώσεις τά χέρια σου στά χέρια τῶν φτωχῶν, τότε ἄγγιξες τήν ἴδια τήν κορυφή τοῦ οὐρανοῦ». Εἶχε νιώσει τή γλυκύτητα αὐτοῦ τοῦ ἀγγίγματος ὁ ἀδελφός Γεώργιος κι ἔσπευδε νά μπεῖ ὅλος στόν οὐρανό. Μ᾿ αὐτό τό ὅραμα ζοῦσε. Γι᾿ αὐτό μέ ὑπομονή καί καρτερία σήκωσε τά τελευταῖα χρόνια καί τόν πειρασμό τῆς ἀσθένειας. Ὄχι μόνο δέν παραπονέθηκε ποτέ, ἀλλά εὐχαριστοῦσε τόν Θεό, διότι ἔνιωθε πώς ἔτσι τόν προετοιμάζει. Πράγματι, ἕτοιμος, ἕνας ὥριμος καρπός τῆς χάριτος, ἔφυγε γιά τήν αἰωνιότητα, «τά δέ ἔργα αὐτοῦ ἀκολουθεῖ μετ᾿ αὐτοῦ». Αἰωνία ἡ μνήμη του!

Στέργιος Ν. Σάκκος

(Περιοδ. "Ἀπολύτρωσις", Ἰούλ.-Αὔγ. 2003, σσ. 158-159)

 Μία σεμνή καί ταπεινή μορφή, πού χρόνια ἔζησε ἀνάμεσά μας, βρίσκεται ἤδη ἐδῶ καί τρεῖς μῆνες στή χώρα τῶν ζώντων, στόν παράδεισο τοῦ Θεοῦ. Ὁ Γεώργιος Δημητριάδης, ὁ γνωστός καί ἰδιαίτερα ἀγαπητός στούς ἀκροατές τῶν κηρυγμάτων τῆς Ἀπολυτρώσεως κύρ Γιῶργος, δέν εἶχε τίποτε τό ἐντυπωσιακό κατά κόσμον, οὔτε τίτλους σπουδῶν οὔτε πλούτη οὔτε δόξα. Κι ὅμως κρατοῦσε στήν καρδιά του τόν «πολύτιμο μαργαρίτη» κι Αὐτός τοῦ χάριζε τή σοφία τοῦ Θεοῦ καί τόν ἔκανε ἐκλεκτό γιά  τήν πραγματικότητα τοῦ οὐρανοῦ.
Μέσα στά λιγοστά ὑπάρχοντά της ἡ προσφυγική οἰκογένειά του μετέφερε ἀπό τόν Πύργο τῆς ἀνατολικῆς Ρωμυλίας, τήν ὀρθόδοξη πίστη. Μ᾿ αὐτή τήν πίστη μεγάλωσε ὁ μικρός Γεώργιος καί ἔκανε τή δική του οἰκογένεια, μέ τήν ἐκλεκτή σύζυγό του Καλλιόπη. Μέ τήν πίστη μεγάλωσαν καί ἀνέδειξαν τούς τρεῖς γιούς πού τούς χάρισε ὁ Θεός καί πού σήμερα εἶναι τίμιοι οἰκογενειάρχες καί ἐπιτυχημένα μέλη τῆς κοινωνίας. Ἀλλά δέν περιόρισε ὁ Γεώργιος τά ἐνδιαφέροντά του μόνο στήν ἥσυχη καί προκομμένη οἰκογενειακή ζωή. Ἀκροατής τῶν χριστιανικῶν κηρυγμάτων καί μέλος τῶν κύκλων μελέτης ἁγίας Γραφῆς, ἀγάπησε τό λόγο τοῦ Θεοῦ καί θέλησε κάτι νά προσφέρει γιά τή διάδοσή του. Καί πρόσφερε τό πιό ἀκριβό, τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του, στήν ὑπηρεσία τοῦ ἱεραποστολικοῦ ἔργου. Μετά τή συνταξιοδότησή του ἀνέλαβε χρέη κλητήρα στήν Ἀδελφότητα. Ἀνταποκρίθηκε δέ μέ τόσο ἐνδιαφέρον καί σοβαρότητα, μέ τέτοια ὑπευθυνότητα καί συνέπεια, ὥστε ἀναδείχθηκε μεγάλος μέσα στά μικρά καί καθημερινά.
Κάθε μέρα, καλοκαίρι καί χειμώνα, μέ καῦμα καί μέ κρύο, κατέφθανε ἀπό τήν ἀνατολική Θεσσαλονίκη, ὅπου ἦταν τό σπίτι του, στό γραφεῖο τῆς Ἀδελφότητος, πού ἔγινε τό δεύτερο σπίτι του. Σκυμμένος στά χαρτιά του ἐνημέρωνε τά βιβλία, ἀπαντοῦσε στά τηλεφωνήματα, τακτοποιοῦσε τίς ἐκκρεμότητες, ἔσπευδε ἀγόγγυστα καί ὑπομονετικά σέ κάθε ἀνάγκη πού παρουσιαζόταν: νά φροντίσει γιά τήν ἀνανέωση τῶν συνδρομῶν, γιά τή διεκπεραίωση τοῦ περιοδικοῦ, γιά τή μεταφορά τῶν δεμάτων στό ταχυδρομεῖο, γιά τήν τακτοποίηση τῆς αἴθουσας. Ν᾿ ἀνάψει τίς θερμάστρες ἤ νά θέσει σέ λειτουργία τούς ἀνεμιστῆρες, νά εἶναι ὅλα ἐντάξει γιά τό κήρυγμα. Ἄν εἶχε τή δυνατότητα, θά στόλιζε τό χῶρο, γιά νά κάνει εὐχάριστη τήν ἀτμόσφαιρα γιά τούς ἀδελφούς πού θά ἔρχονταν στή σύναξη. Σ᾿ ὅλα μ᾿ ἐπιμέλεια, μέ ταπεινοσύνη, μέ προθυμία καί ὑπομονή. Σ᾿ ὅλους προσηνής καί ἐξυπηρετικός, σ᾿ ὅλους ἀγαπητός καί προσφιλής.
Μᾶς ἔλειψε καί τοῦ λείψαμε, ὅταν ἀναγκάσθηκε νά διακόψει τήν ὑπηρεσία στήν Ἀδελφότητα. Τί χαρές ἔκανε, ὅταν τύχαινε κάποιες φορές νά συναντηθοῦμε! Μέ πόση συγκίνηση καί καμάρι παρακολούθησε τή θεμελίωση κι ἔπειτα τή σταδιακή ἀνέγερση τοῦ Δημητρουλείου πνευματικοῦ κέντρου, τά ἄλλα ἔργα τῆς Ἀδελφότητος!
Μᾶς λείπει, ἀλλά δέν τοῦ λείπουμε μετά τήν ἐκδημία του ἀπό τόν κόσμο αὐτό. Πιστεύουμε ὅτι μᾶς μετέφερε μαζί μέ τήν ἁπλή ψυχή του μπροστά στό θρόνο τοῦ Θεοῦ, τόν ὁποῖο εὐαρέστησε μέ τήν ταπεινή καί ἀφανῆ προσφορά του. Ἄς μνημονεύσει ὁ Πανάγαθος τό ἔργο τῆς πίστεως, τόν κόπο τῆς ἀγάπης καί τήν ὑπομονή τῆς ἐλπίδος τοῦ ἐκλεκτοῦ δούλου του Γεωργίου κι ἄς τόν ἀναπαύει στή βασιλεία του!

Στέργιος Ν. Σάκκος

(Περιοδ. "Ἀπολύτρωσις", Νοέμβρ. 2002, σ. 227)

 Παραμονές τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου (10 Αὐγούστου 2001), ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ ὁ Γεώργιος Ἀσημῆς, ἐκλεκτός δοῦλος τοῦ Θεοῦ καί ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός τῆς «Ἀπολυτρώσεως». Μέ τή χαρακτηριστική του ἱλαρότητα, μέ τήν ὑπομονή τοῦ 

πιστοῦ καί μέ ἐμπιστοσύνη στόν Κύριο, τόν ὁποῖο μέ θέρμη ἀγάπησε καί μέ συνέπεια ὑπηρέτησε στή μακροχρόνια ζωή του (1909 - 2001), παρέδωσε τό πνεῦμα του ἐπισφραγίζοντας μέ τά «χριστιανά τέλη» τή χριστιανική βιωτή του.
Μέσα στή στοργική ἀτμόσφαιρα τῆς οἰκογενείας του, μέ τήν ἀγάπη καί περιποίηση τῆς ἀφοσιωμένης συζύγου, τῶν παιδιῶν καί ἐγγονῶν, μέ τό σεβασμό καί τήν ἐκτίμηση τῶν πνευματικῶν ἀδελφῶν ἔκλεισε τά μάτια του στόν μάταιο αὐτό κόσμο. Καί τά ἄνοιξε στήν οὐράνια πραγματικότητα, στή γλυκιά καί ποθητή παρουσία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τόν ὁποῖο ἐπίμονα παρακαλοῦσε τόν τελευταῖο καιρό: «Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησέ με. Ἔρχομαι, Κύριε!».
Τήν πεποίθηση ὅτι ὄντως ὁ Γεώργιος βρίσκεται ἤδη στή βασιλεία τοῦ Κυρίου στηρίζουμε στή διαβεβαίωση τοῦ παναγάθου Δωρεοδότη· «ὁ τόν λόγον μου ἀκούων καί πιστεύων τῷ πέμψαντί με ἔχει ζωήν αἰώνιον...» (Ἰω 5,24). Ἦταν ἀπό ἐκείνους πού ἄκουσαν, ἀγάπησαν καί πίστεψαν τό λόγο τοῦ Θεοῦ. Δεκαετίες πολλές ἀνελλιπής ἀκροατής τῶν κηρυγμάτων τῆς «Ἀπολυτρώσεως», προσέφερε γι᾿ ἀρκετά χρόνια ποικιλοτρόπως τίς ὑπηρεσίες του ὡς συνεργάτης καί μέλος τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου.
Πρόθυμη καί ζωντανή ἡ παρουσία του στίς ἱεραποστολικές ἐξορμήσεις καί στό φιλανθρωπικό ἔργο ἀλλά καί στίς ἑορταστικές ἐκδηλώσεις πού γίνονταν στήν αἴθουσα, καί ὅπου φιλόπονα καί μέ κέφι φιλοτεχνοῦσε τά σκηνικά. Συνετός, σοβαρός καί προσηνής συγχρόνως, ἦταν μία νότα ἁρμονίας καί γλυκύτητας στήν πνευματική μας συντροφιά. Εὐλαβής καί φιλακόλουθος, μέ προσευχή καί τακτική μυστηριακή ζωή, ἔδινε καθημερινά τή μαρτυρία τοῦ γνησίου δούλου τοῦ Θεοῦ.
Ζυμωμένη μέ τόν πόνο, τήν ὀρφάνια καί τή στέρηση ἡ ζωή του, ἀπό τότε πού ἔφθασε πρόσφυγας ἀπό τίς ἀλησμόνητες πατρίδες τῆς Ἀνατολῆς στή Θεσσαλονίκη, ὁ μικρότερος ἀπό τά τέσσερα παιδιά τῆς χήρας μάνας του. Ἀλλά καί φωτισμένη ἀπό τό ἱλαρό φῶς τῆς πίστεως, πού θαρρεῖς ἀντανακλοῦσε στό φωτεινό, ἤρεμο καί μειλίχιο πρόσωπό του. Μέ τήν ἐργατικότητα καί τήν τιμιότητά του δημιουργήθηκε οἰκονομικά κι ἀνάστησε τήν πολυμελῆ οἰκογένειά του. Μέ τήν ἀγάπη καί τή φιλανθρωπία του ἔβαλε πνευματικά θεμέλια κι ἔγινε ρίζα θαλερή γιά τά τέσσερα παιδιά του, καταξιωμένα μέλη τῆς κοινωνίας σήμερα. Ἡ εὐχή καί τό παράδειγμά του κατάθεση καί κληρονομιά πολύτιμη γιά τήν οἰκογένειά του ἀλλά καί γιά ὅλους ἐμᾶς πού τόν γνωρίσαμε, συνεργασθήκαμε μαζί του, διδαχθήκαμε κι ἐμπνευσθήκαμε ἀπό τό παράδειγμά του.
Αἰωνία ἡ μνήμη σου, ἀδελφέ Γεώργιε! Καλή ἀντάμωση στή χώρα τοῦ οὐρανοῦ!

Στέργιος Ν. Σάκκος
(Περιοδ. "Ἀπολύτρωσις", Νοέμβρ. 2001, σ. 232)

 Στίς 8 Ἰανουαρίου 1999 ἀπεδήμησε εἰς Κύριον σέ ἡλικία 72 ἐτῶν ἕνα ἀπό τά παλαιά στελέχη καί μέλη τῆς "Ἀπολυτρώσεως", ὁ συνταξιοῦχος θεολόγος Ἀθανάσιος Σταυρίδης τοῦ Ἀριστείδη, γέννημα καί θρέμμα τῆς Θεσσαλονίκης. Τό Διοικητικό Συμβούλιο καί πολλά μέλη τῆς Ἀδελφότητας, μαζί μέ τούς ἄλλους φίλους, συναδέλφους καί οἰκείους του συνόδευσαν στήν τελευταία κατοικία τόν ἐκλιπόντα.
Ὁ Ἀθανάσιος Σταυρίδης ἀπό μαθητής τοῦ 3ου Γυμνασίου Θεσσαλονίκης ἐντάχθηκε στό τμῆμα τῶν νέων τῆς Ἀδελφότητας, ὅπου ἀνέπτυξε πολλές ὡραῖες πρωτοβουλίες στήν ὑλοποίηση τοῦ Κατηχητικοῦ προγράμματος τῆς "Ἀπολυτρώσεως" στή Θεσσαλονίκη καί στά χωριά τοῦ Νομοῦ, ἰδιαίτερα κατά τά κρίσιμα μεταπολεμικά χρόνια. Φοιτητής ἀκόμα, στρατεύθηκε καί ὑπηρέτησε ὅπου ἡ Πατρίδα τόν κάλεσε. Καί κατά τά χρόνια τῆς στρατιωτικῆς του θητείας πρόσφερε ἱεραποστολικό ἔργο θετικό.
  Ὁ ἀείμνηστος ἐν Χριστῷ ἀδελφός Ἀθανάσιος μετεῖχε ἐνεργά σέ πολλούς τομεῖς τοῦ ἔργου τῆς Ἀδελφότητας· στήν ὀργάνωση κατασκηνώσεων στήν Περαία, μέ συνθῆκες μάλιστα δύσκολες γιά τήν περίοδο ἐκείνη, στή λειτουργία χριστιανικῶν ὁμάδων -ἦταν ἀπό τούς πρώτους πού διέθετε τήν κατοικία του γιά τίς συγκεντρώσεις-, στήν παρουσίαση ψυχαγωγικῶν ἐκδηλώσεων, πού γιά τήν ἐποχή του ἦταν σοβαρός παράγοντας ψυχαγωγίας τῶν Θεσσαλονικέων, στή λειτουργία τοῦ φοιτητικοῦ Οἰκοτροφείου τῆς Ἀδελφότητας, ὅπου γιά ἕνα διάστημα διετέλεσε καί διευθυντής, στή διάδοση τοῦ περιοδικοῦ "ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΙΣ", στό τμῆμα Φιλανθρωπίας, στό τμῆμα Ἐπικοινωνίας καί στήν ὁμάδα Εὐταξίας κατά τίς λατρευτικές ἐκδηλώσεις τῆς Ἀδελφότητας. .
  Ὁ ἐκλιπών, ἐκδηλωτικός στίς σκέψεις του καί αὐθόρμητος στήν ἔκφραση τῶν συναισθημάτων του, προδιέθετε τόν πλησίον του νά αἰσθάνεται οἰκεῖα καί φιλικά. Ἔχοντας μιά ἐξαιρετική διεισδυτικότητα κατά τήν ἐπικοινωνία του μέ τούς ἄλλους, ἀδρανοποιοῦσε τίς ὅποιες ἐνδεχομένως ἀρνητικές διαθέσεις τοῦ συνομιλητῆ του καί ἀποφεύγονταν τυχόν ἀντιπαραθέσεις καί συγκρούσεις. Ἀλλά ἐκεῖ πού ἦταν ἀνυποχώρητος, ἦταν σέ θέματα πίστεως, Ὀρθοδοξίας καί ἁγνῆς χριστιανικῆς ζωῆς. Ἦταν ταπεινός μέ χαρακτήρα ἀνεπιτήδευτο, σεμνός μέ ἀξιοπρέπεια, ἐπιεικής μέ δικαιοσύνη, πρόθυμος μέ φιλότιμο, ἐξυπηρετικός μέ ἀγάπη, εὐσεβής μέ ἐκκλησιαστικό φρόνημα, πειθαρχικός μέ συνέπεια, ἁπλός δάσκαλος μέ ἦθος, θάρρος καί δύναμη, μέ συναίσθηση τοῦ χρέους του ὡς θεολόγου ἐκπαιδευτικοῦ.
Εἶχε ζῆλο γιά τή διάδοση τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Ἀγαποῦσε τό ἔργο τῆς Ἀδελφότητας καί ἤθελε νά αὐξάνει ὁ κύκλος τῶν δραστηριοτήτων της. Μέ μεγάλη χαρά παρακολουθοῦσε τήν ἀνέγερση τοῦ Δημητρουλείου. Στά χρόνια τῆς δοκιμασίας του -γιατί πάνω ἀπό πέντε χρόνια ἦταν ὑπό συνεχῆ αἱμοκάθαρση- ἤθελε νά πληροφορεῖται μέ κάθε λεπτομέρεια τό κοινωνικό, ἐκκλησιαστικό, ἐθνικό καί ἱεραποστολικό ἔργο τῆς "Ἀπολυτρώσεως".
Ἦταν, ὅπως τόν ἀποκαλοῦσε ὁ διδάσκαλος τῆς Ἀδελφότητας, καθηγητής τοῦ Πανεπιστημίου κ. Στέργιος Σάκκος (γιά τόν ὁποῖο ὁ ἐκλιπών ἔτρεφε ἀπεριόριστη ἀγάπη, ἐκτίμηση καί θαυμασμό), ἡ ψυχούλα, μέ συνέπεια, εἰλικρίνεια καί ἀγάπη, πού μετέδιδε τή ζέση τῆς πίστεως καί τῆς ἀγάπης στίς καρδιές τῶν μαθητῶν του μέ ἕνα δικό του τρόπο.
  Ὑπῆρξε ἕνας ἐξαιρετικός οἰκογενειάρχης, ἀνατρέφοντας τίς δύο κόρες του -ἤδη καθηγήτριες- σύμφωνα μέ τό λόγο τοῦ Θεοῦ καί ἐμπνέοντας σ᾿ αὐτές τό ἐκκλησιαστικό ὀρθόδοξο πνεῦμα. Ἡ μνήμη του ἄς εἶναι αἰώνια!

Δημήτριος Β. Χαρίσης

(Περιοδ. "Ἀπολύτρωσις", Φεβρ. 1999, σ. 31)

     Ἐκεῖνο τό πρωινό τῆς Κυριακῆς 15 Φεβρουαρίου μάταια ὁ ἱερέας τοῦ μητροπολιτικοῦ ναοῦ τῆς Καλαμαριᾶς ἀναζητοῦσε τόν συμπαθέστατο γέροντα ἐνορίτη του, πού δέν ἔλειπε ἀπό καμία ἀκολουθία κι ἦταν πάντα στό στασίδι του ἀπό τόν Ὄρθρο, πρόθυμος νά κάνει χρέη ἀναγνώστου, ὅπου χρειασθεῖ. Ὁ γέροντας κείτονταν στό σαλόνι τοῦ σπιτιοῦ του μές στά λουλούδια. Γύρω του ἡ εὐλαβέστατη καί πιστή σύντροφος τῆς ζωῆς του, Μαρία, μαζί μέ τά τέσσερα παιδιά καί τά ἐγγόνια τους ρύθμιζαν τά τῆς κηδείας καί θυμοῦνταν... Τούς τό ᾿χε πεῖ, στούς ἴδιους καί στό γιατρό, χθές τό βράδυ, ὅταν ἐσπευσμένα τόν μετέφεραν στό νοσοκομεῖο· «Ὅ,τι γίνει, νά γίνει ἀπόψε. Δέν θέλω νά χάσω αὔριο τήν ἐκκλησία». Καί δέν τήν ἔχασε. Ἄς μή διάβασε σήμερα τόν Ἑξάψαλμο, ἄς ἔμενε τό στασίδι του ἄδειο. Ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ Γεώργιος Ἰντζέπελης χαιρόταν ἤδη στήν ἀβασίλευτη Κυριακή τοῦ οὐρανοῦ, στήν ἀέναη θεία Λειτουργία τῆς θριαμβεύουσας Ἐκκλησίας, πού περιγράφει στήν Ἀποκάλυψη ὁ ἀπόστολος καί μαθητής τῆς ἀγάπης, ὁ ἅγιος Ἰωάννης. Ὑμνολογοῦσε τόν Κύριο μαζί μέ τούς ἁγίους καί τούς ἀγγέλους.
Ὁ Γεώργιος ἔφυγε. Καί εὐλογητός ὁ Θεός ἔφυγε πανέτοιμος γιά τή χαρά τοῦ οὐρανοῦ. Ἡ ἑτοιμασία γιά τή μεγάλη αὐτή ὥρα ἦταν τό μυστικό κι ὁ πόθος τῆς ζωῆς του. Κι ὅσο τά χρόνια περνοῦσαν, ὅλο καί περισσότερο ἡ σκέψη κι ἡ καρδιά του ἀγκάλιαζαν τήν οὐράνια πατρίδα. Πρίν λίγο καιρό, ὅταν ἡ σύζυγός του τοῦ ἀγόρασε κάποια ροῦχα, αὐτός τήν ἤλεγξε σοβαρά· «Τί τά κουβαλᾶς αὐτά; Ἐγώ ἑτοιμάζομαι νά φύγω».
     Πῆρα τό μήνυμα ἐπιστρέφοντας ἀπό τή θεία Λειτουργία. Τή σκέψη μου πλημμύρισαν ἀναμνήσεις συγκινητικές καί τήν καρδιά μου αἰσθήματα χαρμολύπης. Ἔκανα τό σταυρό μου· «Μνήσθητι, Κύριε, τοῦ δούλου σου Γεωργίου! Πολλά ἐκοπίασε γιά τό ὄνομά σου, πολύ μᾶς ἀγάπησε στ᾿ ὄνομά σου! Σ᾿ εὐχαριστοῦμε πού μᾶς τόν χάρισες ἐννιά ὁλόκληρες δεκαετίες, σχεδόν ἕναν αἰῶνα. Σέ εὐχαριστοῦμε πού τόν παραλαμβάνεις γεώργιό σου εὐλογημένο, χωράφι μεστωμένο ἀπό τή χάρη σου»!

Ἀπό τόν πόνο στήν «Ἀπολύτρωση»

     "Θεοῦ γεώργιον" (Α' Κο 3,9) ἦταν ὁ Γεώργιος, ὄνομα καί πρᾶγμα κτῆμα τοῦ Θεοῦ. Τό στοργικό χέρι καί ἡ φλογερή καρδιά τῆς εὐσεβέστατης μητέρας του πρωτοδούλεψαν στό εὐλογημένο αὐτό κτῆμα τοῦ Θεοῦ καί τό ἔκαναν δεκτικό κι εὐαίσθητο στήν καλλιέργεια τοῦ Κυρίου. Ἐκείνη ἡ ἡρωίδα μάνα στάθηκε στήριγμα γιά τά πέντε ὀρφανά τό μικρότερο ἦταν ὁ Γεώργιος, ὅταν, μέ νωπό τό πένθος γιά τό θάνατο τοῦ πατέρα, ζήτησαν καταφύγιο στή Θεσσαλονίκη ξερριζωμένα ἀπό τήν ὄμορφη Σινώπη. Ρίχτηκαν ὅλοι στή δουλειά. Κι ὁ ἔφηβος Γεώργιος μ᾿ ἕνα κασελλάκι κρεμασμένο στό λαιμό βγῆκε στούς δρόμους μικροπωλητής, γιά νά κερδίζει τό ψωμί του.
     Ἦταν στήν πρώτη του νεότητα τό 1928, ὅταν γνωρίσθηκε μέ κάποιες ψυχές πού μές στούς δύσκολους καιρούς ἀγωνιοῦσαν γιά τήν πνευματική τροφοδοσία τοῦ ἑαυτοῦ τους καί τῶν ἄλλων. Συνδέθηκε μέ τούς ἀδελφούς τῆς «Ἀποστολικῆς Διακονίας», ὅπως ὀνομαζόταν τότε ἡ «Ἀπολύτρωσις». Ἐκείνη ἡ γνωριμία στάθηκε ὁδηγητική γιά τή θεοφιλῆ ψυχή τοῦ Γεωργίου.
     Συνειδητά πλέον κι ἀνεπιφύλακτα ἄνοιξε στήν πίστη τήν ἁπλῆ καρδιά του καί σοφά ἀξιοποίησε ὅσα τοῦ πρόσφερε ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, μέ τή δύναμη τοῦ θείου λόγου, μέ τόν ἁγιασμό τῶν μυστηρίων, μέ τήν καθοδήγηση τῶν πνευματικῶν πατέρων καί διδασκάλων. Εὐγνώμονα δέχθηκε τά δῶρα τοῦ Θεοῦ καί φιλότιμα ἐργάσθηκε, γιά νά τά κάνει γνωστά καί στούς ἄλλους γύρω του.

Ζωντανό εὐαγγέλιο

     Ἕνας ταπεινός ἄνθρωπος, ἕνας φτωχός βιοπαλαιστής, ἔκρυβε τέτοιο πλοῦτο ψυχῆς, τέτοιο μεγαλεῖο πνευματικό, πού σ᾿ ἔκανε νά ὑποκλίνεσαι μπροστά του. Αὐτό τό αἴσθημα ἔνιωσα ἀπό τήν πρώτη στιγμή πού τόν γνώρισα, στά φοιτητικά μου χρόνια καί πολλές φορές, παρακολουθώντας κάποια περιστατικά τῆς ζωῆς του, εἶπα· Αὐτό θά πεῖ χριστιανός, ἕνα ζωντανό εἰκόνισμα τοῦ Χριστοῦ, ἕνα μικρό ἐφαρμοσμένο εὐαγγέλιο!
     Ζοῦσε μέ συνέπεια τή χριστιανική ζωή ἀπό τή νεότητα ὥς τά βαθιά γεράματά του. Τό ᾿νιωθαν καί τό θαύμαζαν ὅσοι τόν γνώριζαν. Στέκι τοῦ Χριστοῦ εἶχε κάνει τό μαγαζάκι του στήν Ἰουστινιανοῦ, "Ἐπιπλώσεις Η ΕΝΩΣΙΣ ", ὅπου ἐργαζόταν ὡς τεχνίτης ἐπιπλοποιός, δίνοντας τή μαρτυρία τοῦ χριστιανοῦ στίς συναλλαγές του μέ τούς συνεταίρους του, μέ τούς ἄλλους ἐμπόρους, μέ τούς πελάτες πού ἐξυπηρετοῦσε. Ἱκανός, τίμιος καί σ᾿ ὅλα του μετρημένος, ἔμοιαζε νά ἔχει μάθει τήν τέχνη σ᾿ ἐκεῖνο τό ταπεινό ἐργαστήρι τῆς Ναζαρέτ κοντά στόν τέκτονα Ἰησοῦ. Ἄξιος στή δουλειά καί ἄψογος στή συμπεριφορά στάθηκε δάσκαλος καί πατέρας γιά τά "μαστοράκια" πού τόν πλησίαζαν, ζητώντας νά μάθουν τό ἐπάγγελμα. Μ᾿ ἐπιμέλεια καί συνέπεια τούς δίδασκε ὁ σεμνός καί ἄρτιος Γεώργιος ὄχι μόνο τοῦ ἐπιπλοποιοῦ τήν τέχνη, ἀλλά μαζί μ᾿ αὐτή καί τήν τέχνη τῆς ἀγάπης. Τούς μυοῦσε στήν ἐπιστήμη τῆς πίστεως καί τούς χειραγωγοῦσε στόν πολιτισμό τῆς ἀρετῆς, πού τήν ἔβλεπαν ἐνσαρκωμένη στό πρόσωπό του. "Ἔχασα τόν πατέρα μου", θρηνοῦσε στήν κηδεία του ἕνας ἀπό ἐκείνους τούς παλιούς μαθητάς του, λευκασμένος συνταξιοῦχος σήμερα, πού ὁμολογεῖ ὅτι κοντά στό "μάστορά" του γνώρισε τήν ἀληθινή ζωή.
     Ἔμαθε μόνος του τά λίγα γράμματα πού τοῦ χρειάζονταν γιά τίς συναλλαγές του. Ἀλλά ἡ ἀξιόλογη φιλομάθειά του συνταιριασμένη μέ μία θαυμαστή ἐπιμέλεια, καί ἡ κρυστάλλινη κρίση του μαζί μέ τή δυνατή μνήμη, μέ τήν ὁποία τόν εἶχε προικίσει ὁ Θεός, ἦταν τά μεγάλα κεφάλαια, πού τοῦ προσπόρισαν ἕνα πλούσιο ἀπόθεμα γνώσεως καί σοφίας κι ἄς μή διέθετε διπλώματα καί πτυχία, τίτλους καί περγαμηνές.
     Πατρίδα καί Ἐκκλησία οἱ δύο ἀγάπες του. Ἔζησε ἀπό κοντά τίς ἀγωνίες καί τά προβλήματά τους στό μεγαλύτερο μέρος τοῦ αἰώνα πού δύει. Καί μέχρι τά τελευταῖα του μέ πολύ ἐνδιαφέρον παρακολουθοῦσε τήν ἐκκλησιαστική κατάσταση.
     Ὑπόδειγμα χριστιανοῦ οἰκογενειάρχη. Συνεργάσθηκε μέ τήν πιστή καί ἄξια σύζυγό του κι ἔδωσαν στήν κοινωνία τέσσερα παιδιά, συγκροτημένους ἀνθρώπους καί ἐπιστήμονες ὅλα. Μάλιστα δύο ἀπό τίς θυγατέρες τους ὑπηρετοῦν ἀφοσιωμένα τό ἔργο τοῦ Θεοῦ, στό μοναχισμό ἡ μία, στήν ἱεραποστολή ἡ ἄλλη.

Συνεργός ἐκλεκτός

     Αὐτή τήν ἀγάπη γιά τό ἔργο τοῦ Θεοῦ τήν ἐνέπνευσε στά παιδιά του ὁ Γεώργιος ὄχι μέ τά λόγια -ἦταν πάντα ὀλιγόλογος- μά μέ τό παράδειγμά του. Παράλληλα μέ τή δουλειά του καί τήν προσευχή στό σπίτι καί στίς λατρευτικές συνάξεις τῆς Ἐκκλησίας, ἀφιέρωνε ἕνα μεγάλο μέρος τοῦ χρόνου του καί τῆς ἴδιας τῆς καρδιᾶς του στό ἔργο τοῦ Θεοῦ. Ἐκλεκτός συνεργάτης τοῦ ἀειμνήστου π. Τιμοθέου Παπαμιχαήλ, πού ἦταν καί ὁ πνευματικός του, δούλεψε μέ ζῆλο καί μεράκι στούς διαφόρους τομεῖς τῆς Ἀδελφότητός μας. Ἦταν ὁ μόνιμος ἄμισθος ὑπάλληλός της. Κατ᾿ ἐπανάληψιν διετέλεσε μέλος τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου καί σ᾿ ὅλα τά θέματα πού προέκυπταν ἡ γνώμη του βάραινε πάντα, διότι ἦταν σεβαστός κι ἀγαπητός σ᾿ ὅλους. Ἀκόμη καί τά τελευταῖα χρόνια, ὅταν ἡ ἀδυναμία τοῦ σώματος περιόρισε σοβαρά τίς ἐξόδους του ἀπό τό σπίτι, πού ἀπό τό κέντρο -ἐνορία τῆς Ἁγ. Αἰκατερίνης- εἶχε μεταφερθεῖ στήν Ἀνατολική Θεσσαλονίκη, δέν ἔπαυσε νά ἐνδιαφέρεται, νά ἐνημερώνεται καί νά ἐκφράζεται γιά τά θέματα τῆς Ἀδελφότητος. Ἔλαμπε ὁλόκληρος τή μέρα πού βάλαμε τό θεμέλιο λίθο τοῦ Δημητρουλείου Ἱδρύματος, τόν περασμένο Νοέμβριο. Κι ἐμεῖς ὅλοι χαρήκαμε καί νιώσαμε εὐλογία τοῦ Θεοῦ τήν παρουσία του στήν ἐπίσημη αὐτή ὥρα.

Ὁ Ἄτλαντας τοῦ περιοδικοῦ μας

     Ἀλλά τό ἔργο πού σφράγισε τή ζωή τοῦ Γεωργίου καί σφραγίσθηκε ἀπό τή δική του πολύτιμη προσφορά, ἦταν τό περιοδικό μας ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΙΣ. Τό τετράγωνο μυαλό του ἔπιασε ἀμέσως τή σοβαρότητα τῆς ἀνάγκης ν᾿ ἀποκτήσει ἡ Ἀδελφότητα τό δικό της δημοσιογραφικό ὄργανο· μία ἀνάγκη τήν ὁποία ἐπεσήμανε ὁ διορατικός νοῦς καί τό μεγαλόπνοο ὅραμα τοῦ σεβαστοῦ μας πατέρα καί διδασκάλου π. Αὐγουστίνου, μητροπολίτου Φλωρίνης. Ὡς προσωρινός ἱεροκήρυκας τῆς Θεσσαλονίκης ὁ π. Αὐγουστῖνος εἶχε εἰσηγηθεῖ στό Διοικητικό Συμβούλιο τῆς Ἀδελφότητος τήν ἔκδοση τοῦ περιοδικοῦ. Ἡ πρότασή του βρῆκε ἔνθερμο ὑποστηρικτή καί φιλόπονο συνεργό στό πρόσωπο τοῦ Γεωργίου. Ὁ π. Αὐγουστῖνος ἐκτίμησε τή σοβαρότητα, τήν ἐργατικότητα καί ἱκανότητα τοῦ ἀνδρός καί τοῦ ἐμπιστεύθηκε τή μεγάλη αὐτή εὐθύνη. Μέ συγκίνηση θυμόταν ὁ Γεώργιος τό μεγάλο ἐκεῖνο τόλμημα. Ἔγραφε χαρακτηριστικά στό πανηγυρικό τεῦχος, πού κυκλοφόρησε τόν Ἰανουάριο τοῦ 1996 γιά τά 50χρονα τῆς Ἀπολυτρώσεως· «Ξεκινώντας τήν ἔκδοσιν τοῦ περιοδικοῦ χάρις εἰς τήν ὤθησιν τοῦ σεβαστοῦ π. Αὐγουστίνου Καντιώτου, οὔτε στοιχειώδη πεῖραν εἴχαμε, οὔτε τούς ἀπαραιτήτους πρός τοῦτο τακτικούς συνεργάτας, οὔτε τά οἰκονομικά μέσα. Εἴχαμε μόνον πίστιν καί ἐλπίδα εἰς τόν Θεόν καί ἡ ἐλπίς αὐτή δέν μᾶς κατήσχυνε».
     Ὅταν θελήσαμε νά καταγράψουμε τήν πενηντάχρονη ζωή τοῦ περιοδικοῦ, στόν Γεώργιο καταφύγαμε. Φύλαγε καταχωρημένα μέ τάξη στόν πρακτικό νοῦ του τά διάφορα περιστατικά. Κι ἦταν σάν νά ἔκανε τήν αὐτοβιογραφία του, καθώς θυμόταν τήν ἱστορία τοῦ περιοδικοῦ, διότι αὐτή συμπλεκόταν ἀδιάρρηκτα μέ τῆς δικῆς του ζωῆς τήν ἱστορία. Εἶναι δέ χαρακτηριστικό τῆς ἀγάπης του γιά τό ἔργο καί ἐνδεικτικό τοῦ φρονήματός του ὅτι, ἐπισημαίνοντας κάποιες ἀβλεψίες πού εἶχαν γίνει στό πανηγυρικό τεῦχος, σημείωνε σέ ἐπιστολή του πρός τή συντακτική ἐπιτροπή· «Νά βγάλουμε συμπεράσματα γιά τή μελλοντική πορεία μας. Τά πρόσωπα ἔρχονται καί φεύγουν. Ἡ Ἀδελφότης νά διαφυλαχθεῖ. Αὐτό πρέπει νά εἶναι τό κύριο μέλημά μας».
     Τό ἔργο τοῦ Θεοῦ, αὐτό ἦταν τό κύριο μέλημα τοῦ Γεωργίου καί δέν ὑπολόγιζε κόπους καί θυσίες, ταλαιπωρίες καί ξενύχτια, γιά νά πάει μπροστά αὐτό τό ἔργο. Σέ μέρες δύσκολες πού κινδύνευσε νά διακοπεῖ ἡ ἔκδοση τοῦ περιοδικοῦ, σάν Ἄτλαντας σήκωσε στούς ὤμους του ὅλο τό βάρος. Ἡ ἔγνοια γιά τήν ἀγορά χαρτιοῦ, ἡ εὐθύνη γιά τή διόρθωση τῶν τυπογραφικῶν δοκιμίων, ὁ κόπος γιά τή διεκπεραίωση καί ἀποστολή τοῦ περιοδικοῦ, ὅλα ἀπό τό χέρι του περνοῦσαν. Ἀλλά καί γιά τήν ἐξασφάλιση συνεργατῶν καί γιά τήν ἐπιλογή τῆς ὕλης ἐπί σειρά ἐτῶν αὐτός εἶχε τόν κύριο λόγο. Θυμᾶμαι πῶς μοῦ διόρθωνε τίς πρῶτες συνεργασίες πού ἔδωσα ὡς φοιτητής τό 1952. Δεκαετίες ἀργότερα δέν ἔπαυσε μέ τό ἴδιο θάρρος καί ὑπευθυνότητα νά ἐπεμβαίνει στά κείμενά μου. Κι ἐγώ εὐχάριστα πάντοτε δεχόμουν τίς παρατηρήσεις του. Ἀκόμη κι ὅταν ἦταν σκληρός στίς κρίσεις του, ἦταν δίκαιος καί παραδεκτός, διότι ἔνιωθες ὅτι κινεῖται ἀπό ἀγάπη.

Τό μυστικό τῆς εὐλογίας μας

     Μέ τήν πηγαία καί χριστοκεντρική ἀγάπη του ἀγκάλιαζε ὁ Γεώργιος ὄχι μόνο τούς ἀμέσους συνεργάτες, παλαιούς καί νεωτέρους, ἀλλά κι ὅλους ἐκείνους πού εἶχαν κάποια σχέση μέ τό περιοδικό, ἔστω κι ἄν δέν τούς γνώριζε προσωπικά. Σ᾿ ἐκεῖνο τό ἱστορικό "Γραφεῖον τοῦ περιοδικοῦ", δεκαετίες ὁλόκληρες σκυμμένος πάνω στούς καταλόγους τῶν συνδρομητῶν, πότιζε καί ζωντάνευε μέ τή θέρμη τῆς προσευχῆς του τή μηχανική ἐργασία τῆς διεκπεραιώσεως. Στό κάθε ὄνομα μιά μυστική εὐχή, στήν κάθε σελίδα μιά προσευχή. Ἄν σήμερα βλέπουμε ν᾿ ἀνθίζει καί νά καρπίζει αὐτό τό ἔργο μέσα στό περιβόλι τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, ἄν συνεχίζουμε οἱ παλιοί μ᾿ ἐκεῖνο τόν πρῶτο ζῆλο πού ἀρχίσαμε αὐτή τήν ἱερή διακονία, ἄν καμαρώνουμε νέους βλαστούς νά πλαισιώνουν τό ἔργο τῆς ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΕΩΣ, ἄν κι ἐσύ, ἀγαπητέ μου ἀναγνώστη, διαβάζοντας τό περιοδικό ἔνιωσες κάποτε νά ἠχοῦν μέ μιάν ἄλλη χάρη τά μηνύματά του στήν καρδιά σου, εἶναι γιατί πίσω ἀπ᾿ ὅλα αὐτά ὑπῆρχε μία ταπεινή ὕπαρξη, πού μέ ἱεροπρέπεια καί σοβαρότητα ἱερουργοῦσε. Ὑπῆρχε μιά καρδιά πού μέ ζῆλο καί πόθο ἱερό πάσχιζε "νά τρέχει καί νά δοξάζεται ὁ λόγος τοῦ Κυρίου" (Β' Θε 3,1) καί μέσα ἀπό τίς σεμνές σελίδες τῆς ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΕΩΣ. Πιστεύω πώς γιά χάρη τοῦ Γεωργίου πολύ μᾶς ἔχει εὐλογήσει ὁ Κύριος. Καί ποιός ξέρει τί ἀκόμη μᾶς ἑτοιμάζει, τώρα πού ἔχει κοντά του ἐπίμονο πρεσβευτή τόν ἄξιο δοῦλο του Γεώργιο; Ἄς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη του!

Στέργιος Ν. Σάκκος
(Περιοδ. "Ἀπολύτρωσις", Ἀπρίλ. 1998, σσ. 80-83)