Τό κείμενο τό εἶχα διαβάσει καί τό εἶ­χα παραδώσει στούς μαθητές μου ἄ­πειρες φορές. Μά τώρα σταμάτησα καί τοποθέτη­σα τό βιβλίο ἀπέναντί μου σάν καθρέφτη! Δέν τόλμησα νά προχωρήσω παρα­κάτω. Προβληματίστηκα μέ τούτη τήν περιγραφή:
«Ο άνθρακας εμφανίζεται στη φύ­ση:
α. σε σχεδόν καθαρή κρυσταλλική μορ­­φή (διαμάντι, γραφίτης)
β. με προσμείξεις στους διάφορους γαιάνθρακες.

Α. Διαμάντι - γραφίτης
 Τα διαμάντια είναι καθαρές μορφές άνθρακα που χρησιμοποιούνται ως πολύτιμοι λίθοι στην κατασκευή κοσμημάτων, στο κόψιμο του γυαλιού και στο τρύπημα σκλη­ρών πετρωμάτων, λόγω της μεγάλης σκλη­ρό­τητάς τους....
 Ο γραφίτης, σε αντίθεση με το δια­μάν­τι, είναι πολύ μαλακός... και καλός α­γωγός του ηλεκτρισμού και της θερμό­τητας. Χρη­σιμοποιείται για την κατασκευή ηλεκτροδίων και μολυβιών...» (από­σπα­σμα από την ΧΗΜΕΙΑ Γ΄ ΓΥΜΝΑΣΙ­ΟΥ, Ενό­τη­τα 4, Ο άνθρακας).
 Διαμάντι καί γραφίτης: δύο ὄψεις τοῦ ἴδιου ὑλικοῦ ἀλλά μέ τόσο διαφορε­τικά χαρακτηριστικά! Προσπάθησα νά σκε­φτῶ μέ ποιό ἀπό τά δύο θά ταιρίαζε τό δικό μου... «ὑλικό». Πόσες φορές φάνη­κα εὐμετάβολη στίς ἀρχές καί στίς ἀπόψεις μου... Ἤμουν στ᾽ ἀλήθεια ἕτοιμη νά ὑποχωρήσω καί στήν πιό μικρή πίε­ση, ὅπως ὁ μαλακός γραφίτης... Καί πό­σες ἄλλες φορές δέν ἄφησα πί­σω μου τά ἴ­χνη μιᾶς γκρίζας μουτζούρας μέ τήν ἀ­πρεπῆ συμπεριφορά μου...
Ξανακοίταξα τό βιβλίο. Δεξιά ἀπό τό κείμενο, δύο εἰκόνες ἀπεικονίζουν τή διαφορετική θέση τῶν ἀτόμων τοῦ ἄν­θρακα, στό ἐσωτερικό τῶν κρυστάλλων, ὥστε νά γίνει ἀντιληπτή ἡ αἰτία τοῦ τόσο περίεργου φαινομένου. Μία μικρή ἀλλα­γή, μία ἐσωτερική μετατόπιση...
 Θεέ μου, μέ τοῦτο τό ὑλικό πού μ᾽ ἔ­φτια­ξες θά μποροῦσα νά μοιάζω μέ πολύτιμο πετράδι! Πόσο στ᾽ ἀλήθεια μπορεῖ νά ἀλλοί­ωσα τή σκέψη καί τό «εἶναι» μου, ὥστε νά με­ταμορφωθῶ τελικά σέ μία σκουρόχρωμη καί φτηνή μάζα;
Συγχώρεσέ με, Θεέ μου, πρῶτα γιατί δέν ἐκτίμησα τήν ἀξία πού μοῦ χάρισες, καθώς μ᾽ ἔπλασες κατ᾽ εἰκόνα Σου. Κι ὕ­στερα, για­τί αὐτή τήν εἰκόνα ἐγώ ἡ ἴδια τήν παραμόρφωσα, σχεδόν τήν κατέ­στρε­ψα. Συγχώρεσέ με καί δῶσε μου τή θέ­ληση καί τή δύναμη νά ξαναβρῶ τόν πα­λιό ἑαυτό μου• νά γίνω πάλι ἀκέραιη στό φρό­νημα, δυνατή καί σταθερή σάν τό διαμάν­τι... νά μπο­ρῶ, ὅπως ἐ­κεῖ­νο χαράζει κάθε ἐπιφάνεια, νά ἀφήνω τό ἴ­χνος τοῦ δικοῦ Σου θελήματος, τῆς δι­κῆς Σου ἀγάπης, στή σκέψη καί στήν καρδιά τῶν ἄλ­λων ἀνθρώπων.
 Χάρισέ μου μετάνοια, Κύριε, ὥστε νά καθαρίσω κάθε πλευρά τοῦ παλιοῦ μου ἑ­αυτοῦ καί νά μπορῶ -σάν διάφανος πολύτιμος κρύσταλλος- ν᾽ ἀντανακλῶ καί νά σκορπίζω γύρω μου τούς ἰριδισμούς ἀπ᾽ τό δικό Σου ζεστό καί γλυκύτατο Φῶς!

Εἰρήνη Μπ.