Εἶχε ὑποστεῖ βασανιστήρια γιά τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Καί στεκόταν γενναῖος. Βάδιζε στό δρόμο τοῦ μαρτυρίου. Καί ἦταν ἀπτόητος. Ἔγραφε τήν ἱστορία του στά μέσα τοῦ 3ου αἰώνα· τότε πού οἱ βασιλεῖς Οὐαλεριανός καί Γαλιηνός εἶχαν κηρύξει σκληρό διωγμό κατά τῶν χριστιανῶν. Κι ἐκεῖ πού κέρδιζε νικηφόρα τούτη τή μάχη ὁ πρεσβύτερος τῆς Ἀντιόχειας Σαπρίκιος, χρειάστηκε νά παλέψει καί σ᾿ ἕνα ἄλλο σκληρό τῆς ψυχῆς ἀγώνισμα. Ἐκεῖ, στῆς φυλακῆς τό ὑγρό κελλί, κατέφθασε μέ δάκρυα καί ἱκεσίες ἕνας παλιός καλός φίλος, ὁ Νικηφόρος, μέ τόν ὁποῖο τόν εἶχε χωρίσει ἀντιπάθεια καί ἔχθρα. Ὁ ἀγαθός χριστιανός ζητοῦσε συγγνώμη ἀπό τόν ὑποψήφιο μάρτυρα. Μά, ἐκεῖνος ἀρνιόταν νά συγχωρέσει. Μέ ἀγωνία καί πόθο γιά συμφιλίωση ὁ Νικηφόρος πρόβαλε μπροστά στόν Σαπρίκιο καί ᾿κείνη τήν τελευταία στιγμή, πού ὥδευε γιά τόν τόπο τοῦ μαρτυρικοῦ θανάτου. Στήν πορεία του γιά τήν ὥρα τοῦ ἀποκεφαλισμοῦ στόν ὁποῖο εἶχε καταδικαστεῖ, στάθηκε ἐμπρός του καί πάλι. Μ᾿ ἕνα αἴτημα, μία παράκληση, νά τοῦ δώσει συγχώρηση.
  Κι ὁ Σαπρίκιος, πού στάθηκε μπροστά στούς δημίους μέ γενναιότητα, δέν μπόρεσε νά σταθεῖ μπροστά στόν ἀδελφό μέ ἀγάπη. Αὐτός πού ἔδειξε τόλμη, δέν βρῆκε τή δύναμη νά δώσει συγχώρηση. Κι ἐνῶ τό σῶμα του ἔφερε τά στίγματα τῶν βασανιστηρίων γιά τήν πίστη, κι ἐνῶ τό ξίφος τοῦ δημίου ἀκονιζόταν νά τοῦ φέρει τό θάνατο κι ἐνῶ ὁ ἄγγελος ἔφερνε τό αἰώνιο στεφάνι τῆς δόξης, ὁ Σαπρίκιος νικήθηκε ἀπό τό μῖσος καί τήν ἔχθρα. Κι ἀπό τούτη τήν πτῶση, ὁ νοῦς του σκοτίσθηκε. Τελευταία στιγμή πρόδωσε τήν πίστη, ἀρνήθηκε τόν Χριστό, ἔγινε λιποτάκτης. Ἡ ἔλλειψη ἀγάπης γιά τόν ἀδελφό ἔγινε αἰτία νά ἐκπέσει τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Τή θέση του στό μαρτύριο πῆρε ὁ Νικηφόρος, ὁ ὁποῖος ὡμολόγησε γενναῖα τήν πίστι του καί μέ εἰρηνική καρδιά καί ἱλαρή μορφή δέχθηκε τό θάνατο γιά τήν ἀγάπη τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ.
  Συγκλονιστικά διδακτικό τοῦτο τό περιστατικό τό ζωντανεύει μπρός μας τό συναξάρι τῆς 9ης Φεβρουαρίου. Κήρυγμα ζωντανό καί δυνατός ἔλεγχος. Μήνυμα σαφέστατο γιά τήν καρδιά μας, πού ποθεῖ τό μονοπάτι γιά τόν οὐρανό. Τοῦτος ὁ δρόμος γιά τόν Θεό περνᾶ ἀπό τόν ἀδελφό. Μονάχα στήν ἄσκηση τῆς ἀληθινῆς ἐν Χριστͺῶ ἀγάπης, στόν ἀγῶνα τῆς συγχωρητικότητος, νιώθουμε τή χάρη τοῦ Θεοῦ νά μᾶς ἀγγίζη καί νά μᾶς ὑψώνει κοντά Του.

Ἰχνηλάτης

Ἀπολύτρωσις 53 (1998) 41