Μετά ἀπό τόν «συνωστισμό» στό λιμάνι τῆς Σμύρνης, τήν ἀποχώρηση ἀπό τό ἑλληνικό Κοινοβούλιο, ὅταν αὐτό ἀπέτισε φόρο τιμῆς στόν ποντιακό Ἑλληνισμό καί τή γενοκτονία του, τίς θεωρίες περί κατάργησης τῶν παρελάσεων, περί κατάργησης τῆς ἀναπαράστασης τῆς ἐξόδου τοῦ Μεσολογγίου, ἀκολούθησαν κι ἄλλες διακηρύξεις τῆς γνωστῆς βουλευτίνας τοῦ ἑλληνικοῦ Κοινοβουλίου.
 Ἀμφισβήτησε τή θυσία τῶν Σουλιωτισσῶν στό Ζάλογγο. Προφανῶς δέν ἦταν καλά ἐνημερωμένος ὁ Διονύσιος Σολωμός, ὅταν ἔγραφε:

«Τές ἐμάζωξε εἰς τό μέρος
τοῦ Ζαλόγγου τό ἀκρινό
τῆς ἐλευθεριᾶς ὁ ἔρως
καί τές ἔμπνευσε χορό.
Τά φορέματα ἐσφυρίζαν
καί τά ξέπλεκα μαλλιά
κάθε γύρο πού ἐγυρίζαν
ἀπό πάνου ἔλειπε μιά».
 Εἶναι ἡ ἴδια πού στράφηκε κατά τοῦ ἐκκλησιασμοῦ, τῆς προσευχῆς καί τῶν εἰκόνων στό σχολεῖο, κατά τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν. Ἀγνοεῖ προφανῶς ὅτι σέ ὅλη τήν Εὐρώπη οἱ μαθητές διδάσκονται τό μάθημα τοῦ χριστιανικοῦ δόγματος πού ὑπερτερεῖ στήν κάθε χώρα.
 Πόσο δίκαιο εἶχε ὁ μακαριστός μητροπολίτης Φλωρίνης π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης, ὅταν μέ πόνο ψυχῆς ἔγραφε: «Δυστυχῶς, ἐάν κρίνωμεν ἐξ ὡρισμένων ἐνεργειῶν, ὑπάρχει τάσις ἵνα καί εἰς τήν πατρίδα μας θεμελιωθῇ παιδεία ἄνευ Χριστοῦ, παιδεία ἄθρησκος, ἐκ μιᾶς δέ τοιαύτης παιδείας θά προέλθουν κτηνώδεις ὑπάρξεις, κακοποιοί... μέ ἐπιστημονικούς ἐγκεφάλους καί τότε οὐαί τῇ Ἑλλάδι, οὐαί τῷ κόσμῳ. Τότε θά ἐκπληρωθῇ ἡ φοβερά προφητεία εὐγενοῦς τέκνου, νεωτέρου ἱεραποστόλου τῆς Πατρίδος μας, ὅτι τ᾽ ἄθεα γράμματα θά καταστρέψουν τόν κόσμον»1.
 Πρόσφατα ἡ κυρία Ρεπούση χαρακτήρισε ἀπό τό βῆμα τῆς Βουλῆς τά Ἀρχαῖα Ἑλληνικά καί τά Λατινικά νεκρές γλῶσσες. Τά Ἀρχαῖα Ἑλληνικά καί τά Λατινικά ὅμως παραμένουν ζωντανά, διότι ἀποτελοῦν τή βάση τῆς Νέας Ἑλληνικῆς καί τῶν λατινογενῶν γλωσσῶν (π.χ. Γαλλικῆς, Ἰταλικῆς, Ἰσπανικῆς) ἀντίστοιχα.
 Ἀναμφισβήτητα, «ἡ φθορά τῆς γλώσσας σημαίνει φθορά τοῦ Ἔθνους», ὑπογράμμιζε ὁ ποιητής Νικηφόρος Βρεττάκος καί συμπλήρωνε: «Ἡ σύγχρονη ὁμιλουμένη διατηρεῖ τά ἑξήντα ἑκατοστά τῶν λέξεων ἀπό τή γλῶσσα τῶν προσωκρατικῶν φιλοσόφων αὐτούσιες ἤ σέ παράγωγα». Ἐξάλλου δέν εἶναι τυχαῖο τό γεγονός ὅτι σχεδόν ὅλα τά βιβλία τῆς Καινῆς Διαθήκης γράφτηκαν ἀπευθείας στά Ἑλληνικά. «Τά Ἀρχαῖα Ἑλληνικά εἶναι ἡ γλῶσσα πού ἀναπτύσσει τήν παρατηρητικότητα καί τήν ἀκρίβεια, τήν πνευματική λεπτότητα καί εὐστροφία, τήν τάση γιά συντομία καί ἐνάργεια. Δίνει πρόσβαση σέ ἔργα πού διαμόρφωσαν ὁλόκληρο τόν πολιτισμό μας», ὑποστηρίζει ὁ περιφερειακός ἐπιθεωρητής τῆς Ἀκαδημίας τοῦ Στρασβούργου G. Schilling. Καί ὁ γάλλος καθηγητής Masse Roger προσθέτει: «Ἡ ἑλληνική γλῶσσα εἶναι τό ὑπέρτατο ἐργαλεῖο σκέψης. Πράγματι κάποιος μπορεῖ νά σκεφθεῖ μόνον στά Ἑλληνικά». Ἐπίσης, ἡ μεγάλη γαλλίδα ἑλληνίστρια ἀκαδημαϊκός Jacqueline de Romilly ἔλεγε: «Ἡ ἑλληνική γλῶσσα εἶναι ἕνα ἐργαλεῖο μέ τό ὁποῖο εὔκολα μπορεῖ κανείς νά ἐξοικειωθεῖ καί νά ἀνοίξει τή σκέψη του. Σᾶς τό λέω χωρίς ἐπιφύλαξη: Ὅλος ὁ κόσμος θά πρέπει νά μάθει Ἑλληνικά, γιατί ἡ ἑλληνική γλῶσσα μᾶς βοηθάει πρῶτα ἀπ᾽ ὅλα νά καταλάβουμε τή δική μας γλῶσσα!» Αὐτό τό ἄνοιγμα τοῦ πνευματικοῦ ὁρίζοντα τῶν παιδιῶν φοβᾶται ἡ νέα τάξη πραγμάτων καί μέ κάθε τρόπο προσπαθεῖ νά τό ἀποτρέψει.
 Κι ἐνῶ τά Ἀρχαῖα Ἑλληνικά ἀπαξιώνονται στή χώρα πού τά γέννησε, ὁ ὑπουργός Παιδείας τῆς Μεγάλης Βρετανίας ἔχει προτείνει νά διδάσκεται ἡ Ἀρχαία Ἑλληνική καί ἡ Λατινική ὡς μάθημα ἐπιλογῆς ἤδη ἀπό τό δημοτικό σχολεῖο. Παράλληλα, ἄγγλοι ἐπιχειρηματίες προτρέπουν τά ἀνώτερα στελέχη τους νά μάθουν Ἀρχαῖα Ἑλληνικά, «ἐπειδή αὐτά περιέχουν μία ξεχωριστή σημασία γιά τούς τομεῖς ὀργάνωσης καί διαχείρισης ἐπιχειρήσεων».
 Πρός καταισχύνη βεβαίως ὅλων τῶν ἀμφισβητιῶν τῆς κλασικῆς παιδείας, ἀρχαιοελληνικοί στίχοι κοσμοῦν εἰσόδους Πανεπιστημίων, κλινικές καί ἀξιοθέατα μεγάλων εὐρωπαϊκῶν πόλεων.
 Εἶναι πρόδηλο ὅτι ὅλες οἱ και(ε)νοφανεῖς καί ἀνατρεπτικές ἰδέες ἔχουν ὡς στόχο τόν ἀφελληνισμό καί τόν ἀποχριστιανισμό τῆς πατρίδας μας, καθώς μάλιστα δημοσιοποιοῦνται σέ μία ἐποχή ἐξαιρετικά κρίσιμη καί ἰδιαίτερα δύσκολη γιά τούς Ἕλληνες. Χρειάζεται ἐγρήγορση, προσοχή καί προσευχή, διότι ὅπως ἔλεγε ὁ ποιητής Νίκος Γκάτσος:
«Πολύ δέν θέλει ὁ Ἕλληνας
νά χάσει τήν λαλιά του
καί νά γίνει μισέλληνας
ἀπό τήν ἀμυαλιά του».

Εὐδοξία Αὐγουστίνου
Φιλόλογος-Θεολόγος

1. Ἀρχιμ. Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτου, Ἐθνικά Προβλήματα, Ἀθῆναι 1961, σελ. 79. 2. Π.χ. Ὁ στίχος τοῦ λυρικοῦ ποιητῆ Ἀλκαίου «Ἦρος ἀνθεμόεντος ἐπάιον ἐρχομένοιο» (=Ὅταν ἡ λουλουδιασμένη ἄνοιξη ἐρ- χόταν, τούς θεράπευαν) ἀναγράφεται στούς τοίχους πανεπιστημιακῆς κλινικῆς στήν πόλη Ἐρλάνγκεν τῆς Γερμανίας, ἔξω ἀπό τή Νυρεμβέργη. Ἁψίδα κεντρικῆς γέφυρας ἐπί τοῦ ποταμοῦ Μάιν, στή Φρανκφούρτη τῆς Γερμα- νίας, φέρει στά Ἀρχαῖα Ἑλληνικά μέ μετάφραση στά Γερμανικά τόν στίχο τῆς Ὀδύσσειας (α 183): «Πλέων ἐπί οἴνοπα πόντον ἐπ᾽ ἀλλοθρόους ἀνθρώπους» (=Ταξιδεύοντας σέ ξένες θάλασσες μέ ἀνθρώπους πού μιλοῦν ἄλλες γλῶσσες). Εἴσοδος τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Ἐδιμβούργου στή Σκωτία φέρει τήν ἐπιγραφή στά Ἀρχαῖα Ἑλληνικά: «Διπλοῦν ὁρῶσιν οἱ μαθόντες γράμματα».