Καθισμένος στήν αἴθουσα ἀναμονῆς τοῦ ἰατρείου, περίμενα ὑπομονετικά νά ᾿ρθει ἡ σειρά μου γιά νά μπῶ στήν ἐξεταστική αἴθουσα. ῎Αλλα τέσσερα ἄτομα περίμεναν ἐπίσης νά συναντήσουν τόν πραγματικά ἀξιόλογο γιατρό μας.- ῎Ερχεστε πρώτη φορά; μέ ρώτησε ὁ κύριος πού καθόταν ἀπέναντί μου.
Δέν εἶχα διάθεση γιά συζήτηση, ἀλλά ἀπάντησα εὐγενικά·
- ῎Οχι, ἔχω ξανάρθει.
- Μάλιστα, μάλιστα, ἐπανέλαβε φανερά εὐχαριστημένος ἀπό τήν ἀπάντηση. Ξέρετε, εἶναι καλός καί φημισμένος γιατρός. ᾿Εμένα αὐτός μέ παρακολουθεῖ, τόνισε μέ ἔμφαση καί μέ καμάρι μαζί.
῾Ο ἡλικιωμένος κύριος συνέχισε νά μοῦ μιλᾶ γιά τά προβλήματα τῆς ὑγείας, πού ἀκολουθοῦσαν τήν πορεία τῆς ζωῆς του. Τόν ἄκουγα εὐγενικά. ῾Η σκέψη μου ὅμως εἶχε σταθεῖ στήν καύχησή του· «Αὐτός μέ παρακολουθεῖ».
Πόση ἐλπίδα κρυβόταν μέσα σέ δύο-τρεῖς λέξεις, πόση πεποίθηση γιά τήν ἀξία τοῦ ἐπιστήμονα καί τά προσόντα του!
«Ξέρετε... αὐτός μέ παρακολουθεῖ». Αὐτός πού ξεχωρίζει στόν τομέα του, πού ἔχει περγαμηνές κι ἐπιτυχίες, πού τόν γνωρίζουν πολλοί. Αὐτός πού ἔχει δύναμη «νά κάνει κάτι», πού θά μέ προσέξει, θά ἀκούσει τό πρόβλημά μου. Αὐτός πού θά δώσει τήν καλύτερη δυνατή λύση.
«Αὐτός μέ παρακολουθεῖ».
᾿Εμένα, πού δέν φαντάστηκα πώς θά χρειαζόμουν νοσηλεία, πού μέχρι χθές δέν μοῦ πέρασε ἀπό τό μυαλό πώς ἴσως καί νά χρειαζόμουν βοήθεια, πώς ἴσως νά χτυποῦσε τήν πόρτα μου ἡ ἀνημπόρια. ᾿Εμένα, πού φοβᾶμαι τό αὔριο, πού φοβᾶμαι ἴσως τή διάγνωση, πού ἴσως ἀναρωτιέμαι γιά τή θεραπεία, πού περιμένω ὑπομονετικά νά μέ δεχθοῦν γιά ἐξέταση καί πού, ὑπομονετικά πάλι, θά ἀναμείνω τό ἀποτέλεσμα.
«Μέ παρακολουθεῖ...». Σκέφτομαι ὅλα αὐτά πού στηρίζουν τόν συνομιλητή μου στήν αἴθουσα ἀναμονῆς, ὅλα αὐτά πού τόν κάνουν νά ἐλπίζει. Εἶναι ἡ ἐπιστήμη, ἡ πρόοδος, ἡ ἐποχή μας πού τρέχει... Καί ἀναρωτιέμαι· Πόσες φορές εἶπα ἐγώ, στόν ἑαυτό μου πρῶτα, «αὐτός μέ παρακολουθεῖ»; ᾿Αναρωτιέμαι γιά τήν ἐλπίδα μου σ᾿ Αὐτόν πού πραγματικά μέ παρακολουθεῖ, γιά τήν πεποίθησή μου σ᾿ Αὐτόν πού στηρίζει τό βλέμμα του πάνω μου, γιά τή γνώση τῶν δυνατοτήτων του, γιά τήν πίστη ὅτι εἶναι ἡ λύση στό πρόβλημά μου.
Εἶπα ποτέ, ἄραγε, στόν ἑαυτό μου καί στούς ἄλλους· «Αὐτός μέ παρακολουθεῖ»; Γιατί, πράγματι, ἄκουσα καί διάβασα πώς θεράπευσε πολλούς. Μερικούς τούς σήκωσε ἀπό βαρειά ἀρρώστια. Κάποιοι ὁμολόγησαν· «Μ᾿ ἀνάστησε». Κι ἔπειτα, δέν λέω, κι ἐμένα κάποιες φορές μοῦ ᾿δωσε τά φάρμακα πού χρειαζόμουν. Κι ὅμως... ῎Ισως ν᾿ ἀμφιβάλλω· θά κάνει κάτι; Θά θελήσει ν᾿ ἀσχοληθεῖ μαζί μου;
Περιμένοντας ὑπομονετικά στήν αἴθουσα ἀναμονῆς ἀκούω τόν ἄγνωστο ἀπέναντί μου καί συνεχίζω νά περιπλανιέμαι στίς σκέψεις μου.
«Αὐτός μέ παρακολουθεῖ». Τό ἄγρυπνο βλέμμα του μέ συνοδεύει παντοῦ. Τό δυνατό του χέρι μέ στηρίζει. ῾Η σοφία του κάνει πάντα τή σωστή διάγνωση. ῾Η στοργή του μέ ἐνθαρρύνει. ῾Η παρουσία του ἐκμηδενίζει τό φόβο. Οἱ ὁδηγίες καί οἱ ὑποσχέσεις του διαλύουν τήν ὁμίχλη πού δημιουργεῖ τό ἄγνωστο αὔριο. ῾Η ἀγάπη του μέ θεραπεύει μέ σιγουριά. Κι ὅμως...
Μ᾿ ἀφήνει πολλές φορές στήν αἴθουσα ἀναμονῆς νά περιμένω. Κάποτε δέχεται κάποιους, μάλιστα ἀργοπορημένους, νωρίτερα ἀπό μένα. Κι ἄλλοτε μοῦ συνταγογραφεῖ ξανά τήν ἴδια θεραπεία, ἔστω κι ἄν τήν ἔχω ἐφαρμόσει κι ἄλλες φορές. Κι εἶναι κάποιες φορές ὀδυνηρή... Κι ἀγωνίζομαι τότε νά ὑποτάξω τόν ἑαυτό μου, νά ἀκολουθήσω τή θεραπεία...
Πότε εἶπα ὅμως τελευταία φορά «αὐτός μέ παρακολουθεῖ»; Πότε τό ἀνέφερα μέ καύχημα μπροστά στούς ἄλλους; Πότε ἦταν ἡ τελευταία φορά πού τόν σύστησα; ᾿Αναρωτιέμαι.
῎Ισως περίμενα κάτι πιό ἐλαφρύ, ἕνα φάρμακο λιγότερο πικρό... Μήπως μ᾿ ἐνδιέφερε μόνο τό πόσο θά ζήσω πάνω σ᾿ αὐτή τή γῆ, πόσο θά χαίρομαι τούς καρπούς της καί τίς ἀπολαύσεις της; Μήπως ξέχασα πώς, ὅσες φορές τόν ἄκουσα νά θεραπεύει, πρόσεξε πρῶτα τά τῆς ψυχῆς κι αὐτή θεράπευσε κι ὕστερα τά τοῦ σώματος; Καί πώς αὐτό ἦταν τό πρῶτο καί σημαντικό; ῾Ο παραλυτικός, ὁ τυφλός, ἡ γυναίκα πού αἱμορραγοῦσε... Δέν κατάλαβα ἴσως τίς προτεραιότητες. Δέν ἀντιλήφθηκα ἀπό τί κινδυνεύω περισσότερο καί ποιά εἶναι ἡ ἐπείγουσα θεραπεία...
«Αὐτός μέ παρακολουθεῖ». Γύρισα στόν συνομιλητή μου. Τοῦ χαμογέλασα. Εἶχα κι ἐγώ πολλά νά τοῦ πῶ. Δέν μᾶς παρακολουθοῦσε μόνον ὁ ἀξιόλογος καί καλός μας γιατρός, πού στήν αἴθουσα τοῦ ἰατρείου του ὑπομονετικά περιμέναμε τή σειρά μας. Μᾶς παρακολουθεῖ καί τούς δύο κι ἕνας ἄλλος, Μεγάλος, Σοφός, Παντοδύναμος. Καί μᾶς παρακολουθεῖ ἀδιάκοπα, ἀλάνθαστα καί μέ τρυφερότητα. Μᾶς θεραπεύει γιά τώρα καί γιά πάντα, στό σήμερα καί γιά τήν αἰωνιότητα. ῎Αλλωστε, ὅπως λέει καί ὁ Hans Killian, ὑπάρχει ἡ ἑξῆς διαφορά ἀνάμεσα στούς δύο· «῾Ο γιατρός νοσηλεύει, ὁ Θεός θεραπεύει». ᾿Εμένα Αὐτός μέ παρακολουθεῖ...
Παρεπίδημος
'Απολύτρωσις 56 (2001) 134-135
ΤΟ ΚΑΝΑΛΙ ΜΑΣ
