Ἡ οἰκονομική κατάσταση στή χώρα μας εἶναι ἤδη ζοφερή. Πῶς φθάσαμε ἐδῶ; Θά διδαχθοῦμε, ἄν ἀνατρέξουμε σέ προηγούμενες περιόδους παρακμῆς τοῦ ἑλληνισμοῦ κατά τή μακραίωνη ἱστορία του.Ἡ Ἑλλάδα ὑπέκυψε εὔκολα στούς Ρωμαίους ὑπό τό πλῆθος τῶν κριμάτων τῶν προγόνων μας. Κατ’ ἀρχήν ἀπουσίαζε παντελῶς τό πνεῦμα ἑνότητας, τό ὅραμα τῆς εἰρηνικῆς συνύπαρξης. Ὁ Ἀλέξανδρος ὁ Μέγας ὑπῆρξε κομήτης πού χάθηκε, πρίν δώσει ὅλη του τή λάμψη, καί τό ὅραμά του οὐδείς ἀπό τούς ἐπιγόνους υἱοθέτησε.
Ἡ μαλθακότητα καί ἡ ἀντιπαλότητα διευκόλυνε τά μέγιστα τήν κατάκτηση τῆς Ἑλλάδας ἀπό τούς Ρωμαίους. Ἀντί νά προβοῦμε στήν ἀνάλυση τῶν αἰτίων πού ὁδήγησαν σέ ζυγό δουλείας, καυχόμαστε μέ τήν ὑπερήφανη σκέψη ὅτι ὑποτάξαμε πνευματικά τούς κατακτητές, λόγῳ τῆς ἀνωτερότητας τοῦ πολιτισμοῦ μας. Αὐτό διδασκόμαστε στά σχολεῖα καί ὄχι τό ὅτι διαφθείραμε μέ τήν πάροδο τῶν αἰώνων καί αὐτούς!
Κύλησαν πέντε αἰῶνες δουλείας, γιά νά ξαναβγεῖ στό προσκήνιο ὁ ἑλληνισμός ἀπρόσμενα καί ἄκρως ἐντυπωσιακά: μέ τή μετατόπιση τοῦ κέντρου βάρους τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας σέ ἑλληνικό ἔδαφος καί τόν σταδιακό διοικητικό ἐξελ- ληνισμό, ὁ ὁποῖος ὁδήγησε στή διαμόρφωση ἑνός κράτους πού ἐπί χιλιετία, ἄν καί πολυεθνικό, εἶχε πλεῖστα ὅσα χαρακτηριστικά ἑλληνικά (κυρίως γλῶσσα, παιδεία). Τό θεμέλιο τῆς αὐτοκρατορίας αὐτῆς ἦταν ἡ νέα πίστη, ἡ ὁποία εἶχε ἐξαπλωθεῖ χάρη στό αἷμα τῶν μαρτύρων της. Αὐτή τήν αὐτοκρατορία, τήν ὁποία ὑπονόμευε διαρκῶς ἡ Δύση ἤδη ἀπό τίς ἀρχές τοῦ 9ου αἰώνα, μᾶς ἔπεισαν οἱ δυτικοί νά μή θεωροῦμε δική μας, ὅταν ἀποφάσισαν νά συστήσουν τό νεοελληνικό κράτος. Καί τήν πολεμοῦμε μέ πάθος ὑ- ποψήφιου αὐτόχειρα, ὁ ὁποῖος ἔχει ἀνάγκη ἀπό ψυχιατρική ἔρευνα!
Ἡ Ρωμανία κατέρρευσε κάτω ἀπό τά μεγάλα κρίματα ἀρχόντων καί λαοῦ, ἐνῶ δεχόταν τά ἐπάλληλα στίφη τῶν βαρβάρων ἀπό τήν Ἀνατολή καί τά πισώπλατα ὕπουλα κτυπήματα ἀπό τή Δύση. Αὐτή τή φορά κατακτητής ἦταν -συνηθίζουμε νά λέμε- ἕνας βάρβαρος Ἀσιάτης, ὁ Τοῦρκος, ὁ ὁποῖος δέν ἦταν σέ θέση νά ἐκτιμήσει τόν πολιτισμό αὐτῶν πού μετέτρεψε σέ ραγιάδες. Ἀπό ἀλαζονεία καί πάλι δέν θέλουμε νά δεχτοῦμε ὅτι τόν κατακτητή ἔθρεψε ἐλληνικό αἷμα, καθώς πλεῖστοι ἔσπευσαν νά συνταχθοῦν μέ τίς ὀρδές τῶν νέων κατακτητῶν. Ἐκεῖνο πού ἔσωσε τόν ἑλληνισμό γιά μία ἀκόμη φορά ἦταν ἡ Ἐκκλησία, τήν ὁποία μέ πάθος πολεμοῦμε σήμερα. Ὅσοι ἄντεξαν στήν πίεση τοῦ ἐξισλαμισμοῦ, ἄμεση ἤ ἔμμε- ση, παρέμειναν Ρωμηοί (= Ἕλληνες), ὅσοι ὑπέκυψαν χάθηκαν ὁριστικά γιά τό Γένος.
Ἦρθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου καί οἱ σκλαβωμένοι ἐπαναστάτησαν «γιά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστη τήν ἁγία καί τῆς πατρίδος τήν ἐλευθερία». Στόν ἀγώνα ἔλαμψαν τόσο οἱ ἀρετές ὅσο καί τά πάθη τῆς φυλῆς μας. Ποταμοί τά αἵματα, χωρίς προηγούμενο ἡ αὐτοθυσία. Καί ἀποτέλεσμα: Νά μᾶς «ἀπελευθερώσουν» ἄλλοι γιά τά δικά τους συμφέροντα καί νά μᾶς καταστήσουν χώρα περιορισμένης ἐθνικῆς κυριαρχίας! Αὐτό ποτέ δέν τό δεχθήκαμε. Καλλιεργήσαμε τό μύθο τῆς παλιγγενεσίας καί θεωρήσαμε ὅτι μέ τήν Ἐπανάσταση ὁλοκληρώθηκε τό ὄνειρο τοῦ σκλάβου ἑλληνισμοῦ. Τώρα μόλις, στά πλαίσια τῆς ἐπανεγγραφῆς τῆς ἱστορίας ἀπό τούς ἐθνομηδενιστές τῆς νέας τάξης, συζητοῦνται τά θέματα αὐτά μέ στόχο βέβαια ὄχι τήν προσέγγιση τῶν ἀδυναμιῶν μας μέ ταπείνωση, ἀλλά τήν ἐγκατάλειψη τοῦ ὁράματος, ἀφοῦ ὑπο- στηρίζεται ὅτι οἱ «προστάτες» μας καί οἱ συνοδοιπόροι τους, οἱ ἀφιχθέντες στήν καταματωμένη χώρα μετά ἀπό σπουδές στήν Ἑσπερία, καλλιέργησαν τό ἀνύπαρκτο ὥς τότε ἐθνικό μας φρόνημα!!! Οἱ Ἀνατολίτες μᾶς θεωροῦσαν Γιουνάν καί οἱ Δυτικοί Γραικούς, ἐμεῖς ὅμως -λένε- δέν γνωρίζαμε τί ἤμασταν!
Μέ τήν πάροδο τῶν ἐτῶν δεθήκαμε γιά τά καλά στό δυτικό ἅρμα τῆς νεωτερικότητας, στό δυτικό πρότυπο ζωῆς, στό ὁποῖο ἤδη κατά τόν 19ο αἰώνα κυριαρχεῖ στήν ἄρχουσα τάξη ὁ ἀθεϊσμός καί, ὡς ἐπακόλουθη συνέπεια, ὁ ἀτομισμός, ὁ ὁποῖος ἔφθασε στό ἀπόγειο μέ τόν καπιταλισμό. Ἡ ἀντίδραση τοῦ κομμουνισμοῦ ἀπέτυχε δραματικά, ἀφοῦ -παιδί κι αὐτός τῆς δυτικῆς νεωτερικότητας- ὑπερέβαλε τούς ἀστούς στήν πολεμική κατά τοῦ Θεοῦ. Οἱ κοινωνίες δέν εἶναι δυνατόν νά εὐημεροῦν, ὅταν δέν τίς ἀπαρτίζουν ἀνθρώπινα πρόσωπα, ἀλλά ζῶα πού κατασκευάζουν ἐργαλεῖα!
Ἡ ἀντιπαλότητα, κατάρα τῆς φυλῆς μας, ἐκδηλώθηκε στό στάδιο τῶν κομματικῶν ἀντιπαραθέσεων, ὅταν πλέον «ἐλεύθεροι» ἐπανανακαλύψαμε τή δημοκρατία φερμένη στή χώρα μας ἀπό τή δυτική νεωτερικότητα. Ὁ λαός δέν ἄκουσε ποτέ τό παράπονο τοῦ Παπουλάκου γιά τήν ξενοκρατία ἐπί Βαβαρῶν οὔτε τήν ἀνελέητη κριτική τῶν κομματικῶν ἀντιπάλων ἀπό τόν Παπαδιαμάντη. Ἡ διοικοῦσα ἐκκλησία, ἀντί νά καταστεῖ ὁδηγός τοῦ λαοῦ, ἀποδέχθηκε τό δόγμα τῆς νόμῳ κρατούσης Πολιτείας καί κατέστη μοχλός τῆς ἐξουσίας. Ἔτσι ὁ λαός χωρίς οὐσιαστική συμπαράσταση πάλεψε γιά τή διατήρηση τῆς παράδοσής του ἐπί 150 περίπου ἔτη, ἀλλά τελικά ὑπέκυψε στόν ἄνισο ἀγώνα μέ τή διαρκῆ προπαγάνδα τῶν ὑποστηρικτῶν τοῦ δόγματος «ἀνήκομεν εἰς τήν Δύσιν».
Ἡ στάση τῆς ἐκκλησιαστικῆς Ἱεραρχίας κατά τήν ἑπτάχρονη δικτατορία ἔδωσε τήν ἀφορμή γιά τήν ἀπρο- κάλυπτη ἐπίθεση κατά τῆς πίστης τοῦ λαοῦ μας. Ἡ ἐπάνοδος τῆς «δημοκρατίας» συνοδεύτηκε ἀπό γενικευμένη ἐπίθεση κατά τῆς Ἐκκλησίας, ἀπό γορ- γές διαδικασίες γιά τήν ἔνταξη στή χορεία τῶν «μεγάλων» χωρῶν καί τή ραγδαία ἄνοδο τοῦ βιοτικοῦ ἐπιπέδου μέσῳ τοῦ δανεισμοῦ (τό τελευταῖο μόλις πρόσφατα τό μάθαμε).
Ἦταν πολύ εὔκολο νά ἀπορρίψουμε τόν Θεό καί νά πιστέψουμε τόν διαχρονικό δημαγωγικό λόγο, ὁ ὁποῖος ὁδηγεῖ σέ τεχνητούς ἀλλά ἐφήμερους «παραδείσους» μέ παράκαμψη τοῦ Γολγοθᾶ τῆς ὀλιγάρκειας καί τῆς θυσίας. Τώρα αἰσθανόμαστε καθημερινά νά ξημερώνουμε στήν κόλαση τῆς ἀνεργίας, τῆς ἀνασφάλειας γιά τήν ἐργασία, τό μισθό, τή σύνταξη καί τήν περιουσία μας, πού μας ἔμαθαν νά λατρεύουμε ὡς θεό! Κάποιες τύψεις γιά τήν ἀδιαφορία μας πρός τά ἐθνικά θέματα πού κακοφορμίζουν, γιά τόν ἐθνικό πλοῦτο πού ἐκποιεῖται, γιά τά ἐναγώνια ἤ γεμάτα ἀγανάκτηση βλέμματα τῶν παιδιῶν μας, ἀσφαλῶς αἰσθανόμαστε. Δέν μᾶς πόνεσε ὅμως ὅταν ἡ τότε πρόεδρος τῆς Βουλῆς ὑποδεχόμενη τόν νῦν πρόεδρο τῆς δημοκρατίας μᾶς εἶχε πεῖ ὅτι πρέπει νά ἀποδεχθοῦμε μειωμένη ἐθνική κυριαρχία! Ἡ ἀλήθεια βέβαια εἶναι ὅτι ποτέ δέν τήν εἴχαμε, ἁπλῶς οἱ πολιτικοί προηγουμένων δεκαετιῶν τηροῦσαν τά προσχήματα!
Ποιό τό μέλλον ἑνός λαοῦ, ὁ ὁποῖος βλέπει ὅτι τό κράτος του θά καταστεῖ πάμφτωχο, ὅταν οἱ ὅποιες ἀποταμιεύσεις ἐξανεμίζονται ἀπό τίς παροχές πρός τό οἰκογενειακό ταμεῖο ἀνεργίας, ὅταν ἡ ἀνάπτυξη εἶναι ὁ τελευταῖος μύθος τῶν δημαγωγῶν, πού δέν πείθει πλέον οὔτε καί τούς εὔπιστους; Κορυφαῖος γελοιογράφος μας ἐμφάνισε σέ σκίτσο πρόσωπο κατηφές καί σέ βαθειά περισυλλογή γράφοντας, κατά παράφραση τῆς γνωστῆς θέσης τοῦ Καζαντζάκη: «Δέν πιστεύω τίποτε, δέν ἐλπίζω τίποτε, εἶμαι Ἕλληνας»!
Δέν ὑπάρχουν χειρότερα ἐφόδια ἀπό τήν ἀπιστία καί τήν ἀπελπισία. Ἀλίμονο, ἄν αὐτός εἶναι ὁ σύγχρονος Ἕλληνας. Τότε εἶναι μαθηματικά προδιαγεγραμμένο τό τέλος μας στό ἱστορικό γίγνεσθαι. Ἀλλά ὁ Ἕλληνας καί πιστεύει καί ἐλπίζει στόν Θεό, μπροστά στίς δυσκολίες. Ἐμπρός, λοιπόν, στό δρόμο τῆς ἐπανόδου πρίν χάσουμε ὁλότελα τήν ψυχή μας, πού βέβαια δέν μποροῦν νά μᾶς πάρουν, ἄν ἐμεῖς δέν τή δώσουμε.
Ἀπόστολος Παπαδημητρίου
ΤΟ ΚΑΝΑΛΙ ΜΑΣ
