Τί πρέπει νά κάνετε γιά νά φτάσετε ἀπό τίς συγκρούσεις στή συνεργασία μέ τούς ἐφήβους σας;
  Τό μαγικό κλειδί εἶναι ἡ ἐπικοινωνία. Ἡ βάση τῶν ὑγιῶν σχέσεων μέ τούς ἐφήβους εἶναι ἡ ἱκανότητά σας νά ἐπικοινωνεῖτε, ν’ ἀκοῦτε καί νά μιλᾶτε ἱκανοποιητικά καί μέ τρόπο φιλικό. Μέ σεβασμό. Πρέπει νά διακρίνετε ὁρισμένους κλασικούς τύπους γονιῶν, τούς ὁποίους καί πρέπει νά ἀ­ποφεύγετε. Αὐ­τοί εἶναι οἱ γονεῖς πού διατάζουν, κάνουν κήρυγμα, διδάσκουν, ἀξιολογοῦν καί γελοιοποιοῦν.
  Βασική προϋπόθεση, γιά μία ἐπικοινωνία πού θά φέρει πιό κοντά γονεῖς καί ἐφήβους, εἶναι νά δεχτεῖτε τόν ἔφηβο ὅπως εἶναι, μέ ὅλα του τά λάθη. Ἡ παραδοχή ὅμως τῶν γονιῶν δέν πρέπει μόνο νά εἶναι μία ἁπλή στάση. Πρέπει νά εἰπωθεῖ μέ λόγια.
  Γιά καλύτερη ἐπικοινωνία πρέπει ν’ ἀκούσετε τά συναισθήματα πού συν­οδεύουν τά λόγια του. Δεῖξτε του ὅτι ὄχι μόνο ἀκοῦτε αὐτό πού λέει ἀλλά νιώθετε καί τήν ψυχική του κατάστα­ση. Tό ν’ ἀκοῦτε καί νά γίνεστε ὁ καθρέφτης τῶν συναισθημάτων του ἀ­παιτεῖ νά λέτε μέ ἀκρίβεια ὅ,τι νομίζετε πώς νιώθει ὁ ἔφηβος π.χ.:
 «Εἶσαι πολύ θυμωμένος».
 «Εἶσαι πολύ πληγωμένος».
 «Εἶσαι πολύ ἀναστατωμένος».
  Ἐπίσης ἐπηρεάζουμε θετικά τούς ἐφήβους, ὅταν συγκεντρώνουμε τήν προσοχή μας στά θετικά τους σημεῖα. Ὅταν δέν ἀναζητοῦμε τήν ἀπόλυτη τελειότητα καί τήν ὑπεροχή ἀλλά, ἀντίθετα, συγκεντρώνουμε τήν προσοχή μας στίς δυνάμεις πού βρίσκονται μέσα στόν ἔφηβο -στά χαρακτηριστικά πού καθορίζουν τή μοναδικότητα τῆς προσωπικότητάς του- τότε θά μάθουμε νά τόν ἐκτιμᾶμε ὡς ἄτομο.
  Ὁ ἔφηβος, πού δέν εἶναι βέβαια ἕνας δεξιοτέχνης, μπορεῖ νά ἐξασκηθεῖ ἐντατικά προσπαθώντας νά βελτιώσει τήν ἐπίδοσή του στή μουσική. Ἴσως δέν εἶ­ναι πολύ ἐκδηλωτικός, μπορεῖ ὅμως νά εἶναι πονετικός καί καλός φίλος. Ἴσως δέν εἶναι πρῶτος μαθητής, εἶναι ὅμως ὑπεύθυνο μέλος τῆς οἰκογένειας καί ὑπεύθυνος πολίτης.
  Βάλτε σκοπό σας νά βρεῖτε τά θετικά σημεῖα του καί νά συγχωρήσετε τίς ἀτέλειες, πού κι αὐτές ἀποτελοῦν μέρος τοῦ ἑαυτοῦ του. Δῶστε τό μήνυ­μα ὅτι ἀναγνωρίζετε καί ἐκτιμᾶτε τά θετικά του σημεῖα.
  Ζοῦμε σέ μία κοινωνία πού ψάχνει γιά λάθη. Γι’ αὐτό ἔχει μεγάλη σημασία γιά μᾶς τούς γονεῖς ν’ ἀποτελέσουμε γιά τούς ἐφήβους μας μία ἀ­στεί­ρευ­τη πηγή ἐνθάρρυνσης. Ἡ ἀπο­θάρ­ρυνση εἶναι ἡ κυριότερη αἰτία γιά τήν ἀρνητική συμπεριφορά τῶν ἐφήβων, γιά τήν ἀποτυχία τους νά λειτουργήσουν θετικά.
   Ἡ ἐνθαρρυντική σχέση πού θά καλλιεργήσουμε θά ἀναπτύξει τό θάρρος τοῦ ἐφήβου γιά ν’ ἀνταπεξέλθει στίς δυσκολίες τῆς ζωῆς (σχολικές, κοινωνικές, πνευματικές).
Ὁ γονιός πού ἐνθαρρύνει:
 1. Ἐκτιμάει καί δέχεται τόν ἔφηβο.
 2. Ἐπικοινωνεῖ μαζί του μέ τέτοιο τρόπο ὥστε τόν βοηθάει νά δημιουργήσει τό αἴσθημα τῆς ἐπάρκειας καί αὐτοεκτίμησης.
 3. Ἐκδηλώνει ἐμπιστοσύνη καί πί­στη. Δίνει τό μήνυμα: «Ξέρω πώς θά κάνεις ὅ,τι μπορεῖς, ἔχεις ὅλη τή συμπα­ρά­στα­σή μου, ἀνεξάρτητα ἀπό τό ἀ­ποτέ­λεσμα».