Ἡ ψυχολογία λέει πώς, ἄν θέλουμε νά κάνουμε τό παιδί νά ἐγκαταλείψει κάποιες κακές συνήθειες ἤ ἐπιβλαβεῖς πεποιθήσεις, ἀρκεῖ νά τό ἀποθαρρύνουμε μέ τή στάση μας, ἀλλά κι ἀπό τήν ἄλλη ὁπωσδήποτε νά τό ἐνθαρρύνουμε σέ θετικές καί ὠφέλιμες δημιουργίες καί ἀναζητήσεις, ὥστε νά μή μείνει μέσα του ἀκάλυπτο τό κενό. Χρήσιμες ἀπόψεις πού μποροῦμε νά τίς ἐκμεταλλευτοῦμε γιά τό ἐπίκαιρο θέμα τοῦ καρναβαλιοῦ, πού σίγουρα ταλαιπωρεῖ πολλές χριστιανικές οἰκογένειες.
  Φιλότιμες καί ψυχολογημένες οἱ προσπάθειες τῶν γονιῶν νά καλύψουν τή μέρα ἐκείνη μέ οἰκογενειακές γιορτές, ἐπισκέψεις κτλ., μέ σκοπό νά ἀποτραβήξουν τήν προσοχή τοῦ παιδιοῦ τους ἀπό τή φανταχτερή κοσμική ἐκδήλωση. Βαθύτερη ἐπιδίωξη ὅμως ὅλων τῶν πιστῶν καί δασκάλων εἶναι νά ἐνισχύσουν τό φρόνημα τῶν παιδιῶν, ὥστε ἑκούσια πλέον νά μή συμμετέχουν στήν «ἀνάχυση» τῆς ὕποπτης γιορτῆς.
  Βέβαια, ἡ παθητική στάση δέν ἐνδείκνυται, διότι στά μάτια τῶν παιδιῶν φαίνεται σάν δειλία. Ἡ αὐταρχική πάλι ἀφαίρεση τῆς ἐλευθερίας εἶναι ἀντιπαιδαγωγικό μέσο, ἔχει προσωρινά ἀποτελέσματα καί ἑπομένως ἀπορρίπτεται. Μένει ὁ δρόμος τῆς ἀγάπης καί τῆς πειθοῦς. Μέ τήν πρώτη κατακτοῦμε τήν καρδιά τῶν παιδιῶν καί μέ τή δεύτερη οἰκοδομοῦμε τά ἐπιχειρήματά μας μέ σιγουριά. Μέ τήν ἀγάπη ἀποκτοῦμε τήν ἐμπιστοσύνη τους, ἀφοῦ νιώθουν πώς δέν τά ἀγαποῦμε γιά τόν ἑαυτό μας, ἀλλά γι’ αὐτά τά ἴδια σάν πλάσματα τοῦ Θεοῦ. Πάνω σ’ αὐτή τή βάση θά δεχτοῦν τό κήρυγμά μας γιά τήν πίστη μας· γιά τήν ἀντίθεσή μας μέ ὅ,τι σαπρό ἔχει νά παρουσιάσει ὁ κόσμος. Θά γνωρίσουν ἕναν Θεό ζηλωτή, πού τά θέλει ἀποκλειστικά δικά του καί πού ἀποστρέφεται τίς συναλλαγές τους μέ τό στρατόπεδο τῆς πλάνης. Κάτι τέτοιο θά ἄρεζε πολύ στά παιδιά! Νά ξέρουν ὅτι κάποιος πού τούς ἀγαπᾶ πολύ, τά θέλει ὁλόδικά του! Ἔτσι νιώθουν πώς ἔχουν ἀξία, πώς εἶναι προσωπικότητες, ἀφοῦ προκαλοῦν συνεχῶς τήν προσοχή καί τή φροντίδα κάποιου, ὁ ὁποῖος μάλιστα εἶναι ὁ Πλάστης τους. Καί ἡ καρδιά τους εἶναι ἁγνή, δέν ξέρει νά ἑλίσσεται μέ διπλωματία, ὥστε νά τά 'χει καλά καί μέ τόν Θεό καί μέ τόν σατανᾶ. Δίνεται ὁλόψυχα στόν γλυκύτατο κατακτητή της. Ἔτσι ποτέ δέν θά θελήσουν νά κάνουν κάτι πού θά στενοχωροῦσε τόν μεγάλο τους σύντροφο. Ποτέ δέν θά ὀπισθοχωροῦσαν στά τερτίπια τοῦ κόσμου, ὅσο μαγευτικά κι ἄν εἶναι, ἄν ἤξεραν ὅτι μέ αὐτή τους τήν κίνηση θά πίκραιναν τόν Διδάσκαλό τους. Οὔτε πάλι θά 'καναν τήν ἀποκοτιά νά ἀλλάξουν τή μορφή πού τούς ἔδωσε τό ἀληθινό Πρότυπό τους, μέ τό δικαιολογητικό νά συμμετέχουν σέ κοινωνικές ἐκδηλώσεις.
  Ἄν ὅλα αὐτά ζήσουν τά παιδιά μας, νά 'μαστε σίγουροι πώς τά προβλήματα γρήγορα θά κατασιγάσουν. Καί θά τά ζήσουν μόνο ἄν ἐσωτερικοποιήσουν τή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, ἄν κάνουν κτῆμα τους, δηλαδή, τούς θησαυρούς τῆς πίστεώς μας καί φιλτράρουν τή δική τους προσωπική ἐκτίμηση μέσα ἀπό τά μυστήρια καί τή λατρεία τοῦ Χριστοῦ μας. Ὑπάρχει μιά δυσκολία κι ἕνα ἐμπόδιο. Ἡ δυσκολία βρίσκεται στή δεκτικότητα πού διαθέτουν τά μικρά κυρίως παιδιά στίς μεγάλες ἀλήθειες. Ἐδῶ θ’ ἀκούσουμε τό παράγγελμα τοῦ Κυρίου: «ἄφετε τά παιδία ἐλθεῖν πρός με». Τά ὑπόλοιπα εἶναι δική Του ὑπόθεση. Ἐκεῖνος ξέρει νά συνδιαλέγεται μαζί τους. Τό ἐμπόδιο εἴμαστε ἐμεῖς μέ τίς ἐπιφυλάξεις, τήν ἀστάθειά μας καί τίς ἐπικίνδυνες ὑποχωρήσεις μας. Μᾶλλον ἐκεῖ βρίσκεται τό πρόβλημα. Ἴσως ὑπάρχουν ἀντιρρήσεις πάνω σ’ αυτό τό θέμα. Ὅμως πρῶτα δοκιμάστε!