Τελευταία μέρα στό σχολεῖο σήμερα. Μέ ἀνακούφιση ξεκίνησα γιά νά ὁλοκληρώσουμε τή φετινή σχολική χρονιά μέ τήν τελευταία συνεδρίαση τοῦ συλλόγου διδασκόντων.

  Μπῆκα στό γραφεῖο τοῦ διευθυντῆ γιά τήν τελευταία «καλημέρα». Τό γραφεῖο ἦταν ἄδειο καί τό μάτι μου ἔπεσε στό fax. Τό παίρνω στά χέρια μου. Παράξενο fax! Δέν προέρχεται ἀπό κάποιον φορέα ἤ κάποια ὑπηρεσία. Ὑπογράφουν τρία ὀνόματα: Ἑλένη Κ., Νίνα Β., Ἑλλάδα Κ. Περίεργη διαβάζω τό περιεχόμενο καί ἐκπλήττομαι!

  Θεέ μου, εἶναι ἕνα εὐχαριστήριο γράμμα!  Εἶναι ἕνα καρδιόβγαλτο, ἕνα θερμό εὐχαριστῶ ἀπό τρία παιδιά -τρεῖς κοπέλες ὑποψήφιες- τῆς  Γ΄ Λυκείου. «Εὐχαριστοῦμε ἐσᾶς, κ. διευθυντά, πού ἐπιτρέψατε νά ὑλοποιηθεῖ αὐτή ἡ πρωτοβουλία τοῦ κ. Θερμοῦ καί ἐπίσης τόν κ. Θερμό Ὄθωνα γιά ὅλη του τή συμπαράσταση καί τόν ἀγώνα του, τήν ἁπλόχερη προσφορά τῆς γνώσης καί τῆς ἀγάπης στούς  μαθητές πού ἤθελαν, ἀλλά δέν εἶχαν τή δυνατότητα γιά ἐπιπλέον διδασκαλία».

  Πραγματικά, τό πιό ὄμορφο πρωινό ξεκίνημά μου στό σχολεῖο μας, ἀλλά καί τό πιό ὑπέροχο σχολικό τελείωμα: ἡ εὐγνωμοσύνη τῶν παιδιῶν μπροστά στούς εὐεργέτες τους καί ἡ ἀγάπη τῶν συναδέλφων μου γιά τά παιδιά μας!

  Χαμογέλασα καί δόξασα τόν Θεό. Θυμήθηκα τότε ὅτι, ὅταν δίναμε τή βαθμολογία Α΄ τετραμήνου, συνέβη τό ἑξῆς ἀπρόσμενο: Κάποια μητέρα, βλέποντας τό χαμηλό βαθμό τοῦ γυιοῦ της -μαθητής τῆς Γ΄ Λυκείου- στά μαθηματικά, παραπονέθηκε στόν μαθηματικό -τόν κ. Θερμό- καταθέτοντάς του συγχρόνως τήν ἀδυναμία τῆς οἰκογένειας γιά φροντιστήριο. Ὑπῆρχε ἡ ἀνεργία τοῦ πατέρα καί συνεπῶς οἰκονομική δυσκολία.

  Τά λόγια τῆς μάνας ἤχησαν σάν σῆμα κινδύνου στ’ αὐτιά τοῦ φιλότιμου ἐκπαιδευτικοῦ καί μιά σκέψη γεννήθηκε μέσα του: «νά τούς κάνω ἐγώ φροντιστήριο»!

  Ἡ σκέψη γρήγορα ἔγινε πράξη! Ἡ συνεννόηση ἔγινε μέ τόν κ. διευθυντή. Ἡ ἄδεια τοῦ δόθηκε. Ἡ πρόταση ἔγινε στά παιδιά καί ἡ συμμετοχή ἦταν πρόθυμη. Τό ραντεβού κλείστηκε: κάθε Κυριακή μεσημέρι 12-2. Ἔμπειρος καί μερακλής ὁ καθηγητής, πρόθυμα καί μέ ἐνδιαφέρον τά παιδιά, γρήγορα φάνηκε ἡ διαφορά στήν τάξη.

  Ὁ πρῶτος καιρός κύλησε μέ ἐπιτυχία. Τά παιδιά βλέποντας τό κέρδος τους, παρότρυναν καί ἄλλους συμμαθητές τους νά συμμετέχουν.

  Καί ἦρθε ὁ καιρός γιά τίς πανελλαδικές. Τά ἀποτελέσματα ἔδειξαν ἀπρόσμενα καλές βαθμολογίες καί αὐτή πού δέν ξεχάστηκε ἦταν ἡ εὐγνωμοσύνη τῆς καρδιᾶς. Αὐτό δήλωνε τό fax ἐκεῖνο τό πρωινό στίς 29-6-12.

  Τό μεσημέρι, στή συνεδρίαση, μετά τίς συνηθισμένες συνεννοήσεις, ἀνύποπτος ὁ μαθηματικός μας ἄκουσε τήν Ἀνατολή, τή φυσικό μας, νά ζητᾶ ἀπό τόν κ. διευθυντή νά διαβάσει σέ ὅλους μας κάτι τό πολύ ἐντυπωσιακό καί συγκινητικό. Ἦταν τό fax τῶν παιδιῶν. Μᾶς ξάφνιασε ὅλους· «ἀνέτειλε» μέσα μας λαμπερούς ἥλιους!

  Ἦταν ἡ ὡραιότερη συνεδρίαση τοῦ συλλόγου διδασκόντων στό Λύκειό μας καί ὁ πιό ὑπέροχος τρόπος γιά νά λήξει ἡ σχολική χρονιά: ὁ δροσερός ἀέρας τῆς ἐλπίδας πώς θά ἀνατείλουν καλύτερες ἡμέρες, ἀφοῦ ὑπάρχουν ἄνθρωποι ἀγάπης καί προσφορᾶς καί ἀφοῦ ἀνταποκρίνονται εὐγνώμονα οἱ καρδιές πού τίς εἰσπράττουν.

  «Δόξα τῷ Θεῷ», γιατί ὑπάρχει ἐλπίδα!

Χρυσούλα Δαδῆ

Θεολόγος