Τήν Ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ ψάλλοντας ἡ Ἐκκλησία μας ἀποτυπώνει στούς ὕμνους της τήν ὑψίστη σημασία αὐτοῦ τοῦ γεγονότος στήν ἱστορία τῆς σωτηρίας μας καί ἐκφράζει μέ τήν μεγαλειώδη σεμνότητά τους τήν εὐφροσύνη καί τή δοξολογία τῶν πιστῶν γι’ αὐτό. Δίπλα στή Γέννηση, στό Πάθος καί στήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας, ἡ Ἀνάληψη ἀποτελεῖ ἐπίσης ἕναν ἀπό τούς σημαντικούς σταθμούς τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ, πού ὁλοκληρώνει τό ἐπί γῆς ἔργο του καί τό μήνυμα τῆς ἀποκαλύψεώς του στόν ἄνθρωπο. Αὐτή τήν ὁλοκλήρωση ἐννοεῖ στό ἑπόμενο τροπάριο καί ὁ ὑμνωδός, ὅταν μέσα ἀπό τό γεγονός τῆς Ἀναλήψεως βλέπει ὅλα τά σπουδαῖα γεγονότα τῆς θείας Οἰκονομίας, καί ἀνάγεται μέχρι αὐτό τό τελικό γεγονός τῆς Κρίσεως.
  «Τήν καταβᾶσαν φύσιν τοῦ Ἀδάμ, εἰς τά κατώτερα μέρη τῆς γῆς, ὁ Θεός, καινοποιήσας σεαυτῷ ὑπεράνω πάσης ἀρχῆς καί ἐξουσίας ἀνήγαγες σήμερον· ὡς ἀγαπήσας γάρ, συνεκάθισας· ὡς συμπαθήσας δέ, ἥνωσας σαυτῷ· ὡς ἑνώσας συνέπαθες· ὡς ἀπαθής, παθών δέ, συνεδόξασας. Ἀλλ’ οὐκ ἄνθρωπος μόνον, Θεός δέ καί ἄνθρωπος, τό συναμφότερον τό φαινόμενον. Ὅθεν ἔξαλλοι Ἄγγελοι ἐν στολαῖς περιιπτάμενοι, τούς Μαθητάς, Ἄνδρες ἐβόων, Γαλιλαῖοι, ὅς ἀφ’ ὑμῶν πεπόρευται, οὗτος Ἰησοῦς ἄνθρωπος Θεός, Θεάνθρωπος πάλιν ἐλεύσεται, κριτής ζώντων καί νεκρῶν· πιστοῖς δέ δωρούμενος ἁμαρτιῶν συγχώρησιν, καί τό μέγα ἔλεος».
 Σήμερα, Θεέ, ἀνέβασες πάνω ἀπό κάθε ἀγγελική ἀρχή καί ἐξουσία τή φύση τοῦ Ἀδάμ, πού κατέβηκε στά κατώτερα μέρη τῆς γῆς, ἀφοῦ τήν ἀνακαίνισες στόν ἑαυτό σου· ἐπειδή τήν ἀγάπησες, τήν συναναστράφηκες· ἐπειδή τήν συμπάθησες, τήν ἕνωσες μέ τόν ἑαυτό σου· ἀφοῦ τήν ἕνωσες, ἔπαθες μαζί της· ἐπειδή εἶσαι ἀπαθής, ἀλλά ἔπαθες, τήν συνδόξασες. Ἐν τούτοις οἱ ἀσώματοι ἄγγελοι ἐπίσημα ντυμένοι πετοῦσαν γύρω-γύρω καί φώναζαν στούς μαθητές· Ἄνδρες Γαλιλαῖοι, αὐτός πού ἀπομακρύνεται ἀπό σᾶς, αὐτός ὁ Ἰησοῦς, ὁ ἄνθρωπος καί Θεός, θά ἔλθει πάλι Θεάνθρωπος, κριτής ζώντων καί νεκρῶν· καί στούς πιστούς δωρίζει συγχώρεση τῶν ἁμαρτιῶν καί τό μεγάλο ἔλεος.
  Στά τελευταῖα λόγια τοῦ Χριστοῦ πρίν τήν Ἀνάληψη, οἱ πιστοί ὅλων τῶν αἰώνων βρίσκουν τήν παρήγορη ὑπόσχεση ὅτι δέν μένουν ὀρφανοί στόν κόσμο, ἀλλά ἔχουν τήν ἐπίσκεψη καί τή συντροφιά τοῦ Τρίτου τῆς Τριάδος, τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
  «Ἀνελθών εἰς οὐρανούς, ὅθεν καί κατῆλθες, μή ἐάσῃς ἡμᾶς ὀρφανούς, Κύριε· ἐλθέτω σου τό Πνεῦμα, φέρον εἰρήνην τῷ κόσμῳ· δεῖξον τοῖς υἱοῖς τῶν ἀνθρώπων, ἔργα δυνάμεώς σου, Κύριε φιλάνθρωπε».
  Ἀνεβαίνοντας στούς οὐρανούς, ἀπ’ ὅπου καί κατέβηκες, μή μᾶς ἀφήσεις ὀρφανούς, Κύριε. Ἄς ἔλθει τό Πνεῦμα σου φέρνοντας εἰρήνη στόν κόσμο. Δεῖξε στούς υἱούς τῶν ἀνθρώπων τά δυνατά σου ἔργα, Κύριε, φιλάνθρωπε.