Ἡ ἀμέλεια εἶναι ἐχθρός φοβερός καί ὕπουλος! Σέ κάνει νά πιστεύεις ὅτι δέν κάνεις τίποτα κακό, φοβερό καί μή ἀναστρέψιμο. Ἐκεῖ ὅμως πού σοῦ δίνει βολή χαριστική εἶναι στό παιχνίδι τοῦ χρόνου. Δέν σοῦ λέει εὐθέως «μήν κάνεις κάτι», δέν σ᾿ ἀφήνει ὅμως καί νά τό κάνεις ἄμεσα. Σοῦ διατηρεῖ μία ἐλαφρά αἰσιοδοξία, πού θυμίζει τήν τύχη τῶν τροφῶν τίς ὁποῖες διατηροῦμε στή συντήρηση τοῦ ψυγείου. Δυστυχῶς τίς περισσότερες φορές καταλήγουν στόν κάδο ἀπορριμμάτων καί ὄχι στό στομάχι μας, γιά τό ὁποῖο προορίζονταν.
  Φοβᾶμαι πώς κάτι τέτοιο συμβαίνει συχνά καί μέ τά ὄνειρά μας. Πολλά ἀπ᾿ αὐτά καταλήγουν σέ κάποιον... κάδο, ἀχρηστεύονται, δηλαδή, ἀπραγματοποίητα. Γιά ποιό λόγο; Διότι ἀμελήσαμε ἀναβάλλοντας νά τά πραγματοποιήσουμε· νιώθαμε τόσο σίγουροι, πεπεισμένοι σχεδόν, ὅτι ὅλος ὁ χρόνος εἶναι μπροστά μας, καί μᾶς ἀνήκει ὁλοκληρωτικά! Ἔτσι περνοῦμε μιά ζωή ἐφησυχάζοντας· πλησιάζουμε τό στόχο, ποτέ ὅμως τόσο, ὥστε νά ᾿ναι πραγματοποιήσιμος, καί νομίζουμε ὅτι περπατοῦμε στόν σωστό δρόμο καί τά πράγματα βαίνουν «καλῶς λίαν»! Τόσο πού παραλίγο νά τά πετυχαίναμε κιόλας, ἄν δέν ἀναβάλλαμε διαρκῶς. Βιώνοντας τή μετριότητα τοῦ «δέν κάνω κάτι κακό» παραλείπουμε δραματικά νά κάνουμε κάτι καλό, κάτι πού θά μᾶς φέρει πιό κοντά στό στόχο μας, στήν ποιοτική ἀναβάθμιση τῆς καθημερινότητας!