Τριώδιο

 triodio  Συλλογιέμαι πώς ἐκεῖνο πού πραγματικά εἴμαστε, τό βαθύ καί ἀληθινό εἶναι μας, ἀνήκει στή μοναδική ἐκείνη κίνηση τοῦ Θεοῦ καί Πατέρα μας: νά μᾶς πλάσει κατ’ εἰκόνα δική Του, μέσα στό μεγαλεῖο τῆς θεϊκῆς Του ἀγάπης, καί καθ’ ὁμοίωσιν, κατά τή θεϊκή Του συγκατάβαση.
  Καί μέ κυριεύει ἕνας μυστικός σπαραγμός σάν ἀναλογίζομαι τήν κίνηση τοῦ πρώτου ἀνθρώπου καί μαζί καί δική μου· νά πετάξει ἀπό πάνω του τή θεοΰφαντη στολή παραβλέποντας τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ «Ἐξεβλήθη Ἀδάμ τοῦ παραδείσου διά τῆς βρώσεως· καί τήν ἰδίαν γύμνωσιν θρηνῶν ὠδύρετο».
 Μέ τί λόγια τάχα νά κλάψω ὅ,τι πολύτιμο ἔχασα; Τή δόξα καί τήν τρυφή μαζί μ’ ὅλα τ’ ἀγαθά; Πῶς θά μπορέσω νά ξαναδῶ τό ὡραιότατο κάλλος, τήν ἄληκτο εὐφροσύνη, τήν ἀπόλαυση τῶν δικαίων; «Οἴμοι, τόν ἀπάτῃ πονηρᾷ πεισθέντα καί κλαπέντα καί δόξης μακρυνθέντα».
  Κι ἀπ’ ὅλα πιό πολύ πῶς δέν θά ξανακούσω τή φωνή τοῦ Θεοῦ μου; «Καί γνῶθι καί ἰδέ ὅτι πικρόν σοι τό καταλιπεῖν σε ἐμέ». Δέν θά σ’ ἀπολαύσω πλέον, παράδεισε, τόπο τῆς «μεγίστης ἡδονῆς καί τρυφῆς αἰωνίου»; Δέν θά ξαναδῶ πιά τόν Κύριο καί Θεό μου; «Ἐλεῆμον, ἐλέησόν με τόν παραπεσόντα».
 Βρίσκομαι, λοιπόν, στόν τόπο τῆς παροικίας μου. Πικρό τό ψωμί πού τρώω μέ τόν ἱδρώτα μου. Ἀλλά δέν φεύγει ἀπό τά μάτια μου ἡ εἰκόνα τοῦ προσώπου Σου κι ἡ καρδιά μου ὁλόκληρη εἶναι στραμμένη σέ Σένα. Δέν θέλω νά ξαναβάλω καρπό παρακοῆς στό στόμα μου. Θά νηστέψω, Κύριε, νά ἑλκύσω τή συγγνώμη Σου. Θά ἁγνίσω τήν ψυχή καί τή σάρκα μου, μήπως καί δῶ πάλι τό ἅγιο πρόσωπό Σου. «Μωσαϊκῶς τήν τετράδα τῆς δεκάδος νηστεύσωμεν καί δάκρυσι τόν Κύριον ἐκζητήσωμεν».
  Ξέρω πώς δέν ἀποστρέφεσαι τή συντετριμμένη καρδιά. Ἐσύ ὁ ἴδιος μέ γέμισες μ’ ἐλπίδα. «Ἀγάπησιν αἰώνιον ἠγάπησά Σε». Γι’ αὐτό, κι ἄν δέν τολμῶ νά γυρίσω τά μάτια στόν οὐρανό, στενάζω ἱκετεύοντας. Κι ἄν δέν ἔχω λόγια δικά μου νά σοῦ μιλήσω, σοῦ κράζω τοῦ τελώνη τήν εὐχή: «σοί προσπίπτω ἐν ταπεινώσει, ἱλάσθητί μοι ὁ Θεός καί ἐλέησόν με καί σύν αὐτῷ με ἀρίθμησον».
  Ἄδειος ἀπό τά πλούτη πού μοῦ χάρισες στέκομαι μπροστά σου. Ὅλα τά ξόδεψα. «Τῆς πατρώας δόξης σου ἀποσκιρτήσας ἀφρόνως ἐν κακοῖς ἐσκόρπισα ὅν μοι παρέδωκας πλοῦτον». Ποῦ ὁ κόπος τῆς ἀγάπης καί ἡ χάρη τῆς καλωσύνης; Ποῦ ἡ ὑπομονή τῆς ἐλπίδος; Ποῦ τῆς ἐλεημοσύνης τό ἔργο καί τῆς εἰρήνης τό πρόσωπο; «Τόν πλοῦτον ἠνάλωσα ὅνπερ ἔλαβον, τῆς ψυχῆς τά χαρίσματα».
  Ἀλλά δέν ἔχω σπίτι ἄλλο ἔξω ἀπό τό δικό Σου, δέν ὑπάρχει γιά μέ κατοικία ἄλλη ἀπ’ τήν οὐράνια πατρίδα. «Ὅθεν σοι τήν τοῦ ἀσώτου φωνήν κραυγάζω, ἥμαρτον ἐνώπιόν σου, πάτερ οἰκτίρμον. Δέξαι με μετανοοῦντα καί ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου». Γιατί ποιός εἶναι δυνατόν νά ζήσει αἰώνια μακριά Σου; «Κλαίω καί ὀδύρομαι ὅταν εἰς αἴσθησιν ἔλθω, τό πῦρ τό αἰώνιον, σκότος τό ἐξώτερον καί τόν τάρταρον…». Τί φόβος τότε, «ὅταν βίβλοι ἀνοιγήσωνται καί φανερωθήσωνται πράξεις ἀνθρώπων»! Πῶς θά γευθῶ ἀπό τό ξύλο τῆς ζωῆς γιά νά ζήσω μαζί Σου; Ἀφήνομαι ὁλόκληρος στήν εὐσπλαγχνία Σου.
 Νά, ἀπό τώρα κιόλας μπαίνω στό στάδιο τῶν ἀρετῶν, ἕτοιμος γιά τ’ ἀγωνίσματα, γιά νά πάρω ἀπό τά χέρια σου στό στεφάνι τῆς ζωῆς τῆς ἀληθινῆς· «ἀναζωσάμενος τόν καλόν τῆς νηστείας ἀγῶνα, ἥτις ἐκτέμνει ἀπό καρδίας πᾶσαν κακίαν». Καί γιά νά ἀξιωθῶ μαζί μέ τούς ἀδελφούς «κατιδεῖν τό πάνσεπτον πάθος τοῦ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ καί τό Ἅγιον Πάσχα».
Κύριλλος

 
  
επιστροφή στην κορυφή