Ζοφερή ἀποτυπώνεται ἡ εἰκόνα τῆς ἐποχῆς μας: ὁ ἄνθρωπος ὑψώνει χέρι φονικό καί σκοτώνει ἀνελέητα τόν ἀδελφό· μέ ἀλαζονεία οἰκοδομεῖ πύργο νά ξεπεράσει τόν Θεό· λατρεύει τά εἴδωλα καί πολεμᾶ τόν Δημιουργό.
 Σέ τοῦτο τό σκοτεινό τοπίο, πού θυμίζει τόν τρόπο ζωῆς στόν κόσμο, πρίν τόν ἐπισκιάσει ἡ λυτρωτική χάρη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νά κάνουμε τούς παραλληλισμούς καί τίς ἐπιλογές μας, προβάλλοντάς μας τούς ἁγίους καί δικαίους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης «Τῇ Κυριακῇ πρό τῆς Χριστοῦ γεννήσεως μνήμην ἄγειν ἐτάχθημεν παρά τῶν ἁγίων καί θεοφόρων πατέρων ἡμῶν, πάντων τῶν ἀπ᾿ αἰῶνος Θεῷ εὐαρεστησάντων ἀπό Ἀδάμ ἄχρι καί Ἰωσήφ τοῦ μνήστορος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου».
 Προσπαθῶ νά φέρω στό νοῦ μου ὅλες αὐτές τίς ἱερές μορφές. Ἡ γήινη ὕπαρξή τους χάνεται στά βάθη τῶν αἰώνων. Ἐξάντλησαν τό χρόνο τῆς ζωῆς τους σέ κάποιο συγκεκριμένο τόπο, σέ μιά χρονική περίοδο, σ᾿ ἕνα κοινωνικό περιβάλλον. Ἀπό τόν Ἀδάμ, πού ἔκλαυσε σταθείς κατέναντι τοῦ Παραδείσου, μέχρι τόν Ἰωσήφ τόν σώφρονα, πού πληροφοροῦνταν ἀπό τούς ἀγγέλους τό μυστήριο τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως.
 Εἶναι ὅλοι αὐτοί γιά τούς ὁποίους «οὐκ ἐπαισχύνεται αὐτούς ὁ Θεός Θεός ἐπικαλεῖσθαι αὐτῶν» (Ἑβρ. 11,16), ὅπως γράφει τό θεόπνευστο χέρι τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Μέ ἁγνή καί ξεκαθαρισμένη εὐλάβεια, ἀφοσιωμένοι ἀπόλυτα στήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ νικοῦν τούς πειρασμούς τῆς διαφθορᾶς κάθε ἐποχῆς.
 Ἀνήκουν σ᾿ ἕναν κόσμο, πού προκαλεῖ τήν ὁλοκληρωτική καταστροφή του μέ τόν κατακλυσμό. Ζοῦν ἀνάμεσα σέ κείνους, πού μέ ὕβρη ὑψώνουν πύργο ἀλαζονείας νά φθάσουν πιό πάνω ἀπό τόν Ὕψιστο. Εἶναι γέννημα ἑνός λαοῦ, πού τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ τόν ἀποστρέφεται, «διά τό εἶναι αὐτούς σάρκας». Κι ὅμως ὁ ὕψιστος Θεός ἔχει κατακτήσει τήν καρδιά τους καί ἡ ὕπαρξή τους ὁλόκληρη εἶναι δοσμένη σ᾿ Αὐτόν.
 Δίπλα τους ἕνας Κάιν γίνεται ἀδελφοκτόνος, ἕνας Ἠσαῦ ξεπουλᾶ τά πρωτοτόκια ἀντί πινακίου φακῆς, ὁ Δαθάν κι ὁ Ἀβειρών γίνονται ἀντάρτες κι ἡ γῆ ἀνοίγει νά τούς καταπιεῖ. Μά αὐτοί μένουν σταθεροί στή βαθιά προσωπική τους ἐπιλογή.
 Μέσα στήν ὁμίχλη δέν παραπαίουν στήν ἀβεβαιότητα. κρατοῦν τό χέρι τοῦ Θεοῦ, ζοῦνε μέσα στά θαύματα τοῦ οὐρανοῦ, συνομιλοῦν μέ τούς ἀγγέλους, ἀτενίζουν μέ τά μάτια τῆς πίστης τήν ἐποχή τοῦ Μεσσία. Μένουν στήν αἰωνιότητα μ᾿ αὐτόν τόν τόσο περιεκτικό μές στήν ἁπλότητά του τίτλο: «τῷ Θεῷ εὐαρεστήσαντες». Πέρα ἀπό τούς τύπους καί τά ἐξωτερικά στοιχεῖα, προχώρησαν στό βάθος, ἔφθασε ἡ καρδιά τους ὥς τήν καρδιά τοῦ Θεοῦ καί στάθηκαν εὐάρεστοι ἐνώπιόν του.
 Καθώς τούς μνημονεύουμε πορευόμενοι πρός τό γεγονός τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως, σκύβουμε νά μελετήσουμε τήν ἁγία βιοτή τους. Ἡ μίμησή τους θά ἀναστήσει τόν Ἄβελ καί τόν Ἀβραάμ, τόν Νῶε καί τόν Δαυΐδ τοῦ 21ου αἰώνα!
 

Ἰχνηλάτης