Ἡ εὐωδία τοῦ ἱεροῦ χρίσματος καί ἡ μοσχοβολιά τῆς μυροβόλου πατρίδας της ἐκπέμπεται θαρρεῖς καί μόνο ἀπό τό ὄνομα τῆς ἁγίας Μυρόπης. Ἀπό τοῦτο τό ὄνομα πού τῆς τό ἔδωσαν οἱ χριστιανοί, διότι ἡ εὐγενής κόρη μάζευε καθημερινά τό μύρο πού ἔρρεε ἀπό τόν τάφο τῆς ἁγίας Ἑρμιόνης καί τό μοίραζε στούς πιστούς.
  Ὁ βίος τῆς ἁγίας Μυρόπης εἶναι ἡ ἱστορία μιᾶς ψυχῆς ἡ ὁποία ἀγάπησε Ἐκεῖνον πού τό ὄνομά Του εἶναι «μῦρον ἐκκενωθέν, ὀσμή μύρων ... ὑπέρ πάντα τά ἀρώματα (Ἆσ 1,3). Ἡ Μυρόπη κατά τόν σκληρό διωγμό τοῦ Δεκίου (249-251 μ.Χ.) ἐγκαταλείπει τήν κοσμοπολίτικη Ἔφεσο καί ἐγκαθίσταται μαζί μέ τή μητέρα της στά πατρογονικά τους κτήματα στή Χίο. Ἐκεῖ, ὅταν ὁ ἄρχοντας Νουμέριος θανατώνει τόν γενναῖο χριστιανό στρατιώτη Ἰσίδωρο καί δίνει διαταγή νά ἀφήσουν ἄταφο τό σῶμα του, ἡ Μυρόπη δέν διστάζει νά ἀποδώσει τήν πρέπουσα τιμή στόν ἥρωα τῆς πίστεως. Τολμᾶ νά κλέψει τό σῶμα καί νά τό θάψει.
  Κατόπιν, στόν ἄγριο θυμό τοῦ ἄρχοντα, ὁ ὁποῖος ἀποφασίζει τό θάνατο τῶν φρουρῶν, θά παρουσιαστεῖ γαλήνια καί θά ὁμολογήσει μέ θαυμαστή ἀνδρεία τήν πράξη της, ἕτοιμη νά ὑποστεῖ τίς συνέπειες. Ὁ ἡρωισμός τῆς ἐν τῷ κρυπτῷ ταφῆς συναγωνίζεται τή γενναιότητα τῆς ἐν τῷ φανερῷ ὁμολογίας τῆς πράξεως. Καί τότε στό μυροδοχεῖο τῆς ζωῆς της ἡ Μυρόπη βάζει τήν ἀνεξίτηλη σφραγίδα τῆς γνησιότητας, τό μαρτύριο. «Ὄντως μύρον πέφηνε Χριστῷ Μυρόπη», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνογράφος καί μαζί του ὅλοι ἐμεῖς, πού εὐλαβικά τιμοῦμε τή μνήμη της στίς 2 Δεκεμβρίου.
  Συνεπής στό καθῆκον τῆς κάθε στιγμῆς ἡ ἁγία Μυρόπη μυρώνει μέ τήν εὐγένεια καί τή γενναιότητά της τή χορεία τῶν μαρτύρων καί διδάσκει πώς ὁ χριστιανός συνδυάζει ἁρμονικά τήν τρυφερότητα μέ τήν ἀνδρεία, τήν εὐαισθησία μέ τήν τόλμη.
 

Ἰχνηλάτης