Μεγαλόπνοο καί βαρυσήμαντο τό μήνυμα τοῦ μήνα φθάνει στίς μέρες μας ἀπό τά πρῶτα ἀποστολικά χρόνια. Τό χαράσσει ἡ γραφίδα ἑνός ἀποστόλου, τοῦ πρώτου ἐπισκόπου τῶν Ἰεροσολύμων Ἰακώβου, πού ἀναφέρεται στήν Καινή Διαθήκη ὡς «ἀδελφός τοῦ Κυρίου» καί τιμοῦμε τή μνήμη του στίς 23 Ὀκτωβρίου. Ἡ Ἐπιστολή τοῦ Ἰακώβου, ἡ ὁποία μέσα σέ δώδεκα διδαχές περιέχει τήν πρακτική διδασκαλία τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, κλείνει μέ τό μήνυμα· «Ἐκεῖνος πού θά ἐπιστρέψει ἕναν ἁμαρτωλό ἀπό τό δρόμο τῆς πλάνης, θά σώσει ψυχή ἀπό τό θάνατο καί θά καλύψει πλῆθος ἁμαρτιῶν» (Ἰα 5,20).
 Τό μεγαλύτερο ἀπό ὅλα τά ἔργα πού ἐπιτελέσθηκαν καί θά ἐπιτελεσθοῦν πάνω στή γῆ εἶναι ἡ σωτηρία μιᾶς ψυχῆς. Τοῦτο τό ἔργο μόνο ὁ Θεός μπορεῖ νά τό ἐπιτελέσει. Γι᾿ αὐτό ἐνανθρώπησε ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, γι᾿ αὐτό ἔπαθε καί πέθανε πάνω στό σταυρό, γιά νά συγχωρήσει τίς ἁμαρτίες μας καί νά σώσει τίς ψυχές μας. Ὅμως σ᾿ αὐτό τό θεϊκό ἔργο ὁ Χριστός ζητᾶ καί τῶν ἀνθρώπων τή συνδρομή, τή συνεργασία τους γιά τή σωτηρία ψυχῶν. Στήν ἀπέραντη χορεία τῶν συνεργατῶν τοῦ Θεοῦ καταλέγονται ὄχι μόνο μεγάλοι καί ἐπώνυμοι ἅγιοι, ἀλλά καί πολλοί ἄσημοι χριστιανοί, πού σέ κάθε ἐποχή ἀγωνίσθηκαν νά ὁδηγήσουν ψυχές στόν Χριστό.
 Χαρακτηριστική εἶναι ἡ περίπτωση μιᾶς ἁπλοϊκῆς καί ὄχι ἄμεμπτης γυναίκας, τῆς Σαμαρείτιδας. Διακήρυξε στούς συμπολίτες της ὅτι ὁ Ἰησοῦς τῆς ἀποκάλυψε «πάντα ὅσα ἐποίησε» καί τούς κάλεσε νά Τόν γνωρίσουν. Τότε οἱ διοι ὁμολόγησαν ὅτι «οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ σωτήρ τοῦ κόσμου ὁ Χριστός» (Ἰω 4,42). Τό ἔργο τῆς Σαμαρείτιδας καλεῖται νά ἐπαναλάβει ὁ κάθε πιστός. Δέν ἀπαιτοῦνται ἰδιαίτερα προσόντα. Ἀρκεῖ μιά καρδιά φλεγόμενη ἀπό εὐγνωμοσύνη πρός τόν Σωτήρα Χριστό καί ἀπό ἀγάπη πρός τόν συνάνθρωπο, πού ζῆ δίπλα μας ἀγνοώντας τή λυτρωτική προσφορά τοῦ Χριστοῦ.
 Ὁ κόσμος διψᾶ γιά τή σωτηρία κι ὁ Χριστός διψᾶ νά χαρίσει τή σωτηρία σέ τόσες ψυχές πού πνίγονται στό σκοτάδι τῆς ἄγνοιας, τῆς προκατάληψης, τῆς ἀπελπισίας. Εἶναι τόσο ὑψηλό καί ἅγιο ἔργο νά βοηθήσεις μιά τέτοια ψυχή νά βρεῖ τόν Σωτήρα! Πολλές φορές αὐτό μπορεῖ νά γίνει χωρίς λόγια. Ἡ ἀγάπη, ἡ ἀνιδιοτέλεια, ἡ ὑπομονή, ἡ ταπείνωση, ἡ ἐφαρμογή τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ στήν καθημερινή πράξη, προβληματίζουν τό περιβάλλον, γίνονται τό πιό κραυγαλέο καί πειστικό κήρυγμα. Αὐτό τό κήρυγμα συνιστᾶ ὁ ἀπόστολος Πέτρος στίς χριστιανές γυναῖκες, ὥστε οἱ ἄνδρες τους, πού προκατειλημμένοι μένουν μακριά ἀπό τήν Ἐκκλησία, νά κερδηθοῦν γιά τόν Χριστό «ἄνευ λόγου» (Α΄ Πέ 3,1-2).
 Ἀξίζει νά θυμηθοῦμε τό πρωτοχριστιανικό σύνθημα «Εἷς πρός ἕνα πρός Ι.Χ.Θ.ΥΝ». Νά βροῦμε καί νά φέρουμε ὁ καθένας μία ψυχή στόν Χριστό, στή σωτηρία. Εἶναι τό ἐλάχιστο ἀντίδωρο εὐγνωμοσύνης πρός τόν μόνο Σωτήρα τῶν ψυχῶν μας καί ἡ μείζων προσφορά στόν κόσμο.

Στέργιος Ν. Σάκκος