Χρέος τιμῆς, εὐγνωμοσύνης καί ἀγάπης ὑπαγορεύει αὐτό τό κείμενο. Χρέος τιμῆς γιά ἕναν ἀξιόλογο ἄνθρωπο. Χρέος εὐγνωμοσύνης γιά ἕναν ἀφανῆ εὐεργέτη. Χρέος ἀγάπης γιά ἕναν ἐκλεκτό ἀδελφό.
Ἔκλεισε ἤδη χρόνος ἀπό τότε πού ἔφυγε ἀπό ἀνάμεσά μας (13-12-2003), ἀλλά δέν ἀπομακρύνθηκε ἡ μνήμη του ἀπό τήν καρδιά μας· πῶς θά ἦταν, ἄλλωστε, δυνατό; Οἱ δεσμοί πού ἐν Χριστῷ συνάπτονται δέν ξεθωριάζουν μέ τό χρόνο, δέν χαλαρώνουν μέ τήν ἀπουσία. Πόσο μᾶλλον στή συγκεκριμένη περίπτωση, ὅπου ἡ ἀπουσία τοῦ Βασίλη Γιαζιτζῆ ταυτίζεται μέ τήν παρουσία του στήν οὐράνια πατρίδα, στή χώρα τοῦ φωτός, πρός τήν ὁποία εἶναι στραμμένο τό βλέμμα καί ἡ ἀπαντοχή ὅλων τῶν πιστῶν.
Ὁ Βασίλειος ἔζησε ὅλα τά χρόνια του πολύ κοντά στήν Ἀδελφότητα τῆς «Ἀπολυτρώσεως». Τό σπίτι του, ἀπέναντι ἀπό τήν αἴθουσα, μόλις τό χωρίζουν ἀπ’ αὐτήν τά 3-4 μέτρα τῆς ὁδοῦ Πέλοπος. Ἀπό τήν αὐλή του ὁ μακαριστός πατέρας του Ἰγνάτιος παρακολουθοῦσε καί ἐξυπηρετοῦσε τήν κίνηση τῆς αἴθουσας· καί ἡ μακαρία μητέρα του, ἡ εὐλαβέστατη Δήμητρα, μποροῦσε νά ἐλέγχει τίς κινήσεις τοῦ μικροῦ Βασίλη καί τῶν ἀδελφῶν του, πού ἐκεῖ γύρω ἀπό τήν τότε «Ἀποστολική Διακονία», τή μετέπειτα «Ἀπολύτρωση», σκάρωναν τά παιχνίδια τους στόν ἐλεύθερο χρόνο τους.
Οἱ πρόσφυγες γονεῖς του (ἀπό τή Μυτιλήνη καταγόταν ὁ πατέρας, ἀπό τή Σμύρνη ἡ μητέρα) ἀπέκτησαν τόν Βασιλάκη ἕνα χρόνο πρίν μποῦν τά θεμέλια γιά τήν αἴθουσα τῆς «Ἀπολυτρώσεως», τό 1927. Μέ ὑπευθυνότητα μετάγγισαν στήν καρδιά του τήν ἄδολη πίστη στόν Θεό καί τήν ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη γιά τόν ἄνθρωπο. Εἶναι ἡ εὐλογημένη σπορά, πού θά χρωματίσει καί θά πλουτίσει ὅλη τή ζωή του. Εἶναι τά πρῶτα ἅγια σπέρματα, πού θά καλλιεργηθοῦν μέσα στήν ἱερή διακονία τῆς Ἀδελφότητος, τήν ὁποία ὁ Βασίλειος ἀγάπησε εἰλικρινά καί βαθιά ἀπό μικρό παιδί. Ἦταν ἔφηβος τό 1936, ὅταν ἐντάχθηκε στά μέλη τῆς Ἀδελφότητος καί παρέμεινε μέλος μέχρι τήν τελευταία ἡμέρα τῆς ζωῆς του, ἐνῶ πολλές φορές ἐξελέγη μέλος τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου καί ποικιλοτρόπως συμπαραστάθηκε στό ἔργο.
Ἔξυπνος καί ἐπιμελής εἶχε τή δυνατότητα νά κάνει ἀνώτερες σπουδές, οἱ ἀνάγκες ὅμως τόν ἔστρεψαν στή δουλειά. Μόλις πῆρε τό ἀπολυτήριο τοῦ τότε Γυμνασίου, ἐπιδόθηκε στό ἐμπόριο. Μέ τήν ἄοκνη ἐργατικότητά του, μέ τήν εὐγενική καί φιλότιμη συμπεριφορά του, μέ τή συνεργασία καί συμπαράσταση τῶν ἀδελφῶν του Δημητρίου καί Χρυσούλας, μέ τίς εὐχές τῶν πολλῶν πού εὐεργετοῦσε καί, βεβαίως, μέ τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, προόδευσε πολύ. Ξεκίνησε ὡς πλανόδιος ἔμπορος, ἀλλά γρήγορα ἀπέκτησε μεγάλο κατάστημα ὑαλικῶν σέ κεντρικό δρόμο τῆς Θεσσαλονίκης καί ἀναδείχθηκε ἐπιτυχημένος ἔμπορος.
Ἐπιτυχημένος ὑπῆρξε καί ὡς σύζυγος καί οἰκογενειάρχης. Μαζί μέ τή σεμνή καί ἐνάρετη σύζυγό του Ἀναστασία ἀνάστησαν τίς τέσσερις θυγατέρες πού τούς χάρισε ὁ Θεός καί ἀξιώθηκαν νά χαροῦν γαμπρούς κι ἐγγόνια.
Παρ’ ὅλη τή σκληρή καί πολύωρη δουλειά, παρά τίς οἰκογενειακές φροντίδες καί θλίψεις, διέθετε ἀφειδώλευτα χρόνο καί κόπο, ἀγάπη καί θυσία, πόθο καί ὅραμα καί ὅ,τι χρειαζόταν, γιά νά συντρέξει στίς ἀνάγκες τῆς «Ἀπολυτρώσεως»: Στήν ἀνοικοδόμηση τοῦ οἰκοτροφείου, στίς ἀπαιτούμενες ἐπισκευές, βρισκόταν πάντα κοντά στόν ἀείμνηστο Σεραφείμ Σεραφειμίδη, σύμβουλος καί συνεργός πολύτιμος. Γιά τό περιοδικό, γιά τίς φιλανθρωπικές καί κοινωνικές δραστηριότητες καί γιά ὅλα τά θέματα πού ἀνέκυπταν θετική καί ὑπολογίσιμη ἦταν πάντοτε ἡ συνεισφορά του. Καί πάντοτε ἀμείωτος ὁ ζῆλος του γιά τή μελέτη τοῦ θείου λόγου, γιά τό κήρυγμα τῆς Τρίτης καί τῆς Κυριακῆς.
Ἄνθρωπος σκληραγωγημένος καί «ψημένος» στή δουλειά, διατηροῦσε τόση τρυφερότητα καί εὐγένεια ψυχῆς, ὥστε νά πάσχει γιά τό παραστράτημα τῆς κοινωνίας καί νά συμπάσχει μέ τόν κάθε πονεμένο. Μέ ἀγάπη, μέ ὑπομονή καί δάκρυα συμβούλευε καί μέ ἁπλοχεριά ἐλεοῦσε. Πόσοι φτωχοί κι ἀνήμποροι δέχθηκαν τήν εὐεργετική βοήθειά του! Ἦταν ἀπό τούς τακτικούς καί ἁδρούς χορηγούς γιά τό φιλανθρωπικό ἔργο τῆς Ἀδελφότητος. Ἀναγκαζόταν ἔτσι νά γνωστοποιεῖ τίς καλοσύνες του. Ἀλλά καί σέ πόσα ἄλλα περιστατικά συμπαραστάθηκε μυστικά, χωρίς νά γνωρίζουν οἱ ἄλλοι! Ἡ φιλοξενία του μνημειώδης. Πόσες φορές δέν βρῆκαν κατάλυμα στό σπίτι του οἱ φοιτητές πού διέμεναν στό οἰκοτροφεῖο τῆς «Ἀπολυτρώσεως», ἀλλά καί πόσοι ἄλλοι δέν φιλοξενήθηκαν ἐκεῖ! Ἐπί χρόνια διέθετε ἕνα διαμέρισμα γιά κατοικία ἱεραποστολικῶν προσώπων. Εὐγνώμονα θυμᾶμαι ὅτι ἐπί ἔτη κι ἐγώ μέ τή συνοδία μου ἔχω φιλοξενηθεῖ ἐκεῖ.
Ἐργατικός, εὐλαβής, ἱεραποστολικός, φιλάνθρωπος, φιλακόλουθος καί ἐραστής τοῦ θείου λόγου ὑπῆρξε ὁ Βασίλειος. Ὁ χρόνος τῆς ζωῆς του μοιράστηκε ἀνάμεσα στό σπίτι, στό μαγαζί, στήν «Ἀπολύτρωση» καί στό ναό τοῦ Ἁγίου Δημητρίου. Ἡ μυστική σχέση του μέ τόν παντοδύναμο καί πανάγαθο Κύριο τοῦ μετάγγιζε δύναμη καί ἔτρεφε τήν ἀγαθότητά του, πού ἀκτινοβολοῦσε στό περιβάλλον. Μά ὁ Κύριος θέλησε νά αὐξήσει καί νά προβάλει περίτρανα αὐτή τή λαμπρότητα μέ τό μαρτυρικό τέλος πού ἐπιφύλαξε στόν δοῦλο του. Κι ἐκεῖνος, ὡς δοῦλος τοῦ Θεοῦ ἐκλεκτός, ὑπέμεινε μέ πίστη καί καρτερία τήν πολυετῆ ἀσθένεια, ὑποτασσόμενος στό θέλημα τοῦ Κυρίου. Μέσα στόν πόνο ἐξαγνίσθηκε περισσότερο ἡ χρυσή του καρδιά κι ἔλαμψε ἡ γλυκύτητα τῆς ψυχῆς του, ἡ εὐγένεια καί ἡ ὑπομονή του. Μέ τήν ἀμέριστη συμπαράσταση τῶν δικῶν του καί μάλιστα τῆς ἡρωικῆς συζύγου του ἡ ὁποία ὡς ἄγγελος Κυρίου στάθηκε δίπλα του, ὑπέμεινε μέχρι τέλους. Ἔφυγε εἰρηνικός εὐχαριστώντας καί δοξάζοντας τόν Θεό. Ἄς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη του!

Στέργιος Ν. Σάκκος

(Περιοδ. "Ἀπολύτρωσις", Μάρτ. 2005, σσ. 90-91)