Μία σεμνή καί ταπεινή μορφή, πού χρόνια ἔζησε ἀνάμεσά μας, βρίσκεται ἤδη ἐδῶ καί τρεῖς μῆνες στή χώρα τῶν ζώντων, στόν παράδεισο τοῦ Θεοῦ. Ὁ Γεώργιος Δημητριάδης, ὁ γνωστός καί ἰδιαίτερα ἀγαπητός στούς ἀκροατές τῶν κηρυγμάτων τῆς Ἀπολυτρώσεως κύρ Γιῶργος, δέν εἶχε τίποτε τό ἐντυπωσιακό κατά κόσμον, οὔτε τίτλους σπουδῶν οὔτε πλούτη οὔτε δόξα. Κι ὅμως κρατοῦσε στήν καρδιά του τόν «πολύτιμο μαργαρίτη» κι Αὐτός τοῦ χάριζε τή σοφία τοῦ Θεοῦ καί τόν ἔκανε ἐκλεκτό γιά  τήν πραγματικότητα τοῦ οὐρανοῦ.
Μέσα στά λιγοστά ὑπάρχοντά της ἡ προσφυγική οἰκογένειά του μετέφερε ἀπό τόν Πύργο τῆς ἀνατολικῆς Ρωμυλίας, τήν ὀρθόδοξη πίστη. Μ᾿ αὐτή τήν πίστη μεγάλωσε ὁ μικρός Γεώργιος καί ἔκανε τή δική του οἰκογένεια, μέ τήν ἐκλεκτή σύζυγό του Καλλιόπη. Μέ τήν πίστη μεγάλωσαν καί ἀνέδειξαν τούς τρεῖς γιούς πού τούς χάρισε ὁ Θεός καί πού σήμερα εἶναι τίμιοι οἰκογενειάρχες καί ἐπιτυχημένα μέλη τῆς κοινωνίας. Ἀλλά δέν περιόρισε ὁ Γεώργιος τά ἐνδιαφέροντά του μόνο στήν ἥσυχη καί προκομμένη οἰκογενειακή ζωή. Ἀκροατής τῶν χριστιανικῶν κηρυγμάτων καί μέλος τῶν κύκλων μελέτης ἁγίας Γραφῆς, ἀγάπησε τό λόγο τοῦ Θεοῦ καί θέλησε κάτι νά προσφέρει γιά τή διάδοσή του. Καί πρόσφερε τό πιό ἀκριβό, τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του, στήν ὑπηρεσία τοῦ ἱεραποστολικοῦ ἔργου. Μετά τή συνταξιοδότησή του ἀνέλαβε χρέη κλητήρα στήν Ἀδελφότητα. Ἀνταποκρίθηκε δέ μέ τόσο ἐνδιαφέρον καί σοβαρότητα, μέ τέτοια ὑπευθυνότητα καί συνέπεια, ὥστε ἀναδείχθηκε μεγάλος μέσα στά μικρά καί καθημερινά.
Κάθε μέρα, καλοκαίρι καί χειμώνα, μέ καῦμα καί μέ κρύο, κατέφθανε ἀπό τήν ἀνατολική Θεσσαλονίκη, ὅπου ἦταν τό σπίτι του, στό γραφεῖο τῆς Ἀδελφότητος, πού ἔγινε τό δεύτερο σπίτι του. Σκυμμένος στά χαρτιά του ἐνημέρωνε τά βιβλία, ἀπαντοῦσε στά τηλεφωνήματα, τακτοποιοῦσε τίς ἐκκρεμότητες, ἔσπευδε ἀγόγγυστα καί ὑπομονετικά σέ κάθε ἀνάγκη πού παρουσιαζόταν: νά φροντίσει γιά τήν ἀνανέωση τῶν συνδρομῶν, γιά τή διεκπεραίωση τοῦ περιοδικοῦ, γιά τή μεταφορά τῶν δεμάτων στό ταχυδρομεῖο, γιά τήν τακτοποίηση τῆς αἴθουσας. Ν᾿ ἀνάψει τίς θερμάστρες ἤ νά θέσει σέ λειτουργία τούς ἀνεμιστῆρες, νά εἶναι ὅλα ἐντάξει γιά τό κήρυγμα. Ἄν εἶχε τή δυνατότητα, θά στόλιζε τό χῶρο, γιά νά κάνει εὐχάριστη τήν ἀτμόσφαιρα γιά τούς ἀδελφούς πού θά ἔρχονταν στή σύναξη. Σ᾿ ὅλα μ᾿ ἐπιμέλεια, μέ ταπεινοσύνη, μέ προθυμία καί ὑπομονή. Σ᾿ ὅλους προσηνής καί ἐξυπηρετικός, σ᾿ ὅλους ἀγαπητός καί προσφιλής.
Μᾶς ἔλειψε καί τοῦ λείψαμε, ὅταν ἀναγκάσθηκε νά διακόψει τήν ὑπηρεσία στήν Ἀδελφότητα. Τί χαρές ἔκανε, ὅταν τύχαινε κάποιες φορές νά συναντηθοῦμε! Μέ πόση συγκίνηση καί καμάρι παρακολούθησε τή θεμελίωση κι ἔπειτα τή σταδιακή ἀνέγερση τοῦ Δημητρουλείου πνευματικοῦ κέντρου, τά ἄλλα ἔργα τῆς Ἀδελφότητος!
Μᾶς λείπει, ἀλλά δέν τοῦ λείπουμε μετά τήν ἐκδημία του ἀπό τόν κόσμο αὐτό. Πιστεύουμε ὅτι μᾶς μετέφερε μαζί μέ τήν ἁπλή ψυχή του μπροστά στό θρόνο τοῦ Θεοῦ, τόν ὁποῖο εὐαρέστησε μέ τήν ταπεινή καί ἀφανῆ προσφορά του. Ἄς μνημονεύσει ὁ Πανάγαθος τό ἔργο τῆς πίστεως, τόν κόπο τῆς ἀγάπης καί τήν ὑπομονή τῆς ἐλπίδος τοῦ ἐκλεκτοῦ δούλου του Γεωργίου κι ἄς τόν ἀναπαύει στή βασιλεία του!

Στέργιος Ν. Σάκκος

(Περιοδ. "Ἀπολύτρωσις", Νοέμβρ. 2002, σ. 227)