Παραμονές τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου (10 Αὐγούστου 2001), ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ ὁ Γεώργιος Ἀσημῆς, ἐκλεκτός δοῦλος τοῦ Θεοῦ καί ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός τῆς «Ἀπολυτρώσεως». Μέ τή χαρακτηριστική του ἱλαρότητα, μέ τήν ὑπομονή τοῦ 

πιστοῦ καί μέ ἐμπιστοσύνη στόν Κύριο, τόν ὁποῖο μέ θέρμη ἀγάπησε καί μέ συνέπεια ὑπηρέτησε στή μακροχρόνια ζωή του (1909 - 2001), παρέδωσε τό πνεῦμα του ἐπισφραγίζοντας μέ τά «χριστιανά τέλη» τή χριστιανική βιωτή του.
Μέσα στή στοργική ἀτμόσφαιρα τῆς οἰκογενείας του, μέ τήν ἀγάπη καί περιποίηση τῆς ἀφοσιωμένης συζύγου, τῶν παιδιῶν καί ἐγγονῶν, μέ τό σεβασμό καί τήν ἐκτίμηση τῶν πνευματικῶν ἀδελφῶν ἔκλεισε τά μάτια του στόν μάταιο αὐτό κόσμο. Καί τά ἄνοιξε στήν οὐράνια πραγματικότητα, στή γλυκιά καί ποθητή παρουσία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τόν ὁποῖο ἐπίμονα παρακαλοῦσε τόν τελευταῖο καιρό: «Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησέ με. Ἔρχομαι, Κύριε!».
Τήν πεποίθηση ὅτι ὄντως ὁ Γεώργιος βρίσκεται ἤδη στή βασιλεία τοῦ Κυρίου στηρίζουμε στή διαβεβαίωση τοῦ παναγάθου Δωρεοδότη· «ὁ τόν λόγον μου ἀκούων καί πιστεύων τῷ πέμψαντί με ἔχει ζωήν αἰώνιον...» (Ἰω 5,24). Ἦταν ἀπό ἐκείνους πού ἄκουσαν, ἀγάπησαν καί πίστεψαν τό λόγο τοῦ Θεοῦ. Δεκαετίες πολλές ἀνελλιπής ἀκροατής τῶν κηρυγμάτων τῆς «Ἀπολυτρώσεως», προσέφερε γι᾿ ἀρκετά χρόνια ποικιλοτρόπως τίς ὑπηρεσίες του ὡς συνεργάτης καί μέλος τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου.
Πρόθυμη καί ζωντανή ἡ παρουσία του στίς ἱεραποστολικές ἐξορμήσεις καί στό φιλανθρωπικό ἔργο ἀλλά καί στίς ἑορταστικές ἐκδηλώσεις πού γίνονταν στήν αἴθουσα, καί ὅπου φιλόπονα καί μέ κέφι φιλοτεχνοῦσε τά σκηνικά. Συνετός, σοβαρός καί προσηνής συγχρόνως, ἦταν μία νότα ἁρμονίας καί γλυκύτητας στήν πνευματική μας συντροφιά. Εὐλαβής καί φιλακόλουθος, μέ προσευχή καί τακτική μυστηριακή ζωή, ἔδινε καθημερινά τή μαρτυρία τοῦ γνησίου δούλου τοῦ Θεοῦ.
Ζυμωμένη μέ τόν πόνο, τήν ὀρφάνια καί τή στέρηση ἡ ζωή του, ἀπό τότε πού ἔφθασε πρόσφυγας ἀπό τίς ἀλησμόνητες πατρίδες τῆς Ἀνατολῆς στή Θεσσαλονίκη, ὁ μικρότερος ἀπό τά τέσσερα παιδιά τῆς χήρας μάνας του. Ἀλλά καί φωτισμένη ἀπό τό ἱλαρό φῶς τῆς πίστεως, πού θαρρεῖς ἀντανακλοῦσε στό φωτεινό, ἤρεμο καί μειλίχιο πρόσωπό του. Μέ τήν ἐργατικότητα καί τήν τιμιότητά του δημιουργήθηκε οἰκονομικά κι ἀνάστησε τήν πολυμελῆ οἰκογένειά του. Μέ τήν ἀγάπη καί τή φιλανθρωπία του ἔβαλε πνευματικά θεμέλια κι ἔγινε ρίζα θαλερή γιά τά τέσσερα παιδιά του, καταξιωμένα μέλη τῆς κοινωνίας σήμερα. Ἡ εὐχή καί τό παράδειγμά του κατάθεση καί κληρονομιά πολύτιμη γιά τήν οἰκογένειά του ἀλλά καί γιά ὅλους ἐμᾶς πού τόν γνωρίσαμε, συνεργασθήκαμε μαζί του, διδαχθήκαμε κι ἐμπνευσθήκαμε ἀπό τό παράδειγμά του.
Αἰωνία ἡ μνήμη σου, ἀδελφέ Γεώργιε! Καλή ἀντάμωση στή χώρα τοῦ οὐρανοῦ!

Στέργιος Ν. Σάκκος
(Περιοδ. "Ἀπολύτρωσις", Νοέμβρ. 2001, σ. 232)