Ὁ Κύριος καί Δημιουργός μας πού ἔπλασε «διφυῆ» τόν ἄνθρωπο, ἀποτελούμενο ἀπό τό ὑλικό στοιχεῖο, τό σῶμα, καί ἀπό τό ἄυλο, τήν ψυχή, ἐνδιαφέρεται ἐξίσου καί γιά τά δύο. Βεβαίως ἡ ἐνανθρώπηση καί ἡ σταυρική θυσία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀποβλέπει στή σωτηρία τῆς ψυχῆς καί ἡ Ἐκκλησία γι᾿ αὐτό τό σκοπό ἐργάζεται. Δέν ἔπαυσαν ὅμως τόσο ὁ Κύριος ὅσο καί ἡ Ἐκκλησία νά ἐνδιαφέρονται καί γιά τοῦ σώματος τή σωτηρία, γιά τήν ὑγεία του. Ἀρκεῖ νά θυμηθοῦμε τίς τόσες θεραπεῖες πού ἔκανε ὁ Κύριος προσωπικά καί, στή συνέχεια μέχρι σήμερα, διά τῶν ἀποστόλων καί τῶν ἁγίων του. Ἔπειτα, συνεχῶς ἡ Ἐκκλησία προσεύχεται «ὑπέρ ὑγείας καί σωτηρίας» τῶν μελῶν της, ἐνῶ ἔχει εἰδικό μυστήριο, τό ἱερό Εὐχέλαιο, τό ὁποῖο ἀφορᾶ στή σωτηρία τῆς ψυχῆς καί στήν ᾳση τοῦ σώματος συγχρόνως. Καί τοῦτο, διότι κατά τήν πίστη μας ὑπάρχουν κάποια νοσήματα τά ὁποῖα ἔχουν τήν ἀρχή τους στήν ἁμαρτία. Ἐπιπλέον, στό ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας μας περιλαμβάνεται πλειάδα ἰατρῶν ἁγίων, οἱ ὁποῖοι μέ τίς εἰδικές γνώσεις τους καί μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ χάρισαν τή θεραπεία σέ πολλούς ἀσθενεῖς· τούς ἐπικαλούμεθα οἱ πιστοί ἀνά τούς αἰῶνες.
  Ἐπίκαιρα στρέφουμε τή σκέψη μας στούς ἰατρούς ἁγίους, διότι στόν Ἰούλιο μᾶς εἰσάγουν οἱ δύο ἅγιοι ἀνάργυροι ἰατροί Κοσμᾶς καί Δαμιανός, ἐνῶ στόν ἴδιο μήνα τιμοῦμε καί τή μνήμη τοῦ ἀθλοφόρου καί ἰαματικοῦ ἁγίου Παντελεήμονος. Ἔλαβαν ἀπό τόν Κύριο τό χάρισμα νά θεραπεύουν τούς ἀσθενεῖς καί ἔδιναν σ᾿ αὐτούς δωρεάν τή θεραπεία. Ἔτσι τό χάρισμα τῆς θεραπείας μετουσιώθηκε σέ ἀφορμή δοξολογίας τοῦ ἁγίου Θεοῦ, ἀπό τόν ὁποῖο καί προερχόταν. Ἐννοεῖται, βέβαια, ὅτι ἡ θαυματουργική θεραπεία δέν ἀποκλείει οὔτε ἀπορρίπτει τήν ἰατρική περίθαλψη.
 Εἶναι γεγονός ὅτι στή φίλαυτη καί φιλόυλη νοοτροπία τῆς ἐποχῆς μας, πού συνηθίζει νά μετρᾶ μέ βάση τά «μετρητά», νά ἐκτιμᾶ τίς ἀξίες ἀπό τό κόστος τους καί νά ἐπιζητεῖ τά πολλά κέρδη, ἀκούγεται τουλάχιστον δύσπιστα ἡ ἰδιότητα τοῦ ἀναργύρου. Ἡ ἰδιοτέλεια κατά κανόνα ἀποτελεῖ τή σπονδυλική στήλη τῆς φιλοσοφίας μας καί τῆς ἀγωγῆς πού δίνουμε στούς νέους. Δέν εἶναι λίγοι οἱ γονεῖς πού μεταγγίζουν στά παιδιά τους τή νοοτροπία τοῦ Πτωχοπροδρόμου: Νά σπουδάσεις, νά γίνεις γιατρός, γιά νά παίρνεις πολλά. Κι ἔπειτα ἀγανακτοῦμε γιά τήν ἀχαρακτήριστη συμπεριφορά ὁρισμένων γιατρῶν, γιά τά «φακελάκια» κτλ. Ὅλα ἐτοῦτα εἶναι οἱ καρποί τῆς δικῆς μας σπορᾶς.
 Θά ἦταν, ὡστόσο, ἄδικο νά ἰσοπεδώσουμε τά πάντα καί νά ἀγνοήσουμε τούς ὄχι λίγους εὐσυνείδητους γιατρούς. Κυριολεκτικά ἱερουργοῦν στό ναό τοῦ πόνου μέ εἰλικρινῆ ἀγάπη γιά τόν ἄνθρωπο. Γνωρίζω προσωπικά συγκινητικές περιπτώσεις, ὅπου ὁ ἄρρωστος βγαίνοντας ἀπό τό νοσοκομεῖο φιλοδωρήθηκε ἀπό τόν γιατρό μέ ἕνα ἀξιόλογο ποσόν, γιά νά ἀνταπεξέλθει στίς ἀνάγκες τῆς φτωχῆς οἰκογενείας του. Ὑπάρχουν καί σήμερα ἅγιοι γιατροί, ὅπως καί ἅγιοι κάθε ἐπαγγέλματος. Εἶναι οἱ «εὐλογημένοι τοῦ Πατρός», τό ἁλάτι τῆς γῆς. Νά τούς εὐλογεῖ καί νά τούς ἁγιάζει ὁ Κύριος· καί οἱ ἅγιοι Ἀνάργυροι πού τούς ἐμπνέουν, νά τούς προστατεύουν καί νά πρεσβεύουν γι᾿ αὐτούς καί γιά μᾶς.

Στέργιος Ν. Σάκκος