Ξενίζει καί ὁπωσδήποτε προδιαθέτει ἀρνητικά τό ὄνομα Ἰούδας, διότι παραπέμπει στόν προδότη τοῦ Κυρίου. Γι' αὐτό καί δέν χρησιμοποιεῖται πλέον. Ὡστόσο, κατά τήν ἀποστολική ἐποχή ὑπῆρχαν πρόσωπα μέ τό ὄνομα αὐτό. Ἀνάμεσά τους ὁ ἀδελφόθεος ἀπόστολος Ἰούδας (19 Ἰουνίου), συγγραφέας τῆς ὁμώνυμης Καθολικῆς Ἐπιστολῆς. Ἄς τόν ἀκούσουμε, λοιπόν, μέσα ἀπό τά πλούσια καί ὑψηλά νοήματα πού περιέχονται στούς 25 στίχους τοῦ μοναδικοῦ κεφαλαίου τῆς Ἐπιστολῆς του· εἶναι τό προτελευταῖο στήν σειρά βιβλίο τῆς Καινῆς Διαθήκης.
  Γιά νά μήν ἀποτύχουμε στό μεγάλο καί θεμελιακό θέμα τῆς σωτηρίας, συνιστᾶ ὁ ἀπόστολος στούς χριστιανούς τῆς ἀποστολικῆς ἀλλά καί κάθε ἐποχῆς, νά ἀγωνιζόμαστε «τῇ ἅπαξ παραδοθείσῃ τοῖς ἁγίοις πίστει» (Ἰδ 3). Τήν διδαχή, τό δόγμα τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὀνομάζει πίστη στόν συγκεκριμένο στίχο ὁ ἀδελφόεος. Τό τί πιστεύουμε οἱ χριστιανοί, ὅπως τονίζεται καί στά κείμενα τῶν ἄλλων ἀποστόλων, τό παρέδωσε ὁ Κύριος μέ κάθε λεπτομέρεια στούς ἀποστόλους καί αὐτοί σέ ὅλους τούς πιστούς. Ἤδη ὅμως στήν ἐποχή τοῦ Ἰούδα εἶχαν ἐμφανισθεῖ οἱ πρῶτες αἱρέσεις, πού ἐπιχειροῦσαν νά ἀλλοιώσουν τήν πίστη. Γι' αὐτό μέ ἔμφαση ὁ ἀδελφόθεος ὀνομάζει τήν πίστη ὄχι ἁπλῶς «παραδοθεῖσαν», ἀλλά «ἅπαξ παραδοθεῖσαν». Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ πίστη παραδόθηκε μιά γιά πάντα. Εἶναι μοναδική καί τέλεια. Κανείς δέν δικαιοῦται νά τήν μεταβάλει, νά τήν συμπληρώσει, νά τήν ἀλλάξει. Ὅπως ὁ ἥλιος, κι αὐτή δέν ἀντικαθίσταται οὔτε βελτιώνεται, μόνο ἀξιοποιεῖται.
  Τρεῖς ἐχθροί ἀπειλοῦν τήν πίστη: ἡ ἀπιστία, ἡ αἵρεση, ἡ ὀλιγοπιστία. Ἡ ἀπιστία ἀντιμάχεται ἀνοιχτά τήν πίστη. Μοιάζει μ' ἐκεῖνον πού θά ἐπιχειροῦσε νά βάλει στήν θέση τοῦ ἥλιου κάτι πιό σύγχρονο· μία... γεννήτρια ἠλεκτρισμοῦ. Ἡ αἵρεση θέλει ὕπουλα νά ὑποκαταστήσει τήν πίστη, νά τήν... βελτιώσει. Μιμεῖται τήν ἀφέλεια ἐκείνων πού ἰσχυρίζονται ὅτι βελτιώνουν τόν ἥλιο. Ἀνάμεσα στίς ἀναίσχυντες ἐπιθέσεις τῆς ἀπιστίας καί στά θρασύτατα ἐγχειρήματα τῆς αἱρέσεως στέκει ὁ σοβαρότερος γιά μᾶς ἐχθρός: ἡ ὀλιγοπιστία. Δέν ἀρνεῖται τήν πίστη οὔτε τήν ἀλλοιώνει, ἀλλά τήν παραθεωρεῖ. Μοιάζει μέ τόν ἄνθρωπο πού μαραζώνει στό σκοτεινό ὑπόγειο, σάν νά μήν ὑπάρχει ὁ ἥλιος.
  Ἡ ὀλιγοπιστία τῶν δηλωμένων χριστιανῶν ἀφήνει τήν πίστη ἀναξιοποίητη. Ἐνῶ σαλεύεται τό καράβι τῆς ζωῆς μας, ἀδιαφοροῦμε ἤ ἀμελοῦμε νά ἐπαναλάβουμε τήν κραυγή τοῦ Πέτρου «Κύριε, σῶσόν με!». Ἀγνοοῦμε ἤ ὑποτιμοῦμε τήν δύναμη τῆς πίστεως πού ἐκδηλώνεται μέσα στήν Ἐκκλησία. Πῶς, λοιπόν, νά μή... φυτοζωοῦμε πνευματικά;

Στέργιος Ν. Σάκκος

Ἀπολύτρωσις 64 (2009) 163