Ἐκεῖνο τό πρωινό τῆς Κυριακῆς 15 Φεβρουαρίου μάταια ὁ ἱερέας τοῦ μητροπολιτικοῦ ναοῦ τῆς Καλαμαριᾶς ἀναζητοῦσε τόν συμπαθέστατο γέροντα ἐνορίτη του, πού δέν ἔλειπε ἀπό καμία ἀκολουθία κι ἦταν πάντα στό στασίδι του ἀπό τόν Ὄρθρο, πρόθυμος νά κάνει χρέη ἀναγνώστου, ὅπου χρειασθεῖ. Ὁ γέροντας κείτονταν στό σαλόνι τοῦ σπιτιοῦ του μές στά λουλούδια. Γύρω του ἡ εὐλαβέστατη καί πιστή σύντροφος τῆς ζωῆς του, Μαρία, μαζί μέ τά τέσσερα παιδιά καί τά ἐγγόνια τους ρύθμιζαν τά τῆς κηδείας καί θυμοῦνταν... Τούς τό ᾿χε πεῖ, στούς ἴδιους καί στό γιατρό, χθές τό βράδυ, ὅταν ἐσπευσμένα τόν μετέφεραν στό νοσοκομεῖο· «Ὅ,τι γίνει, νά γίνει ἀπόψε. Δέν θέλω νά χάσω αὔριο τήν ἐκκλησία». Καί δέν τήν ἔχασε. Ἄς μή διάβασε σήμερα τόν Ἑξάψαλμο, ἄς ἔμενε τό στασίδι του ἄδειο. Ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ Γεώργιος Ἰντζέπελης χαιρόταν ἤδη στήν ἀβασίλευτη Κυριακή τοῦ οὐρανοῦ, στήν ἀέναη θεία Λειτουργία τῆς θριαμβεύουσας Ἐκκλησίας, πού περιγράφει στήν Ἀποκάλυψη ὁ ἀπόστολος καί μαθητής τῆς ἀγάπης, ὁ ἅγιος Ἰωάννης. Ὑμνολογοῦσε τόν Κύριο μαζί μέ τούς ἁγίους καί τούς ἀγγέλους.
Ὁ Γεώργιος ἔφυγε. Καί εὐλογητός ὁ Θεός ἔφυγε πανέτοιμος γιά τή χαρά τοῦ οὐρανοῦ. Ἡ ἑτοιμασία γιά τή μεγάλη αὐτή ὥρα ἦταν τό μυστικό κι ὁ πόθος τῆς ζωῆς του. Κι ὅσο τά χρόνια περνοῦσαν, ὅλο καί περισσότερο ἡ σκέψη κι ἡ καρδιά του ἀγκάλιαζαν τήν οὐράνια πατρίδα. Πρίν λίγο καιρό, ὅταν ἡ σύζυγός του τοῦ ἀγόρασε κάποια ροῦχα, αὐτός τήν ἤλεγξε σοβαρά· «Τί τά κουβαλᾶς αὐτά; Ἐγώ ἑτοιμάζομαι νά φύγω».
     Πῆρα τό μήνυμα ἐπιστρέφοντας ἀπό τή θεία Λειτουργία. Τή σκέψη μου πλημμύρισαν ἀναμνήσεις συγκινητικές καί τήν καρδιά μου αἰσθήματα χαρμολύπης. Ἔκανα τό σταυρό μου· «Μνήσθητι, Κύριε, τοῦ δούλου σου Γεωργίου! Πολλά ἐκοπίασε γιά τό ὄνομά σου, πολύ μᾶς ἀγάπησε στ᾿ ὄνομά σου! Σ᾿ εὐχαριστοῦμε πού μᾶς τόν χάρισες ἐννιά ὁλόκληρες δεκαετίες, σχεδόν ἕναν αἰῶνα. Σέ εὐχαριστοῦμε πού τόν παραλαμβάνεις γεώργιό σου εὐλογημένο, χωράφι μεστωμένο ἀπό τή χάρη σου»!

Ἀπό τόν πόνο στήν «Ἀπολύτρωση»

     "Θεοῦ γεώργιον" (Α' Κο 3,9) ἦταν ὁ Γεώργιος, ὄνομα καί πρᾶγμα κτῆμα τοῦ Θεοῦ. Τό στοργικό χέρι καί ἡ φλογερή καρδιά τῆς εὐσεβέστατης μητέρας του πρωτοδούλεψαν στό εὐλογημένο αὐτό κτῆμα τοῦ Θεοῦ καί τό ἔκαναν δεκτικό κι εὐαίσθητο στήν καλλιέργεια τοῦ Κυρίου. Ἐκείνη ἡ ἡρωίδα μάνα στάθηκε στήριγμα γιά τά πέντε ὀρφανά τό μικρότερο ἦταν ὁ Γεώργιος, ὅταν, μέ νωπό τό πένθος γιά τό θάνατο τοῦ πατέρα, ζήτησαν καταφύγιο στή Θεσσαλονίκη ξερριζωμένα ἀπό τήν ὄμορφη Σινώπη. Ρίχτηκαν ὅλοι στή δουλειά. Κι ὁ ἔφηβος Γεώργιος μ᾿ ἕνα κασελλάκι κρεμασμένο στό λαιμό βγῆκε στούς δρόμους μικροπωλητής, γιά νά κερδίζει τό ψωμί του.
     Ἦταν στήν πρώτη του νεότητα τό 1928, ὅταν γνωρίσθηκε μέ κάποιες ψυχές πού μές στούς δύσκολους καιρούς ἀγωνιοῦσαν γιά τήν πνευματική τροφοδοσία τοῦ ἑαυτοῦ τους καί τῶν ἄλλων. Συνδέθηκε μέ τούς ἀδελφούς τῆς «Ἀποστολικῆς Διακονίας», ὅπως ὀνομαζόταν τότε ἡ «Ἀπολύτρωσις». Ἐκείνη ἡ γνωριμία στάθηκε ὁδηγητική γιά τή θεοφιλῆ ψυχή τοῦ Γεωργίου.
     Συνειδητά πλέον κι ἀνεπιφύλακτα ἄνοιξε στήν πίστη τήν ἁπλῆ καρδιά του καί σοφά ἀξιοποίησε ὅσα τοῦ πρόσφερε ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, μέ τή δύναμη τοῦ θείου λόγου, μέ τόν ἁγιασμό τῶν μυστηρίων, μέ τήν καθοδήγηση τῶν πνευματικῶν πατέρων καί διδασκάλων. Εὐγνώμονα δέχθηκε τά δῶρα τοῦ Θεοῦ καί φιλότιμα ἐργάσθηκε, γιά νά τά κάνει γνωστά καί στούς ἄλλους γύρω του.

Ζωντανό εὐαγγέλιο

     Ἕνας ταπεινός ἄνθρωπος, ἕνας φτωχός βιοπαλαιστής, ἔκρυβε τέτοιο πλοῦτο ψυχῆς, τέτοιο μεγαλεῖο πνευματικό, πού σ᾿ ἔκανε νά ὑποκλίνεσαι μπροστά του. Αὐτό τό αἴσθημα ἔνιωσα ἀπό τήν πρώτη στιγμή πού τόν γνώρισα, στά φοιτητικά μου χρόνια καί πολλές φορές, παρακολουθώντας κάποια περιστατικά τῆς ζωῆς του, εἶπα· Αὐτό θά πεῖ χριστιανός, ἕνα ζωντανό εἰκόνισμα τοῦ Χριστοῦ, ἕνα μικρό ἐφαρμοσμένο εὐαγγέλιο!
     Ζοῦσε μέ συνέπεια τή χριστιανική ζωή ἀπό τή νεότητα ὥς τά βαθιά γεράματά του. Τό ᾿νιωθαν καί τό θαύμαζαν ὅσοι τόν γνώριζαν. Στέκι τοῦ Χριστοῦ εἶχε κάνει τό μαγαζάκι του στήν Ἰουστινιανοῦ, "Ἐπιπλώσεις Η ΕΝΩΣΙΣ ", ὅπου ἐργαζόταν ὡς τεχνίτης ἐπιπλοποιός, δίνοντας τή μαρτυρία τοῦ χριστιανοῦ στίς συναλλαγές του μέ τούς συνεταίρους του, μέ τούς ἄλλους ἐμπόρους, μέ τούς πελάτες πού ἐξυπηρετοῦσε. Ἱκανός, τίμιος καί σ᾿ ὅλα του μετρημένος, ἔμοιαζε νά ἔχει μάθει τήν τέχνη σ᾿ ἐκεῖνο τό ταπεινό ἐργαστήρι τῆς Ναζαρέτ κοντά στόν τέκτονα Ἰησοῦ. Ἄξιος στή δουλειά καί ἄψογος στή συμπεριφορά στάθηκε δάσκαλος καί πατέρας γιά τά "μαστοράκια" πού τόν πλησίαζαν, ζητώντας νά μάθουν τό ἐπάγγελμα. Μ᾿ ἐπιμέλεια καί συνέπεια τούς δίδασκε ὁ σεμνός καί ἄρτιος Γεώργιος ὄχι μόνο τοῦ ἐπιπλοποιοῦ τήν τέχνη, ἀλλά μαζί μ᾿ αὐτή καί τήν τέχνη τῆς ἀγάπης. Τούς μυοῦσε στήν ἐπιστήμη τῆς πίστεως καί τούς χειραγωγοῦσε στόν πολιτισμό τῆς ἀρετῆς, πού τήν ἔβλεπαν ἐνσαρκωμένη στό πρόσωπό του. "Ἔχασα τόν πατέρα μου", θρηνοῦσε στήν κηδεία του ἕνας ἀπό ἐκείνους τούς παλιούς μαθητάς του, λευκασμένος συνταξιοῦχος σήμερα, πού ὁμολογεῖ ὅτι κοντά στό "μάστορά" του γνώρισε τήν ἀληθινή ζωή.
     Ἔμαθε μόνος του τά λίγα γράμματα πού τοῦ χρειάζονταν γιά τίς συναλλαγές του. Ἀλλά ἡ ἀξιόλογη φιλομάθειά του συνταιριασμένη μέ μία θαυμαστή ἐπιμέλεια, καί ἡ κρυστάλλινη κρίση του μαζί μέ τή δυνατή μνήμη, μέ τήν ὁποία τόν εἶχε προικίσει ὁ Θεός, ἦταν τά μεγάλα κεφάλαια, πού τοῦ προσπόρισαν ἕνα πλούσιο ἀπόθεμα γνώσεως καί σοφίας κι ἄς μή διέθετε διπλώματα καί πτυχία, τίτλους καί περγαμηνές.
     Πατρίδα καί Ἐκκλησία οἱ δύο ἀγάπες του. Ἔζησε ἀπό κοντά τίς ἀγωνίες καί τά προβλήματά τους στό μεγαλύτερο μέρος τοῦ αἰώνα πού δύει. Καί μέχρι τά τελευταῖα του μέ πολύ ἐνδιαφέρον παρακολουθοῦσε τήν ἐκκλησιαστική κατάσταση.
     Ὑπόδειγμα χριστιανοῦ οἰκογενειάρχη. Συνεργάσθηκε μέ τήν πιστή καί ἄξια σύζυγό του κι ἔδωσαν στήν κοινωνία τέσσερα παιδιά, συγκροτημένους ἀνθρώπους καί ἐπιστήμονες ὅλα. Μάλιστα δύο ἀπό τίς θυγατέρες τους ὑπηρετοῦν ἀφοσιωμένα τό ἔργο τοῦ Θεοῦ, στό μοναχισμό ἡ μία, στήν ἱεραποστολή ἡ ἄλλη.

Συνεργός ἐκλεκτός

     Αὐτή τήν ἀγάπη γιά τό ἔργο τοῦ Θεοῦ τήν ἐνέπνευσε στά παιδιά του ὁ Γεώργιος ὄχι μέ τά λόγια -ἦταν πάντα ὀλιγόλογος- μά μέ τό παράδειγμά του. Παράλληλα μέ τή δουλειά του καί τήν προσευχή στό σπίτι καί στίς λατρευτικές συνάξεις τῆς Ἐκκλησίας, ἀφιέρωνε ἕνα μεγάλο μέρος τοῦ χρόνου του καί τῆς ἴδιας τῆς καρδιᾶς του στό ἔργο τοῦ Θεοῦ. Ἐκλεκτός συνεργάτης τοῦ ἀειμνήστου π. Τιμοθέου Παπαμιχαήλ, πού ἦταν καί ὁ πνευματικός του, δούλεψε μέ ζῆλο καί μεράκι στούς διαφόρους τομεῖς τῆς Ἀδελφότητός μας. Ἦταν ὁ μόνιμος ἄμισθος ὑπάλληλός της. Κατ᾿ ἐπανάληψιν διετέλεσε μέλος τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου καί σ᾿ ὅλα τά θέματα πού προέκυπταν ἡ γνώμη του βάραινε πάντα, διότι ἦταν σεβαστός κι ἀγαπητός σ᾿ ὅλους. Ἀκόμη καί τά τελευταῖα χρόνια, ὅταν ἡ ἀδυναμία τοῦ σώματος περιόρισε σοβαρά τίς ἐξόδους του ἀπό τό σπίτι, πού ἀπό τό κέντρο -ἐνορία τῆς Ἁγ. Αἰκατερίνης- εἶχε μεταφερθεῖ στήν Ἀνατολική Θεσσαλονίκη, δέν ἔπαυσε νά ἐνδιαφέρεται, νά ἐνημερώνεται καί νά ἐκφράζεται γιά τά θέματα τῆς Ἀδελφότητος. Ἔλαμπε ὁλόκληρος τή μέρα πού βάλαμε τό θεμέλιο λίθο τοῦ Δημητρουλείου Ἱδρύματος, τόν περασμένο Νοέμβριο. Κι ἐμεῖς ὅλοι χαρήκαμε καί νιώσαμε εὐλογία τοῦ Θεοῦ τήν παρουσία του στήν ἐπίσημη αὐτή ὥρα.

Ὁ Ἄτλαντας τοῦ περιοδικοῦ μας

     Ἀλλά τό ἔργο πού σφράγισε τή ζωή τοῦ Γεωργίου καί σφραγίσθηκε ἀπό τή δική του πολύτιμη προσφορά, ἦταν τό περιοδικό μας ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΙΣ. Τό τετράγωνο μυαλό του ἔπιασε ἀμέσως τή σοβαρότητα τῆς ἀνάγκης ν᾿ ἀποκτήσει ἡ Ἀδελφότητα τό δικό της δημοσιογραφικό ὄργανο· μία ἀνάγκη τήν ὁποία ἐπεσήμανε ὁ διορατικός νοῦς καί τό μεγαλόπνοο ὅραμα τοῦ σεβαστοῦ μας πατέρα καί διδασκάλου π. Αὐγουστίνου, μητροπολίτου Φλωρίνης. Ὡς προσωρινός ἱεροκήρυκας τῆς Θεσσαλονίκης ὁ π. Αὐγουστῖνος εἶχε εἰσηγηθεῖ στό Διοικητικό Συμβούλιο τῆς Ἀδελφότητος τήν ἔκδοση τοῦ περιοδικοῦ. Ἡ πρότασή του βρῆκε ἔνθερμο ὑποστηρικτή καί φιλόπονο συνεργό στό πρόσωπο τοῦ Γεωργίου. Ὁ π. Αὐγουστῖνος ἐκτίμησε τή σοβαρότητα, τήν ἐργατικότητα καί ἱκανότητα τοῦ ἀνδρός καί τοῦ ἐμπιστεύθηκε τή μεγάλη αὐτή εὐθύνη. Μέ συγκίνηση θυμόταν ὁ Γεώργιος τό μεγάλο ἐκεῖνο τόλμημα. Ἔγραφε χαρακτηριστικά στό πανηγυρικό τεῦχος, πού κυκλοφόρησε τόν Ἰανουάριο τοῦ 1996 γιά τά 50χρονα τῆς Ἀπολυτρώσεως· «Ξεκινώντας τήν ἔκδοσιν τοῦ περιοδικοῦ χάρις εἰς τήν ὤθησιν τοῦ σεβαστοῦ π. Αὐγουστίνου Καντιώτου, οὔτε στοιχειώδη πεῖραν εἴχαμε, οὔτε τούς ἀπαραιτήτους πρός τοῦτο τακτικούς συνεργάτας, οὔτε τά οἰκονομικά μέσα. Εἴχαμε μόνον πίστιν καί ἐλπίδα εἰς τόν Θεόν καί ἡ ἐλπίς αὐτή δέν μᾶς κατήσχυνε».
     Ὅταν θελήσαμε νά καταγράψουμε τήν πενηντάχρονη ζωή τοῦ περιοδικοῦ, στόν Γεώργιο καταφύγαμε. Φύλαγε καταχωρημένα μέ τάξη στόν πρακτικό νοῦ του τά διάφορα περιστατικά. Κι ἦταν σάν νά ἔκανε τήν αὐτοβιογραφία του, καθώς θυμόταν τήν ἱστορία τοῦ περιοδικοῦ, διότι αὐτή συμπλεκόταν ἀδιάρρηκτα μέ τῆς δικῆς του ζωῆς τήν ἱστορία. Εἶναι δέ χαρακτηριστικό τῆς ἀγάπης του γιά τό ἔργο καί ἐνδεικτικό τοῦ φρονήματός του ὅτι, ἐπισημαίνοντας κάποιες ἀβλεψίες πού εἶχαν γίνει στό πανηγυρικό τεῦχος, σημείωνε σέ ἐπιστολή του πρός τή συντακτική ἐπιτροπή· «Νά βγάλουμε συμπεράσματα γιά τή μελλοντική πορεία μας. Τά πρόσωπα ἔρχονται καί φεύγουν. Ἡ Ἀδελφότης νά διαφυλαχθεῖ. Αὐτό πρέπει νά εἶναι τό κύριο μέλημά μας».
     Τό ἔργο τοῦ Θεοῦ, αὐτό ἦταν τό κύριο μέλημα τοῦ Γεωργίου καί δέν ὑπολόγιζε κόπους καί θυσίες, ταλαιπωρίες καί ξενύχτια, γιά νά πάει μπροστά αὐτό τό ἔργο. Σέ μέρες δύσκολες πού κινδύνευσε νά διακοπεῖ ἡ ἔκδοση τοῦ περιοδικοῦ, σάν Ἄτλαντας σήκωσε στούς ὤμους του ὅλο τό βάρος. Ἡ ἔγνοια γιά τήν ἀγορά χαρτιοῦ, ἡ εὐθύνη γιά τή διόρθωση τῶν τυπογραφικῶν δοκιμίων, ὁ κόπος γιά τή διεκπεραίωση καί ἀποστολή τοῦ περιοδικοῦ, ὅλα ἀπό τό χέρι του περνοῦσαν. Ἀλλά καί γιά τήν ἐξασφάλιση συνεργατῶν καί γιά τήν ἐπιλογή τῆς ὕλης ἐπί σειρά ἐτῶν αὐτός εἶχε τόν κύριο λόγο. Θυμᾶμαι πῶς μοῦ διόρθωνε τίς πρῶτες συνεργασίες πού ἔδωσα ὡς φοιτητής τό 1952. Δεκαετίες ἀργότερα δέν ἔπαυσε μέ τό ἴδιο θάρρος καί ὑπευθυνότητα νά ἐπεμβαίνει στά κείμενά μου. Κι ἐγώ εὐχάριστα πάντοτε δεχόμουν τίς παρατηρήσεις του. Ἀκόμη κι ὅταν ἦταν σκληρός στίς κρίσεις του, ἦταν δίκαιος καί παραδεκτός, διότι ἔνιωθες ὅτι κινεῖται ἀπό ἀγάπη.

Τό μυστικό τῆς εὐλογίας μας

     Μέ τήν πηγαία καί χριστοκεντρική ἀγάπη του ἀγκάλιαζε ὁ Γεώργιος ὄχι μόνο τούς ἀμέσους συνεργάτες, παλαιούς καί νεωτέρους, ἀλλά κι ὅλους ἐκείνους πού εἶχαν κάποια σχέση μέ τό περιοδικό, ἔστω κι ἄν δέν τούς γνώριζε προσωπικά. Σ᾿ ἐκεῖνο τό ἱστορικό "Γραφεῖον τοῦ περιοδικοῦ", δεκαετίες ὁλόκληρες σκυμμένος πάνω στούς καταλόγους τῶν συνδρομητῶν, πότιζε καί ζωντάνευε μέ τή θέρμη τῆς προσευχῆς του τή μηχανική ἐργασία τῆς διεκπεραιώσεως. Στό κάθε ὄνομα μιά μυστική εὐχή, στήν κάθε σελίδα μιά προσευχή. Ἄν σήμερα βλέπουμε ν᾿ ἀνθίζει καί νά καρπίζει αὐτό τό ἔργο μέσα στό περιβόλι τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, ἄν συνεχίζουμε οἱ παλιοί μ᾿ ἐκεῖνο τόν πρῶτο ζῆλο πού ἀρχίσαμε αὐτή τήν ἱερή διακονία, ἄν καμαρώνουμε νέους βλαστούς νά πλαισιώνουν τό ἔργο τῆς ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΕΩΣ, ἄν κι ἐσύ, ἀγαπητέ μου ἀναγνώστη, διαβάζοντας τό περιοδικό ἔνιωσες κάποτε νά ἠχοῦν μέ μιάν ἄλλη χάρη τά μηνύματά του στήν καρδιά σου, εἶναι γιατί πίσω ἀπ᾿ ὅλα αὐτά ὑπῆρχε μία ταπεινή ὕπαρξη, πού μέ ἱεροπρέπεια καί σοβαρότητα ἱερουργοῦσε. Ὑπῆρχε μιά καρδιά πού μέ ζῆλο καί πόθο ἱερό πάσχιζε "νά τρέχει καί νά δοξάζεται ὁ λόγος τοῦ Κυρίου" (Β' Θε 3,1) καί μέσα ἀπό τίς σεμνές σελίδες τῆς ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΕΩΣ. Πιστεύω πώς γιά χάρη τοῦ Γεωργίου πολύ μᾶς ἔχει εὐλογήσει ὁ Κύριος. Καί ποιός ξέρει τί ἀκόμη μᾶς ἑτοιμάζει, τώρα πού ἔχει κοντά του ἐπίμονο πρεσβευτή τόν ἄξιο δοῦλο του Γεώργιο; Ἄς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη του!

Στέργιος Ν. Σάκκος
(Περιοδ. "Ἀπολύτρωσις", Ἀπρίλ. 1998, σσ. 80-83)