Τυραννικό τό ἐρώτημα βασανίζει τήν ἀπορημένη σκέψη καί πληγώνει τήν  πονεμένη καρδιά τοῦ σκεπτόμενου ἀνθρώπου· «Γιατί ὑποφέρουμε στή ζωή;». Γεννιόμαστε ὅλοι μέ τόν πόθο τῆς χαρᾶς, τῆς ἐπιτυχίας, τῆς ἀναγνώρισης. Γι᾿ αὐτά ἀγωνιζόμαστε ἀπό τήν πρώτη νιότη ὥς τά γεράματά μας. Κι ὅμως καθημερινά γευόμαστε τό πικρό ποτήρι τῆς θλίψεως, τῆς καταφρόνιας, τῆς ἀπόρριψης. Συχνά μάλιστα διαπιστώνουμε ὅτι οἱ καλοί περισσότερο ὑποφέρουν, οἱ δίκαιοι καί ἄμεμπτοι, οἱ εὐσεβεῖς σκληρότερα δοκιμάζονται. Γιατί;

  Τήν ἀπάντηση σ᾿ αὐτό τό καυτό καί πανανθρώπινο ἐρώτημα τή δίνει ὁ πολύαθλος ᾿Ιώβ (ἡ μνήμη του ἑορτάζεται στίς 6 Μαΐου). ῾Η ζωή καί τά βάσανά του ἱστοροῦνται στό ὁμώνυμο βιβλίο, ἕνα ἀπό τά ἀρχαιότερα καί ὡραιότερα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, πραγματικό φιλολογικό ἀριστούργημα, μέ πλούσια διδακτικά καί ἠθικά μηνύματα.

  ῏Ηταν ἄρχοντας, ἐπιφανής, εὐυπόληπτος, πλούσιος, ὑγιής, πολύτεκνος, εὐτυχισμένος ὁ ᾿Ιώβ. Τά εἶχε ὅλα! Καί σέ μιά στιγμή τά ἔχασε ὅλα. Μά δέν ἔχασε τήν εἰρήνη καί τήν ἀγαθότητά του, διότι διατήρησε τήν πίστη καί τήν ἐλπίδα του στόν Θεό. «Γυμνός βγῆκα ἀπό τήν κοιλιά τῆς μάνας μου καί γυμνός θά ἐπιστρέψω στή γῆ», σκέφθηκε. «Τό χέρι τοῦ Θεοῦ, πού ἔδινε πλούσιες εὐλογίες, μοῦ τίς παίρνει τώρα. Δικαιοῦται ὁ Θεός νά πάρει ὅ,τι καί ὅσα θέλει, καί ὅταν ὁ ἴδιος κρίνει». ῎Ω! ἀληθινή φιλοσοφία, ἄσειστο θέμελο μετριοπάθειας καί σεμνότητος στίς ἐπιτυχίες, πηγή κουράγιου καί δυνάμεως στίς δυσκολίες καί ἀναποδιές! Καθώς πληροφοροῦνταν μία-μία τίς τραγικές συμφορές πού ἔπεσαν ἐπάνω του, ὁ ᾿Ιώβ δέν ξεστόμισε κραυγές καί κατάρες. «Εἴη τό ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον εἰς τούς αἰῶνας» (᾿Ιβ 1,21), ἀναφώνησε ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ. Καί αὐτή ἡ λιτή δοξολογία του, ἄρωμα τοῦ πνευματικοῦ του μεγαλείου, ἔγινε ὕμνος στά χείλη ὅλων τῶν χριστιανῶν κατά τό κλείσιμο κάθε θείας Λειτουργίας.

  Οἱ θλίψεις ἔχουν παιδαγωγικό χαρακτήρα, τόν ὁποῖο μόνο ὁ Θεός γνωρίζει. ᾿Εξάλλου, ὅπως παρατηρεῖ ὁ ἅγιος Χρυσόστομος, «κανενός ἀνθρώπου ἡ ζωή δέν εἶναι εὐτυχισμένη σέ ὅλη τήν πορεία της». ῾Ο Θεός ἔχει κάθε δικαίωμα νά δίνει εὐλογίες ἀλλά καί νά ἐπιτρέπει συμφορές. Κι ὁ πιστός ὀφείλει ὄχι ἁπλῶς νά ἀνέχεται ἀλλά καί νά δέχεται εὐγνώμονα τίς θλίψεις ἀπό τό χέρι τοῦ Θεοῦ. Μέ τέτοια πίστη ὁ ποιητής Γ. Βερίτης θά γράψει· «Δῶρο δικό Σου εἶναι κι ὁ πόνος, δῶρο δικό Σου ἀκριβό. Καί φθάνω νά Σ᾿ εὐγνωμονῶ καί γιά τίς ὧρες πού πονῶ».

  ῾Ο πολύαθλος ᾿Ιώβ εἶναι προφητικός τύπος τοῦ ἀθώου καί ἀναμαρτήτου ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. ᾿Εκεῖνος σήκωσε τόν πιό μεγάλο πόνο, παίρνοντας πάνω του τίς ἁμαρτίες ὅλου τοῦ κόσμου. Γι’ αὐτό παρέχει στούς πιστούς ὄχι μόνο τήν ἀληθινή παρηγοριά, ἀλλά καί τή λύτρωση ἀπό τόν πόνο. ῾Η ᾿Ανάστασή του μᾶς εἰσάγει στήν αἰώνια διάσταση, «ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος», καί δίνει τή χάρη νά «ὑπερπερισσεύωμεν τῇ χαρᾷ ἐπί πάσῃ τῇ θλίψει» (βλ. Β´ Κο 7,4).

Στέργιος Ν. Σάκκος, "Ἀπολύτρωσις" 61 (2006) 131