Συναρπαστική συναγωγή ἁγιασμένων μορφῶν τῆς Ἐκκλησίας μας καί πιστῶν μαθητῶν τοῦ Κυρίου παρατηρεῖται τόν μήνα Νοέμβριο. Προφῆτες (Ὀβδιού), Ἀπόστολοι (Φίλιππος, Ματθαῖος, Ἀνδρέας), μαθητές τῶν Ἀποστόλων (Φιλήμονας, Ὀνήσιμος, Ἄρχιππος, Ἀπφία), μεγάλοι Πατέρες καί διδάσκαλοι (Ἰωάννης Χρυσόστομος, Γρηγόριος Νεοκαισαρείας, Ἀμφιλόχιος Ἰκονίου, Γρηγόριος Παλαμᾶς), δεκάδες ἅγιοι καί ἁγίες, μάρτυρες καί ὅσιοι ἀπό τήν ἀρχαιότητα (Γαλακτίων καί Ἐπιστήμη, Αἰκατερίνη, Μηνᾶς, Ἰωάννης Ἐλεήμων, Ἰάκωβος ὁ Πέρσης) μέχρι τίς ἡμέρες μας (Ἰάκωβος Τσαλίκης), ἐνῶ ἀπό τήν ἱερά σύναξη δέν ἀπουσιάζουν οὔτε ἡ Παναγία οὔτε οἱ ἀγγελικές δυνάμεις.
Ἀπό ὅλα αὐτά τά ἱερά πρόσωπα ξεχωρίζουμε τέσσερα, τούς ἁγίους Κοσμᾶ καί Δαμιανό (1/11), ἅγιο Νεκτάριο (9/11) καί ἅγιο Στυλιανό, προστάτη τῶν παιδιῶν (26/11), στά ὁποῖα ἡ ἀγάπη τοῦ Κυρίου παραχώρησε τό χάρισμα τῆς θεραπείας ἀσθενῶν, εἴτε ὡς προέκταση τῆς ἐπιστημονικῆς τους γνώσης (δύο πρῶτοι) εἴτε ὡς δωρεά γιά τήν ἀφιερωμένη σέ Αὐτόν ζωή τους (δύο ἑπόμενοι). Εἶναι ἀλήθεια ὅτι συγκριτικά μέ τήν ἐποχή μας, κατά τήν ὁποία ἡ ἀνθρώπινη συνείδηση ναρκώνεται πιό εὔκολα ἀπό τήν ψευδαίσθηση τῆς παντοδυναμίας τῆς ἐπιστημονικῆς γνώσης, τά παλαιότερα χρόνια ἡ στροφή τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν Θεό ἦταν περισσότερο πιθανή, ἰδιαίτερα στίς συνθῆκες πίεσης πού δημιουργοῦν οἱ ποικίλες ἀσθένειες. Ὅσο περισσότερο διαπιστώνει ὁ ἄνθρωπος τίς ἐλάχιστες ἕως μηδενικές πιθανότητες ἄντλησης βοήθειας ἀπό ὁποιαδήποτε πηγή, τόσο πιθανότερη γίνεται ἡ στροφή πρός τόν Θεό. Καί, ὅπως δείχνει ἡ ἐμπειρία, ἀναλόγως τοῦ βαθμοῦ τῆς πίστεως τοῦ καθενός, ἡ ἀναμενόμενη ἀπό τόν πνευματικό κόσμο βοήθεια μπορεῖ νά κυμαίνεται ἀπό τήν ἁπλή ψυχολογική ἀνακούφιση, πού δίνει ἡ ἐλπίδα τῆς πίστεως, ἕως τήν ἐπίλυση τοῦ προβλήματος, πού εἶναι ἡ θεραπεία. Ἀλλά δέν περιορίζεται ἐκεῖ ἡ δωρεά τοῦ οὐρανοῦ.
Ὁ Κύριος «διῆλθεν εὐεργετῶν καὶ ἰώμενος πάντας» (Πρξ 10,38). Δίδασκε περί τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ καί θεράπευε τίς ἀσθένειες ὑπογράφοντας τή διδαχή του. Ἡ δύναμη τῶν θεραπειῶν ἀποκάλυπτε τή θεϊκή του φύση. Ἦταν ὁ Θεός πού ἔγινε ἄνθρωπος. Καθιστοῦσε μ’ αὐτόν τόν τρόπο ἀδιαμφισβήτητη τή διδασκαλία του καί ἀναπολόγητους ὅσους δέν τή δέχονταν: «Εἶπον ὑμῖν, καὶ οὐ πιστεύετε· τὰ ἔργα ἃ ἐγὼ ποιῶ ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Πατρός μου, ταῦτα μαρτυρεῖ περὶ ἐμοῦ» (Ἰω 10,25).
Ὅμως εἶχε κι ἕναν δεύτερο σκοπό. Τά Εὐαγγέλια καταγράφουν θεραπεῖες συγκεκριμένων ἀσθενειῶν ἤ ἀναπηριῶν, ὅπως τύφλωση, παράλυση, κώφωση κ.ἄ., ἀλλά καί θεραπεῖες κάθε εἴδους ἀσθένειας σέ πλήθη κόσμου πού εἶχαν βρεθεῖ κοντά του (βλ. Μθ 4,23). Δέν ἦταν ὅλες οἱ ἀσθένειες ὅλου τοῦ κόσμου, οὔτε κἄν τῆς Ἰουδαίας, διότι δέν ἦρθε γιά νά ἐξαλείψει κάθε εἴδους ἀσθένεια ἀπό τή γῆ καί νά ἀνακουφίσει ἀπό αὐτές τούς ἀνθρώπους. Ὁ Κύριος ἤθελε νά δείξει ὅτι ἡ φθορά, ὁ πόνος, ἡ ἀσθένεια, ὁ θάνατος δέν ἔχουν καμία σχέση μέ τόν ἴδιο, ἀλλά εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἁμαρτίας. Ὁ Ἰησοῦς ἦρθε νά δώσει «ζωή καί περίσσεια ζωῆς», δηλαδή ζωή ποιότητας, ἀπαλλαγμένη ἀπό κάθε ἀσθένεια, μέ ὑγεία σέ ὅλα τά ἐπίπεδα καί ἑπομένως ἀπόλυτη καί διαρκῆ μακαριότητα.
Ἄν ἦταν δυνατόν νά ἀντιληφθοῦμε ἔστω καί γιά ἕνα κλάσμα δευτερολέπτου τό μεγαλεῖο τῆς ζωῆς ἀποκλειστικά κοντά στόν Κύριο, θά ἦταν σάν νά ἀνακαλύπταμε ἕναν κρυμμένο θησαυρό σέ κρύπτη τῆς βρόμικης καί θλιβερῆς τρώγλης πού ζοῦμε, φτωχοί καί ρακένδυτοι, βασανιζόμενοι ἀπό ἕνα σωρό ἀνασφάλειες, ἀγωνίες, ἀσθένειες καί θανάτους. Πόσο θά λυπόμασταν τόν ἑαυτό μας γιά τά χρόνια πού χάσαμε ζώντας οἰκτρά, ἐνῶ εἴχαμε στή διάθεσή μας ἕναν τέτοιο τεράστιο θησαυρό! Ἡ ἄπειρη ὀμορφιά, ἡ γλυκύτητα καί ἡ δόξα τῆς ζωῆς κοντά στόν Κύριο δέν συγκρίνεται οὔτε μέ τά πολυτιμότερα αὐτῆς τῆς γῆς. Μπροστά της ὅλα εἶναι πάμπτωχα ἤ καί ἀηδιαστικά.
Τό χάρισμα τῆς θεραπείας, πού ὁ Κύριος ἔδωσε σέ ὅσους ἀγαπητούς του Ἐκεῖνος ἐπέλεξε καί γιά τούς λόγους πού Ἐκεῖνος γνωρίζει, προσφέρει σέ κάθε ἐποχή μία μικρή γεύση ἀπό τό μεγαλεῖο τοῦ Παραδείσου. Γι’ αὐτό καί οἱ Ἅγιοι σέ κάθε ἐποχή θεραπεύουν καί θά συνεχίσουν νά θαυματουργοῦν. Ὄχι γιά νά προσφέρουν πρόσκαιρη ἀνακούφιση στόν πόνο μας, ἀλλά ὡς διαρκῆ ὑπόμνηση ὅτι κοντά στόν Κύριο -καί μόνο κοντά του- ἐξαλείφεται «πᾶν δάκρυον ἀπὸ παντὸς προσώπου... οὗτος Κύριος, ὑπεμείναμεν αὐτὸν καὶ ἀγαλλιασόμεθα καὶ εὐφρανθησόμεθα ἐπὶ τῇ σωτηρίᾳ ἡμῶν» (Ἠσ 25,8-9). Μόνο κοντά στόν Κύριο καί μέσα στήν οἰκογένειά του, τήν Ἐκκλησία, ἀπολαμβάνουμε ζωή ποιότητας, ἁγιότητας, μακαριότητας· ζωή «ἀτέλεστης τελειότητας», πού ἐπεκτείνεται διαρκῶς αὐξανόμενη στήν αἰωνιότητα.
Ἀθανάσιος Γ. Παπαρνάκης
"Ἀπολύτρωσις",
Τεῡχος Νοεμβρίου, 2025
ΤΟ ΚΑΝΑΛΙ ΜΑΣ
