Κυριακή (21/09/2025), ἡμέρα τῆς ἀνά­στασης, ἀναπαύθηκε ὁ ἐπώνυμος τῆς ἀνάστασης ἀγαπητός ἀδελφός μας Ἀναστάσιος Μπούτσικος, ἐκλεκτό μέλος καί Ἀντιπρόεδρος τῆς Ἀδελφότητός μας. Γεννημένος στήν ἀκριτική Φλώρινα ἀπό ἐκλεκτούς καί εὐσε­βεῖς γονεῖς, ἀνατράφηκε μέ τά ἱερά νάματα τῆς πί­στεως. Ἀπό μικρό παιδί ἔδειξε τά πλού­σια χαρίσματά του: ἀριστοῦχος μαθητής μέ κλίση στίς θετικές ἐπιστῆ­μες, καλός ἀθλητής, ἀγαπητός στό περι­βάλλον του, εἰλικρινής φί­λος μέ τούς συμ­μα­θητές του, ἕνας χαριτωμένος ἁγνός καί ἀγωνι­στής χριστιανός νέος. 
  Κατά τήν περίοδο τῶν σπουδῶν του στή Φυσικομαθηματική Σχολή τοῦ Ε.Κ.Π.Α. ὑπῆρξε τρόφιμος τοῦ φοιτητικοῦ οἰκο­τρο­φείου τῆς Ἀδελ­φότητος «ΣΤΑΥ­ΡΟΣ», πού τήν ἀ­πάρτιζαν πνευ­ματικά παιδιά τοῦ ἀ­γω­νιστῆ καί φλογεροῦ ἐπισκόπου Φλω­ρίνης κυ­ροῦ Αὐγουστίνου. Ἐκεῖ συν­δέ­θη­κε μέ στελέχη τῆς Ἀδελ­φό­τητος καί ἐντάχθηκε στίς ὁμάδες τοῦ ἱεραπο­στο­λικοῦ ἔργου. 
  Μέ ὑποδειγματική σύνεση καί ὑ­πευθυνότητα ὑπηρέτησε ὡς καθη­γη­τής μαθηματικῶν καί διευθυντής σέ σχολεῖα τῆς Φλώρινας καί τῶν Πεύ­κων Θεσσα­λονίκης. Οἱ συνάδελφοι, προϊστάμενοι καί ὑφιστάμε­νοί του ἀλλά καί οἱ μαθητές του γεύ­θηκαν τήν πλούσια ἀγάπη, τήν εὐ­γένεια, τήν πραότητα, τήν ταπεινό­τητά του. Μέχρι σήμερα μιλοῦν γιά τό ἦθος τοῦ ἀνθρώπου, τήν καλο­σύνη καί τή δικαιοσύνη του, τή χρη­στή διοίκηση. Μέ εὐγνωμοσύνη οἱ μαθητές του θυ­μοῦ­νται ὅτι στό πρό­σωπό του γνώ­ρισαν τόν ἄριστο δά­σκαλο ἀλλά καί τόν στοργικό πατέ­ρα. 
  Παράλληλα μέ τήν ὑπηρεσία του δια­κό­νησε τό πνευματικό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας μέ νεανικό ζῆλο καί ἐν­θου­σια­σμό ὡς κατηχητής, κυ­κλάρ­χης καί ἱερο­κήρυκας. Φροντίζοντας μάλιστα γιά τόν καταρτισμό του σπούδασε καί ἔλαβε καί τό πτυχίο τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ. 
  Ὁ γράφων γνώρισε τόν Ἀναστά­σιο τό 1970, στήν κατασκήνωση τῆς Πρώτης Φλωρίνης, ὅπου ζήσαμε τή «10η ὥρα» τῆς ζωῆς μας στή συ­νάντηση μέ τόν Κύριο. Ἀλησμόνητη ἡ ἀδελφική μας κοινωνία· ἀρκετοί μάλιστα νόμιζαν πώς ἤμασταν καί κατά σάρκα ἀδέρφια. 
  Ἦταν τό καλοκαίρι τοῦ 1983 πού οἱ ἀείμνηστοι -ἐπίσκοπος πρώην Φλωρί­νης Αὐγουστῖνος καί ὁ διδάσκαλός μας Στέρ­γιος Σάκκος- μᾶς ἀνέθεσαν τήν εὐ­θύνη γιά τή λειτουρ­γία τοῦ νέου κατα­σκηνωτικοῦ πειράμα­τος: τῆς κατασκη­νώσεως τῶν οἰκογε­νειῶν. Ὁ ἀγαπητός μας Ἀναστάσιος δια­κόνησε τό ἔργο αὐτό ὡς ὑπαρχηγός μέ­χρι τήν ὥρα πού τόν ἐπισκέφθηκε ἡ ἀσθένεια. 
  Τόν εὐλόγησε ὁ Θεός μαζί μέ τήν ἀ­γαπημένη του σύζυγο Μαρία Γιαννακί­δου νά δημιουργήσουν μιά ἐκλεκτή πο­λύ­τε­κνη οἰκογένεια, μέ 6 παιδιά -ὅλα κα­τα­ξιωμένοι ἐπιστήμονες- καί 19 ἐγγό­νια. Ἡ γέννηση κάθε νέου ἐγγονιοῦ συγκι­νοῦ­σε ἰδιαίτερα τήν εὐαίσθητη ψυχή τοῦ Ἀνα­στασίου καί γινόταν ἀφορμή δοξολο­γίας στόν Θεό.
  Εὐχαριστοῦμε τόν Θεό, διότι εὐδό­κη­σε νά ἔχουμε τόν Ἀναστάσιο ἀρχικά δρα­στήριο μέλος τοῦ Διοικητικοῦ Συμ­βου­­λίου τῆς Ἀδελφότητος καί στή συνέ­χεια Ἀντιπρόεδρο, μέχρι τήν κοίμησή του. Οἱ συνετές θέσεις καί προτάσεις του συ­νέ­βαλλαν πάντα στή λήψη τῶν σω­στῶν ἀ­πο­φά­σεων. Μέ τήν εὐλογία τῶν ἐπι­σκό­πων τῆς περιοχῆς μας διατέλεσε ὑπεύ­θυνος ὁμά­δων ἀνδρῶν. Ἦταν ἐκεῖ­νος πού ξεκίνησε καί καθιέρωσε τίς πο­λυή­με­ρες ἐκδρομές τῶν ζευγαριῶν σέ διάφορα προσκυνή­μα­τα καί χριστιανικά μνημεῖα τῆς πατρίδας μας καί τοῦ ἐξω­τε­ρικοῦ. Σέ πολλές ἀπό αὐτές συμμε­τεῖχε καί ὁ μα­κα­ριστός διδάσκαλος τῆς Ἀδελφό­τητός μας καί, ὅπως χαρακτη­ρι­στικά συνήθιζε νά λέ­ει, γινόταν τό λεω­φο­ρεῖο κινού­με­νος ναός καί αἴθουσα διδασκα­λίας. 
  «Τό δυνατότερο κήρυγμα καί ἡ δυ­σκολότερη ἐξίσωση πού κλήθηκε νά λύ­σει ὁ μαθηματικός Ἀναστάσιος», ὅπως εἶπε ἀποχαιρετώντας τον ὁ γιός του Κυ­ριάκος, «ἦταν ἡ ἀσθένεια πού τά τε­λευ­ταῖα 2,5 περίπου χρόνια τόν δοκίμασε σκληρά, ἀλλά δέν τόν λύγισε. Δέν γό­γ­γυ­σε καί δέν διαμαρτυρήθηκε ποτέ. Δέν ἔ­παψε νά χαμογελᾶ καί νά ὑπο­μένει». Μέ ἀξιοθαύμαστη ἱλαρότητα στάθηκε δίπλα του ἡ ἀφοσιωμένη σύζυγός του, ἀλη­θι­νός Κυρηναῖος στήν ἄρση τοῦ σταυ­ροῦ του, ἄγγελος ἀγάπης καί θυ­σίας. 
  Ἡ ἐξόδιος Ἀκολουθία ἔγινε στόν ἱερό ναό τῶν Ἁγίων Δώδεκα Ἀποστόλων στά Πεῦκα, ὅπου διακο­νοῦ­σε ὡς ἐπίτροπος «μέχρι αὐτή τήν ὥρα», ὅπως σημείωσε ὁ προϊστάμενος τοῦ να­οῦ π. Ἰωάννης. Προ­εξῆρχε ὁ σε­βασμι­ώ­τατος μητροπολίτης Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμω­πίας κ. Ἰωήλ, ἀδελφικός του φίλος, ἐκ­προσω­πώ­ντας καί τόν τοπικό μητρο­πο­λίτη κ. Βαρ­νάβα. Συγκινητική ἦταν ἡ παρου­σία τοῦ π. Δα­νιήλ Ἀεράκη, ὁ ὁ­ποῖος ἔ­σπευ­σε νά ἔρθει ἀπό τήν Ἀθήνα. Ἁγιο­­γρα­φικός καί ἐποι­κοδομη­τικός ὁ λόγος του ἐξῆρε τήν προ­σω­πικότητα τοῦ Ἀνα­στα­σίου, πού «πῆρε ἄριστα σέ ὅλους τούς τομεῖς καί δράσεις τῆς ζωῆς του». Ἄριστη ὑπῆρξε καί ἡ ἔ­ξοδός του ἀπό αὐτόν τόν κόσμο, ὅπως κατέθεσε συγκινημένος ὁ πνευματικός του π. Μιχαήλ, πού πρόσφατα δέ­χθηκε τήν ἐξομολόγη­σή του. 
  Τόν ἀποχαιρετήσαμε μέ πόνο ἀλλά καί ἐλπίδα. Ἡ παρουσία του θά μᾶς λεί­ψει, ἀλλά πιστεύουμε ὅτι θά μᾶς συνο­δεύει ἡ προσευχή του. 
Ἀγαπητέ μου ἀδελφέ Ἀναστάσιε, ἔ­φυ­γες γιά τήν οὐράνια κατασκήνωση πλήρης εὐλογιῶν. Θά συναντήσεις ἐκεῖ ὅ­λους τούς φιλτάτους μας πού προπορεύθηκαν. Νά πρεσβεύ­εις γιά μᾶς τούς περιλει­πο­μένους καί νά μᾶς περιμένεις. Μα­- κάρι νά δώσει ὁ Θεός νά συναντη­θοῦμε. 
Αἰωνία σου ἡ μνήμη! 

Γεώργιος Π. Μυτιληναῖος

"Ἀπολύτρωσις",

Τεῡχος Ὀκτωβρίου, 2025