Τό φθινόπωρο λένε πώς εἶναι ἡ καλύτερη ἐποχή γιά τό ὄργωμα τῶν χωραφιῶν. Ἔτσι μάθαμε καί στό σχολεῖο. Βλέπαμε μάλιστα καί παλιές φωτογραφίες ἀπό ζευγολάτες μέ τό ἀλέτρι καί θαυμάζαμε τήν τόσο ἐπίπονη ἐργασία πού κρυβόταν πίσω ἀπό τήν ἀσπρόμαυρη εἰκόνα. Αὐτή ἡ πάλη μέ τή γῆ προκειμένου νά δώσει καρπό εἶναι συνομήλικη μέ τόν ἄνθρωπο. Ἀλλά καί ὁ ἀγώνας κάθε βροτοῦ νά καλλιεργήσει τήν ἐσωτερική γῆ εἶναι ἐξίσου παλιός καί πιθανότατα περισσότερο κοπιώδης. 
  Περιμένει ὁ ἀγρότης τήν εὐεργετική βροχή, ἐνῶ ὁ ἀγωνιστής τοῦ πνεύματος καλεῖται νά κινηθεῖ ὁ ἴδιος πρός τήν πηγή τοῦ «ἁλλομένου ὕδατος». Τά θεῖα νάματα εἶναι πάντοτε διαθέσιμα, φτάνει νά τρέξω ἐγώ σάν ἄλλη διψασμένη ἔλαφος πρός τόν Δωρεοδότη Χριστό. Ἡ δροσοβόλος χάρις παρέχεται πλούσια μέσα στήν Ἐκκλησία μας καί ἀρδεύει τούς χοϊκούς προσκυνητές μέ τίς λατρευτικές εὐκαιρίες, μέ τή μελέτη τοῦ θείου λόγου, μέ τήν προσευχή. 
  Βέβαια, καί στίς δύο περιπτώσεις κορυφαία ἀναδεικνύεται ἡ ἀρετή τῆς ὑπομονῆς. Μέ τήν ἀναμονή τῶν εὐνοϊκῶν συνθηκῶν κυλοῦν οἱ μέρες τοῦ γεωργοῦ. Κι ὁ πιστός ζεῖ μέσα στή ροή τοῦ χρόνου μιά ἀναμονή ἄλλου εἴδους. Αὐτή τοῦ ἴδιου τοῦ ἑαυτοῦ του, καθώς οἱ εὐλογίες εἶναι δεδομένες. Ὁ οὐρανός στέλνει πάντοτε σταγόνες ἄφθονες τοῦ θείου ἐλέους. Ἐδῶ ἡ ἀναμονή ἀφορᾶ στόν Θεό καί ἡ διάρκειά της ἐξαρτᾶται ἀπό τήν ἀποφασιστικότητα τοῦ ἀνθρώπου. Πότε θά ἁρπάξει τίς εὐκαιρίες πού ἀποστέλλoνται σάν ἄλλος ὑετός στήν ἄχυμη ζωή του. Καί εἶναι οἱ καρποφόρες ἐπισκέψεις τοῦ Θεοῦ ποικίλες, ἄλλοτε χαρμόσυνες κι ἄλλοτε σκληρές. Ὅλες ὅμως ἀποβλέπουν στήν καλλιέργεια τῆς «ἔνδον γῆς». Ὅλες μπορεῖ νά ἀποτελέσουν λίπασμα θεραπευτικό καί νά δώσουν μετά ἀπό καιρό χυμώδεις καί εὔγευστους καρπούς.
  Χρειάζεται, ὡστόσο, ὅποιος λαχταρᾶ νά δεῖ ἔστω καί τήν ἐλάχιστη αὔξηση τοῦ πρώτου σπόρου νά ἐργαστεῖ μέ νηφαλιότητα κι ἐγρήγορση. Νά ξεκινᾶ τήν κάθε μέρα του μέ ἀνοιχτούς πόρους, μέ δεκτικότητα πρός τίς μεθόδους τοῦ μεγάλου Σποριᾶ. Νά ἀξιοποιεῖ ἀπό τόν ὄρθρο ὥς τό δείλι τά ἐναύσματα καρποφορίας. Νά μεταμορφωθεῖ σέ ἕναν πνευματικό ἑωθινό ἀροτήρα πού δέν θά δειλιάζει οὔτε θά τρέμει, ὅταν τό ἀλέτρι δουλεύει μέσα του καί ἀναμοχλεύει πρός ὄφελος τῆς ψυχῆς. Εἶναι βέβαιο πώς ὁ πολυεύσπλαχνος Συμπαντουργός κατεργάζεται τά πρός σωτηρίαν σέ κάθε ἀγρό κι ἀξίζει μιά αὐτόβουλη ἱερή συνεργασία μαζί Του, γιά νά γευτῶ μετά ἀπό κόπο καί πόνο μιά συγκομιδή ἄυλων ἀγαθῶν. 
  Πόσο θά ἤθελα, Κύριε, νά ἐπιμείνω φέτος σέ αὐτό τό «ἔνδον σκάπτειν», σέ αὐτό τό σωτήριο ὄργωμα τῆς ψυχῆς! Μπορεῖ στίς φυτεῖες οἱ αὐλακιές νά εἶναι ὠφέλιμες. Μέσα μου ὅμως σέ παρακαλῶ νά κλείσεις Ἐσύ ὅλα τά ἐμπαθῆ αὐλάκια. Νά προλάβεις ἰαματικά τή σηπεδόνα τῆς χαλασμένης γῆς. Γιατί ξέρεις πώς «χοῦς εἰμι», ἕνας βροτός τρωτός ἀπό τά πάθη, καί ἡ φύση μου «ἐπιμελῶς κεῖται ἐπὶ τὰ πονηρά». Τά ζιζάνια συνεχῶς ξεφυτρώνουν ἀτίθασα, ἐκμεταλλευόμενα τή δική μου ἀμέλεια καί ραθυμία, τή δική μου φιλόσαρκη νοοτροπία, τό ὑπερτροφικό θέλημά μου. 
  Πλησιάζει τό ἑσπέρας, ἡ δύση τοῦ βίου κι ἀκόμη παραμένω χέρσα γῆ. Ἡ φωνή τῆς συνείδησης ἐπισημαίνει μιά ἐνοχλητική ἀντίφαση λόγου-ἔργου. Μέσα στό μυστικό πεδίο μαχῶν κοντραρίζεται τῆς ἁμαρτίας ἡ ἀθλιότητα μέ τῆς προσπάθειας τήν ἁγιότητα. Ἐνῶ τό δεύτερο ἐπιθυμῶ νά ἐπιλέξω, ρέπω σέ ἄστοχες ἀτραπούς. Ἀναλίσκομαι σέ μιά μάταια κατατριβή ἐπιφανειακῶν κινήσεων καί ἡ ζητούμενη φύτρα μετανοίας παραμένει ἄπιαστη στόν χῶρο τῆς οὐτοπίας.
  Ἔλα Ἐσύ νά ἱλαρύνεις μέ τό φῶς σου, ὄχι μόνο τούς ἑσπερινούς τῆς ζωῆς μας, ἀλλά κάθε στιγμή τῆς ἐδῶ βιοτῆς μας μέχρι νά μᾶς ἀξιώσεις νά δοῦμε τό ἀνέσπερο φῶς τοῦ προσώπου σου στό πολυπόθητο Ἐκεῖ. Βοήθησέ μας νά ξεκινοῦμε τήν κάθε μέρα μαζί σου ὡς φιλότιμοι ὀρθρινοί καλλιεργητές καί νά ἀκουμποῦμε τή νύχτα στά χέρια Σου ἔστω καί μιά στάλα μόχθο ἀπό ἐσωτερικό ἀλέτρισμα. Νά καλοδεχόμαστε τό ὅποιο σχέδιό Σου μέ ξεχορτάριασμα, κλάδεμα, μπόλιασμα καί ὅ,τι ἄλλο ἡ ἀγάπη Σου οἰκονομεῖ, γιά νά μεταμορφωθεῖ ὁ χερσότοπος σέ δικό Σου λειμώνα. Ἀμήν!

Α.Τ.

"Ἀπολύτρωσις",

Τεῡχος Ὀκτωβρίου, 2025