Τῆς Ἐδέμ ἅγιο ξύλο
τοῦ ἀνθρώπου κατάρα ἔχεις γίνει
καί ὁ γλυκός σου καρπός μιάν ἀφόρητη πίκρα
στ ᾽ ἀνθρώπινο γένος ἀφήνει.
Ἀδυσώπητος ἐφιάλτης ἡ μνήμη σου
στούς λαούς καί στά ἔθνη τῆς γῆς.
Μά ἀξέχαστη μένει ἡ ὑπόσχεση
πώς μιά μέρα θά ᾽ρθεῖ ὁ Λυτρωτής.
Κάθε μέρα  δεσμώτης
στά ἔργα του ὁ ἄνθρωπος.
Κατατρῶνε τά σπλάχνα του 
τά πολλά του ἐπιτεύγματα,
τῆς ἔπαρσης οἱ φουσκωμένοι ἀσκοί. 
Μέ τό ἄγχος τοῦ αὔριο ζεῖ. 

Μά γιά δές! Μιά τιτάνια μάχη 
σ᾽ ἑνός βράχου τό μνῆμα!
Χάνει ὁ ἥλιος τή λάμψη του
κι ἀπ᾽ τούς τάφους ξυπνοῦν οἱ νεκροί.
Στῆς κατάρας τό ξύλο ὁ Μεσσίας!
Νικητής, τροπαιοῦχος αἰώνιος,
 ὁ Υἱός τῆς Παρθένου, τοῦ Θεοῦ τό παιδί.
Ὦ Σταυρέ τοῦ Χριστοῦ μας, 
τῆς ζωῆς πῶς γλυκαίνεις τά νερά τῆς Μερρᾶ!
Πῶς νεκρούς ἀνασταίνεις καί μᾶς δίνεις χαρά!
Πῶς τή λύτρωση δίνεις στό ἁλυσόδετο «ἐγώ» 
κι εὐλογίες σκορπᾶς στόν καθένα πιστό!
Πόση δύναμη δίνεις στόν σκληρό μας ἀγώνα
καί τήν ἄνοιξη φέρνεις στόν καθένα χειμώνα! 
Ξύλο εὐλογημένο, πού ἀπ᾽ τή θύρα σου
στόν Παράδεισο μπαίνω!

            Δ. Δαμιανίδου

" Ἀπολύτρωσις",

Τεῡχος Αὐγούστου-Σεπτεμβρίου, 2025