Καθώς κάνω τόν ἀπογευματινό μου περίπατο, ἀντικρίζοντας τό μαρτιάτικο τοπίο γύρω μου, διαπιστώνω ὅτι μᾶλλον δέν ἦταν καί πολύ καλή ἰδέα νά βγῶ ἔξω μέ τέτοιο καιρό... Ἄν κι ἔχει μπεῖ ἡ ἄ­νοι­ξη, ὁ ἀέρας εἶναι τόσο παγωμένος πού μέ ἀναγκάζει νά τυλίγω σφιχτά τό κασκόλ γύρω ἀπό τόν λαιμό μου, σέ μιά μάταιη προσπάθεια νά προστατευτῶ. Τά κλαδιά τῶν δέντρων κινοῦνται δεξιά καί ἀριστερά τό­σο ἔντονα, πού σέ κάνουν νά θέλεις νά ἀπομακρυνθεῖς ἀπό κοντά τους.
  Ἐπιταχύνω τό βῆμα μου γιά νά φθά­σω γρήγορα στό σπίτι, ὅταν ξαφνικά μοῦ φράσσει τόν δρόμο ἕνα πελώριο, πεσμένο κυπαρίσσι...! Σταματῶ τρομαγ­μέ­νη καί ἀνακουφισμένη ταυτόχρονα, διότι δέν ἤμουν ἐκεῖ τή λάθος στιγμή! Περιεργάζομαι τό ἐντυπωσιακό δέντρο, πού μέ­χρι πρίν ἀπό λίγο δέσποζε σάν ὅλα τά ἄλλα, ἀγέρωχο καί μεγαλόπρε­πο, μέσα στό δασάκι, ἀλλά τώρα; Πῶς ἔπε­σε; Φαίνεται ὑγιές κι εὔρωστο! Τό κοιτάζω προσεκτι­κά ἀπό τή μία ἄκρη ὥς τήν ἄλλη. Ἡ ρίζα του ἔχει βγεῖ ἀπό τό ἔ­δαφος καί στέκει ἐκτεθειμένη κι ἀπογυμνωμένη στόν ἀέ­ρα. Ἔρ­­χεται στόν νοῦ μου τό μάθημα τῆς ἀνατομίας καί φυσιολογίας φυτοῦ: «...ἡ ρίζα μεταφέρει νερό καί θρεπτικά στοιχεῖα στήν κόμη (φύλλωμα) τοῦ δέντρου...». Ἄρα τό συγκεκριμένο δέντρο πού ἔχω μπροστά μου εἶ­ναι καταδικασμένο νά νεκρωθεῖ, καθώς πλέον ἡ ρίζα δέν μπορεῖ νά ἐπιτελέσει τόν ρόλο της! Ἡ περιέργειά μου διεγείρεται καί πάω πιό κοντά στόν πεσμένο γίγαντα, γιά νά δῶ στήν πράξη αὐτά πού διδάσκομαι στό Πανεπιστήμιο... Ἡ ρίζα του εἶναι κα­φέ χρώματος, κομμένη καί ἀραιωμένη, μιά μυρωδιά σήψης ἀναδύεται καί τά σημάδια τῆς ἀποσύνθεσης εἶναι διακριτά. Αὐτό εἶναι λοιπόν! Ἡ ρίζα ἔφταιγε γιά τήν πτώση. Ὁ ἄνεμος ἁπλῶς ὁλοκλήρω­σε τό ἀποτέλεσμα.
  Ἀπομακρύνομαι σκεπτική. Τή σκέψη μου ἀπασχολεῖ ἕνα βιολογικό φαινόμενο πού ἀφορᾶ τό ριζικό σύστημα τῶν δέ­ντρων καί ὀνομάζεται «συμβίωση». Πρόκειται γιά τή σύνδεση ἑνός μύκητα μέ τίς ἀπολήξεις τῆς ρίζας, ὁ ὁποῖος αὐξάνει τόν ρυθμό πρόσληψης νεροῦ καί θρε­πτι­κῶν στοιχείων ἀπό τή ρίζα. Ἡ συμ­βι­ωτική αὐτή σχέση μύκητα-ρίζας εἶναι ἀμοιβαία. Ἡ ρίζα παίρνει νερό καί θρεπτικά στοιχεῖα μέ μεγαλύτερο ρυθμό καί ἄρα τό δέντρο ἀποκτᾶ ἀνθεκτικότητα στήν ξηρασία καί μεγαλύτερη σταθερότητα, ἀλλά καί ὁ μύ­κη­τας τρέφεται μέ ὑδατάνθρακες ἀπό τή ρίζα κι ἔτσι ἐπιβιώνει! Φοβερό, σκέφτομαι! Μᾶλλον τό πεσμένο κυπαρίσσι πού εἶδα προηγουμένως δέν εἶχε καλή συμβίωση μέ κάποιον μύκητα κι ἔτσι ἡ ρίζα του ἔμεινε μικρή καί καχεκτική, ἤ κι ἄν ὑπῆρξε συμβίωση, κάποια ἀσθένεια προ­κά­λε­σε σήψη καί τή διέλυσε!
  «Ὡς θαυμαστὸν τὸ ὄνομά Σου, Κύ­ριε!», ἀναφω­νῶ. Μέ πόση σοφία τά ἔ­πλασες ὅλα! Ἡ φυσική ζωή διέπεται ἀπό τή συμβίωση, τή συνεργασία, τήν ἀλλη­λεπίδραση γιά τήν ἐπιβίωση ὅλων! Κι ἄν αὐτή ἡ σχέση διαταραχθεῖ, ἀμέσως ἐ­πέρχεται ἡ καταστροφή! Πόσο μεγάλο μάθημα μοῦ ἔδωσες καί σήμερα, Θεέ μου, μέ­σα ἀπό τά δημιουργήματά σου!
  Συμβίωση! Μιά λέξη πού δημιουργεῖ ἀρνητικά συναισθήματα στόν σύγχρονο ἄνθρωπο, διότι ἔχει ἀποφασίσει ὅτι μπο­ρεῖ μόνος του νά τά καταφέρει, δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό κανέναν!   Ἔτσι ἡ κάθε σχέ­ση γίνεται...«τοξική», καί ὁ κάθε διπλανός ἕνα πρόβλημα, πού διαταράσσει τήν «ἠ­ρεμία» τοῦ «ἐγώ» μας! Γι’ αὐ­τό καί σή­μερα τά... «πεσμένα δέντρα», οἱ τσα­κισμένοι ἄν­θρω­ποι εἶναι κοινός τό­πος γύ­ρω μας! Γι’ αὐτό βιώνουμε στόν μέγιστο βαθμό τή μοναξιά κι ἄς μᾶς κυκλώνουν τά ποικίλα μέσα ἐπικοινωνίας! Κι ὅμως, ἕνα ἁπλό βλέμμα στή δημιουργία μᾶς δείχνει ὅτι ἡ συμβί­ωση εἶναι ἀναγκαία! Δέν μποροῦμε νά ἐπιβι­ώσου­με μόνοι μας ὑλικά, πόσο μᾶλλον πνευματικά! Ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει τοπο­θετηθεῖ ἀπό τόν Θεό δί­πλα μας, ὥστε μέσα ἀπό τή «συμβιωτική» μας σχέ­ση, τή μοιρασιά τῶν χαρισμάτων καί τῶν ἱκανοτήτων μας, τήν ἄμ­βλυνση τῶν αἰχμῶν μας, νά ἀλληλοσυμπλη­ρωνόμαστε καί ἔτσι νά πορευόμαστε μέσα στούς βοριάδες τῆς ζωῆς, ἀσάλευτοι! Μόνον ἄν χω­ρᾶμε μέσα μας τόν ἀδελφό, θά ἐπανέλ­θει στήν ἰσορροπία ἡ ὕπαρξή μας! Μόνο στήν ὑ­γιῆ «συμβιωτική σχέση» μέ τούς ἄλ­λους θά ἐξασφαλίσουμε καί τή γνησιότητα τῆς ἀγάπης μας πρός τόν Θεό! Καί μόνον ἑνωμένοι μέ τόν Θεό, «ἀνεχόμενοι ἀλ­λήλων ἐν ἀγάπῃ», θά πάψου­με νά ἀντικρίζουμε γύρω μας καί μέσα μας «ξερι­ζωμένα κυπαρίσ­σια»...

Γεωπόνος

"Ἀπολύτρωσις",

Τεῡχος Μαϊου, 2025