Βγάλε τό ὑπόδημα τῶν ποδῶν σου, ὁ τόπος πού στέκεσαι εἶναι ἱερός.
Μά ποῦ εἶναι τά ἱερά; Ἐγώ δέν βλέπω παρά μόνον ἐρείπια καί πάνω τους ἀλλόθρησκα τεμένη.
Κλαῖς, Μαρία, ὅτι ἦραν τόν Κύριόν σου καί δέν ξέρεις ποῦ ἔβαλαν αὐτόν.
Θά σοῦ πῶ ποῦ εἶναι ὁ Κύριός σου. Κάτω ἀπ᾽ αὐτά τά ἐρείπια, πάνω στά κατεσκαμμένα θυσιαστήρια, δίπλα στά σβησμένα καντήλια, μέσα στά καταπατημένα προσκυνήματα, στά βεβηλωμένα σεβάσματα καί στά ἐγκαταλελειμμένα ἐρημοκκλήσια.
Δέν εἶναι μόνον ὁ Κύριος τριήμερος στόν ἅδη. Μαζί Του εἶναι θαμμένα ὁλόκληρα ἔθνη, ἀρχέγονες κοιτίδες, πατρογονικές ἑστίες, μνῆμες ἄσβηστες, ἀρχαῖες ἐκκλησίες.
Μέ μιά λέξη: τό δίκιο.
Ἡ ἀδικία μέσα στήν ἱστορία εἶναι σταυρός βαρύς, βαρύτατος. Καί τόν κουβαλοῦν στόν ὦμο τους πολλοί λαοί χρόνους πολλούς, αἰῶνες.
Πήραμε μαζί μας τά κόκκαλα ἀπ᾽ τούς τάφους καί φύγαμε νά γλυτώσουμε· αὐτά τά μέρη ἦταν δικά μας.
Καγχάζουν οἱ ἀλλόφυλοι: Τώρα ὅμως εἶναι δικά μας. Γιά πάντα!
Γιά πάντα;
Καί τόν Κύριο, ὅταν τόν ἔθαψαν οἱ δικοί Του, τόν ἔθαψαν γιά πάντα. Κι οἱ φύλακες τῆς κουστωδίας γι᾽ αὐτό φύλαγαν, γιά νά εἶναι σίγουροι ὅτι θά μείνει ἐκεῖ μέσα γιά πάντα.
Ὁ Κύριος σέ τρεῖς μέρες ἀνέστη. Τά ἔθνη, βέβαια, μπορεῖ νά χρειαστεῖ νά περιμένουν αἰῶνες. Μέχρι τότε ἕνα εἶναι σίγουρο. Τά πάντα ἐν αὐτῷ ζῶσι.
Κι ὅπως ὁ Κύριος ἐκήρυξε στούς νεκρούς τοῦ ἅδη, ἔτσι καί τά ἐσταυρωμένα ἔθνη, οἱ ἡττημένοι καί ταπεινωμένοι χριστιανοί κηρύσσουν στούς νεκρούς τοῦ κόσμου. Σέ ἀλλόφυλους, σέ ἀλλόθρησκους, σέ θεομάχους.
Μέσα ἀπ᾽ τούς τάφους τῆς ἀδικίας ἀναβλύζει ζωή. Τήν ὥρα πού πετροβολοῦν τούς χριστιανούς ἤδη ἀντιφεγγίζει γιά κάποιους διῶκτες τό φῶς σέ μιά μακρινή Δαμασκό. Καί σήμερα σέ κάποια πολύπαθη γῆ κάποιος ἄγνωστος ἑκατόνταρχος βλέποντας τόν σεισμό καί τά γενόμενα γεμάτος φόβο καί ταραχή θά ὁμολογεῖ: Ἀλήθεια, ἦταν Υἱός Θεοῦ αὐτός! Αὐτός, πού σταυρώνουμε ἀλύπητα στά πρόσωπα τῶν δικῶν Του.
Ἄς πάψουμε νά κλαῖμε πάνω στούς τάφους καί τά ἐρείπια τῆς ἱστορίας μας. Ἐν Κυρίῳ δέν πεθαίνει ποτέ τίποτε γιά πάντα. Ζητεῖται ὅμως κάτι. Ζητοῦνται ἕνας, δυό, τρεῖς χριστιανοί ἀποφασισμένοι νά ζήσουν «συμμορφούμενοι τῷ θανάτῳ αὐτοῦ». Τότε θά δοθεῖ καί σ᾽ αὐτούς καί σ᾽ ἄλλους ἡ χάρη «τοῦ γνῶναι αὐτὸν καὶ τὴν δύναμιν τῆς ἀναστάσεως αὐτοῦ» (Φι 3,10).
Ὅταν ἡ ζωή τοῦ Σταυροῦ γίνει ὄχι μέσο, ὄχι τρόπος, ὄχι σχῆμα, ὄχι πρόσχημα, ὄχι σκοπός, ἀλλά αὐτοσκοπός τους.
Ζωή σάν θάνατος. Θάνατος καί Ἀνάσταση.
Ζ.Γ.
"Ἀπολύτρωσις"
Τεῡχος Μαϊου, 2025
ΤΟ ΚΑΝΑΛΙ ΜΑΣ
