Μέ δέος ντύθηκε τό ταπεινό μαῦρο ράσο τοῦ μοναχοῦ ὁ Ἰωάννης. Ἔνιωθε πώς συνταιριαζόταν μέ τόν μουντό οὐ­ρα­νό τῆς σκλάβας πατρίδας του, μέ τόν πι­κρό πόνο τῶν συμπατριωτῶν του, μέ τά δακρυσμένα βλέμματα τῶν μικρῶν παιδιῶν.
  Ἦταν χαλεπά τά χρόνια τῆς τουρκικῆς δουλείας, ὅταν γεννήθηκε ὁ Ἰωάννης. Γαλουχήθηκε μέ τά νάματα τῆς πί­στης τῶν πατέρων του καί μέσα στόν ζό­φο τῆς σκλαβιᾶς τήν ψυχή του εἵλ­κυ­σε τό φῶς τοῦ μόνου Ἐλευθερωτῆ. Σέ Αὐ­τόν ἀφιέρωσε τή ζωή του ἀπό τήν πρώ­τη του νιότη. Ἐγκαταστάθηκε στήν ἱερά μονή Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου Πέτρας, πού ὀρθώνεται ἀνάμεσα στόν Ὄ­λυμπο καί στά Πιέρια Ὄρη. Ἱστορική ἡ μονή καί αἱματοβαμμένη ἡ ἱστορία της, κα­θώς ἀ­πο­τέλεσε ὁρμητήριο κάθε ἐπαναστατι­κῆς ἀντίστασης στήν περιοχή. Μέ τήν ἀνε­κτίμητη πνευματική καί ὑλική προσφορά της διατήρησε ἀκμαῖο τό ἠ­θικό τῶν ὑπόδουλων Ἑλλήνων.
  Ἐκεῖ μπρός στό εἰκόνισμα τῆς Πα­να­γίας τῆς Ὁδηγήτριας ἔφερνε ὁ Ἰωάννης μέ τήν προσευχή του τά λαβωμένα ὄνει­ρα τῶν ραγιάδων καί δεόταν γιά τήν πο­λυ­πόθητη λευτεριά. Ἡ ἑκούσια ἄσκη­ση, ἡ ἐπιμέλεια στή διακονία, ἡ καθαρότητα τοῦ βίου τόν κατέστησαν ἕνα πολύ­τιμο πετράδι τοῦ οὐρανοῦ μέσα στό ἱερό κοινόβιο τῆς μονῆς. Ἀξιώθηκε νά λάβει τή χάρη τῆς ἱεροσύνης καί νά δια­κονεῖ μέ ἀφοσίωση τά ἄχραντα Μυστήρια.
  Τήν ἄνοιξη τοῦ 1821 εἶχε ἀνάψει ἡ σπίθα τῆς Ἐπανάστασης στόν Μοριά καί τό Γένος τῶν Ἑλλήνων χύνοντας δάκρυα καί αἷμα πάλευε γιά τή λευτεριά του. Στή Μακεδονία ἔφερε τόν ἄνεμο τοῦ ἐν­θου­σιασμοῦ ἡ προσπάθεια πού ξεκίνησε στήν πόλη τῆς Νά­ου­­σας τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ 1822. Οἱ ὁπλαρχηγοί ζή­τησαν βοήθεια στόν ἱερό τους ἀγώνα ἀπό τούς καπεταναίους τοῦ Ὀλύμπου. Πρόθυμη ἦταν ἡ ἀνταπόκριση τῶν ἐνόπλων ἀλλά καί τοῦ ἁπλοῦ λαοῦ. Λεοντό­καρδα παλληκάρια συνέρρεαν στή Νά­ουσα γιά τήν ὀργάνω­ση τοῦ κινήματος.
  Ἀπαραίτητη γιά τόν σκοπό αὐτόν ἦ­ταν καί ἡ πνευματική ἀρωγή τῶν πα­τέ­ρων τῆς ἱερᾶς μονῆς τῆς Πέτρας. Ἡ ἀ­­δελ­­­­φότητα ἀναθέτει τή δύσκολη αὐτή ἀποστολή στόν ἱερομόναχο Ἰωάννη, πού διακρίνεται γιά τόν ζῆλο, τή συνέπεια καί τήν αὐταπάρνησή του. Ὁ Ἰωάννης ζω­σμέ­νος τή φλόγα τῆς πίστης καί τήν ἀ­ντρειοσύνη τῆς Φυλῆς σπεύδει νά ἐν­­θαρ­ρύνει καί νά ἐνδυναμώσει πνευματικά τούς χριστιανούς τῆς Νάουσας.
  Γιόρτασαν τήν Κυριακή τῆς λαμπροφόρου ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου οἱ Να­ου­σαῖοι μέ βαθιά χαρμολύπη. Ἔψαλλαν τή νίκη τοῦ Χριστοῦ, καθώς ὁ Ἑλληνισμός ἀνηφόριζε τόν Γολγοθᾶ του, καί δέονταν ὁ μεγάλος Νικητής νά χαρίσει τήν ἀνάσταση τοῦ Γένους.
  Τήν Πέμπτη τῆς Διακαινησίμου ὁ ἱ­ερομόναχος Ἰωάννης τελεῖ ἀγρυπνία στόν ἱερό ναό τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου. Δίπλα του ὁ σακελλάρι­ος π. Δημήτριος, ὁ πνευματικός π. Γε­ρά­σιμος καί ἄλλοι δύο σεμνοί ἱερεῖς. Κυ­κλώνουν μέ κατάνυξη τήν ἁγία Τράπεζα, ἐκεῖ πού ἀνταμώνουν μυστικά ὁ φρικτός Γολγοθᾶς καί τό ὁλόφωτο κενό μνῆμα. Συμμετέχουν εὐλαβικά περίπου τρι­άντα πιστοί πού δέονται γιά τήν ἐπιτυχία τοῦ ἀγώνα.
  Ἦταν μετά τόν καθαγιασμό τῶν Τιμίων Δώρων, ὅταν οἱ Τοῦρκοι πού πολι­ορκοῦσαν τήν πόλη ὅρμησαν στόν ναό, ὁ ὁποῖος βρίσκεται στήν εἴσοδο τῆς Νάουσας. Μέ ὕβρεις καί ἀπειλές, μέ ὑψωμένα τά γιαταγάνια ζητοῦν ἀπό τούς κλη­­ρικούς καί τούς πιστούς νά ἀλλαξοπιστήσουν. Ἐκεῖνοι ἀρνοῦνται. Οἱ Ἀγαρηνοί εἶναι ἀνελέητοι. Πρῶτος ὁ ἱερο­μόναχος Ἰωάννης καί οἱ ὑπόλοιποι τέσσερις ἱερεῖς σφαγιάζονται ἐνώπιον τῆς ἁγίας Τραπέζης, σμίγοντας τό αἷμα τους μέ τό τίμιο αἷμα τοῦ Ἀμνοῦ τοῦ Θεοῦ.
  Γίνονται μάρτυρες τῆς πίστεως μέσα στόν ναό τοῦ Μεγαλομάρτυρα τόν ὁ­ποῖο τιμοῦσαν. Γίνονται μάρτυρες τῆς Ἀνάστασης, πού θριαμβευτικά πρίν λίγο εἶ­χαν ὑμνήσει. «Θανάτου ἑορτάζομεν νέ­­κρω­σιν,  ιἍδου τὴν καθαίρεσιν», εἶχαν ψά­λει μέ τά χείλη ἀλλά καί μέ τήν ψυχή τους. Προσφέροντας τή ζωή τους στόν ἀναστάντα Κύριο, ἀναδεικνύονται οἱ ἰ­σχυρό­τεροι πρεσβευτές τοῦ Γένους τῶν Ἑλ­λήνων στόν οὐρανό. Γίνονται ἡ ἀ­παρ­χή τῶν πολλῶν μαρτύρων πού θά θυσιάσουν τή ζωή τους γιά τόν Χριστό κατά τό ὁλοκαύτωμα τῆς Νάουσας λί­γες ἡμέρες ἀργότερα, τήν Κυριακή τοῦ Θωμᾶ τοῦ ἴδιου χρόνου. Τά ἴχνη τους ἀκολούθη­-σαν ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ Ναουσαῖοι. Ὅταν οἱ Τοῦρκοι τούς συνέλαβαν καί τούς ὁδήγησαν μπροστά στόν Λουμπούτ πασά,  ἤ­ξεραν τί ἔπρεπε νά κάνουν. Εἶχε γιγα­ντώσει μέσα τους ὁ πό­θος νά φανοῦν ἀ­ντάξιοι τῶν ποιμένων τους, πού εἶχαν ἤδη χαράξει τόν δρόμο γιά αὐτούς πρός τόν οὐρανό μέ τήν ἡ­ρωική θυσία τους.
  Ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου νεομάρτυρα Ἰω­άννη τοῦ ἱερομονάχου τιμᾶται πανηγυρικά στήν ἱερά μονή Πέτρας Ὀλύμπου τήν Πέμπτη τῆς Διακαινησίμου καί στήν πόλη τῆς Κατερίνης τήν Κυριακή τοῦ Πα­ραλύτου.
  «Τὸν χαριτώνυμον λαμπρῶς ἱερο­μάρ­τυρα, τῆς ἐν Ὀλύμπῳ μάνδρας Πέτρας ἐγκαλλώπισμα, ἐν Ναούσῃ λει­­τουργοῦντα χερσὶ κτανθέντα τῶν ἐκγόνων Ἄ­γαρ, ὕμνων καταστέψωμεν λευ­καν­θέ­μοις, Ἰωάννην ἐνθεώτατον, πόθῳ κρά­ζο­ντες∙ χαίροις, πάτερ ἀοίδιμε».
  Ἡ ζωή καί ἡ θυσία τοῦ ἁγίου Ἰωάννη ἐκ Πέτρας λουσμένη μέ ἀμάραντη δόξα μᾶς καλεῖ νά βιώσουμε κι ἐμεῖς τό Πά­σχα ὡς «ἄλλης βιοτῆς ἀπαρχή», πέρασμα σέ ἕναν ἄλλο τρόπο σκέψης καί δρά­­­σης, βίωση ἀληθινῆς ζωῆς, πιό δυνα­τῆς καί ἀπό τόν θάνατο.

Ἰχνηλάτης

"Ἀπολύτρωσις",

Τεῡχος Ἀπριλίου, 2025