Ἀντίκρυ στή θάλασσα τοῦ Θερ­μαϊ­κοῦ καί πλάι σέ γκριζοπράσινα ἐλαιό­δε­ντρα, ἐρείπια παλαιοχριστιανικῶν ἐκ­­κλη­­σιῶν τῆς πρωτοχριστιανικῆς Ἐπι­σκο­πῆς Πύ­δνας ζωντανεύουν μέχρι σήμερα τό μαρ­τύριο τοῦ ἁγίου Ἀλέξανδρου στόν 3ο αἰ­ώνα μ.Χ. Ἐκεῖ δίπλα ὑ­ψώ­νε­ται πρός τι­μήν τοῦ Ἁγίου τό νεόδμητο μο­να­στή­ρι, πού πανηγυρικά τιμᾶ τή μνήμη του τή Β΄ Κυριακή τῶν Νηστειῶν, ἐνῶ ἡ ἱερή του κάρα θησαυρίζεται στή μονή τῆς Μεγί­στης Λαύρας τοῦ Ἁγίου Ὄ­ρους.
  Δυόμισι αἰῶνες μετά τό πέρασμα τοῦ ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν Παύλου ἡ Μακε­δο­νία φυλάγει τήν παρακαταθήκη τοῦ ἱεροῦ εὐεργέτη της. Ἀπό γενιά σέ γενιά ἔφτασε ὁ θεῖος λόγος τοῦ ἀ­πο­στόλου στούς προγόνους τοῦ νεαροῦ Ἀλέξαν­δρου. Στή νεανική του καρδιά κυριάρχησε μιά ἐπιλογή: Νά θεμελιώσει τή ζωή του «τῇ πέτρᾳ... τῆς τοῦ Χρι­στοῦ ἀγαπή­σε­ως». Μεγάλωνε μέ ἕναν πόθο: Νά δυνα­μώ­σει «τὴν ψυχὴν ταῖς μελέταις ταῖς ἐν­θέοις... κρατύνας τοὺς νόμους τοῦ Ἰη­σοῦ καὶ τὴν πίστιν ὡς ὅπλον». Δούκας στό ἀ­ξί­ωμα συστρατεύθηκε «τῷ Βασιλεῖ τῶν αἰώνων» ὡς «στερρὸς ἀ­θλη­τής».
  Ἡ ἀρχοντική του θέση καί καταγωγή δέν τόν ἐμπόδισε νά χαμηλώσει ἀνά­με­σα στόν καταδιωγμένο λαό. Ἔγινε «εὐ­ωδία» τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ μέ τή σοφή διδασκα­λία του. Ταπεινός καί χαριτωμέ­νος ὁ ἐρ­γάτης τοῦ εὐαγγελίου στή μυστι­κή του ζωή ἀπέδιδε «δῶρα Χριστῷ... πί­στιν καὶ ἀγάπην ἀνυ­πό­κρι­τον». «Ναὸν  τῆς Τριά­δος» κα­τέστησε τήν ὕ­παρ­ξή του, ὅπου ἐπιτε­λοῦνταν ἡ λατρεία τοῦ Ἰησοῦ πού ἀ­γάπησε ἀπό μικρός.
  Ἕνας αὐτός, «ἀξιοθαύμαστος μάρ­τυς τοῦ Ἰησοῦ», κρατοῦσε στιβαρή τήν ἀντίσταση στῶν ἀσεβῶν τή μανία. Τολ­μοῦσε νά καλεῖ τόν λαό νά ἀπέχει ἀπό τίς ἀκάθαρτες θυσίες τῶν εἰδώλων καί νά πι­στεύει στόν ἀληθινό Θεό, τόν ποιητή καί δημιουργό τοῦ κόσμου. «Ὁ δὲ Θεὸς χα­ρίσμασιν αὐτὸν ἰαμάτων ἀ­νταμείβε­ται». Θεράπευε τούς ἀσθενεῖς μέ τό χά­ρισμα πού τοῦ ἐμπιστεύθηκε ὁ Θεός. Δέν ἦταν μικρές οἱ χάρες τοῦ μα­κάριου Ἀλέ­ξαν­δρου. Πολλοί εἰδωλο­λά­τρες ἀπο­μα­κρύ­νονταν ἀπό τό πικρό σκοτάδι τῆς ἀ­πά­της καί ἔμπαιναν στό γλυκό φῶς τῆς ἀλή­θειας τοῦ Χριστοῦ.
  Πῶς νά μείνει ἄγνωστη ἡ δράση τοῦ ἐπιφανοῦς δούκα τῆς Πύδνας στόν καί­σαρα Μαξιμιανό; Ἐξάλλου, δέν ἦταν ὁ μό­νος πού ἄφοβα καί φανερά ὁμολο­γοῦ­σε τήν πίστη στόν ἐσταυρωμένο Χρι­στό καί καταφρονοῦσε τά εἴδωλα. Στή Θεσ­σαλονίκη ὁ συγκλητικός Δημή­τρι­ος ἀπο­δείχτηκε ἀνάξιος τῆς τό­σης τιμῆς τοῦ βασιλιᾶ, γιατί κι αὐτός δί­δασκε καί ὁμο­λογοῦσε ὅτι εἶναι χρι­στιανός. Μιά ἀ­πορία διακατεῖχε τόν βασιλιά: Ποιός ἦταν αὐτός ὁ Ναζωραῖος στόν ὁποῖο παρέ­δι­δαν τά διάσημά τους τόσοι ἐπιφανεῖς ἄν­δρες του; Ποιά δύναμη θά μποροῦσε νά τούς σταματήσει νά κα­τα­κτοῦν, ὄχι πιά ἐ­δάφη γιά τήν αὐ­το­κρα­τορία του, ἀλλά καρδιές γιά τόν Θεό τους; Ἄρχισε νά ἐ­ξοργίζεται καί νά ἀπει­λεῖ.
Διέταξε νά φέρουν τόν Ἀλέξανδρο μπροστά του. Λαμπρός ἀλλά καί σε­μνός. Εὐγενής καί ὡραῖος στό σῶμα. Ἄ­σπιλος στήν ψυχή καί ἱλαρός στήν ὄψη. Ἄφοβος μπροστά στήν ἀγριότητα τοῦ δικαστοῦ. Στήν προσπάθεια τοῦ βασιλιᾶ ἤπια νά τόν μεταπείσει νά πιστέψει στά εἴδωλα, ὁμολόγησε μέ φρόνημα στα­θε­ρό: «Τόν Χριστό ἀπό μικρό παιδί λα­τρεύω καί δέ­χομαι ὡς δεσπότη καί Θεό μου. Αὐτόν μοῦ προτείνεις τώρα νά ἀρ­νηθῶ καί νά προτιμήσω τά ψεύτικα κα­τασκευάσματα; Γιατί τί ἄλλο εἶναι οἱ θεοί σου; Σίγουρα θά θεωρηθῶ ἀπερί­σκε­πτος, ἄν ἔτσι ἀποφα­σί­σω. Μάλιστα καί σέ σένα, βασιλιά, ἀξίζει νά πιστεύεις στόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό». Θαύμασε ὁ ἄρχοντας τήν τόλ­μη τοῦ γεν­ναίου ἀθλητῆ τῆς πί­στεως. Ἐξοργίστηκε ὅμως! Τόν ἔ­στειλε σέ σκο­τεινή φυλακή μέ τήν ἐντο­λή νά μείνει χωρίς νερό καί χωρίς φαγητό γιά τρεῖς μέρες.
  Ἡ παρακαταθήκη, πού εἶχε παρα­λά­βει ὁ Ἀλέξανδρος, ἔγινε παρότρυνση, δύ­ναμη κραταιά μέσα στό δεσμωτήριο. «Ὑ­μῖν ἐχαρίσθη τὸ ὑπὲρ Χριστοῦ, οὐ μό­νον τὸ εἰς Αὐτὸν πιστεύειν, ἀλλὰ καὶ τὸ ὑπὲρ αὐτοῦ πάσχειν» (Φι 1,29). Τήν τέ­ταρ­τη ἡ­μέ­ρα στάθηκε σιδηροδέσμιος ὁ ἀθλο­φό­ρος Ἅγιος μπροστά στόν ἔκ­πλη­κτο Μα­ξιμιανό. «Ὤφθη ὡραῖος καλ­λο­ναῖς φαι­δρυνθεὶς τῆς καλλοποιοῦ ἐνα­θλή­σεως». «Μοῦ ζητᾶς, κράτιστε βασιλιά, νά μετα­νοήσω καί νά ἔρθω ἀπό τό φῶς στό σκο­τάδι; Μοῦ λές ὅτι μέ μαγεῖες καί μέ γο­ητεῖες ἐξαπατῶ τούς ἀνθρώπους. Μό­νο τό σωτήριο ὄνομα τοῦ Χριστοῦ μου ἐπι­καλοῦμαι. Αὐτός πραγματοποιεῖ ὅλα τά θαυμαστά».
  Οἱ δήμιοι παίρνουν τήν ἐντολή νά μήν κουραστοῦν νά τόν ραβδίζουν καί νά τόν ρίξουν στή φυλακή. Ρωμαλέος καί ἀν­δρεῖ­­ος ὁ ἔνδοξος ἀγωνιστής δέν λύγι­σε. Ὄχι μόνο δέν δέχτηκε νά θυσιάσει στά εἴδωλα, ἀλλά καί ἀνέτρεψε τήν τρά­πεζα τῶν σπονδῶν. Τιμωρία του ὁ ἀπο­κεφα­λι­σμός. Ἦταν 14 Μαρτίου τοῦ 285 μ.Χ.
Μακάριε μάρτυς Ἀλέξανδρε, «τὰ στίγ­ματα τῆς σαρκός σου» ἔγιναν ἡ μα­τω­μένη σκυτάλη πού παρέδωσες στούς χρι­στιανούς τῆς ἐποχῆς σου, γιά νά πο­ρεύ­ονται «ἀξίως τοῦ εὐαγγελίου τοῦ Χρι­στοῦ» (Φι 1,27). «Ὁ ποταμὸς τῶν αἱμά­­των σου, θεόφρον» πότισε τή μακεδονι­κή γῆ, γιά νά βλαστήσει τό­σους ἥ­ρω­ες καί μάρτυ­ρες. Ἡ γενιά τοῦ σήμερα μέ εὐ­λάβεια συ­νάζει τήν ἱερή αὐτή συγκο­μιδή, πού ἀνα­πτερώνει τήν πίστη καί ἐμπνέει τό μαρ­τυρικό φρόνη­μα τῆς ἀντί­στασης.

Οὐρανοδρόμος

"Ἀπολύτρωσις"

Τεῡχος Μαρτίου 2025