Ἄν ἀναζητούσαμε κληρικό ὡς «καλό ποιμένα», μιμητή τοῦ Ἀρχιποίμενος Χριστοῦ, κάλλιστα θά τόν βρίσκαμε στό πρόσωπο τοῦ ἐκλιπόντος μητροπολίτου Βερατίου, Κανίνης καί Αὐλῶνος τῆς ἀρχιεπισκοπῆς Ἀλβανίας κυροῦ Ἰγνατίου Τριάντη. Ὁ πα­τήρ Ἰγνάτιος, ὅπως τόν ξέραμε, ὑπῆρξε πράγματι ἀρχιερέας «ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος...» καί ἐφάρ­μο­σε κατά τή διάρκεια τῆς ἱερατείας του τά λόγια τοῦ ἀποστόλου Παύλου πρός τόν μαθητή του Τιμόθεο: «Κήρυξον τὸν λόγον, ἐπίστηθι εὐκαίρως ἀ­καίρως, ἔ­λεγξον, ἐπιτίμησον, παρακάλεσον, ἐν πά­σῃ μακροθυμίᾳ καὶ διδαχῇ» (Β´ Τι 4,2).
  Ἦταν πνευματικό τέκνο τοῦ ἁγίου Ἀμφιλοχίου Μακρῆ τῆς Πάτμου, τοῦ ὁ­ποίου τή δι­δα­σκαλία κατέγραψε, ἐν μέ­ρει, σέ βιβλίο.
Γεννήθηκε στόν Πρόδρομο Θηβῶν, μιά περιοχή ὅπου οἱ παλιοί κάτοικοί της μιλοῦν ἀ­κό­μη καί σήμερα τά ἀρβανίτι­κα, γλωσσικό ἰδίωμα πού τοῦ ἦταν πολύ χρήσιμο γιά τή διακονία του στή μητρόπολη Βερατίου. Ἀποφοίτησε ἀπό τή Θε­ολογική Σχολή Ἀθηνῶν τό 1966. Χει­ρο­τονήθηκε διάκονος καί πρεσβύτερος τό 1967 ἀπό τόν ἀεί­μνη­- ­στο μητροπολίτη Θη­βῶν καί Λε­βαδείας κυρό Νικόδημο.
  Ἐκλέχτηκε μητροπολίτης Βερατίου, Αὐλῶνος καί Κανίνης τό 1992. Χειροτονήθηκε ἀ­πό τόν μητροπολίτη Θηβῶν καί Λεβαδείας Ἱερώνυμο τό 1996 καί ἐν­θρονίστηκε στό Μπεράτι τῆς Βορείου Ἠπείρου τό 1998. Ἡ καθυστέρηση ὀ­φεί­­λεται στήν ἄρνηση τῆς ἀλβανικῆς κυβέρνησης νά ἐνθρονι­στεῖ νωρίτερα.
  Ἐμεῖς τόν γνωρίσαμε ὡς ἱε­ρο­κήρυ­κα τῆς μητροπόλεως Θη­βῶν καί Λεβαδείας καί ἦταν πνευματικός πατέρας πολλῶν, καθώς καί τῆς οἰκογένειάς μου.
Ὑπῆρξε ἄνθρωπος φιλακόλουθος, προσευχῆς καί φιλανθρωπίας, ἤρεμος καί σοφός κα­­­τά τήν παροχή ὁδηγιῶν στά πνευματικά του τέκνα. Πολλές ἀπό τίς συμβουλές του τίς κρα­τῶ ὡς φυλαχτό μέχρι καί σήμε­ρα. Θυμᾶμαι τή συμβουλή πού μοῦ ἔδωσε ὕστερα ἀπό κά­­­ποιο παράπονο πού τοῦ ἐξέθεσα: «Θά πηγαίνεις», μοῦ εἶπε, (γιά τά κατη­χη­τικά καί τίς ὁμάδες) «ὅπου σέ καλοῦν». Σέ μιά ἀπό τίς γιορτές εἰς μνήμην τῆς Ἁ­γί­ας Ταβιθᾶ, προστάτιδος τῆς «Ὀρφανικῆς Στέγης» στή Λιβαδειά, ἡ θεία Λει­τουργία τελείωσε στίς 12 τό μεσημέρι. Τόν περίμενα στόν ναό, γιά νά τόν συνο­δεύσω στήν «Ὀρ­φανική Στέγη», πού ἦταν κοντά στό παρεκκλήσι. Βγαίνοντας ἀπό τό ἱερό μοῦ λέει: «Γεώργιε, ἀρ­γή­σαμε». «Ναί», τοῦ ἀπα­ντῶ, «λίγο». «Πο­λύ», μοῦ λέει, καί συνεχίζει: «Δι᾽ ἡμᾶς μὲν ἡδύ, ἀλλὰ διὰ τὸν λαὸν τραχύ».
  Οἱ ἀγρυπνίες του, ἰδιαίτερα στά μοναστήρια στά ὁ­ποῖα διακόνησε ὡς ἡ­γούμενος, ἦταν ὁλονύκτιες κατά τό ἁ­γιορείτικο τυπικό. Ἀκούραστος καί ὄρ­θιος στό ψαλτήρι, μέχρι νά τελειώσει καί ἡ θεία Λειτουργία τίς πρωινές ὧ­ρες· «καὶ ὁ ἑωρακώς... καὶ παρεστηκώς... μεμαρτύρηκε».
Δέν ἔκρυβε τήν ἀγάπη του στή μελέτη τῆς ἁγίας Γρα­φῆς καί στούς βίους τῶν ἁγίων. Αὐτά τά δύο ἔθετε σέ προ­τε­ραιότητα κι ὅταν συμβούλευε τά πνευματικά του παιδιά. Τά μαθήματά του, τά κηρύγματα καί οἱ ὁμιλίες του ἦταν ἑρ­μηνεία τῆς ἁγίας Γραφῆς καί ἔργων τῶν πατέρων.
  Ἦταν μουσικολογιότατος, γνώριζε ἄριστα τή βυζα­ντινή μουσική. Καί ἦταν καλλικέλαδος. Δέν τό ἔκρυβε αὐ­τό τό χάρισμα καί εὐκαίρως ἀκαίρως, εἴτε κα­τά τή διάρ­κεια τῆς θείας Λειτουργίας εἴ­τε σέ διάφορες ἀκολουθίες τῆς ἐκ­κλη­σίας, πήγαινε στό ψαλτήρι καί «συγχόρευε» μέ τούς ψάλτες.
Στή Βοιωτία, ὅπου διακόνησε περίπου 40 χρόνια, ἄ­φησε ἀνεξίτηλα τά ἴχνη του. Δέν εἶναι λίγα τά πνευματικά του παιδιά πού καί σήμερα τόν θυμοῦνται καί τόν μνημονεύουν στίς προσευχές τους. Τά βήματά του καί τό παρά­δειγμά του ἀκολουθεῖ ἐπαξίως ὁ σημερινός ἡ­γούμενος καί διάδοχός του στήν ἱερά μονή Ὁσίου Σεραφείμ Δομβοῦς, ὁ πα­τήρ Νεκτάριος Τσεκούρας.
  Ἀναπαύθηκε ἐν Κυρίῳ πλήρης ἡμε­ρῶν στίς 20 Ἰουλίου 2024.
Γέροντα, τίς εὐχές σου καί τίς πρεσβεῖες σου πρός τόν Κύριο νά ἔχουμε! Ἐπηρέασες τή ζωή μας μέ τήν ἁγία βι­οτή σου. Μᾶς ἔδωσες ἐφόδια πού δέν ἔχουν ἡμερομηνία λήξεως. Ὁ Κύριος, τόν ὁποῖο εὐαρέστησες «ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου», νά σοῦ χα­ρί­σει καί τήν ἀτελεύτητη ζωή. Αἰωνία σου ἡ μνήμη!

Γεώργιος Μυτιληναῖος

"Ἀπολύτρωσις",

Τεῡχος Νοεμβρίου 2024