Σέ ὅλα τά χρόνια τῆς ἐκπαιδευτικῆς μου ὑπηρεσίας γνώρισα παιδιά κάθε χαρακτήρα. Ἀλησμό­νητος ὅμως μοῦ ἔ­μεινε ὁ μικρός μου Πέτρος, πού τόν γνώρισα ὅταν ἦταν μα­θητής τῆς Α΄ Γυμνασίου.
  Πᾶνε 40 χρόνια ἀπό τότε. Νέος ἐγώ, νε­ο­διόριστος καθηγητής φιλόλογος, μέ ὅλες τίς ἄθεες διδασκαλίες φρεσκο­α­πο­τυπωμένες στό νεανικό μου μυαλό. Πιστός στίς ἀρχές μου, θε­ωροῦσα εὐ­νο­ημένους τούς μαθητές μου, πού μέ συ­νάντησαν γιά νά τούς δια­φω­τίσω. Νά τούς βγάλω ἀπό τά σκότη τῶν θρη­σκο­ληψιῶν, πού οἱ γιαγιάδες καί οἱ μάνες τους πότιζαν τίς ψυχές τους.
  Εἶχα στόχο μου νά ἀποψιλώσω ὅ,τι ξε­κι­νοῦσε νά στερεώνεται στίς ἐφηβικές καρ­διές, πού εἶχα στά χέρια μου. Ἤμουν ὁ ἀγα­πη­μένος τους καθηγητής. Πολλές οἱ ὧρες μα­ζί μου σύμ­φωνα μέ τό ὡρο­λό­γιο πρόγραμμα. Βρι­σκό­μουν καθη­με­ρινά σέ ἐπαφή μαζί τους, γε­γονός πού μοῦ πρόσφερε μεγαλύτερη δυ­νατό­τη­τα εὐστοχίας. Μέ ζῆλο ἔπεσα στή δου­λειά! Μέ ὅλους τά κατάφερνα. Μέ θαύ­μα­ζαν, καί μπό­λιαζα τό σαράκι μέσα τους. Σέ ὅλους; Σχεδόν σέ ὅλους.
  Συνάντησα τόν Πέτρο, στό κεφαλοχώρι τῆς πε­ρι­οχῆς. Μέ πολλή ὄρε­ξη μπῆκε στό Γυμνάσιο. Τό ᾽χε μεράκι νά σπου­δά­σει. Ἀγαποῦσε ὅλα τά φιλολογικά μαθήμα­τα καί φυσικά καί ἐμένα, τόν φιλόλογο καθη­γη­τή του.
  Κάθε φορά μέ σύστημα ξεκινοῦσα τήν ἄ­θεη, τήν ἀρνητική διδασκαλία μου. Δέν μπο­ρῶ ὅμως νά ξεχάσω τά φω­τεινά του μάτια, ὅ­ταν σήκωνε τό χέρι γιά νά ζητήσει τόν λόγο καί νά ὑπερα­σπι­στεῖ ὅ,τι ἐγώ προσπαθοῦσα νά ξη­λώσω!
    - Δέν ὑπάρχει Θεός, παιδιά! Αὐτό εἶ­ναι τό παραμύθι τῶν παπάδων! Με­γα­λώσατε πιά! Ψάξ­τε καί μόνοι σας νά δεῖτε! Δέν ὑπάρχει Θεός!
Κι αὐτό τό μικρό παιδί, ὁ Πέτρος, μοῦ ἀπαντοῦσε:
  - Ἐγώ, κύριε, πιστεύω στόν Θεό! Ὑ­πάρχει! Τό ξέρω! Ὅ,τι καί νά μοῦ λέτε ἐσεῖς, δέν μπορεῖτε νά μοῦ ἀλλάξετε τή γνώμη! Ὁ Θεός ὑπάρχει!
  Δέν μπορῶ νά ξεχάσω τή λάμψη τῶν ματιῶν του καί τή σταθερότητα τῆς φω­νῆς του. Κι ἄς πέρασαν ἀπό τότε τόσα χρόνια. Αὐτά τά μάτια τοῦ παιδιοῦ ἀ­πο­τυπώθηκαν μέσα μου. Τί πίστη ἔ­κρυ­βε αὐτή ἡ μικρή καρδιά! Καί μέ πόση σι­γουριά μοῦ ἔδινε νά τήν ψηλα­φήσω!
  Ὑπηρέτησα τήν ἐκπαίδευση ἀλλά μέ τούς στόχους μου νά ἀπο­δυνα­μώ­νονται σιγά-σιγά μέ τά χρόνια, γιατί μέ κυνη­γοῦσαν ἐκεῖνα τά μάτια! Μέ ἀκο­λου­­θοῦσε ἡ σταθερότητα τῆς φω­νῆς τοῦ Πέτρου!  Κάποια στιγμή ἀποφάσισα νά ἀνακαλύψω τί ἦταν ἐκεῖνο πού ὅπλι­ζε τόν μικρό μα­θη­τή μου καί ἀφόπλιζε τόν μεγάλο καθη­γητή του. Γιατί ἔτσι ἔ­νιωθα μπροστά στόν Πέτρο, ἀφοπλι­σμένος. Ἤθελα, ὁπωσδήποτε, νά ψάξω γιά νά δῶ ὅτι ὁ μικρός ἔπεφτε ἔξω!
  Στή μικρή μας πόλη, στήν κορυφή τοῦ βουνοῦ, δεσπόζει ἀνοιχτόκαρδο τό μοναστήρι! Ἡ παρουσία τῶν νέων πού ἀφιέρωσαν τή ζωή τους σ᾽ ὅ,τι ἐγώ ἀποκαλοῦσα «παραμύθι τῶν παπάδων» κέ­ντρισε τό ἐνδιαφέρον μου. Σκέφτηκα νά τούς γνωρίσω καί νά κουβεντιάσω μαζί τους. Οἱ ἀτέλειωτες ὧρες συζη­τήσεων μέ τά ἁγιασμένα πρόσωπα ἔλυ­σαν ἀπο­ρίες, ἔδωσαν ἀπαντήσεις στίς ἀντιρ­ρή­σεις, φώτισαν τό σκοτάδι! Καμία ἀντί­­­- δρασή μου δέν κατακρίθηκε, πα­ρά μο­νάχα ἀντιπαρατάχθηκε στά ἐπιχει­ρή­μα­τα γιά νά φανεῖ ἡ σαθρότητά της! Μέχρι πού ἔφθασε ἡ ψυχή στή μετά­νοια καί στήν ἐξομολόγηση! Ὁ Χριστός ἄλλαξε τή ζωή μου! Φῶς! Παντοῦ φῶς!
Πικρά ἔκλαψα γιά ὅλο τό κακό πού τόσο ἐπιμελῶς ἔσπειρα καί τόσο ὀργα­νωμένα ὑπηρέτησα! Προσεύχομαι γιά τούς μαθητές μου! Ὁ Θεός νά βρεῖ τρό­πο νά ἀγγίξει τίς ψυχές τους!
  Ἡ μεγαλύτερή μου ὅμως εὐτυχία καί χαρά ἦταν ἡ εἴδηση ὅτι ὁ μικρός μου Πέτρος ὄχι ἁπλῶς ἔμεινε σταθερός σέ αὐτήν τήν πίστη του, ἀλλά καί ὑπηρετεῖ τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ὡς ἱερέας! Καί αὐτή ἡ μεγάλη μου χαρά ἔφθασε νά γίνει ἀνείπωτη, ὅταν ἔμαθα ὅτι ὁ Πέ­τρος χειροτονήθηκε ἐπίσκοπος! Μέ τό τόσο συγκλονιστικό γιά μένα ὄνομα Πο­λύκαρπος! Γιά νά μοῦ θυμίζει ὅτι καί μό­νο τό λαμπερό βλέμμα ἑνός παι­διοῦ μπορεῖ νά φέρει πολλούς καρπούς γιά τόν Χριστό! Πώς ἀκόμη καί ἡ σταθερή του στάση στήν πίστη τοῦ Χριστοῦ μπο­ρεῖ νά γίνει ἀφορμή γιά τή σωτηρία μιᾶς ψυχῆς! Πόσο ἀπέραντη εἶναι, Θεέ μου, ἡ ἀγάπη σου!
  Μακάρι νά συναντήσω τόν μικρό μου Πέτρο, τόν Σεβασμιότατο Πολύ­καρπο, πού σέ ἀγαποῦσε, Χριστέ μου, σταθερά σ᾽ ὅλη τή ζωή του! Μακάρι! Νά τόν συνα­ντήσω καί νά φιλήσω τό χέρι του! Γιατί θέλω νά τοῦ ζητήσω νά μέ συγχωρέσει γιά ὅλη τήν μπόρα πού ἔ­φερα στήν ὕπαρξή του. Γιατί θέλω νά τοῦ πῶ, Χρι­στέ μου, ὅτι ἐγώ, ὁ φιλό­λο­γός του, Σέ ἔψαξα ἐξαιτίας του! Ἐξαι­τίας τῶν λα­μπερῶν ματιῶν του! Ἐξαι­τίας τῆς στα­θερότητας τῆς φωνῆς του! Καί πώς ἐξαιτίας του ἀπολαμ­βάνω σή­μερα τήν ἀληθινή ζωή πού μό­νο κο­ντά Σου μπο­ρεῖ κανείς νά βρεῖ! Γιατί αὐτή ἡ στα­θε­ρότητά του ἔγινε αἰ­τία γιά πολ­λούς καρπούς γιά τόν Χριστό!

Ἀλέξιος

"Ἀπολύτρωσις",

Τεῡχος Νοεμβρίου, 2024