Ἡ παρέλαση τῆς 28ης Ὀκτωβρίου, στή Θεσ­σα­λονίκη πού γιορτάζει, εἶναι ἀπό μόνη της μιά γιορτή.
  Ἄν καί ἔχουν εἰπωθεῖ ἀντίθετες ἀ­πόψεις κατά καιρούς περί ἄσκοπης κα­τανάλωσης καυσίμων στά πολεμικά ὀ­χήματα πού παρελαύνουν καί καλ­λι­έρ­γειας πολεμικοῦ κλίματος, τίποτα ἀπό αὐτά δέν ἰσχύ­ει στήν πραγματικότητα. Ἰδιαίτερα ἡ στρατιω­τική παρέλαση τῆς Θεσσαλονίκης, πού εἶναι κατά κοινή ὁ­μολογία ἐντυπωσιακή καί μεγαλειώδης, δη­μι­ουργεῖ ἕνα συναίσθημα συχνά πλα­κωμένο τά τελευταῖα χρόνια καί κάποτε ἐπιμελῶς καταρ­ρα­­κωμένο: ἐθνική ὑπε­ρηφάνεια! Στίς δύσκολες οἰκο­νομικές συνθῆκες, στό πνεῦ­μα ἀπαξίωσης τοῦ στρατοῦ, τόν ὠχαδερφισμό καί τό «δέ βαριέσαι», μέ δυό λόγια μέ­σα στό χάλι μας, ὅταν ἀντι­κρίζουμε νέα παιδιά στό κρύο ἤ στή ζέ­στη, νά τραγουδοῦν μέ κα­μάρι τό «Μα­κεδονία ξακουστή» καί νά ὑψώνουν τήν ἑλληνική ση­μαία, ἀνα­πτε­­ρώνεται τό ἠθι­κό. Ἡ πα­ρέλαση τῆς 28ης Ὀκτωβρίου δέν εἶναι ἐπίδειξη στρα­τιω­τικῆς ἰσχύος -ἐξάλλου, παρακο­λου­θώ­ντας τά στρα­τι­ωτικά τμήμα­τα νά περ­νοῦν μπροστά μας εὐ­χόμαστε μυ­στικά νά μή χρειαστεῖ νά τή δείξουν πο­τέ. Εἶναι κυρίως ξανα­ζωντάνεμα τῆς ἐλπί­δας ὅτι ἀκόμη καί ἄν κάποιοι προ­σπα­θοῦν γιά τό ἀντίθετο, ἡ ἀγάπη γιά τήν πατρί­δα δέν ξερι­ζώ­νε­ται εὔκολα ἀπό τήν ψυχή τοῦ Ἕλλη­να.
  Ἀναρωτιόμαστε μαζί μέ τόν ἀκα­δη­μαϊκό Σπύρο Μελᾶ στό βιβλίο του «Δόξα τοῦ ᾽40»: «...Τί θά κάνει ἡ νέα γενιά; Ποιούς δρόμους θά τραβήξει;... Αὐτά τά ἀγωνιώδη ἐρωτηματικά δέν εἶναι ἀστή­ρικτα. Μέσα στήν ἀτμόσφαιρα τῆς κο­πώσεως πού εἶχε δημι­ουρ­γηθεῖ ἀπό τούς δικούς μας πολέμους, ἀτμό­σφαιρα δη­λητηριασμένη ἐπίσης καί ἀπό τίς ἐ­σω­τερικές δι­αιρέσεις, εἶχε ἀναπτυχθεῖ μιά τάση ὑλι­στικοῦ ἡδονι­σμοῦ, μιά δια­νο­η­τικότητα διεθνι­στική καί κοσμο­πο­λί­τικη. Βλέπαμε, μέ τή ζωηρό­τερη ἀ­νη­συχία, ν᾽ αὐ­ξάνει αὐτό τό ὀλέθριο πνεῦμα πού στοί­χισε σέ τό­σους ἄλλους λαούς τήν ἀτίμωση καί τή δουλεία».
  Ἐκεῖνος κατάφερε καί πῆρε τήν ἀ­πά­ντηση ἀπό τή γενιά τοῦ ᾽40: «Εὐτυχῶς εἴ­χαμε γελαστεῖ. Καί πρέ­πει νά ἔχουμε σή­μερα τήν ἐντιμότητα νά τ᾽ ὁμολο­γή­σουμε. Τό ρεῦμα πού πολε­μούσαμε ἦ­ταν ἐπι­πόλαιο. Δέν εἶχε εἰσ­δύ­σει βαθιά στήν ψυ­χή τῆς καινούριας γε­νιᾶς, ὅπως εἶχε γίνει σ᾽ ἄλλες χῶρες. Εἴ­χαμε ὑπο­τι­μήσει κά­πως τή δύναμη, τή ζωντα­νό­τητα τῶν ἑλ­ληνικῶν παρα­δό­σε­ων. Κάτω ἀπό τή δι­ε­θνιστική τάση τῆς με­ταπο­λε­μικῆς μό­δας, πού εἶχε παρασύ­ρει ἕνα μέρος τῆς νέας γενιᾶς, ὑπῆρχε, ζοῦσε, ὑποσυ­νεί­­δητα μά δυνατά, τό παν­άρχαιο, τό αἰ­ώ­νιο ἀντιφέγγισμα τοῦ ἑλ­λη­νικοῦ ἐ­θνι­­- σμοῦ. Πῆραν τόν πυρσό ἀπό τά χέ­ρια μας μέ τήν ἄκρατη ὁρμή τῆς θύ­ελ­λας. Ἡ Ἑλ­λάδα μιλεῖ στήν ψυχή τους, τραγουδεῖ τό προαιώνιο τραγούδι της πού εἶναι γε­μᾶτο θεϊκό φῶς. Τά ἐρω­τη­ματικά μας τά ᾽σβη­σαν μέ τήν λάμψη τῶν πράξεών τους».
  Τό δικό μας μεγάλο ἐρωτηματικό εἶ­ναι ἄν θά ὑπάρχουν Ἑλληνόπουλα -100 χρόνια μετά τό ἔπος τοῦ ᾽40-, γιά νά κά­νουν παρέλαση καί νά κρατοῦν ψηλά τήν ἑλληνική σημαία. Ἄν τό ἀπα­ντή­σουμε αὐ­τό, τότε τά ὑπόλοιπα μᾶς τά εἶπε σέ παρέλαση τῆς Θεσσαλονίκης ὁ νεαρός σμηναγός τῆς ὁμάδας ἐπιδεί­ξε­ων «ΖΕΥΣ» τῆς πολεμικῆς μας ἀεροπο­ρίας: «Μόνον οἱ ἐλεύθερες ψυχές κρατοῦν ἐ­λεύθερες πατρίδες» καί μαζί μέ τό F-16 του ἀνέ­βα­σε τίς ψυχές μας στόν γαλάζιο, ἑλληνικό οὐρανό.

Εὔφημη Μπούτσικου-Ρίζου

"Ἀπολύτρωσις",

Τεῡχος Ὀκτωβρίου 2024