Ἡ ἑλληνική νίκη ἐπί τοῦ ἰταλικοῦ στρατοῦ τό 1940-1941 δέν χωράει στά μέτρα καί στά σχήματα τῆς Ἱστορίας. Ἔξω ἀπό κάθε λογική, σάρωσε κάθε πιθανή πρό­γνω­ση καί ἄφησε ἔκπληκτο καί ἄφωνο ὁλόκληρο τόν κόσμο. Θά μπορούσαμε νά ἰσχυ­ριστοῦμε ἀνεπιφύλακτα ὅτι τό λεγόμενο ἑλληνικό ἔπος τοῦ 1940-1941 στά βο­ρειο­ηπειρωτικά βουνά δέν ἦταν ἔπος. Στὴν πραγματικότητα ἦταν ἕνα ἀπό τά μεγάλα «σημεῖα», θαύματα τοῦ Θεοῦ, μέ τά ὁποῖα ὁ Κύριος δίδαξε τή νεωτερική ἀνθρωπό­τητα ἕνα ἀπό τά πιό κρίσιμα μαθήματά του.
  Πόσο ἀληθινό εἶναι αὐτό τό συμπέρασμα φαίνεται καθαρά καί μόνον ἀπό τούς ἀριθμούς1:
 -Ποιός ἐπιτέθηκε; Ἡ Ἰταλία -δηλαδή ὁ ἕνας ἀπό τούς δύο βραχίονες τοῦ πανί­σχυρου Ἄξονα-, ἡ ὁποία διέθετε τότε στήν Ἀλβανία 59 τάγματα πεζικοῦ, 135 πυρο­βολαρχίες, ἀπό τίς ὁποῖες 23 τοῦ βαρέος, 150 ἅρματα μάχης, 18 ἴλες ἱππικοῦ, 6 τάγματα ὅλμων καί 1 τάγμα πολυβόλων, πού συνολικά ἀριθμοῦσαν 100.000 ἄν­δρες. Ἐπίσης, προβλεπόταν ἡ μεταφορά καί νέων δυνάμεων στήν περιοχή.  
-Ἐναντίον ποιοῦ ἐπιτέθηκε; Ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος, πού εἶχε νά ἀντιπαρατάξει στόν ἐχθρό 39 τάγματα πεζικοῦ καί 40 πυροβολαρχίες διαφόρων διαμετρη­μάτων, σύνολο 35.000 ἄνδρες. Εἶχε ἀκόμη 3 τάγματα πεζικοῦ καί 1½ πυροβο­λαρχία στήν Κέρκυρα γιά τήν ἄμυνά της, 1 τάγμα πεζικοῦ στήν περιοχή τῆς Πρέβεζας, γιά ἀνάλογο σκοπό, 1 πεδινή πυροβολαρχία καί 1 λόχο πολυβόλων.
  Νά σημειωθεῖ ὅτι οἱ Ἰταλοί ὑπερτεροῦσαν, χωρίς μάλιστα καμιάν ἀναλογία μέ τούς Ἕλληνες, σέ πυροβολικό καί στά ἀνύπαρκτα γιά τόν ἑλληνικό στρατό ἅρματα μάχης, ἐνῶ καί στήν ἀεροπορία ἡ ὑπεροχή τους ἦταν συντριπτική: Διέθεταν 400 ἀεροπλάνα πρώτης γραμμῆς, ἐνῶ οἱ Ἕλληνες εἶχαν μόλις 140 περίπου, πού βρί­σκο­νταν σέ καλή ἁπλῶς κατάσταση. Αὐτό σήμαινε ἐκτός τῶν ἄλλων ὅτι στό ἔλεος τῶν ἐπιδρομῶν τοῦ ἐχθροῦ, οἱ ὁποῖες θά μποροῦσαν νά ἔχουν ὡς βάση τόσο τήν Ἀλβα­νία, ὅσο καί τήν Ἰταλία καί τά (ὑπό ἰταλική κατοχή τότε) Δωδεκάνησα, βρισκό­ταν καί ὁ ἄμαχος ἑλληνικός πληθυσμός.
  Ἐπιπλέον, οἱ Ἰταλοί τοῦ 1940 ἐνέπνεαν φόβο. Ἀφοῦ πρῶτα εἶχαν καταλάβει τή βρετανική Σομαλία καί ἀπειλοῦσαν σοβαρά, μέ ἐπιτυχίες, τά σύνορα Αἰθιοπίας καί ἀγγλικοῦ Σουδάν, εἶχαν προελάσει στή Λιβύη σέ βάθος ἑκατό χιλιομέτρων πρός τήν Ἀλεξάνδρεια, ἀπώθησαν τούς Ἄγγλους καί κατέλαβαν τό Σολούμ καί τό Σίτι ἐλ Μπα­ράνι.
  Τέλος, στή Μεσόγειο, ἀπέναντι στόν ἰταλικό στόλο, τόν δεύτερο μετά τόν ἀγγλι­κό, πού διαρκῶς ἐπέκτεινε τήν κυριαρχία του, ὁ ἑλληνικός στόλος δέν εἶχε ν᾽ ἀντι­τά­ξει παρά μόνο τίς 16 φτωχές του μονάδες. Ἀπ᾽ αὐτές ὁ «Ἀβέρωφ» ἦταν παλιωμένος, μέ μαχητική ἀξία μειωμένη λόγῳ τῆς μικρῆς του ταχύτητας, ἐνῶ 4 ἀπό τά 8 ἀντιτορ­πιλικά του ἦταν κι αὐτά παλιωμένα, καθώς καί τά 6 συνολικά ὑποβρύχιά του.
  Μετά λοιπόν ἀπ᾽ αὐτή τή σχεδόν ἀπελπιστική γιά τήν Ἑλλάδα σύγκριση τῆς στρα­τιωτικῆς της δύναμης μέ ἐκείνη τῆς Ἰταλίας, τί ἄλλο θά μποροῦσε νά περιμένει κανείς ρεαλιστικά ἐκτός ἀπό τήν ἡρωική μέν, προεξοφλημένη δέ συντριβή τῆς χώρας μας, καί μάλιστα ἐντός λίγων ἡμερῶν; Δέν θά ἀναφερθοῦμε ἐδῶ στούς (βάσιμους) κομπα­σμούς τοῦ Μουσολίνι καί τῶν ἰταλῶν ἐπιτελικῶν. Θά σημειώ­σου­με μόνο τήν εὔγλωττη κατάληξη μηνύματος τοῦ ἑλληνικοῦ Γενικοῦ Ἐπιτελείου πρός τήν VIII Με­ραρχία (στήν Ἤπειρο) στά τέλη Αὐγούστου τοῦ 1940: «...Ἡ κυ­βέρνησις δέν ἀνα­μένει βεβαίως ἐκ τῆς μεραρχίας νίκας, δεδομένης τῆς ἀριθμητικῆς ὑπεροχῆς τοῦ ἀντι­πά­λου, ἀναμένει ὅμως ἐκ ταύτης νά σώσῃ τήν τιμήν τῶν ἑλ­λη­νικῶν ὅπλων…». Τό πράγ­μα ἦταν κατα­φανές.
  Ὡστόσο, τό θαῦμα ἔγινε! Ὁ ἅγιος Θεός ἐπενέβη καί τσάκισε τόν ἐπιβλητικό, ἀγέρωχο ὄγκο τῆς ἰταλικῆς στρατιᾶς. Μέ τή χάρη καί τή δύναμή του, ὁ μικρός Δαβίδ ἐξουδετέρωσε καί πάλι τόν γιγάντιο Γολιάθ. Ἀσφαλῶς ἔπαιξε τόν ρόλο της ἡ εὐψυχία καί ἡ γενναιότητα τοῦ λαοῦ μας γιά τό ἐκπληκτικό ἀποτέλεσμα. Ὅμως ἡ ἀντικει­με­νική πραγματικότητα φωνάζει ὅτι πιό πολύ ἀπ᾽ ὅλα συντέλεσε ἡ πίστη του στόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, τήν ὁποία ὁ Ἕλληνας θήλαζε ἐκείνους τούς δύσκολους, ἀλλά καί ἄξι­ους, καιρούς μαζί μέ τό γάλα τῆς μάνας του. Μιά μάνα πού ἤξερε ν᾽ ἀ­σφαλίζει τά παιδιά της στήν ἀγκαλιά τῆς Παναγίας, τῆς μητέρας τοῦ Θεοῦ, τῆς με­γάλης Μάνας ὅλων τῶν Χριστιανῶν. Καί δέν ἀναφέρω ἐδῶ τή Θεοτόκο ἀστό­χαστα· εἶναι πραγμα­τικά ἀμέτρητες οἱ μαρτυρίες ἑλλήνων στρατιωτῶν τοῦ ᾽40 πού εἶδαν αἰσθητά τήν ὑπέρμαχο Στρατηγό τοῦ Γένους νά προπορεύεται στόν νικηφόρο ἀ­γώνα του ὑπέρ βωμῶν καί ἑστιῶν!…              
  Στήν ἀρχή τοῦ κειμένου λέχθηκε ὅτι μέ τό θαῦμα αὐτό τοῦ 1940 «ὁ Κύριος δί­δα­ξε τή νεωτερική ἀνθρωπότητα ἕνα ἀπό τά πιό κρίσιμα μαθήματά του». Τό μάθημα αὐτό φυσικά δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τή δύναμη τῆς πίστης στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ἀλ­λά καί κάτι ἀκόμη ἐξίσου σημαντικό: Ὅτι τά ἄφθονα μέσα, ὁ πλοῦτος καί ἡ δύναμη δέν ἀσφαλίζουν οὔτε στό ἐλάχιστο μπροστά στή δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ. Εἶναι φτωχά ὅσο καί τά ἄχυρα, ὅσο «τό χνοῦδι πού σκορπίζει ὁ ἄνεμος στήν ἐπιφάνεια τῆς γῆς» (βλ. Ψα 1,4). Ἄραγε θά τό συνειδητοποιήσει αὐτό πρίν εἶναι ἀργά ὁ σύγ­χρονος γί­γα­ντας (μέ τά πήλινα πόδια πρβλ. Δα 2,33), πού αὐτοχαρακτηρίζεται μέ ἔπαρση «πο­λι­τισμένος κόσμος»;…

1 Τά στοιχεῖα γιά τίς στρατιωτικές ἱκανότητες τῶν Ἰταλῶν/Ἑλλήνων τό 1940 ἐλήφθησαν ἀπό τό ἔργο τοῦ Ἄγγ. Τερζάκη, Ἑλληνική ἐποποιΐα 1940-1941, ἔκδ. ΓΕΣ (21990), σσ. 32-34.

Εὐ. Ἀλ. Δάκας

"Ἀπολύτρωσις",

Τεῡχος Όκτωβρίου 2024