Διαβολική μετάνοια

  Εἶναι παλιά δουλειά τοῦ διαβόλου νά ἐμποδίζει τούς ἀνθρώπους ἀπό τή μετάνοια. Νά παρουσιάζει δύσκολη καί ἀκατόρθωτη τήν ὑπακοή στή σωτήρια πρόσκληση "μετανοεῖτε!", πού ἀπευθύνει ὁ Χριστός καί ἡ Ἐκκλησία.
 Μά δέν ἀρκεῖται ὁ πονηρός μόνο στά πλήθη τῶν ἀμετανοήτων, τούς ὁποίους καταδυναστεύει ἀνενόχλητος. Στηλώνει βλοσυρό τό βλέμμα του καί σ᾿ ἐκείνους τούς λίγους, πού τόν περιφρόνησαν κι ἐντάχθηκαν ἑκούσια στό "μικρόν ποίμνιον" τοῦ Χριστοῦ. Ἐπιδιώκει νά τούς κάνει κι αὐτούς νά... μετανοήσουν, διότι μετανόησαν. Νά ὑποτροπιάσει μέσα τους ἡ ἀπιστία καί ἡ ἀμετανοησία, ὥστε νά μπορεῖ νά στρογγυλοκαθίσει καί πάλι αὐτός βασιλιάς, γιά νά καταστήσει τά «ἔσχατα» τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων «χείρονα τῶν πρώτων» (Μθ 12,43-45).
 Εἶναι μάλιστα τόση ἡ ἐπιμονή καί τό θράσος τοῦ σατανᾶ, ὥστε ἐπιτίθεται ἀκόμη καί σ᾿ αὐτούς τούς κήρυκες τῆς μετανοίας, πού τόν ἔχουν πληγώσει καίρια καί τόν ἔχουν ἀπογυμνώσει ἀπό πολλούς ὀπαδούς. Παράδειγμα χαρακτηριστικό ἡ μανιώδης ἐπίθεσή του ἐναντίον τοῦ γηραιοῦ ἐπισκόπου Σμύρνης, τοῦ ἁγίου Πολυκάρπου, τόν ὁποῖο τιμᾶ στίς 23 Φεβρουαρίου ἡ Ἐκκλησία μας.
 - Ἔχω θηρία. Σ᾿ αὐτά θά σέ ρίξω, ἄν δέν μετανοήσεις! Ἀπειλεῖ ἐξοργισμένος ὁ ἀνθύπατος καί προσπαθεῖ νά ἀναγκάσει τό δοῦλο τοῦ Θεοῦ νά μετανοήσει γιά τήν πίστη του καί νά προσκυνήσει τά εἴδωλα.
 - Κάλεσέ τα! Δέν μποροῦμε νά μετανοοῦμε καί ν᾿ ἀφήνουμε τά καλύτερα γιά νά πέσουμε στά χειρότερα, ἀποκρίνεται ἀτάραχος ὁ ἅγιος.
 - Μετανόησε, γέροντα! Ἀρνήσου τόν Χριστό, ἐπιμένει ὁ ἄρχοντας.
 - Ὀγδόντα ἕξ χρόνια τόν ὑπηρετῶ καί σέ τίποτε δέν μέ ἔβλαψε. Πῶς μπορῶ, λοιπόν, νά ὑβρίσω τόν Βασιλέα καί Σωτήρα μου;
 Αὐτή εἶναι ἡ συλλογιστική τοῦ Πολυκάρπου, πού κατακαίει τό διάβολο. Συντρίβει ὁλοκληρωτικά κάθε σατανική προσπάθεια τό ἐπιχείρημα τοῦ ἱερομάρτυρα. Θέλγητρα καί φόβητρα ἐξουδετερώνονται ἀπό τήν ἐμπειρία του. Καί γίνεται ἡ ἡρωϊκή στάση του εὐχή καί εὐλογία γιά τούς χριστιανούς τῆς κάθε ἐποχῆς, ἀλλά καί πρότυπο τεχνικῆς γιά τόν πνευματικό τους ἀγώνα.
 Δέν εἶναι θεωρητική γνώση ἡ χριστιανική πίστη. Εἶναι βίωμα καί ἐμπειρία. Ὁ ἄνθρωπος πού ἔζησε τήν προσφορά τοῦ Χριστοῦ, πού τήν ἔνιωσε καί τήν γεύθηκε μέ τῆς ψυχῆς του τίς αἰσθήσεις, δέν ἀλλάζει μέ τίποτε αὐτή τή γεύση καί τήν ἐμπειρία. Τήν ἀπολαμβάνει ὡς τήν πιό χειροπιαστή ἀπόδειξη τῆς ἀλήθειας τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί τήν προβάλλει ὡς τό πιό δυναμικό ὅπλο του. Μ᾿ αὐτήν βιώνει καί ἐπιβεβαιώνει τήν ἀσύγκριτη ὑπεροχή τοῦ Χριστοῦ καί φιμώνει τό ἀδιάντροπο στόμα τοῦ διαβόλου.

Στέργιος Ν. Σάκκος

Ἀπολύτρωσις 52 (1997) 27