«Κάθε ἐμπόδιο σέ καλό», λέει ὁ σο­φός λαός. Κι ἐγώ τό ἐπαναλαμβάνω σέ συνομιλητές πού παραπονιοῦνται πώς, ἐνῶ κάνουν ὑπερπροσπάθειες γιά τήν ἐπίτευξη ἑνός σπουδαίου ἔργου, ὅλο προκύπτουν ἀπρόοπτα καί ματαιώνουν τό ἐπιθυμητό ἀποτέλεσμα. Ὅταν ὅμως στήν προσωπική μου ζωή ἐπιδιώκω τήν πραγμάτωση ἑνός στόχου καί ξεφυτρώνουν σκόλοπες, τότε δυσκολεύομαι νά δώσω τήν ἴδια συμβουλή στόν ἑαυτό μου. Αὐθόρμητα ἐκνευρίζομαι μέ κάθε κώλυμα κι ἐπιμένω νά φέρω εἰς πέρας τό πρωταρχικό μου σχέδιο.
  Θά μποροῦσε μία τέτοια τάση νά ἑρμηνευθεῖ ὡς ἰσχυρή θέληση. Ἐνίοτε, ὡστόσο, κρύβει μέσα της ἐγωισμό. Κάποτε φανερώνει καί πνευματική ἀνωριμότητα. Θυμᾶμαι μία φίλη, ὅταν δίναμε πανελλήνιες ἐξετάσεις. Γιά ἐλάχιστα μό­ρια ἔχασε τήν πρώτη ἐπιλογή. Δύο ἄλ­λες συμμαθήτριες μπῆκαν στήν πολυ­πόθητη ὑψηλόβαθμη σχολή. Αὐτή ξαναέδωσε. Πῆγε καλύτερα, ἀλλά οἱ βάσεις ἀνέβηκαν. Πάλι τό ὄνειρο ἔμεινε ἀνεκπλήρωτο. Μέ μισή καρδιά γράφτηκε στή σχολή πού πέρασε. Γρήγορα ἀφοσιώθηκε στά μαθήματα, ἀρίστευσε, πῆρε πτυχίο. Οἱ καθηγητές ἐκτίμησαν τίς ἱκανότητές της καί τήν κράτησαν νά ἐργαστεῖ στό πανεπιστήμιο σέ μία θέση μέ δημιουργικότητα κι ἐπι­κοινωνιακή δρά­ση, ὅπως ταίριαζε στήν ἱεραποστολική της φύση. Δέν γνώρισε οὔτε μία μέρα στή ζωή της τήν ἀγωνία τῆς ἀνεργίας. Οἱ δύο συμμαθήτριες ἀποφοίτησαν ἀπό τή φημισμένη σχολή, ἀλλά ἀναζητοῦσαν ἐπί χρόνια ἐργασία. Τότε μοῦ ἐκμυστηρεύτηκε: «Τώ­ρα καταλαβαίνω πώς ὁ Θε­­­ός εἶχε ἄλλο... καλύτερο σχέδιο γιά μέ­να».
  Πάντοτε ὁ Θεός ἔχει τό καλύτερο σχέδιο γιά τόν καθένα καί μάλιστα μέ ἀπώτερο σκοπό τή σωτηρία τῆς ψυχῆς μας. Ἁπλῶς ἐμεῖς βιαζόμαστε καί κοντόφθαλμα ἀντιμετωπίζουμε τίς ἀποτυχίες ὡς ἀπόρριψη. Δυσκολευόμαστε νά προσ­­­λά­βουμε τή φραγή στόν δρόμο μας ὡς φι­λάν­θρω­­πη κίνηση τοῦ πανάγαθου Πα­τέ­ρα. Ὑπάρχουν, ὡσ­τόσο, μετα­σχημα­- τιστές πού μεταποιοῦν τόν θυμό καί τήν γκρίνια σέ χαρά κι ἐλπίδα, πού μετατρέπουν τούς θολερούς ὀχετούς σέ θαλερούς λογισμούς.
  Σέ κάθε πρόσκομμα καλούμαστε νά ζυγίσουμε τήν ἐμπιστοσύνη μας στήν πρό­νοια τοῦ Θεοῦ ἤ τουλάχιστον νά Τοῦ ζητήσουμε μέ εἰλικρίνεια βοήθεια, γιά νά λειτουργήσει τό ὄμμα τῆς καρδιᾶς καί νά δεῖ σέ κάθε περιστατικό τήν ὠφέλεια. Εἶναι θέμα πίστεως ἡ ἀντιμε­τώ­πιση τῶν ποικίλων ἀκυρώσεων καί ἀ­ναμφίβολα μᾶς ἐξασκεῖ στήν ὑπομονή καί στήν πνευ­ματική εὐλυγισία. Ὅταν στίς ἀντιξοότητες κάμπτουμε προσευχητικά τά γόνατα, τά «γιατί σέ μένα;» λαμβάνουν στα­διακά ἑρμηνεῖες πού καί ὁ εὐφυέστερος νοῦς δέν θά μποροῦσε νά συλλάβει.
  Σέ κάθε τέτοιο ἀπροσδόκητο γεγονός τῆς ζωῆς μας πού σχετίζεται μέ τήν ὑγεία μας, τήν ἐπαγγελματική μας ἀποκατάσταση, τίς διαπροσωπικές μας σχέσεις νιώθουμε στό ἐσωτερικό πεδίο μα­- χῶν νά κονταροχτυπιέται ἡ ἀθλιότητα μέ τήν ἁγιότητα, καθώς καί τά δύο ἐνυπάρχουν μέσα μας. Οἱ ξαφνικές ἀνατροπές τῶν σχεδίων μας μοιάζουν μέ τίς διαπεραστικές ἀκτίνες τοῦ ἡλίου σέ καλοκαιρινούς ὄρθρους, πού διασχίζουν ἀ­στρα­πιαῖα τήν ἀτμόσφαιρα καί χτυποῦν ἀπευθείας τίς κόρες τῶν ὀφθαλμῶν. Πεταρίζουν πάνω στά βλέφαρα καί συνδυ­ά- ζονται μέ τίς ἑωθινές δροσοσταλίδες τῶν λουλουδιῶν καί τῶν πρώτων προσευχῶν. Προσπαθοῦμε νά τίς ἀποφύγουμε, μά αὐτές θά βροῦν δίοδο γιά νά σταθοῦν πάνω στό βλέμμα μας. Ἄν τίς ἀφήσουμε νά δράσουν εὐεργετικά, θά δακρύσουμε καί τότε τό φῶς τους θά ἀντικατοπτριστεῖ στή ματιά μας.
  Οἱ πρῶτες στιγμές εἶναι πάντα δύσκολες. Ποιός μπροστά στά ἐμπόδια ἀ­μέσως ὑμνεῖ καί δοξολογεῖ; Ὑψηλά ἀ­θλή­ματα γιά τούς ὀλίγους κι ἐκλεκτούς οὐρανοπολίτες τῆς γῆς, ἄφθαστα γιά μένα τόν πηλό. Κι ὅμως μία ἀπότομη φραγή στόν δρόμο μου μπορεῖ νά σταθεῖ ὁρόσημο. Ἄν ἐκμεταλλευτῶ τή φαινομενική ἀναποδιά, ἴσως ἀλλοιωθῶ ἀπό τό κονταροχτύπημα καί ἀπό τάλας νά γίνω ἅλας. Ὡστόσο, ἄν ἐπιμείνω πεισματικά στό ἴδιον θέλημα, τότε θά ἀ­πο­τελέ­σω μία ταλαίπωρη ἐποπτική διδα­σκαλία τοῦ ἅ­λατος πού ἔχει μωρανθεῖ καί θά κάνω παρέα στίς μωρές παρθένες ἔξω ἀπό τήν κλειστή θύρα.
  Ὡς ἀθεράπευτος ἐγωιστής θεωρῶ πώς πάντα ὅλες οἱ πόρτες θά ἀνοίγουν μπροστά μου. Προχωρώντας μέ μία τέτοια κοσμοθεωρία ἐξελίσσομαι σέ μία κούφια προσωπικότητα πού κερδίζει τίς ἐντυπώσεις τῆς κοινωνίας, χάνει ὅμως τίς ὑποτυπώσεις τῆς Βασιλείας. Ἡ ζυγαριά τοῦ βίου βαραίνει ἀσύμφορα ἀπό τά τιμαλφῆ πρός τά κενά καί τά συνα­φῆ. Εὐτυχῶς ὅμως πού ὁ Κύριος διαθέτει τήν ἁγία σμίλη καί λαξεύει τήν ὕλη, γιά νά βγεῖ ἀπό τά ἐνδότερα ὁ μετανοημένος ἄνθρωπος. Σμιλεύει ὁ Δημιουργός μέ χτυ­πήματα παντοδαποῦς φύ­­σεως τόν καθένα μας ἀνάλογα μέ τίς ἀντοχές καί τό δοχεῖο του.
  Τελικά, μιά θεάρεστη βιότευση μέ κα­λεῖ νά ἀξιοποιῶ κάθε κώλυμα γιά τήν καλ­λιέργεια τῆς μετανοίας μου πρωτίστως. Ἄς μήν ὑπάρχει ἄλλο ὄφελος. Καί μόνο γιά τήν ἐκκοπή τοῦ θελήματος, τό ἐμπόδιο μπορεῖ νά χαρακτηριστεῖ εὐλογημένο. Καί μόνον ἄν μέσα ἀπό αὐτή τή φραγή ἔμαθα νά ζῶ μέ λίγο πιό ταπεινό φρόνημα, μπορῶ νά ὁμολογήσω πώς ὁ φιλάνθρωπος Θεός μέ τήν ἀγάπη του παραχωρεῖ «τὰ καλὰ καὶ συμφέροντα ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν».

Α.Τ.

"Ἀπολύτρωσις"

Τεῡχος Ἰουνίου-Ἰουλίου 2024