-Σήμερα θά σᾶς ἐξετάσω στό μάθη­μα τῆς Ἱστορίας ἕναν-ἕναν, λέω μέ νό­ημα καί ἀνοίγω τό ντοσιέ τῶν βαθμῶν μέ ἐπισημότητα στό Β2.
-Ὤχ, κυρία… γιατί σήμερα; Δέν ἔ­χουμε διαβάσει, παραπονιοῦνται κάποιοι.
-Σήμερα δέν διαβάσατε; Γιατί χτές ἤσασταν διαβασμένοι; παρατηρεῖ ὁ Ἀν­δρέας ἔξυπνα.
-Λοιπόν, ἡ ἐξέταση θά ἀρχίσει μέ ἕνα τέστ. Δέν θά χρειαστεῖ χαρτί καί στυλό. Θά σημειώνετε τίς ἀπαντήσεις στό μυαλό σας.
Τά παιδιά μέ κοιτοῦν μέ ἀπορία. Σάν νά τούς ἀρέσει αὐτή ἡ ἐξέταση…
-Καλά καί πῶς θά μᾶς βαθμολογήσετε;
-Θά ἔχουμε… αὐτοαξιολόγηση σήμερα. Ὁ καθένας θά βάλει βαθμό στόν ἑαυτό του. Ξεκινᾶμε λοιπόν. Θά γράψω κάτι στόν πίνα­κα καί πάνω σέ αὐτό θά ἀξιολογηθεῖτε, λέω καί γράφω μέ μεγάλα γράμματα: «Ὅποιος δέν ἔχει χτές, εἶναι φτωχός. Ὅποιος δέν ἔχει αὔριο, εἶναι νεκρός».
Τά παιδιά παραξενεύονται.
-Τί σημαίνει αὐτό κυρία; Δέν τό καταλαβαίνω, λέει πρώτη ἡ Ἀντιγόνη.
-Τί σχέση ἔχει μέ τό μάθημα πού εἴ­χαμε; συμπληρώνει ἡ Ζωή.
-Τό μάθημα πού εἴχαμε θά τό ἐξετάσω ἀμέσως μετά. Τώρα θέλω νά σκεφτεῖτε καί νά βάλετε δύο βαθμούς στόν ἑαυτό σας. Ἕ­ναν γιά τό «χτές» καί ἕναν γιά τό «αὔριο».
-Τί ἐννοεῖτε κυρία;
-Νά ἀναλογισθεῖτε πάνω σέ αὐτές τίς φράσεις... Ἀλήθεια, ἔχω «χτές»; Τί θά εἴχατε νά παρουσιάσετε σάν δικό σας «χτές», ἄν σᾶς ρωτοῦσε κάποιος;
-Ἐννοεῖτε, κυρία, ἄν ἔχουμε παρελθόν, ἱστορία;
-Μήπως ἐννοεῖτε τά περιουσιακά μας στοιχεῖα;
-Κυρία, ἐγώ ἔχω «χτές»! Ὁ παππούς μου ἦταν σπουδαῖος ἀξιωματικός καί ὁ προπάππους μου πολέμησε στόν Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο καί διακρίθηκε σέ πολλές μάχες. Ἔχουμε στό σπίτι τά παράσημά του!
-Κι ἐγώ ἔχω «χτές»: Ὁ πατέρας μου εἶναι καρδιολόγος καί χειρουργεῖ μέ ἐπιτυχία!
-Ἐγώ γεννήθηκα Ἕλληνας! Μετράει κι αὐτό;
-Κι ἐγώ βαφτίστηκα Χριστιανή Ὀρ­θόδοξη… Αὐτό κι ἄν μετράει, κυρία, λέ­ει ἡ Ἀντιγόνη μέ νόημα.
-Μπράβο, τό καταλάβατε καλά. Συνεπῶς ὁ καθένας σας ἔχει μία μεγάλη περιουσία! Εἶστε πάμπλουτοι στά 14 χρόνια σας! Εἶστε οἱ γενικοί κληρονόμοι τόσων αἰώνων! Καί γιά νά μιλήσουμε καί γιά τήν ἱστορία μας… Ἀπό τόν Ὅμηρο ὥς σήμερα, ἀπό τήν Κωνσταντινούπολη ὥς τώρα: μάχες, δόξες, ἐπιστήμη, ἐ­φευρέσεις, φιλοσοφία, γράμματα, ἥρω­ες, ἅγιοι... ὅλα δικά σας! Ἀμύθητη πε­ριουσία.
-Κυρία, εἶναι δικά μας; Μᾶς ἀνήκουν δηλαδή;
-Ναί, παιδιά, ὁλοδικά μας! Ὅ,τι δημιούργησαν οἱ πρόγονοί μας ἐμεῖς τό ἔ­χουμε καί τό χρησιμοποιοῦμε χωρίς εἰ­- δικές ἄδειες καί χωρίς ἔλεγχο γιά προσωπικά δεδομένα. Ἀλλά ἔχετε καί κάτι ἀπό τό δικό σας χτές νά προσθέσετε σέ αὐτά. Γιά σκεφτεῖτε...
-Τήν πρόοδό μας στό σχολεῖο, στίς ξένες γλῶσσες, στή μουσική, στόν χορό!
-Τή συμμετοχή μας σέ ὁμάδες ἐθελοντισμοῦ!
-Καί στό Κατηχητικό τῆς ἐνορίας μας...
-Ὡραῖα! Σκεφτεῖτε κι ἄλλα καί θά δεῖ­τε πόσο πλούσιοι εἴμαστε! Τώρα περ­νᾶμε στήν ἀμέσως ἑπόμενη ἐρώτηση: Ἀλήθεια, ἔχετε «αὔριο»;
-Αὐτό τί σημαίνει πάλι;
-Ἄν δέν ἔχεις «αὔριο», εἶσαι νεκρός! Τί θά πεῖ «αὔριο»;
-«Αὔριο» εἶναι οἱ ὁραματισμοί, τά ὄ­νει­ρα, τά σχέδια, οἱ προοπτικές, οἱ ἐπιθυμίες, τά ἰδανικά, οἱ στόχοι... ἕνας χάρτης ζωῆς δηλαδή, ἕνα ἄλλο GPS. Εἶναι στ᾽ ἀ­λήθεια θλιβερό νά ὑπάρχουν νέοι χωρίς ὄνειρα καί φιλοδοξίες γιά τό μέλλον, νέ­οι πού ἀναγκαστικά, βαριεστημένα, χωρίς ἐν­θουσιασμό σέρνουν τά πόδια τους στή ζωή καί δέν ὀνειρεύονται γιά τό μέλλον τους. Εἶναι ζωντανοί νεκροί. Γιά ἀξιολο­γῆστε κι ἐδῶ τόν ἑαυτό σας...
-Ναί, ἀλλά ὑπάρχουν καί μερικοί πού φαντάζονται, κυρία, πετοῦν στά σύννε­φα... Αὐτό πῶς σᾶς ἀκούγεται;
-Νομίζω ὅτι εἶναι προτιμότερο. Αὐ­τούς θά τούς προσγειώσει κάποτε ἡ πραγ­­­ματικότητα. Οἱ ἐμπειρίες τῆς ζωῆς, ἀρ­γά ἤ γρήγορα, θά τούς συγκρατήσουν ἀ­πό τά ἐπικίνδυνα πετάγματα τῆς φαντασίας. Προτιμῶ κάποιον πού ἔχει ὄ­νειρα, ἔστω καί τολμηρά, ἀπό τόν νέο πού δέν ἔχει κανένα ὅραμα γιά τό μέλλον του.
-Δηλαδή, κυρία, τί πρέπει νά κάνου­με γιά νά λέμε ὅτι ἔχουμε «αὔριο»;
-Θά σᾶς τό ἐξηγήσω πολύ ἁπλά. Ἄν θέλετε νά ἔχετε αὔριο, πρέπει νά ἔχετε ἕνα χτές νά πατήσετε πάνω του, ἀλλά κυρίως νά κερδίζετε τό σήμερα, τό τώρα καί νά στοχεύετε ψηλά γιά τό μέλλον σας. Νά χτίζετε τήν κάθε στιγμή τό ὀνειρεμένο αὔριο!
-Ἐγώ πολλές φορές ἀπογοητεύομαι ἀπό τόν ἑαυτό μου καί παρατάω τήν προσπάθεια, προτοῦ ν᾽ ἀρχίσω.
-Μήν ξεχνᾶς, Χρῆστο, ὅτι τά πιό σπου­­δαῖα ὄνειρα στηρίζονται στήν πίστη καί στήν ἐλπίδα. Λέει πολύ ὄμορφα ὁ ποιητής Ἰωάννης Πολέμης:
«Μή φοβηθεῖς αὐτόν πού ἐστήριξε
στήν πίστη ἐπάνω τήν ἐλπίδα·
τόν εἶδα στή ζωή νά μάχεται,
μά πάντα ἀνίκητο τόν εἶδα».
-Ὡραῖα τά γράφει ὁ ποιητής! Ἀλλά πῶς μάχεται κανείς στό σήμερα;
-Μέ ἐπιμέλεια, μέ ἀγώνα, μέ διαρκῆ προσπάθεια. Χωρίς παύσεις καί διαλείμματα. Διάβασα κάπου καί πολύ μοῦ ἄ­ρε­σε: «Ὅταν σπέρνεις ὄνειρα μέ προσευ­χές, θερίζεις πραγματικότητες ὀνειρεμένες!». Καί μήν ξεχνᾶτε καθημερινά νά κάνετε τό τέστ. Γιά τό κάθε σήμερα τῆς ζω­ῆς σας νά βαθμολογεῖτε τόν ἑ­αυτό σας καί νά παίρνετε πάντα... ἄριστα! Ἄς τό ποῦμε τώρα ὅλοι μαζί γιά νά τό θυμόμαστε, λέω καί δείχνω στόν πίνακα. Τά παιδιά διαβάζουν μέ νόημα:
«Ὅποιος δέν ἔχει χτές, εἶναι φτωχός. Ὅποιος δέν ἔχει αὔριο, εἶναι νεκρός».

Μ.Ε.Χ.

"Ἀπολύτρωσις", Ἰαν. 2024