Θυμᾶμαι πώς, στά παιδικά μου χρόνια, εἶχα ἐντυπωσιαστεῖ μέ μία εἰκόνα πού εἶδα σέ ἕνα περιοδικό γιά πολυτέκνους: Ἕνα ἔμβρυο στή μήτρα κρατοῦ­σε μία ταμπέλα, πού ἔγραφε μέ κόκκινα γράμματα: «Ἀφῆστε με νά ζήσω!». Αὐτή νομί­ζω ἦταν ἡ πρώτη μου γνωριμία μέ τό θέ­μα «Ἔκτρωση». Καί πάντα ἀναρωτιόμουν: Τί θά ἔλεγε ἄραγε ἕνα ἀπό αὐ­τά τά ἑκατομμύρια παιδιά πού ὁδηγήθηκαν στήν ἔκτρωση, ἄν μποροῦσε νά μιλήσει; Τί θά ἔλεγε ἄν... ἀπό θαῦμα σωζόταν;

  Πόση ἦταν ἡ ἔκπληξη καί ὁ συγκλονι­σμός μου, ὅταν ἔμαθα ὅτι ἕνα τέτοιο παιδί ὑπάρχει καί εἶναι σήμερα... 46 χρο­νῶν, ἐνῶ ἀπό τά δεκατέσσερά του χρόνια ἀγωνίζεται νά εὐαισθητοποιήσει ἡγέτες, κυβερνήσεις, ὀργανώσεις μέ δημόσιες ὁμιλίες! Στ᾽ ἀλήθεια, τί πιό συγκλονιστικό νά ἀκοῦς ἕνα παιδί πού γλύ­τωσε ἀπό ἔκτρωση νά περιγράφει πῶς ἐπέζησε καί πῶς μεγάλω­σε στόν κόσμο μας; Ζωντανό θαῦ­μα καί δυνατός ἔλεγχος γιά ὅλους μας. Ἡ Gianna Jessen -αὐτή εἶναι τό παι­δί- βρισκόταν ἤδη 7,5 μῆνες στήν κοιλιά τῆς δεκαε­φτά­χρο­νης μητέρας της, ὅταν ἐκείνη ἀ­ποφάσισε νά τή σκοτώσει μέ τήν τεχνική τοῦ saline abortion (ἀντικατάστα­ση τοῦ ἀμνιακοῦ ὑγροῦ μέ ἁλατοῦχο διάλυμα, πού καίει τό ἔμβρυο μέσα καί ἔξω). Ἡ ἀ­πόπειρα ὅμως ἀπέτυχε!

  Σᾶς μεταφέρω ἐδῶ κάποια ἀπο­σπά­σματα ἀπό ὁμιλία της*.

  «Ἦταν μεγάλη ἡ ἔκπληξη καί ἡ ἀ­μηχανία ὅλων», ἀναφέρει στόν λόγο της, «ὅτι δέν βγῆκα νεκρή σ’ αὐτό τόν κόσμο ἀλλά ζωντανή στίς 6 Ἀπριλίου τοῦ 1977. Μάλιστα, ὁ μαιευτήρας πού ἐνεργοῦσε τήν ἔκτρωση ἦταν ἐκτός ὑ­πηρεσίας καί δέν τοῦ δόθηκε ἡ εὐ­καιρία νά ὁλοκλη­ρώ­σει τό σχέδιό του. Κι ἔτσι βγῆκα ζωντανή μετά ἀπό δεκαοκτώ ὧ­ρες. Ἔπρε­­πε νά ἤμουν τυ­φλή, καμένη, ἔπρεπε νά ἤμουν νεκρή. Καί δέν ἤμουν! Γιά ὅσους τυχόν ἔχουν ἀμφιβολίες, τό πιστοποιητικό γεννήσεώς μου γράφει: "Γεννημέ­νη κατά τή διάρκεια ἐκτρώσε­ως στό τελευταῖο στάδιο τῆς ἐγκυμο­σύ­νης". Ἀπό τήν κλινική ἡ νοσοκόμα κά­­λεσε ἀσθενοφόρο καί μέ μετέφεραν σέ νοσοκομεῖο. Αὐτό εἶναι πραγματικό θαῦ­μα, διότι συνήθιζαν τότε, μέχρι τό 2002, νά τερματίζουν τή ζωή ἑνός ἐπιβιώσαντος βρέ­φους, μέ στραγγαλισμό, ἀσφυξία, νά τό ἀφήνουν νά πεθάνει ἤ νά τό πετοῦν. Τό 2002 ὁ πρόεδρος Bush ὑπέ­γρα­ψε νόμο γιά νά σταματήσει αὐτή ἡ συνήθεια. Στή συνέχεια τοποθετήθηκα σέ ἵδρυ­μα ἔκτακτης φροντίδας, διότι δέν τούς ἄρεσα καί πολύ. Βλέπετε μισήθηκα ἀπό τή στιγμή τῆς συλλήψεώς μου ἀπό τόσους πολλούς, ἀλλά καί ἀγαπήθηκα ἀπό ἀ­κόμα πιό πολλούς καί προπάντων ἀπό τόν Θεό. Εἶμαι κόρη Του! Δέν παίζε­τε μέ τό κορίτσι τοῦ Θε­οῦ!

  Μέ πῆγαν ἀργότερα στό σπίτι τῆς Πένυ. Ἤμουν δεκαεπτά μηνῶν, δεκαπέ­ντε κιλά καί εἶχα διαγνωστεῖ μέ αὐτό πού ἐγώ θεωρῶ δῶρο, μέ ἐγκεφαλική παράλυση, ἡ ὁποία δημιουργήθηκε ἀπό τήν ἔλλειψη ὀξυγόνου στόν ἐγκέφαλό μου, καθώς προσπαθοῦσα νά ἐπιβιώσω.

  Τώρα εἶμαι ἀναγκασμένη νά πῶ αὐ­τό: Ἐάν ἡ ἔκτρωση εἶναι ἀποκλειστικά θέμα τῶν δικαιωμάτων τῶν γυναικῶν, τότε ποιά ἦταν τά δικά μου δικαιώματα; Πῶς δέν βρέθηκε οὔτε μία ριζοσπαστική φεμινίστρια νά σηκωθεῖ καί νά φωνάξει γιά τήν καταπάτηση τῶν δικαιωμάτων μου τήν ἡμέρα ἐκείνη! Στήν πραγματικότητα ἡ ζωή μου πνιγόταν στό ὄνομα τῶν δικαιωμάτων τῆς γυναίκας! Ὅταν ἀκού­ω τό ἐπιχείρημα ὅτι πρέπει νά κάνουμε ἐκτρώσεις, γιατί τό παιδί ἴσως γεννηθεῖ ἀνάπηρο, τότε ἡ καρδιά μου γεμίζει ἀπό τρόμο…Ὑπάρχουν πράγματα, κυρίες καί κύριοι, τά ὁποῖα θά μπορέσετε νά μάθε­τε μόνον ἀπό τούς ἀδύναμους ἀνάμεσά σας. Καί ὅταν τούς πνίγετε, ἐσεῖς εἶστε αὐτοί πού χάνετε... Δέν καταλαβαίνετε ὅτι δέν εἴσαστε ἐ­σεῖς πού κάνε­τε τήν καρδιά σας νά χτυ­πᾶ;... Εἶναι τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ πού σᾶς στηρίζει, ἀκό­μα καί ὅταν Τόν μισεῖτε!...

  ...Κοίταξαν τήν ἀγαπημένη μου Πένυ καί τῆς εἶπαν: Ἡ Gianna εἶναι ἕνα τίπο­τα… Καί ὅμως στήν ἡλικία τῶν τρεισήμισι χρόνων ἄρχισα νά περπατῶ μέ περ­πατούρα καί ὀρθοπεδικά στηρίγμα­τα. Στέκομαι σήμερα μέ ἕνα μικρό ὀρ­θοπε­δικό πρόβλημα, χωρίς στηρίγματα. Πέ­φτω μέ χάρη μερικές φορές καί μερικές ἄλλες ἄχαρα, ἀλλά δέν σταματῶ νά ἐρ­γάζομαι γιά τή δόξα τοῦ Θεοῦ. Μερικοί ἴσως εἶναι ἐνοχλημένοι, διότι μιλῶ συνέχεια γιά τόν Θεό καί τόν Ἰησοῦ. Μά πῶς εἶναι δυνατόν νά περπατῶ στή γῆ, ἔστω κουτσαίνοντας, καί νά μή δίνω ὅλη μου τήν καρδιά καί τό μυαλό καί τήν ψυχή καί ὅλο μου τό εἶναι στόν Χριστό πού μοῦ ἔδωσε τή ζωή; Ὅλος ὁ σκοπός τῆς ἐ­πίγειας ζωῆς μου εἶναι νά κά­νω τόν Θεό νά χαμογελᾶ… Ὁ Θεός νά σᾶς εὐλογεῖ».

...………………………………………

  Πλησιάζουν οἱ ἅγιες ἡμέρες τῶν Χρι­στουγέννων, τοῦ ἐρχομοῦ τοῦ Θεοῦ στή γῆ. Καί πάλι ἡ γῆ μας ἀφιλόξενη γιά Ἐ­κεῖνον καί γιά τά παιδιά πού τόσο ἀ­γά­πησε. Ὁ σύγχρονος Ἡρώδης τῶν ἐ­κ­­τρώσεων συνεχίζει τά ἐγκλήματά του, μά σήμερα καμιά φωνή δέν ἀκούγεται οὔτε στή Ραμᾶ οὔτε πουθενά. Τή σιω­πη­λή κραυγή χιλιάδων ἐμβρύων πού τούς κόψαμε τό νῆμα τῆς ζωῆς τήν ἔχει φιμώσει ἀπό καιρό ἡ νομική ὀρθότητα τῆς ἄνομης ἐποχῆς μας...

Μ. Δανιήλ

*Διασκευή-ἀπόδοση στά ἑλληνικά ἀποσπασμάτων ὁμιλίας, πού ἔκανε ἡ Gianna Jessen στίς 8.9.2008 στή Μελβούρνη τῆς Αὐστραλίας.