Ὀκτώβριος καί ἄρχισε ἡ σπορά τοῦ λόγου. Στήν Εὐρώπη, τήν Ἀφρική, τήν Ἀμερική, τήν Αὐστραλία. Μέ τήν κατήχηση καί τήν ἱεραποστολή, τό κήρυγμα καί τά βιβλία. Ὁ σπόρος πέφτει. Μπορεῖ οἱ ψυχές πού τόν ἀκοῦν νά εἶναι λί­γες, μία, δύο, τρεῖς, ἀλλά δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία, θά καρπίσει ὅλη ἡ γῆ.
  Δέν ξέχασα τήν Ἀσία. Καί νά ἤθελα, δέν θά μποροῦσα. Μᾶς τήν εἶχε θυμίσει ὁ Παῦλος ἕναν περίπου μήνα πρίν, Κυριακή, σ᾽ ἕνα ἀποστολικό ἀνάγνωσμα: «Ἀσπάζονται ὑμᾶς αἱ ἐκκλησίαι τῆς Ἀσί­ας». Ταράχτηκα ἀπ᾽ τόν χαιρετισμό σέ χρόνο ἐνεστώτα διαλογιζόμενος «ποτα­πὸς εἴη ὁ ἀσπασμὸς οὗ­τος».
  Ποιές ἐκκλησίες; Ἔμεινε τίποτα ἀπ᾽ τήν ἀρχαία ἐκκλησία στήν Περσία, στή Μεσοποταμία καί σ᾽ ὅλη τήν Ἀσία πού ἦταν ἀπό τούς πρώτους στή φανέρωση τοῦ Πνεύματος στήν Πεντηκοστή;
  Ἄν ἡ Εὐρώπη εἶναι ἕνα καράβι πού ναυάγησε μές στό λιμάνι, πού βρίσκεται σέ ἀποσύνθεση μέσα στή χριστιανική της ταυτότητα, ἡ Ἀσία εἶναι μία λυχνία σβηστή.
  Στήν Ἀσία δέν χρειάζεται νά πέσει ἄλλος σπόρος. Εἶναι σπαρμένη γῆ. Εἶναι ἡ γῆ πού πάτησαν οἱ πόδες Κυρίου καί ἀκούστηκε ἡ φωνή του στά μέρη τῆς Πα­λαιστίνης σάν ἦχος ἀπό πολλά νερά. Ἀκόμα ἀντιφεγγίζει στόν ὁρίζοντα τῆς Συρίας ἡ λάμψη τῆς Δαμασκοῦ. Πλανιέται παντοῦ ἡ ἠχώ ἀπ᾽ τίς Ἐπιστολές τοῦ Πέτρου πού διάβαζαν οἱ πατέρες μας πάνω στά βουνά τοῦ Πόντου, στά ὑψίπεδα τῆς Καππαδοκίας, στίς πεδιάδες τῆς Βιθυνίας.
  Ὅσο γιά τήν Ἀραβία, κρατάει καλά τά μυστικά της. Ἀνεξιχνίαστη Ἀραβία, σέ σένα ἦρθε «εὐθέως» ὁ Σαῦλος μετά τή μεταστροφή του. Δέν ξέρει κανείς τί ἔ­κανε στά χώματά σου. Ποῦ ἔμεινε, πό­σο ἔμεινε, ποιούς εἶδε ἤ μήπως δέν εἶδε κανέναν καί ἦταν αὐτός μόνος μονότατος μέ τόν Κύριο. Στήν Ἀραβία πά­ντως ἔγινε τό μεγαλύτερο ἔργο πού συντελέστηκε ποτέ ἀπό ἄνθρωπο στόν ἑαυτό του. Ὁ Σαούλ ἐκεῖ ἀπεκδύθηκε τελείως τόν ἑαυτό του καί ἔφυγε γιά ν᾽ ἀλλάξει ὅλη τή γῆ.
  Ἡ Ἀσία εἶναι σπαρμένη. Τί ἄλλο νά σπείρεις; Εἶναι μιά γῆ γεμάτη κρυμμένο μάννα, ἀλλά ἡ πόρτα γιά νά φτάσεις ἐ­κεῖ εἶναι κλειστή καί κανείς δέν ἔχει κλειδιά. Πῶς μπορεῖ νά ἀνοίξει;
  Δέν ξέρω, ἀλλά αὐτός ὁ ἀσπασμός τοῦ Σεπτεμβρίου ἀκούστηκε μέσα μου σάν κραυγή γιά βοήθεια. Σάν ἕνα ἀντίστροφο «Διαβάς...».
  Τό μέλλον τῆς Ἀσίας ἐξαρτᾶται ἀπό μᾶς. Ἡ Εὐρώπη κάποτε ἔζησε χάρη στήν Ἀσία, ὅταν ὁ Παῦλος διέβη τά σύνορά της κουβαλώ­ντας τό πνεῦμα της καί τά στίγματά της. Ἡ Ἀσία μπορεῖ τώ­ρα νά ξαναζήσει χάρη στήν Εὐρώπη. Δέν χρειάζονται ἄλλοι ἱεροί πόλεμοι. Φτάνει νά ἀφήσουμε μέσα μας νά βλαστήσει ὁ σπόρος πού πέφτει, γιά νά ξαναβροῦμε ἐκείνη τήν πρώτη ἀγάπη πού ἀφήσαμε.
  Αὐτό εἶναι τό δύσκολο. Ὅλα τά ἄλ­λα εἶναι πολύ εὔκολα γι᾽ Αὐτόν πού περπατάει αἰῶνες τώ­ρα σιωπηλός ἀνάμεσα στίς σβη­σμένες λυχνίες, κρατώντας στά χέρια Του τά κλειδιά τῆς ἀνατρο­πῆς. Ἐ­άν ἐμεῖς ξαναβροῦμε αὐ­τήν τήν ἀγάπη, ἡ λυχνία θά ξα­νανάψει κι ἡ πόρ­τα θ᾽ ἀ­νοίξει γιά πάντα. Δέν χρειάζεται παρά μό­νο μία ἐλάχιστη ριπή τοῦ ἀνέμου τῆς ἱστορίας πού θά ἀνατρέψει τά πάντα.
  Κι ἄν τώρα οἱ ἔρημες ἐκκλησίες τῆς Ἀσίας, μέ τή φαινομενι­κά μικρή ἤ ἀνύπαρκτη δύναμή τους, συνεχίζουν νά μᾶς ἀσπάζο­νται, τότε ἐμᾶς θά μᾶς κάνει νά ᾽ρθουμε καί νά προσκυνήσουμε ἐνώπιον τῶν ποδῶν τους.

Ζωή Γούλα

Φιλόλογος

"Ἀπολύτρωσις", Ὀκτ. 2023