Γεμάτη ἀπαιτήσεις ἡ ζωή καί ἡ πορεία διεκδικήσεων ἀμφίδρομη. Ὅσο αὐξάνουν οἱ ἐπιθυμίες τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου, τόσο καί ἡ ζωή του διαμορφώνεται ἀπαιτητική ἀπέναντί του καί ρουφᾶ σάν μαύρη τρύπα ὅλο τό δυναμικό του. Κυνηγητό τοῦ χρόνου, πίεση γιά νά ἀνταπεξέλθουμε στίς πολλές ἐπίπλαστες ὑποχρεώσεις. Ἀνάγκες κατασκευασμένες, πού ὅμως ἀδυνατοῦμε νά ζήσουμε δίχως νά τίς ἱκανοποιήσουμε, καθώς ὁ τρελός ρυθμός ζωῆς ἔχει καταντήσει ἕξη. Modus vivendi τρίτης χιλιετίας.
  Μέσα σέ αὐτό τό ἐντατικό κλίμα δράσης ὅλο τό πλῆθος τῶν ὑλικῶν καί τό ἀκατάπαυστο τῶν διαδρομῶν φαντάζουν ἀπαραίτητα κι ἄς ἀντιλαμβανόμαστε διανοητικά τήν τεχνητότητά τους. Ὅλα ἔχουν ἐνταχθεῖ στά ἀσφυκτικά πλαίσια τοῦ καθηκοντολογικοῦ προγράμματος, ἀκόμη καί αὐτές οἱ χαρές τῆς καθημερινότητας. Καθώς ἀπαριθμοῦμε στά σημειωματάρια ἠλεκτρονικά πλέονλίστες μέ τρέχουσες ὑποθέσεις, ἐνδέχεται νά καταγράφεται κάπως καί... ἡ ἐξασφάλιση χαρᾶς.
  Τήν πολυπόθητη χαρά τήν ἐπιδιώκουμε συχνά μέσα ἀπό ὑλικές ἀπολαβές. Πόσο συχνά δέν ἀκοῦμε φράσεις ὅπως: «Ἀγόρασα αὐτό τό φόρεμα γιά νά ἀνέβει ἡ ψυχολογία μου»; Ἴσως ἀνθρωπίνως νά λειτουργοῦν κι αὐτά ὡς πρόσκαιρα ἀναλγητικά, ἀλλά σαφῶς καί δέν προσφέρουν ἕνα μόνιμο βίωμα ἀγαλλίασης.
  Οἱ χριστιανοί γνωρίζουμε πώς ὁ Θεός εἶναι ἡ πηγή τῆς χαρᾶς, πώς τήν προσφέρει μέσα ἀπό τή δική του ὁδό, μακριά ἀπό βιτρίνες μέ γήινα. Αὐτό πού ἐκκρεμεῖ στή δική μας περίπτωση εἶναι τό πέρασμα ἀπό τή θεωρία στήν πράξη, ἄν θέλουμε στόν καθημερινό μας βίο νά εἰσέλθει ἡ γεύση τῆς ἀληθινῆς εὐδαιμονίας. Πιθανότατα ἔχουμε βιώσει κάποιες ἔκτακτες πνευματικές χαρές, ἀλλά συνήθως παραμένουν ξεκομμένα συμβάντα.
  Ἡ πλειοψηφία τῶν ἐπιλογῶν μας ρέπει πρός τήν ἄνεση, δηλαδή προσανατολιζόμαστε πρός τίς ἡδονές τοῦ κόσμου. Μᾶς ἐντυπωσιάζει ἡ τρυφηλή ζωή, ἀλλά ἐν τέλει δέν μᾶς ἱκανοποιεῖ. Ἀφήνει ἀκάλυπτη τήν ψυχή μας νά ταλαιπωρεῖται σ᾽ ἕνα φαῦλο κύκλο διασκεδάσεων ἤ μᾶλλον τελματικῶν φάσεων καί ἀντιφάσεων. Δοκιμάζουμε τά διαφημιζόμενα προϊόντα ἀδηφάγα καί παραμένουμε πεινασμένοι ζητιάνοι τῆς χαρᾶς.
  Παγιδευόμαστε σέ μία ἀνελέητη ροή γεγονότων, πού τελικά κουράζουν. Συσσωρεύουμε ἐπιδείξεις ψευτοχαρᾶς μέ ἀναρίθμητες ἀναρτήσεις στά μέσα δικτύωσης. Φροντίζουμε νά ποζάρουμε μ᾽ ἕνα πλατύ χαμόγελο, γιά νά πείσουμε τούς πάντες σχετικά μέ τήν ἀτσάλινη εὐτυχία μας.
  Δέν μπορεῖ νά εἴμαστε πλασμένοι γιά τέτοιες ἀποτυχημένες ἀπομιμήσεις εὐτυχίας οὔτε πρόκειται τά χωματένια ὑποκατάστατα νά λύσουν τό δράμα. Τό αἴσιο τέλος δέν θά τό φέρει «ὁ ἀπό μηχανῆς θεός» τοῦ ἀρχαίου θεάτρου, ἀλλά ὁ ἀπό Σταυροῦ Χριστός τῆς Καινῆς Διαθήκης.
  Ἡ πρόταση μακαριότητας τοῦ Κυρίου μας περνάει μέσα ἀπό στενή ἀτραπό. Εἶναι, ὡστόσο, δοκιμασμένη ὁδός. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς ἔχει προειδοποιήσει πώς θά εἶναι τεθλιμμένη, ἀλλά ἐγγυᾶται καί τή συνοδοιπορία. Κι ἐδῶ βρίσκεται τό κλειδί τῆς πνευματικῆς εὐτυχίας. Ὅ,τι κι ἄν συναντήσουμε στήν πορεία μας μεταμορφώνεται σέ γλυκιά ἐμπειρία ἀπό τή δική Του παρουσία. Ἄρα, στόχος δικός μας δέν εἶναι νά ἀνταπεξέλθουμε σ᾽ ἕνα πλῆθος κοσμικῶν ἐκδηλώσεων, ἀλλά νά θέσουμε σέ πρώτη προτεραιότητα ὅσα μᾶς ἐξασφαλίζουν τή δική Του συντροφιά.
  Μία φιλότιμη προσπάθεια νά βαδίζουμε μέ γνώμονα τήν ἐγγύτητα στόν Χριστό ἑλκύει θεία χάρη. Ὅταν στίς ποικίλες ἐπαφές λειτουργοῦμε μέ τόν μετασχηματιστή τῆς πίστης καί μπροστά στά ἀπρόοπτα μεταποιοῦμε τοῦ γογγυσμοῦ τό «ἀμάν» σέ «ἀμήν» εὐλογημένο, τότε κάτι ὄμορφο ἀρχίζει νά χτίζεται μέσα μας. Ὅταν ἐπιμένουμε στήν οὐσιαστική μας «ἐπιμόρφωση» καί ἐντρυφοῦμε στόν θεόπνευστο λόγο, τότε σταδιακά θησαυρίζουμε ἄνωθεν σοφία. Δῶρα ἀνθρωπίνως ἄπιαστα, ἀλλά μέσα στή μακροθυμία τοῦ Θεοῦ προσιτά σέ κάθε χριστιανό πού τολμάει νά ἀξιοποιήσει σωτήρια τήν ἐλευθερία του.
  Μέ αὐτά τά μικροβήματα δικῆς μας πρωτοβουλίας κινεῖται ἡ ἐλευθερία μας πρός τή θεία εὐδαιμονία. Σιγά σιγά γεννιέται ἐσωτερικά μία ἀστείρευτη πηγή χαρᾶς. Εἶναι τό ὕδωρ «τὸ ἁλλόμενον εἰς ζωήν», πού ὑποσχέθηκε ὁ Χριστός σέ κάθε διψασμένη «Σαμαρείτιδα» καί τό δωρίζει σέ κάθε ψυχή πού ἐπιλέγει τήν κατατρύφηση τοῦ Κυρίου. Μέσα σ᾽ αὐτό τόν γλυκασμό τῆς ἀδιάλειπτης κοινωνίας μαζί Του ἀπολαμβάνουμε ἄλλης συχνότητας χαρά. Μέσα σ᾽ αὐτή τήν προσευχητική συναναστροφή μπορεῖ νά γραφτεῖ ὁ στίχος τοῦ ψαλμωδοῦ στό ἡμερολόγιο τῆς ζωῆς μας ὡς δική μας προσωπική ἀναφώνηση καί ἐμπειρική ἐπιβεβαίωση: «Κατατρύφησον τοῦ Κυρίου καὶ δώσει σοι τὰ αἰτήματα τῆς καρδίας σου» (Ψα 36,4).

Α.Τ.