Ὁ ἀπόστολος Παῦλος καί οἱ συνεργάτες του καμαρώνουν τή μικρή νεοσύστατη ἐκκλησία τῆς Θεσσαλονίκης κι εὐχαριστοῦν τόν Θεό βλέποντας ὅτι στοιχίζεται πιστά στά ἴχνη τῆς πρώτης ἐκκλησίας: «μιμηταὶ ἐγενήθητε, ἀδελφοί, τῶν ἐκκλησιῶν τοῦ Θεοῦ τῶν οὐσῶν ἐν τῇ ᾿Ιουδαίᾳ ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ, ὅτι τὰ αὐτὰ ἐπάθετε καὶ ὑμεῖς ὑπὸ τῶν ἰδίων συμφυλετῶν καθὼς καὶ αὐτοὶ ὑπὸ τῶν ᾿Ιουδαίων» (Α΄ Θε 2,14).
Ἦταν πεποίθηση τοῦ ἀποστόλου ὅτι ἡ ἐκκλησία τότε εἶναι γνήσια, ὅταν ἔχει νά δείξει πληγές. Στούς Φιλιππησίους γράφει: «῾Yμῖν ἐχαρίσθη τὸ ὑπὲρ Χριστοῦ, οὐ μόνον τὸ εἰς αὐτὸν πιστεύειν, ἀλλὰ καὶ τὸ ὑπὲρ αὐτοῦ πάσχειν» (1,29). Δέν μπορεῖ μία ἐκκλησία νά εἶναι ἀληθινά σῶμα τοῦ ἐσταυρωμένου ᾿Ιησοῦ, ἄν δέν σηκώνει ἡ ἴδια σταυρό, ἄν τά μέλη της δέν ζοῦνε σταυρική ζωή. Καί ὁ ἴδιος ὁ ἀπόστολος ὡς διαπιστευτήρια τῆς γνησιότητάς του προβάλλει τά στίγματα τοῦ Χριστοῦ πού φέρει πάνω στό ἴδιο του τό σῶμα (βλ. Γα 6,17).
῾Ο Κύριος ᾿Ιησοῦς Χριστός δέν ὑποσχέθηκε στούς μαθητές του ἄνετη καί εὐτυχισμένη -κατά τήν ἀντίληψη βέβαια τοῦ κόσμου- ζωή. Τούς προειδοποίησε ὅτι «ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε» (᾿Ιω 16,33) καί τούς ἀποκάλυψε ὅτι «ἔσεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων διὰ τὸ ὄνομά μου» (Μθ 10,22). ῾Η ζωή τοῦ χριστιανοῦ εἶναι ζυμωμένη μέ τόν πόνο καί τόν διωγμό, κι αὐτό μᾶς τό βεβαιώνει καί ἡ ἱστορία. ῞Οταν μιλᾶμε, βέβαια, γιά διωγμούς, ἡ σκέψη μας δέν πρέπει νά τρέχει μόνον στό Κολοσσαῖο καί στά ἀμφιθέατρα τῶν τριῶν πρώτων αἰώνων τοῦ Χριστιανισμοῦ. Διωγμούς ἀντιμετωπίζουν ὅλοι οἱ πιστοί, ὅταν θέλουν νά ζοῦν τή χριστιανική ζωή μέ συνέπεια καί χωρίς συμβιβασμούς. Καί σήμερα ὁ ἀληθινός χριστιανός, πού ρυθμίζει τή ζωή του σύμφωνα μέ τή «μωρία τοῦ σταυροῦ» (βλ. Α´ Κο 1,18), ἀντιμετωπίζει τόν ὀνειδισμό, τή συκοφαντία, τήν ἀποδοκιμασία καί τίς εἰρωνεῖες τῶν ἀνθρώπων.
Οἱ ἐχθροί τῆς πίστεως εἶναι ἀνεξάντλητοι σέ ἐφευρετικότητα, στούς τρόπους καί στά μέσα πού χρησιμοποιοῦν γιά νά πτοήσουν τόν δίκαιο, νά κάμψουν τή σταθερότητά του καί νά τόν παρασύρουν στή θολή ζωή τῆς ἁμαρτίας. ῾Ο Κύριος στήν ἐπί τοῦ ὄρους ὁμιλία του μακαρίζει αὐτούς πού διώκονται, ἐπειδή παραμένουν σταθεροί καί ἀμετακίνητοι στή γραμμή τῆς δικαιοσύνης, δηλαδή προσηλωμένοι στόν νόμο τοῦ Θεοῦ· «μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Μθ 5,10). Αὐτοί οἱ πιστοί διαθέτουν φρόνημα ἀκατάβλητο, ἀνδρεία καί γενναιότητα ψυχῆς. Προτιμοῦν νά διωχθοῦν, νά ἀδικηθοῦν, νά ὑποστοῦν ὁποιαδήποτε ζημία καί θυσία, παρά νά παρασυρθοῦν ἀπό πονηρούς ἀνθρώπους καί νά ἀπομακρυνθοῦν ἀπό τήν εὐσέβεια καί τήν ἀρετή.
Σέ κάθε ἐποχή ἔχει ἰσχύ ὁ λόγος τοῦ ἀποστόλου Παύλου: «Πάντες οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ διωχθήσονται» (Β´ Τι 3,12). Οἱ ἀσεβεῖς καί ἁμαρτωλοί ἄνθρωποι τοῦ κόσμου μισοῦν καί κατατρέχουν τούς ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ, ὅπως εἶπε ὁ Κύριος. Πολλές φορές διώκεται ἡ ἀρετή καί θριαμβεύει ἡ κακία. Οἱ ἄπιστοι βλέπουν τίς θλίψεις τῶν χριστιανῶν καί σαρκάζουν. Οἱ ὀλιγόπιστοι ταράσσονται καί κλονίζονται. Οἱ πιστοί ὅμως γυμνάζουν καί ἀσκοῦν καθημερινά τόν ἑαυτό τους, ὥστε νά ἔχουν πάντοτε στή ζωή τους τόν σταυρό τοῦ Κυρίου, πού ἐγγυᾶται καί προμηνύει τήν ἀνάσταση καί τήν αἰώνια ἀποκατάσταση στόν οὐρανό.
῾Υπάρχουν μάλιστα καί κάποιες περιπτώσεις πού ἡ ἀνεξίκακη στάση τῶν πιστῶν στόν διωγμό φέρνει θαυμαστούς καρπούς καί ὁδηγεῖ ψυχές στή σωτηρία. ᾿Αναφέρω ἕνα χαρακτηριστικό παράδειγμα, ὅπως τό διηγεῖται κάποιος στρατιώτης πού ὑπηρετοῦσε στήν 7η Μεραρχία Πεζικοῦ: «Στό Κέντρο Βασικῆς ᾿Εκπαιδεύσεως εἴχαμε ἕναν συνάδελφο πού συνήθιζε κάθε βράδυ νά γονατίζει καί νά προσεύχεται. ᾿Εμεῖς τόν περιγελούσαμε καί προσπαθούσαμε νά τόν ἀναγκάσουμε νά πάψει νά προσεύχεται. ᾿Εκεῖνος ὅμως ἦταν ἀκλόνητος. ῞Ενα βράδυ ἅρπαξα τίς λασπωμένες ἀρβύλες μου καί τοῦ τίς πέταξα στήν πλάτη. ῞Ενα βογγητό πόνου ἀκούστηκε, ἀλλά ἐκεῖνος συνέχισε νά προσεύχεται. Τήν ἄλλη μέρα τό πρωί μπροστά στό κρεβάτι μου βρίσκονταν οἱ ἀρβύλες μου καθαρισμένες καί γυαλισμένες. ῾Η μεγαλειώδης αὐτή στάση τοῦ πιστοῦ συναδέλφου μου στή δική μου ἀπάνθρωπη κίνηση μέ συγκλόνισαν καί μπροστά σέ ὅλους τοῦ ζήτησα συγγνώμη μέ ἀναφιλητά. Αὐτός ἔγινε αἰτία νά πιστέψω στόν Χριστό, νά μετανοήσω, νά ἐξομολογηθῶ καί νά ἀλλάξω ζωή».
Πολλές φορές αὐτός ὁ διωγμός τῆς ἀποδοκιμασίας γίνεται πολύ σκληρός, γιατί δέν προέρχεται ἀπό ἀνθρώπους ξένους καί ἄσχετους μέ μᾶς, ἀλλά ἀπό συγγενεῖς καί φίλους μας. Κανείς ὅμως δέν δικαιολογεῖται νά δείξει δειλία σ᾿ αὐτόν τόν διωγμό. Γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ ἀξίζει τό πᾶν νά ὑποφέρουμε. ῎Επειτα μήν ξεχνᾶμε ὅτι καί ἄλλοι πιστοί πρίν ἀπό μᾶς ὑπέφεραν γιά τόν Χριστό σκληρά μαρτύρια χωρίς νά λυγίζουν. Θά ντραποῦμε μιά μέρα στόν οὐρανό, ὅταν θά τούς ἀντικρίσουμε, ἄν δέν φανοῦμε ἀντάξιοί τους ἐδῶ στή γῆ. ῾Ο Μέγας Βασίλειος βεβαιώνει ὅτι ἄν συναντᾶς διωγμούς καί θλίψεις «ὑπὲρ τοῦ Λόγου, δηλονότι τῆς ἀληθείας, γίνωσκε ὅτι βασιλεύεις ὕστερον». ῾Η ἀμοιβή σου θά εἶναι ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.
Στέργιος Ν. Σάκκος
ΤΟ ΚΑΝΑΛΙ ΜΑΣ
