Μέ τή συμπλήρωση δέκα χρόνων ἀπό τήν ἐκδημία τοῦ μακαριστοῦ διδασκάλου τῆς Ἀδελφότητάς μας Στερ­γίου Σάκκου, τήν Κυριακή 8 Μαΐ­ου, τελέστηκε μνημόσυνο ὑπέρ ἀνα­παύσεως τῆς ψυχῆς του στόν ἱερό ναό τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Σωτῆρος, στίς ἐγκαταστάσεις τῆς Ἀδελφότη­τας «Χριστιανική Ἐλπίς», στό Φίλυρο.
  Στόν ἴδιο χῶρο, τό ἀπόγευμα πραγ­­ματοποιήθηκε ἀφιε­ρω­ματική ἐκδή­λωση μέ θέμα: Στέργιος Σάκκος, ἄν­θρωπος ἀγάπης. Ἀκούστη­καν ἀπο­σπά­σματα ὁμιλιῶν του σχε­τι­κῶν μέ τήν ἐν Χριστῷ ἀγά­πη καί προ­­σωπικές καταθέσεις ἀδελφῶν πού ποικιλο­τρό­πως βίωσαν τήν ἀγάπη του, ἐνῶ οἱ τρεῖς χορωδίες μας διάνθισαν καί πλού­τισαν τήν ἐκδή­λωση. Οἱ ἐν­δια­φε­ρόμενοι μπορεῖτε νά τή βρεῖτε στήν ἱστοσελίδα μας.
  Ἐπιγραμματικά συνοψίζει τά μηνύματα τῆς ἐκδήλωσης τό παρακάτω κείμενο τοῦ αἰδεσιμολογιωτάτου π. Μιχαήλ Κόνια: «Ὁ ἀείμνηστος Διδά­σκαλος ὄχι μόνο κήρυξε τήν ἱστορι­κό­τητα τοῦ γεγονότος τῆς Ἀνα­­στά­σεως μέ πειστικότητα καί μέ ὅλη τή δύ­ναμη τῆς ὕπαρξής του, ἀλλά κυρίως τό βίωσε στήν καθημερινότητά του. Μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ ὅλη ἡ ζωή του ἦταν ἕνα συνεχές "Χριστός ἀνέ­στη" κι ἀνέδιδε τό μήνυμα ὅτι ὄντως ἡ ἀνά­σταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι πηγή χαρᾶς καί ἀγάπης.
  Ἡ ἀγάπη βέβαια γιά νά εἶναι ὁλο­κληρωμένη εἶναι ἀπαραίτητο νά ἐκ­φράζεται στήν προσωπική μας ζωή, νά γίνεται πράξη. Ὁ ἀείμνηστος Στέρ­γιος Σάκκος ἦταν ὄντως ἄνθρωπος ἀγά­πης, προσφορᾶς, ἀνεξικα­κίας, συγ­χω­ρήσεως.
  Ἀπό τά 37 χρόνια γνωριμίας καί συνεργασίας μαζί του, θυμᾶμαι πά­μπολλες περιπτώσεις στίς ὁποῖες ἔ­δει­ξε ἀνιδιοτελῆ, ἔμπρακτη καί αὐ­­- θόρ­μητη τήν ἀγάπη του στόν συ­νάν­θρωπο, διότι γι᾽ αὐτόν ὁ ἄλλος ἦ­ταν ὁ ἴδιος ὁ Χριστός "ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ". Χαρακτηριστικά θυμᾶμαι τό 1992 στήν κατασκήνωση τοῦ Ζιάκα ἕνα πρωινό, ἐνῶ ἑτοιμαζόμασταν μέ τόν Διδά­σκα­λο νά κάνουμε πορεία πρός τήν πηγή τοῦ Καραστέργιου, συναντήσαμε ἕναν λαθρομετανάστη Ἀλβανό -τότε πού ἐρχόντουσαν κατά δεκάδες ἀπό τά βου­νά τῆς Πίνδου στήν Ἑλλάδα- τα­λαιπωρημένο ἀπό τήν ὁδοιπορία, πει­να­σμένο καί κουρελιασμένο. Ἀμέ­σως, χωρίς ἄλλη κουβέντα, μοῦ λέει: "Κοί­ταξε τί ἔχει στό ψυγεῖο γιά φαγητό καί νά τοῦ δώσεις καί ροῦχα γιά νά ζε­στα­θεῖ". Μετά τήν περιποί­ηση τοῦ ἀν­θρώ­που, τόν ξεπροβόδισε καί τοῦ ἔδωσε καί τό ἐπανωφόρι του.
  Συχνά, παρά τό βεβαρημένο πρό­γραμμά του, ἐπισκεπτόταν στό νοσο­κο­μεῖο ἤ στό σπίτι τους ἀσθε­νεῖς, πεν­θοῦντες, οἰκογένειες μέ προ­βλήματα οἰκονομικά ἤ συμβίω­σης, ἐμπερίστα­τους, γιά νά ἐνισχύ­σει, νά παρηγορήσει, νά ἐμπνεύσει τή βεβαιότητα ὅτι ἡ πηγή τῆς ἀγά­πης, τῆς χαρᾶς καί τῆς ἐλ­πί­δας εἶναι ὁ Χριστός. Ἀλησμόνητα θά μείνουν στή μνή­μη μου τά ἀκατά­παυ­στα αἰτήματα τῆς κοινῆς μας προ­σευ­χῆς, ὅπου μέ πόνο καρδιᾶς ἱκέτευε ὑπέρ ὑγείας τῶν ἀσθενῶν, παρηγορίας τῶν πενθούντων, ἐνισχύσεως τῶν ἐ­μπεριστάτων, μνημο­νεύοντας ὀνο­μα­στικά τόν καθένα μέ τό πρόβλημά του.
Πιστεύω ὅτι τό καλύτερο μνη­μό­συνο τοῦ Διδασκάλου μας εἶναι νά μι­μηθοῦμε τό παράδειγμά του».