Συμβαίνει κάποτε νά ἀναζητᾶ ἡ πι­στή ψυχή μέσα στά προσευχητάρια ἀνάμεσα στίς εὐχές ὁσίων καί ἀσκητῶν κάποια νέα, ἄγνωστη εὐχή γιά νά ἀνατροφοδοτήσει τή δική του προσωπική ἐπικοινωνία μέ τόν οὐράνιο Πατέρα… Κάποια πατερική εὐχή πού μοιάζει νά γράφτηκε γιά τήν εἰδική περίσταση πού βιώνει, κάποια ἱκεσία πού καθρεφτίζει θαρρεῖς ἐπακριβῶς σ’ ὅλο τό βάθος τά πάθη μέ τά ὁποῖα παλεύει καί ἡ δική του ψυχή…
  Κι ὅμως κι ἐκεῖνα τά πολύ γνωστά καί καθημερινά αἰτήματα πού ἔρχονται κι ἐπανέρχονται πολλάκις σέ κάθε ἀκολουθία, κλείνουν μέσα τούς χάρη, δύνα­μη, δροσιά. Ἴσως τά σιγοψιθυρίζουμε μηχανικά ἐδῶ καί χρόνια ὡς… «καλοί χριστιανοί», ὡστόσο ἄν ἐπικεντρώσουμε νοῦ καί καρδιά σ᾽ αὐτά μπορεῖ νά ἀξιωθοῦμε μίας σπουδαίας πνευματικῆς ἀ­νακάλυψης καί τότε θά ἀναφωνήσει ἡ ὕπαρξή μας ἐνθουσιασμένη μαζί μέ τόν ψαλμωδό: «ἄσατε τῷ Κυρίω ἄσμα καινόν».
  Ἕνα τέτοιο ὁλόφρεσκο καί συνάμα παλαιό ἄσμα ἀντηχεῖ στ᾽ αὐτιά μας στήν ἔναρξη τοῦ νέου ἔτους. Λάμπει μέ ὅλη της τήν καινότητα ἡ γνωστότερη δοξολογία: «Δόξα Πατρί καί Υἱῷ καί Ἁγίῳ Πνεύματι νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν».
  Ἴσως νά ἀντιτάξει κάποιος πώς τό συγκεκριμένο Ἰανουάριο μία τέτοια προσευχή λάμπει ὄχι μέ τήν καινότητά της ἀλλά μέ τήν παραδοξότητά της. Κι ὅμως μέσα σέ αὐτή τή βαριά ἀτμόσφαιρα ἁλυσιδωτῶν δεινῶν ἡ Ἐκκλησία ἐπιμένει -ὅπως ἔκανε πάντα καί στίς πιό σκοτεινές ἐποχές- νά δοξάζει τήν παναγία Τριάδα. Ναί, κάτω ἀπό τέτοιες συν­θῆ­κες ἡ δοξολογία ζυγίζει ἀσύγκριτα περισσότερο καί θεραπεύει μέ τόν πιό ἀποτελεσματικό τρόπο τίς ταραγμένες ψυχές!
  Δόξα Πατρί καί Υἱῷ καί Ἁγίῳ Πνεύματι νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων Ἀμήν.
  Νά δοξάζω τήν ἁγία Τριάδα τώρα καί πάντα καί μέσα στούς αἰῶνες! Ἐνθουσιασμός στήν ἀνακάλυψη! Τά τάγματα τῶν ἀγγέλων μέ δέος ἵστανται ἐνώπιόν της ἁγίας Τριάδας γιά νά ψάλλουν ἄ­χρονα τόν τρισάγιο ὕμνο, νά δοξολογήσουν, νά προσκυνήσουν, νά λατρεύσουν τόν Ἕνα Θεό. Νά ἔχω κι ἐγώ αὐτό τό δικαίωμα! Νά μοῦ ἐπιτρέπεται νά ὑμνῶ Πατέρα, Υἱό καί Ἅγιο Πνεῦμα! Ἡ χερουβική διακονία χαρίζεται καί σέ μας. Παραχωρεῖται ἡ ὑψίστη λειτουργία σέ μᾶς τούς χωματένιους καί τόσο ἀφηρημένους. Ρίγος μέ διαπερνᾶ… Πῶς γίνεται δεκτή ἀπό τόν Παντοδύναμο Θεό ἀπό πλάσμα ὄχι μόνο ἀδύναμο καί μηδαμινό, ἀλλά καί ἀκάθαρτο καί ρυπαρό… Πόση ἡ μακροθυμία Σου, Θεέ μου! Πόσο τό μεγαλεῖο της δωρεᾶς σου! Ἐσύ δέν ἔ­χεις ἀνάγκη ἀπό τά δικά μου ψελλίσμα­τα. Ἐγώ κερδίζω ἀπό αὐτή τήν εὐ­χα­ριστηριακή γειτνίαση. Ναί, εἶναι ἀνείπωτη χαρά, νά ἀνακαλύπτει ἡ ψυχή τήν ἀπόλαυση τῆς μετοχῆς στήν ὑπερουράνια δοξολογία καί μάλιστα ἀπό τοῦ νῦν!
  Ἀξίωσε μέ, Κύριε, νά καλλιεργῶ τή δοξολογία ἀκατάπαυστα, στή χαρά ἀλλά καί στόν πόνο, νά ψελλίζω τό Δόξα Σοι ἀκόμη καί σέ καιρό βαριᾶς δοκιμασίας… Κι ἄν ἡ δοκιμασία παρατείνεται, νά παρατείνω κι ἐγώ ἐν ἀγρυπνίαις τή δοξολογία Σου. Μάθε μέ, Κύριε, νά Σέ δοξάζω ἀπό τοῦ νῦν κάθε μέρα μέ τή ζωή. Ὅποια ἁπλοϊκή πράξη, ὅποιο ρουτινοποιημένο καθῆκον νά μεταμορφώνεται σέ γνήσια εὐγνωμοσύνη πρός τόν Φιλέυσπλαγχνο εὐεργέτη…
  Δοξολογία στήν ἁγία Τριάδα! Ὄ­νει­ρο ἐφηβικό, ἐπιθυμία νεανική, λαχτάρα ζωῆς γιά κάθε πιστό: Νά μᾶς ἀξιώσει ὁ Κύριος νά ἑνώσουμε τόν ἀσθενικό μας ὕμνο μέ αὐτόν τῶν ἀγγέλων μέσα στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων, σ᾽ ἐκείνη τήν ἀτελεύτητη δοξολογία τοῦ Παραδείσου πού ὅλο βαθαίνει καί προχωρᾶ καί προάγεται καί βαίνει αὐξανόμενη μέσα στό ἄ­πειρο ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Δίχως τήν ἀγω­­νία ἀπό τό βάρος τῶν ἁμαρτιῶν, δίχως τήν ἐπίγεια στενοχώρια τοῦ πλάνητα νοῦ πού ὅλο τείνει πρός τά ἐνδοκοσμικά. Ὅλη ἡ ὕπαρξη ἀπερίσπαστη, δοσμένη αἰωνίως στή δική Του δοξολογία!
  Ἀλλά γιά νά ἀπολαύσω τό «εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων» ἄς ἀρχίσω ἀπό τό νῦν: «Δόξα τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῶ καί τῷ Ἁγίω Πνεύματι».   

Ἀ.T.

"Ἀπολύτρωσις", Ἰαν. 2022