Στούς χαλεπούς καιρούς μας μέ τά ἀμείλικτα ἐρωτηματικά καί τά σύνθετα διλήμματα προβάλλουν μπροστά μας καθοδηγητικές οἱ ἡρωικές μορφές τῶν μαρτύρων τῆς πίστης μας μέ τή σοφή σκέψη καί τίς φωτισμένες ἐπιλογές. Σοφίζει τά νήπια ὁ Κύριος καί χαριτώνει τούς δικούς του μέ ἀσύλληπτους τρόπους.

Στά τέλη τοῦ 3ου αἰώνα, στή Νικο­μή­δεια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας πρωταντικρίζει τό φῶς τοῦ ἥλιου ἡ Εὐφρασία ἀ­νοί­γει τά μάτια τῆς ψυ­χῆς της στό ἀνέσπε­ρο φῶς τοῦ Ἡλίου τῆς δικαιοσύνης. Ἀν­θίζει ἁ­παλά μέ τήν ὀμορφιά τῆς ἀρχοντικῆς καταγωγῆς ἀλλά καί τήν εὐωδιά τῆς ἁ­πλότητας, μέ τό κάλλος τῆς ἀνώτερης παιδείας μά καί τό ἄρωμα τῆς ταπεινοφροσύνης. Λατρεύει τόν ἀληθινό Θεό καί ποθεῖ νά εἶναι ὁλότελα δικά του -ἀ­νταπόδομα σ᾽ Αὐτόν- καί ἡ ψυχή καί ὁ νοῦς καί τό σῶμα της.
Σεβαστή καί ἀγαπητή σέ ὅλη τήν πόλη ἀσκεῖ ἐπίδραση ἀξιόλογη μέ τή χαριτωμένη παρουσία της, τή σωφροσύνη, τά χρηστά ἤθη της καί ἑλκύει καλοπροαίρετες ψυχές στό ὁλόφωτο βα­σί­λειο τοῦ Ἰησοῦ. Ἀνείπωτη χαρά καί πρωτόγνωρη εὐφροσύνη πλημμυρίζουν οἱ νέοι πιστοί μέσα στήν Ἐκκλησία. Τοῦτο τό ἁγνό πανηγύρι προκαλεῖ τόν φθόνο τοῦ προαιώνιου ἐχθροῦ κάθε καλοῦ. Ἡ κα­ταγ­γελία γιά τήν εὐσεβῆ ἀρχοντοπούλα τήν ὁδηγεῖ στούς ἄρ­χο­ντες. Εἶναι οἱ χρόνοι τοῦ αὐτοκράτορα Μαξιμιανοῦ (285-305 μ.Χ.).
Ἡ Εὐφρασία ἀρνεῖται νά θυσιάσει στά εἴδωλα. Εὐωδιαστή θυσία ἐπιθυμεῖ νά προσφέρει στόν νυμφίο της Χριστό τόν ἑαυτό τῆς ὁλόκληρο. Τιμή καί ἀ­γαλλίαση γιά τή νεαρή παρθένο τά βασανιστήρια. Μά ἡ σατανική ἀπόφαση τῶν δικαστῶν της προκαλεῖ ἀβάσταχτο πόνο. Ἐπιδιώκουν τήν ἀτίμωσή της καί γι᾽ αὐτό τήν παραδίδουν σέ ἕναν βάρβαρο στρατιώτη πού τό μόνο πού γνωρίζει εἶναι νά ἱκανοποιεῖ ἀνεξέλεγκτα τά κατώτερα ἔνστικτα. Πῶς νά θαυμάσει τό ὁλόλευκο κρίνο, πῶς νά ἐκτιμήσει τό παρθενικό μύρο ἕνας τραχύς μισθοφόρος;
Ἡ νεαρή χριστιανή ἀδύναμη καί ἀνυπεράσπιστη, μόνη καί ἀβοήθητη. Ποιό ρολόι μπορεῖ νά μετρήσει τά λε­πτά καί τίς ὧρες τοῦ φόβου καί τῆς ἀ­βεβαιό­τη­τας μπρός στή θανάσιμη ἀ­πειλή; Ἡ θεϊ­κή χάρη φωτίζει θαυμαστά τότε τή σκέ­ψη της. Ὑπόσχεται στόν ἄ­ξεστο στρα­τιώτη ἕνα φάρμακο πού θά τόν κά­νει ἄτρωτο στά ἐχθρικά βέλη, ἀνίκητο στίς μάχες. Ὁ ἄγνωστος ἐντυπωσιάζεται, δεί­χνει ἔκπληξη καί ἐνδιαφέρον.
Στά μάτια καί στόν νοῦ τῆς Εὐφρασίας ἕνας ὁ στόχος, μή χάσει τόν θησαυ­ρό τῆς παρθενίας πού φύλαξε ἀμόλυντη γιά τόν λατρευτό Νυμφίο. Νιώθει τήν πύλη τοῦ Παραδείσου ἀνοιχτή ἐμπρός της, τά ἄρρητα οὐράνια κάλλη του λάμπουν στά χοϊκά της μά­τια.
Καί τότε δέν ἀργεῖ, σκύβει τό κεφά­λι καί προτείνει στόν δήμιο νά κάνει τή δοκιμή, τόν καλεῖ νά τή χτυπήσει δυνα­τά μέ τό κοφτερό σπαθί του, γιά νά διαπιστώσει πώς εἶναι ἄτρωτη ἀπό ὅπλο ἀνθρώπινο.
Ὁ δήμιος ὁρμᾶ χωρίς δισταγμό καί ἀποτέμνει τήν κεφαλή τῆς ἡρωικῆς μάρτυρος. Τό αἷμα της χύνεται στή γῆ, παρθενική σπονδή στόν Ἀρχηγό τῶν μαρτύρων.
«Ψεύδει σοφῷ φυγοῦσα σαρκὸς τὴν ὕβριν, ἀθλεῖς ἀληθῶς ἐκ ξίφους Εὐ­φρασία», ψάλλουμε στίς 19 Ἰανουαρίου πού τιμοῦμε τή μνήμη τῆς καλλινίκου μάρτυρος καί ἐκζητοῦμε τήν πρεσβεία της, γιά νά διαφεύγουμε κι ἐμεῖς νικη­φό­ρα ἀπό τίς ποικίλες παγίδες πού μέ κακοήθεια στήνουν οἱ ἐχθροί τῆς πίστης καί στή δική μας ἐποχή.

Ἰχνηλάτης