Τίς τελευταῖες δεκαετίες ὁλοένα καί βαίνει αὐξανόμενο τό αἴτημα περί δια­σφά­­λισης δικαιωμάτων πάσης φύσεως. Μέσα σέ αὐτό τό γενικευμένο κλίμα δι­εκδικήσεων ἔκανε τήν ἐμφάνισή του καί ὁ πρῶτος παγκόσμιος χάρτης πού φιλοδοξεῖ νά προασπίσει νομικά κάποια ἀπαραχάρακτα δικαιώματα γιά τό παιδί.
  Στίς 20 Νοεμβρίου 1989 ὁ Ὀργανισμός Ἡνωμένων Ἐθνῶν ὑπέγραψε τή Σύμβαση γιά τά Δικαιώματα τοῦ Παιδιοῦ. Ἔκτοτε ἡ μέρα καθιερώθηκε ὡς Παγκόσμια Ἡμέρα Δικαιωμάτων τοῦ Παιδιοῦ.
  Ἄς ρίξουμε μία ματιά στήν περιβό­ητη Χάρτα. Πραγματικά, θίγει τά πιό καίρια δικαιώματα ὄχι μόνο γιά ἕνα παιδί ἀλλά καί γιά κάθε ἄνθρωπο.
  Δικαιοῦμαι νά ἔρθω στή ζωή. Δι­και­οῦμαι νά ὑπάρξω.
  Τί πιό αὐτονόητο; Πολύ σωστά προτάσσεται ὡς ἀναφαίρετο δικαίωμα. Πῶς ἑρμηνεύεται ὅμως ἡ ἀντίφαση ἀνάμεσα σέ αὐτό τό δικαίωμα στή ζωή καί στή νομιμοποίηση τῶν ἐκτρώσεων;
  Δικαιοῦμαι νά ζήσω σέ ἕναν κόσμο χωρίς βία καί φτώχια.
  Ὄνειρο πολυπόθητο πού προσ­κρού­ει στή σκληρή πραγματικότητα. Ἑ­κατομ­μύρια παιδιά ζητιανεύουν καί βιοπορί­ζονται στούς δρόμους. Ὅσο γιά τή βία, χιλιάδες παιδιά τή βιώνουν ὡς θύματα, ἐνῶ τά περισσότερα ὡς θεατές τῆς θηριωδίας στή σύγχρονη κοινωνία ἀλλά καί τῆς ἀγριότητας στήν εἰκονική πραγματικότητα, καταντοῦν νά φέρονται τά ἴδια βίαια καί ἐπιθετικά. Ποιός δύναται νά ἐ­πουλώσει αὐτές τίς πληγές ἄν ὄχι ὁ Ἄρ­χων τῆς Εἰρήνης;
  Δικαιοῦμαι νά ζήσω σέ ἕναν κόσμο πού σέβεται καί προστατεύει τό φυσικό περιβάλλον.
  Ἰδανικό τό νά μεγαλώνει ἕνα παιδί μέσα σέ ἕνα ὄμορφο φυσικό περιβάλλον. Παρόλ᾽ αὐτά οἱ ἴδιες χῶρες πού ὑ­πέγρα­ψαν τή Χάρτα προβαίνουν σέ ἀνε­­πα­νόρ­θωτες οἰκολογικές καταστροφές χω­ρίς ἴχνος ἀναστολῆς… Ἡ προστασία τοῦ περιβάλλοντος δέν νοεῖται χωρίς τόν Δημιουργό τῆς Κτίσεως.
  Δικαιοῦμαι νά ἔχω ἐλεύθερη πρόσβαση στόν μαγικό κόσμο τῆς γνώσης.
  Τά σύγχρονα προγράμματα σπουδῶν παρέχουν στά παιδιά μόρφωση ἤ ἐνίοτε καί παραμόρφωση; Ἄν δέν διέπεται ἡ ἐ­πιστημονική γνώση ἀπό τήν ἄνωθεν σο­φία τοῦ Παντογνώστη, τότε καθίσταται ἀναποτελεσματική.
  Δικαιοῦμαι νά ἔχω ἐλεύθερο χρό­νο καί χῶρο γιά νά παίζω.
  Τό παιχνίδι ὄντως ἀποτελεῖ ἀναπόσπαστο κομμάτι τῆς ζωῆς τοῦ παιδιοῦ. Ὅμως οἱ πραγματικά ἀναζωογονητικές δραστηριότητες ἀντικαθίστανται μέ καθήλωση τοῦ παιδιοῦ σέ μία ὀθόνη ὅπου ἀπορροφᾶται ἀπό ἠλεκτρονικά παιχνίδια. Τό φυσικό παιχνίδι μέσα σέ ἐλεύθερο χωροχρόνο συνδέει μέ τόν πλη­σί­­ον, καλλιεργεῖ τή συνεργασία καί τήν ἀ­γάπη.
  Δικαιοῦμαι νά μάθω τί εἶναι καλό γιά τήν ψυχική καί τή σωματική μου ὑ­γεία.
  Ἡ ἐνημέρωση ἐντούτοις εἶναι συχνά ἐλλιπής ἤ τά κριτήρια ποικίλλουν ἀνάλο­γα μέ τίς ἰδεολογίες. Κι ἄν ἴσως γιά τή σωματική ὑγεία μπορεῖ νά ὁμονοήσει ἡ πλειοψηφία, δέν ὑπάρχει σύμπνοια στή διασφάλιση τῆς ψυχικῆς ὑγείας. Καί αὐ­τό τό δικαίωμα δύναται νά τό στερεώσει ὁ Ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων.
  Δικαιοῦμαι νά περνάω ἀρκετό χρό­νο μέ τούς γονεῖς μου.
  Βέβαια, ὁ σύγχρονος τρόπος ζωῆς ἀπαιτεῖ ἀπό τούς νέους γονεῖς πολύωρη ἐργασία. Πέρα ἀπό τήν ἐξασφάλιση, ὡσ­τόσο, κάποιων ὡρῶν συμπαρουσίας, σημασία ἔχει καί ἡ ποιότητα τοῦ χρόνου πού μοιράζονται οἱ γονεῖς μέ τά παιδιά. Αὐτή τήν ἔκτακτη διάσταση στήν ἐπικοινωνία γονέων καί παιδιῶν τή χαρίζει ὁ σύνδεσμος ὅλων μέ τόν οὐράνιο Πατέ­ρα.
  Δικαιοῦμαι νά ζήσω μέ ἀθωότητα καί ἀνεμελιά τά παιδικά μου χρόνια.
  Ἴσως τό πιό παραγκωνισμένο δικαί­ωμα τοῦ παιδιοῦ τόν 21ο αἰώνα νά εἶναι αὐτό τῆς ἀθωότητας. Λές καί βιαζόμαστε νά σπείρουμε στίς ἄγραφες καρδιές τους τήν ἀνηθικότητα. Ὅσο γιά τήν ἀνεμελιά… σέ χῶρες πού τά παιδιά ἐργάζονται εἶναι ἄ­γνωστη αὐτή ἡ ἔννοια, ἐνῶ στόν δυτικό κόσμο ἔχουμε πέσει “ἀπό τήν ἄλ­λη πλευ­ρά τοῦ ἀλόγου” καί συχνά τά παιδιά ζοῦ­νε μέσα σέ ἄκρατη ἀποχαύνωση. Οἱ ἁ­γνές παιδικές ψυχοῦλες χρειάζονται πέ­ρα ἀπό νομικά πλαίσια τήν προστασία τοῦ Καλοῦ Ποιμένα.
  Δικαιοῦμαι νά ζήσω σέ μία κοινωνία πού προστατεύει τά προσωπικά δεδομένα.
  Ἐπισήμως πλέον καλούμαστε νά ζη­τᾶμε ἄδεια μέ ὑπεύθυνη δήλωση γιά ὅ­ποια χρήση δεδομένων τοῦ παιδιοῦ, ἐνῶ τά ἴδια μέ ἀπίστευτη ἐπιπολαιότητα συνεχίζουν νά ἀνεβάζουν στά μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης προσωπικές πληρο­φορίες χωρίς νά ὑπολογίζουν τήν ἐπικινδυνότητα. Τά μέτρα τῆς πολιτείας ἀπαραίτητα. Ὤθηση γιά τόν σεβασμό τους: ὁ θε­όπνευστος λόγος τοῦ Θεοῦ.
  Δικαιοῦμαι ἕναν κόσμο ἀνθρώπι­νο, δίκαιο καί εἰρηνικό. Ἕναν κόσμο στόν ὁ­ποῖο θά μεγαλώσω αὔριο τά δικά μου παιδιά.
  Δικαιοσύνη καί εἰρήνη μοιάζουν ἐξόριστες ἀπό τήν ἐμπόλεμη γῆ. Αὐτό τό δικαίωμα τό ἀπώλεσαν ὄχι μόνο τά παιδιά, ἀλλά καί οἱ ἐνήλικες. Μποροῦμε πα­ρά ταῦτα νά ἀνασυντάξουμε ἕ­ναν τέτοιο κόσμο ἐμπι­στευ­­όμενοι τόν δικαιοκρίτη Κύ­ριο.
  Ἐξόφθαλμα διαπιστώ­νου­με πώς ἡ σύγχρονη κοινωνία δέν καταφέρνει νά λειτουργεῖ ἐπιτυχῶς ὡς θεματοφύλακας αὐτῶν τῶν ἀρ­χῶν. Τά παιδιά δέν ἀπολαμβάνουν αὐτά τά δικαιώματα, γιατί στεροῦνται τό ὕψιστο: τό δικαίωμα γιά Θεό. Μένει μέσα στούς αἰῶνες ὀρθάνοιχτη ἡ ἀγκαλιά τοῦ Χριστοῦ καί ἡ φωνή Του ἀ­ντηχεῖ: «Ἄφετε τὰ παιδία ἔρχεσθαι πρός με καὶ μὴ κωλύετε αὐτά» (Λκ 18,15-17). Ἐδῶ στά ἁπλωμένα θεϊκά χέ­­ρια βρίσκεται τό πρωταρχικό δικαίωμα τοῦ παιδιοῦ, τό ὁποῖο ἐμπεριέχει ὅλες τίς παραπάνω ἀρχές σέ ὅλη τήν πληρότητά τους.
  Μόνο μέσα στήν ἀγκαλιά τοῦ Χριστοῦ μποροῦν νά ἀ­πολαμβάνουν τήν ἀθωότη­τα, τήν καθαρότητα, τήν ἀ­λη­θινή χαρά, τό ἁγνό καί ἄ­δολο παιχνίδι, τή γνώση, τήν ἀσφάλεια, τήν ψυχική ἀγαλλίαση καί εὐφροσύνη. Οἱ δέ­κα βασικές ἀρχές γιά τό παι­δί ἀλλά καί τά ὑπόλοιπα δικαιώματα καί συλλήβδην ὅ­λες οἱ ἀνάγκες γιά μία γνή­σια εὐτυχισμένη ζωή ἔ­χουν τή ρίζα τους στό δικαίωμα γιά Θεό.

Ἀγγελική Τσιραμπίδου

"Ἀπολύτρωσις", Νοέμβρ. 2021