Ἡ δύναμη τῆς ἀγάπης Του

   Φθάσαμε μέ τή χάρη τοῦ Κυρίου στήν Ε´ Κυριακή τῶν Νηστειῶν, πού ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν ὁσία Μα­ρία τήν Αἰγυπτία. Σήμερα στή θεία Λει­τουργία διαβάζεται μιά περικοπή ἀπό τό κατά Μᾶρκον Εὐαγγέλιο.
   Ὁ Κύριος παίρνει ἰδιαίτερα τούς Δώδεκα καί τούς λέει τί πρόκειται νά τοῦ συμβεῖ στά Ἰεροσόλυμα, ὅτι θά πα­ραδοθεῖ στούς ἀρχιερεῖς καί στούς γραμματεῖς, θά τόν καταδικάσουν σέ θάνατο, θά τόν παραδώσουν στούς ἐ­θνικούς, στόν Πιλᾶτο, θά τόν θανα­τώ­σουν καί τήν τρίτη ἡμέρα θά ἀνα­στηθεῖ.
   Κανένας δέν εἶναι βέβαιος γιά τόν θάνατο τοῦ ᾿Ιησοῦ. Οἱ ἐχθροί μηχανεύ­ονται, σχεδιάζουν, καταβάλλουν προσ­πάθειες, ἀλλά δέν εἶναι βέβαιοι, διότι ὁ ᾿Ιησοῦς πολλές φορές τούς ξέφυγε. Οὔ­τε ὁ ᾿Ιούδας, πού θά πάρει τά τριά­κοντα ἀργύρια γιά νά τούς τόν παρα­δώ­σει, εἶναι βέβαιος ὅτι θά τό κατορ­θώσει, διότι ξέρει τί δύναμη ἔχει ὁ δι­δά­σκαλος πού προδίδει. ῞Ενας εἶναι 100% βέ­βαιος ὅτι θά θανατωθεῖ: ὁ ᾿Ιη­σοῦς, για­τί τό Πά­θος του εἶναι θελημα­τικό, ἑ­­κούσιο. Θά ἀκούσουμε τή Με­­γά­λη ῾Ε­βδομάδα νά λέγεται κατ᾿ ἐ­πανά­ληψη: «Ἐρχόμενος ὁ Κύριος πρὸς τὸ ἑκού­σιον πάθος…». ῾Ο Θεός κατέ­στρω­­σε προ­­­αιώνια ἕνα σχέδιο γιά τή σωτη­ρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Προ­αι­ώνια ὁ Θεός εἶχε στή σκέψη του ἐμέ­να κι ἐ­σέ­να, συναμαρτωλέ ἀδελφέ μου, καί σχε­δί­α­σε τή σωτηρία μας. Αὐτό τό σχέ­διο συμ­περιλαμβάνει κι αὐτή τήν ἀνή­κου­στη πράξη: Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ γί­νε­ται ἄν­θρωπος καί ὡς ἄνθρωπος σταυ­ρώ­νεται, γιά νά ἀναστηθεῖ καί νά χαρί­σει ἔτσι τή λύτρωση καί τήν ἀνάσταση.
   Ὁ Ἰησοῦς ἔρχεται μ᾽ αὐτόν τόν σκο­πό, νά ἐκπληρώσει τό σχέδιο καί νά ἐ­ξασφαλίσει τή σωτηρία μας. Ξέρει, λοι­­πόν, πολύ καλά τί τόν περιμένει στά Ἰεροσόλυμα.
   Τό ἑκούσιο πάθος τοῦ Κυρίου φα­νερώνει καί ἀποκαλύπτει σέ μᾶς τό θεϊ­κό σχέδιο. Καί τά δυό μαζί, τό θεῖο σχέ­διο καί τό ἑκούσιο πάθος, μᾶς μιλοῦν μέ μεγάλη δύναμη, μέ παραστατικότη­τα καί ἐκφραστικότητα γιά τή μεγάλη ἀγάπη πού ἔχει ὁ Θεός γιά τούς ἁ­μαρ­τωλούς ἀνθρώπους, γιά ὅλο τόν κό­σμο. «Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μο­νογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται ἀλλ᾿ ἔχῃ ζωὴν αἰώ­νιον» (Ἰω 3,16). Τόσο πολύ ἀγάπησε ὁ Θεός τόν κόσμο· ὄχι μέ λόγια οὔτε μέ συναισθήματα οὔτε μέ ἄλλες ὑποσχέ­σεις, ἀλλά μέ ἀντίκρισμα. Καί τί μεγά­λο τίμημα, τί μεγάλο ἀντίκρισμα ἡ θυ­σία τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ! ῾Η σταυρική θυ­σία, πού σημαίνει ὅτι καταδικάζεται ὁ Χριστός σέ σταυρικό θάνατο σάν νά εἶ­ναι ἕνας ἀπό τούς ἀπαισιότερους καί φοβερότερους κακούργους πού ὑ­πάρ­χουν στόν φλοιό τῆς γῆς.
   Ἀλλά δέν μποροῦσε ὁ Θεός μέ ἕναν ἄλλο τρόπο νά σώ­σει τήν ἀνθρωπότητα καί προτίμησε νά θυσιάσει τόν Υἱό του τόν ἀγαπητό, τόν μονογενῆ; Βεβαίως καί θά μποροῦ­σε ὁ Θεός, ἀδέλφια μου, νά βγάλει μιά διαταγή καί μέ τή θεϊ­κή διαταγή νά σωθεῖ ὁλόκληρη ἡ ἀνθρω­πό­τητα. Ὅ,τι θέ­λει γίνεται καί «οὐκ ἀδυνατήσει παρὰ τῷ Θεῷ πᾶν ρῆμα» (Λκ 1,37). Ἀλλά ὁ Θεός ἔκανε τόν ἄν­θρωπο ἐλεύθερο καί δέν θέλει διά τῆς βίας νά τόν σώ­σει. Ἄν τόν σώσει μέ διατα­γή, παύει ὁ ἄνθρωπος νά εἶναι ἄν­θρωπος. Μπορεῖ νά σωθεῖ, ἀλλά θά εἶναι ἕνα ἄ­βουλο ὄν. Θά εἶναι ὅ,τι εἶναι τά ζῶα, ἔστω τά καλά ζῶα, ἀθῶα προβατάκια, ἄκακα περιστέρια. Δέν θά εἶναι οἱ ἄν­θρωποι ἅγιοι, ἀλλά ἁγιογραφίες χωρίς ψυχή καί χωρίς θέ­λη­μα καί φρό­νη­μα.
   Γι᾿ αὐτό λοιπόν δέν μᾶς σώζει μέ τήν παντοδυναμία του, γιά νά μήν κατα­πα­τήσει τήν ἐλευθερία μας. Μᾶς σώζει μέ μιά ἄλλη δύναμη, πού εἶναι παντοδύναμη κι αὐτή, μέ τήν ἀγάπη του. Καί ἡ παντοδυναμία τῆς ἀγάπης του φαίνεται στό ὅτι ἕνας Θεός καταδέχεται νά τόν φτύνουν, νά τόν ραπίζουν, νά παίζουν μαζί του, νά τόν ἐξευτελίζουν, νά ὑφίσταται ὅλο τό μαρτύριο καί τέλος νά σταυρώνεται, ἐνῶ θά μποροῦσε μ᾽ ἕνα νεῦμα του νά τούς κάνει ὅλους σκόνη. Ναί, ἀδέλφια μου, πράγματι εἶναι παντοδύναμη ἡ ἀγάπη τοῦ Κυρίου καί φθάνει σ᾿ αὐτή τήν ἔσχατη ταπείνωση καί συγκατάβαση τῆς θυσίας γιά τή σωτηρία μας.
   Προχωρῶ τώρα καί στό δεύτερο σημεῖο τῆς περικοπῆς: «Καὶ γὰρ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι, καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν». Μέσα σ᾿ ἕνα στίχο ὁ Κύριος μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι δέν ἦλθε νά διακονηθεῖ, ἦλθε νά διακονήσει. Καί τί διακονία! Ταλαιπωρεῖται, κουράζεται, ξενυχτάει, ἀγρυπνεῖ, σκορπάει παντοῦ εὐεργεσίες, «διῆλθε εὐεργετῶν»· ἡ διακο­­νία του συνεχής καί ἀκατάπαυστη. Ἀλλά ἡ μεγάλη του διακονία εἶναι νά δώσει τήν ψυχή του. Καί ψυχή σημαίνει τή ζωή του. Νά δώσει τή ζωή του, τό αἷμα του «λύ­τρον ἀντὶ πολλῶν». Γιατί δέν λέει λύτρο γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους; Γιατί δέν σώζονται ὅλοι. Θά σᾶς τό πῶ μέ ἁπλά παραδείγματα: Ἕνας στρώνει τραπέζι γιά νά χορτάσουν ὅλοι οἱ πεινασμένοι. ᾿Ανοίγει μία βρύση νά ξε­δι­ψάσουν ὅλοι οἱ διψα­σμένοι. Δίνει τά φάρμακα γιά νά θεραπευθοῦν ὅλοι οἱ ἄρ­ρω­στοι. Θερα­πεύ­ονται ὅμως μόνο ἐκεῖνοι πού χρησιμοποιοῦν τά φάρμακα. Ξεδιψοῦν μόνο ἐκεῖνοι πού πίνουν νερό. Χορταίνουν μόνο ἐκεῖνοι πού τρῶνε. Ἔτσι ὁ Κύ­ριός μας προσ­φέ­ρει τή σωτηρία σέ ὅλους, σώζονται ὅμως μόνο ἐκεῖνοι πού μέ πίστη καί με­τά­νοια συνδέονται μέ τόν Χριστό καί κάνουν κτῆμα τους τή σωτηρία, κάνουν κτῆμα τους τό αἷμα τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, πού μᾶς καθαρίζει ἀπό κάθε ἁμαρτία καί μᾶς ἁγιάζει.

Στέργιος Ν. Σάκκος
Κυριακή 13-4-1997